Jeetje Suus..... Ook hier even stil en met tranen in mijn ogen. Wat oneerlijk en wat een harde klap moet dit voor jullie zijn. En ik denk ook: had die gyn vorige keer niet even kunnen zeggen dat het al te klein was!!! (of vind je het zelf niet erg dat dit niet gezegd is?) Vind het echt zo erg voor jullie Hoop dat jullie veel lieve vrienden en familie hebben om jullie hier doorheen heen te slepen. Dikke knuffel
@mamatjevan wat een vreemd verhaal. Hoe ben je er zelf onder? Die onzekerheid na eerder een mk is vreselijk! Maar wat Suus al zegt, alleen een echo kan denk ik helpen.
@Stella..dankjewel! Vond het wel raar dat de andere gyn het niet gezegd heeft.Zelfs niet nadat ik had gevraagd of het niet te klein was.Deze gyn vond het ook erg vreemd.Dus ik denk dat ze het nog wel te horen krijgt. Ik weet niet of het fijner was geweest als ze het wel gezegd had,maar vind het op zijn minst wel wat lomp.
Suus...ik ken je niet, en ik schrijf hier pas kort, maar ik heb zo ontzetten voor je gehoopt en aan je gedacht, en ik dacht: het gaat lukken, dat moet gewoon, dat moet! En ik kom zelf net terug uit het zh en denk: ik ga gelijk op het forum kijken, ik hoop zo op een goed bericht. En dan lees ik dit..Met tranen in mijn ogen zeg ik: ik denk aan jou en je partner, en wens je alle goeds, alle licht en liefde toe!!! Het voelt raar om mijn verhaal hier nu op te schrijven, omdat ik nog 'maar' 2 miskramen heb gehad.... Ik ben net terug uit het ziekenhuis. Ik heb echt een super gyn, die gewoon vanuit de verloskamers speciaal voor mij even spreekuur hield. We hebben een goed gesprek gehad en ik heb besloten om nogmaals voor een curettage te gaan. Ik heb er geen vertrouwen in dat het vruchtje vanzelf loskomt en ik wil er niet mee blijven rondlopen. Helaas kan ik pas volgende week woensdag terecht de vorige keer kon ik dezelfde week nog. Maargoed, dat is niet anders. Vrijdag naar de anesthesist en woensdagmiddag naar de ok. Er bestaat een kans dat ze niet meer aan mij toekomen en dan wordt het dus doorgeschoven naar donderdag. Ik hoop echt dat dat niet gebeurt, want je stelt je er toch op in dat je dan woensdagavond 'schoon' bent. Psychish gaat het niet zo goed met me. Ik worstel met vragen als: heb ik iets verkeerd gedaan, krijg ik ooit nog wel een gezond kindje, hoe vaak kan ik dit nog verdragen? Gelukkig kunnen mijn man en ik er goed samen over praten en we hebben al heel wat afgejankt. Wat een respect en bewondering heb ik voor jullie meiden hier, die dit nog vaker hebben meegemaakt...Hoe houden jullie dat vol? Petje af en een hele diep buiging.. Morgen krijgt mijn zus haar 20-weken-echo..Ik gun haar alles, maar ik vind het nu even heel erg moeilijk
Mamatjevan zekerheid kunnen wij je helaas niet bieden. We kunnen elkaar er alleen maar doorheen slepen en er voor elkaar zijn. Maar als ik het goed lees heb je een uitwendige echo gehad en daar is in dit stadium nog niet veel op te zien ze hadden beter een inwendige kunnen maken. Suus al had die gyn alleen maar tegen je gezegd het kan alle kanten uit het hartje klopt maar het is inderdaad wat aan de kleine kant. Dan ben jezelf ook al een stuk voorzichtiger. Ik vind het zo erg voor jullie.
Suus, wat een verdrietig nieuws. Ik vind het zo heftig voor jullie dat jullie dit nu voor de 6e keer meemaken. Heel veel sterkte gewenst en hopelijk lukt het jullie uiteindelijk om het een plekje te geven.
Roan of je nu 5miskramen of minder heb meegemaakt of meer het maakt voor het verdriet echt niet uit het is even moeilijk. Ik weet nog wel dat ik na mijn eerste miskraam dacht ach het zal me vast geen 2de keer overkomen wel dus. Hoe ik het vol hield wat zal ik zeggen mijn angst om nooit geen kinderen te krijgen was groter tot mijn partner niet meer door wilde met ziekenhuis iui al die hormonen toen zijn we gestopt. Ik ben toen ook in 2jaar niet meer zwanger geraakt tot nu toe dus. En ik ben er super blij mee maar soms is de angst heel erg aanwezig gelukkig word het steeds minder. Dat je die gevoelens nu heb over de zwangerschap van je zus is ook heel gewoon je wil dit zelf ook je wilt ook een mooie echo en een kindje van jullie 2. Ik zou als ik jou was alles laten onderzoeken wat mogelijk is voor nu en kijken of daar iets uit ga komen. Heel veel sterkte met het verwerken neem je tijd
Ik sluit me helemaal bij Minimuis aan. Het begint hier al wat te rommelen.Misschien heb ik die Cytotec wel helemaal niet nodig.
Jeetje suus, lees nu het bericht, wat ongelooflijk sh*t! Ik wil jou en suusman heel veel sterkte wensen. Verder weet ik even niet zo goed wat ik moet zeggen....
Roan, ik sluit me ook bij Minimuis aan. Ze heeft het heel goed verwoord!!! Suus, nogmaals hele dikke knuff!!! Ik zit hier met kippenvel en ook tranen in mijn ogen, net bij de kapper maalde het ook alleen maar door mijn hoofd. Had was jullie zo gegund!!!
Suus, ik ben met stomheid geslagen. Ik had niet verwacht dat het foute boel zou zijn. Ik wil jou en Suusman heel veel sterkte wensen en hoop dat jullie dit ooit een plekje kunnen geven. Ik denk aan je, dikke knuf xxx
lieve suus, ik heb er geen woorden meer voor, het is soms allemaal zo oneerlijk! Ik wens jou en suusman heel erg veel sterkte de komende tijd, ik hoop dat jullie er samen met z'n tweeen sterk uit komen en dat jullie over een tijdje die positieve kijk weer een beetje op kunnen pakken zoals je omschreef dat die er eerder was. Suus heel veel sterkte meid!
@ tulip: we hebben wat over voor een gezonde beeb! @ stella: gelukkig ben ik niet de enige die niet meer in bad durft. @ Suus: Ben helemaal sprakeloos! Had het jullie zo gegund! Denk aan jou en Suusman de komende dagen en ik hoop dat jullie deze ellende samen een plekje kunnen geven! Dikke knuffel!
Suus, wat ontzettend oneerlijk. Ik heb er geen woorden voor, ben gewoon stil ervan. Wat een verdriet. Sterkte...
Suus.. wat erg, wat ontzettend klote, waarom toch?!?!? Had het zo gehoopt voor je, zo geduimd, wat naar dat het toch niet zo mag zijn.. veel sterkte en knuffels voor de verwerking en 't afscheid van jullie kinderwens..
Suus, hoe gaat het met je? Hier gaat het niet zo goed. Ik werd wakker en kan sindsdien alleen maar janken. Ik voel me zo zielig, heb zo'n medelijden met mezelf en dat vind ik zo erg..Dan denk ik aan Suus en dan heb ik zoiets van: stel je niet aan, hoe durf je medelijden met jezelf te hebben? Maar dat denk ik met mijn hoofd, en mijn hart zegt iets anders. Ik zie zo ontiegelijk op tegen wat er ons nog allemaal ligt te wachten. De curettage, het wachten op de menstruatie, het opnieuw proberen, wachten op het testen, dan wachten op een echo..Het lijkt nu allemaal zo onoverkomelijk, zo'n eeuwigheid. Ik weet niet hoe ik dat vol ga houden. Mijn zus belde net dat alles goed was met de 20-weken-echo en dat ze een jongetje krijgen. Ze deelde het snel en blanco mee, want ze weet hoe moeilijk dit voor mij is. Ze is heel lief voor me gelukkig, en vind het zelf ook vreselijk, dat dit nu allemaal zo uitkomt. Ik ben blij voor haar maar ergens denk ik: jij hebt al een kind, ik sta nog steeds met lege handen...
Ik ben ook benieuwd hoe het met je gaat Suus. @Roan pff, wat zal dat bericht van je zus moeilijk zijn. Wel heel attent van haar dat ze rekening met je houdt. Maar daar schiet jij met je verdriet natuurlijk niks mee op. Heb je al een idee of je zaken wilt gaan onderzoeken na de curretage? Het voelt wel een beetje gek om hier verder te schrijven. Dat hebben vast meer van jullie. Weet eigenlijk niet zo goed wat we met het topic aanmoeten....