hey, Ik weet eigenlijk even niet eens hoe te beginnen met wat me dwars zit... Ik heb in het verleden (3 a 4 jaar geleden nu) een depressie gehad en ook medicijnen geslikt, ik ben toen in verwachting geraakt van onze dochter ik ben toen de medicijnen blijven slikken omdat ik bang was voor een terug val als ik zou stoppen tijdens mijn zwangerschap of erna. echter na de geboorte van onze dochter voelde ik me zo goed en was ik zo gelukkig dat ik er eigenlijk abrupt mee ben gestopt en dat is eigenlijk al die tijd goed gegaan. nu ben ik zwanger van de 2e en eigenlijk al een heel eind (bijna 34 weken) de zwangerschap loopt niet zoals ik had gehoopt ik ben vanaf het begin erg misselijk geweest en hield niks meer binnen daardoor ook opgenomen geweest, nu ging dat op den duur beter met medicijnen en veel rust houden. toen kreeg ik last van maagzuur echt verschrikkelijk gewoon zon pijn had ik ervan kon ik daar weer niet van eten nu gelukkig medicijnen van de ha en is nu redelijk onder controle. ook heb ik al vaak harde buiken en voorweeen dus ook hiermee weer wat meer rust nemen, en ik deed al zo weinig! en daarbij toen ik net zwanger was te horen gekregen (geheel onverwachts) dat mijn contract om financiele redenen niet kon worden verlengd dus zit nu in de ziektewet al die tijd omdat ik door de klachten ook niet kon werken en ga deze week met zwangerschapsverlof. nou ja maar wat me nu dus dwars zit is dat ik mijn hele zwangerschap eigenlijk al last heb van tjah het idee dat ik weer depressief wordt eigenlijk dezelfde gevoelens weer maar ja aan de andere kant denk ik zijn het niet de hormonen? er zijj ook echt wel dagen bij dat ik me wel goed voel en wel kan genieten van alles om me heen, het lijkt even goed te gaan en dan zak ik weer terug. heb nergens zin in wil eigenlijk vooral onder de wol kruipen, ik irriteer me aan alles en iedereen en kan dan ook niks hebben en wordt overal boos om, kan de hele dag wel janken of jank om niks... ook maak ik me overal ineens zorgen om, hadden we dit wel moeten willen nog een 2e kindje? redden we dat wel en ga zo maar door! nu hou ik ook in mijn achterhoofd dat het allemaal niet echt over rozen is gegaan en dat ik daarom mezelf zo nu en dan zo voel (het is wel meteen een aantal dagen / week dat ik me echt down voel!) dat het de hormonen zijn want voor mijn zwangerschap had ik er immers ook geen last van... het is nou eenmaal moeilijk genieten als je je eigen hondsberoerd voelt en geen energie hebt van het overgeven en niks binnen houden maar ja hoor ik er dan nu nog steeds last van te hebben? of zijn dit toch echt de hormonen? ik weet het niet... weet alleen dat ik bang ben weer opnieuw depressief te worden nu of straks als de kleine man er eenmaal is en weet niet goed wat ik ermee moet hopelijk is mijn verhaal een beetje duidelijk en ben ik niet de enige die hiermee heeft te kampen en kunnen jullie me helpen of elkaar? wat denken jullie erover?
Het enige dat in me opkomt, maak het onmiddelijk bespreekbaar met je verloskundige of anders huisarts of degene die je de AD heeft voorgeschreven toen, niet langer wachten. En verder veel sterkte!
Dana: toen ik de ad voorgeschreven kreeg zat ik ook in een therapie groep en liep bij de psycholoog daar en daar ben ik nu niet meer bij. heb het al wel iedere keer aangegeven bij de vk dat ik zo mijn buien had, volgende week moet ik weer naar de vk en dan ga ik het zeker weer aankaarten want ik begin me er nu toch wel veel zorgen over te maken bedankt voor je reactie!
Hoi, Ik had bij mijn eerste zwangerschap ook erge klachten, maar dacht dat het aan mij lag dus heb er zo goed en kwaad als dat ging mee geleefd. Ik was somber, veel verdrietig, chagerijnig, weet niet of je het echt depressief kunt noemen, maar ik zat absoluut niet lekker in mijn vel. Vond die hele zwangerschap ook maar niets en het duurde me allemaal veel te lang. Ik sprak deze gevoelens eigenlijk nooit hardop uit (behalve bij mijn man), want de hele buitenwereld heeft toch het idee dat je bij een zwangerschap vooral HEEEEEL vrolijk, gelukkig, blij etc. moet zijn.... Maar dat was ik niet, dus ik hield mijn mond maar. Bleef het liefste thuis, geen zin in sociale contacten, wilde gewoon mijn kind en daarmee klaar. En daarmee was het ook klaar.... Sinds mijn dochter geboren is, heb ik er totaal geen last meer van gehad....Het zijn dus echt de hormonen geweest, wat een rotdingen zeg... Totdat ik dus zwanger raakte van nummer 2.... Ik hoefde niet eens te testen, er schoven namelijk gelijk al weer donkere wolken voor de zon en de regen kwam met bakken naar beneden (figuurlijk dan he, al was mijn test in oktober, dus het zou ook letterlijk kunnen zijn ) Maar deze zwangerschap dus weer, ik vind het weer verschrikkelijk. Vind er geen klap aan, ben somber, chagerijnig, verdrietig, neerslachtig. Zeg vaak genoeg dat ik geen gevoel heb, zo lijkt het, ik kan geen positieve gevoelens ervaren. Ik kan wel lachen of blij worden van mijn dochter of man, maar ik voel het niet echt... Verschil met mijn vorige zwangerschap is dat ik er deze keer heel open over ben.... dat schokeert mensen wel, maar ten minste hoef ik me niet beter voor te doen dan ik me voel. Ik ben blij dat ik het einde nu in zicht heb, ik voel me al vanaf het testen namelijk rot en dan duurt een zwangerschap lang.... Wat ik je wil meegeven; neem jezelf vooral serieus, maar wacht wel even af of het niet een stuk minder wordt na je bevalling. Kaart het in elk geval aan bij de VK! Mij wilde ze doorsturen naar een psycholoog, maar ik zie daar geen heil in, aangezien zo'n psych er niet voor kan zorgen dat de zwangerschap sneller voorbij gaat. Maar misschien heb jij er wel wat aan om er met iemand over te praten.... Heel veel sterkte! En je staat niet alleen!
jeetje zeg :S dat is ook wel balen voor jou, ja ik ben enerzijds weer bang voor een depressie anderzijds denk ik ja het zullen die rothormonen wel zijn! mijn vriend zegt al vanaf het begin als de kleine man er is dan is het over en schijnt de zon weer je moet er even doorheen... wel jammer zeg had er zo naar uit gekeken en nu kan ik er niet echt van genieten eigenlijk ja wel van kleine dingetjes maar daartegenover staat een grote donderwolk voor mijn gevoel. maar ja als het goed is hoef ik niet meer zo gek lang en is het einde in zicht ik ga het er ook zeker over hebben met de vk en wil aan de ene kant ook wachten met verdere akties tot na de bevalling zodat ik er dan achter kan komen of het idd gewoon de hormonen waren... maar ja aan de andere kant ben ik dan ook weer bang dat ik te laat aan de bel trek mocht het niet zo zijn :s toch weer een lastige situatie, ben benieuwd wat de vk zegt erover volgende week. thanx voor je reactie en jij ook heel veel succes met de laatste weken! gelukkig hebben we iets moois in het vooruitzicht waar we het dan allemaal voor doen he.
Hoi, Ik denk dat het voor jou sowieso verstandig is om het aan te kaarten bij je vk, zeker omdat je in het verleden ook al een depressie hebt gehad. Of ze er nu echt nog wat mee kunnen weet ik niet maar ze kunnen je in ieder geval even extra in de gaten houden, zeker voor de tijd na bevalling. Hopelijk heb je minder last van deze gevoelens als je bevallen bent, maar het zou helemaal vervelend zijn als je straks met een pnd komt te zitten. Zelf ben ik ook zwanger van ons 2e kindje en ik heb er ook behoorlijk last van gehad. Het is nu inmiddels al wel iets minder maar heb af en toe nog steeds van die negatieve buien: nergens zin in hebben, erg chagrijnig zijn, overal tegenop zien. Ik kon hierdoor ook weinig hebben van mn man en zoontje waardoor ik nog wel eens fel kon reageren en waardoor ik me gelijk helemaal k*t voelde door mijn eigen reactie. Ik heb dit met 24 weken aangegeven bij de vk en zij hebben een samenwerkingsverband met een psychologen praktijk omdat ze dit toch regelmatig zien bij zwangeren. Door dit samenwerkingsverband kun je ook vrij snel terecht bij een psycholoog en omdat het over het algemeen tijdelijke problematiek is dat dus ook wel nodig. Nadat ik besloten had om toch eens een gesprek aan te willen gaan kon ik al met 1 week terecht. Dat was wel erg prettig en het was ook wel een fijn gesprek. Ik voelde me erna in ieder geval wel beter en zoals ik al zei heb ik zo af en toe nog wel mn buien maar het is niet meer constant. De zwangerschap is nog steeds geen rozengeur en maneschijn voor me, maar we komen er wel! Heel veel succes nog met de laatste loodjes. Ik hoop dat je je er nog even doorheen kunt bijten en dat je je na de bevalling stukken beter gaat voelen.
@poemi, zou je kunnen aangeven wat een psych voor je kan doen met zo'n gesprek? Misschien voor TS ook interessant!
denk ook wel dat het verstandig is dat je aan de bel trekt. Juist omdat je er ervaring mee hebt en dus dan niets met hormonen te maken kan hebben. (misschien een combinatie) Hormonen kan je herkennen als je ook altijd last hebt van pms. Dan kan je bijna zeker weten dat dit het nu weer is. Maar door een zwangerschap kunnen overwerkte emoties ook weer opkomen. Niet tobben en de huisarts bellen en je verhaal doen. Sterkte
gelukkig begint de lucht weer op te klaren hier... het is bijna net alsof ik ongesteld moet worden hoor heb er een aantal dagen flink last van en dan ebt het weer weg, dus aan de ene kant denk ik ook jah de hormonen... maar ja aan de andere kant blijft de angst voor een terug val gaat vast goed komen, woensdag moet ik naar de vk en ga dan zeker even zeggen hoe en wat heb ik al vaker gedaan en zij denken ook de hormonen maar ja vertellen kan geen kwaad denk ik dan weten ze ervan af.
Hoi Butterflies, Je schildklier, verandert na de zwangerschap. Misschien dat je je daarom zo depressief voelt. Ik ben zelf vorige jaar bevallen van mijn 1e kind. En heb na de bevalling anale fisuren over gehouden. Dat zijn scheuren, waardoor de stoelgang onwijs pijn doet. Ook zit ik in de ziektewet. Wat kan je aan de depressie doen. Ik ga binnenkort op gesprek, bij een pshycologische gyneacoloog. Daar kan je zelf eenafspraak voor maken, of een verwijzing van de ha vragen. Maar je kan ook bijvoorbeeld, een dagboekje bij houden. Hoe jij je voelt, en wat je meemaakt. En vooral positief blijven, en veel de buitenlucht ingaan. Dat helpt je. gr
buitenlucht klopt zeker!! (ondanks het pokke weer) ik heb na de bevalling dus echt verschillende mood stemmingen overgehouden. Dit weer doet me niet goed
Ben het niet helemaal met je eens! Ik heb nooit last van PMS (althans, ik ben echt geen zonnetje in huis dan, maar welke vrouw wel?) en heb toch echt wel last van depressieve gevoelens tijdens mijn zwangerschappen... Iets te kort door de bocht dus!!
lees ik schrijf kan....... En pms heb je verschillende mates. Die is erger geworden na de zwangerschap en voorheen had ik nergens last van. Ik wil dus geen 2e omdat ik weet dat ik weer een onzettende kut zwangerschap ga krijgen. Het is bevestigf door de ha dat na zwangerschappen pms dubbel zo erg kan worden. Lees weer kan.
haha nou dan kan mijn vriend zijn lol op als ik nog gezelliger wordt rond die tijd van de maand straks na de bevalling maar ja we zien het wel, gelukkig is mijn bui weer een beetje opgeklaard en heb ik overal weer een beetje zin in, maar ja ga het hoe dan ook echt wel ff aangeven woensdag bij de vk... gooi het nu toch weer op de stomme hormonen! pffff fijn hoor die hormonen degene die dat verzonnen heeft
jeetje aan de ene kant ook wel balen dat je daarom een 2e zwangerschap niet ziet zitten zeg! weet niet of je verder wel altijd de wens hebt gehad? ik vond mijn eerste zwangerschap ook niet heel fijn en was het erg snel zat maar ik keek toch erg uit naar deze zwangerschap en nog een kleintje maar ja vergeleken met deze zwangerschap was de eerste zwangerschap toch wel veel mooier eigenlijk nu heb ik elk kwaaltje en dingetje wel voor me gevoel en een roze wolk is maar weinig te bekenne hij is eerder grijs... maar ja moet ook zeggen dat een 3e er ws niet in zal zitten nu wil mijn vriend ook echt maar 2 kids maar ja ik zei zeg nooit nooit maar ja na een zwangerschap als deze vind ik het ook wel best dit wil ik niet meer... ik had me op alles verheugd, het groeien, het voelen van leven de roze wolk... nou ik ben blij als het straks weer voorbij is!
ik had uberhaupt geen wens voor een eerste. UIteindelijk toch gevoelens. En toen kreeg ik een samenloop van omstandigheden. Werk, prive en stomme hormonen. (paniekaanvallen, depressief, en slecht zicht) hebt zitten denken aan me schildklier, netjes geprikt, zelfs naar een brillenzaak geweest. Uiteindelijk bij de ha en het ggz geweest en die conludeerden dat het hormonen waren. maarja een groot verhaal met veel vedriet en ik baal er onzettend van. Heb ik tik er aan overgehouden en dat is overmatig kleding kopen voor me dochter Uiteindelijk kom je er wel. hihi
OMG Dat gaat nog wat worden dan..... Ik had voor mijn eerste echt geen last van PMS, toen wel echt een slechte zwangerschap gehad en blij dat ze geboren was, daarna had ik nergens last meer van. Ik was dan ook eerlijk gezegd wel verbaasd dat ik me nog rotter kon voelen dan bij de eerste zwangerschap.... Hopelijk betekent dit niet dat ik na deze zwangerschap (meer) last ga krijgen van PMS. Ik had er van tevoren dus niet echt over nagedacht dat een tweede zwangerschap wel eens heel rot zou kunnen worden, jij blijkbaar wel.... En het kriebelt dus ook niet zo bij je dat je dit wel aandurft?
Hoi hoi, Ik herken het wel hoor. Ook al snel thuis. In het begin door de misselijkheid en nu door harde buiken. Ik heb een aantal maal bloedverlies gehad en heb dus geen onbezorgde zwangerschap. Ik ben morgen 29 weken zwanger en heb het eigenlijk wel gehad. Veel huilen, pure frustratie omdat ik rust moet houden en dat zoo verschrikkelijk moeilijk vind. Ik denk dat het er gewoon wat bij hoort. In de media wordt altijd zo'n mooie roze wolk geschetst, maar ik ken weinig vrouwen die die roze wolk ook daadwerkelijk kennen. Maar als jij je ongerust maakt kun je het altijd met je vk bespreken. Succes