Zoals jullie kunnen lezen ben ik afgelopen vrijdag na 17 weken bevallen van ons zoontje Mylan*. Dinsdags zijn we erachter gekomen dat hij niet meer leefde Alles is zo in een roes voorbij gegaan...Maar ik begin me nu echt af te vragen wat er nou mis is gegaan..Heb ik iets verkeerds gedaan, was er iets met hem niet goed? Nou hebben we wel gekozen voor onderzoek, op Mylan* en op mijzelf, maar voordat we daar uitslag van hebben....Pfff dat duurt nog zoooo lang. Weten jullie wat er bij jullie is misgegaan??
Lieverd..je moet jezelf hiervan zeker niet de schult geven, jij hebt niks verkeerd gedaan!! Dat was ook het eerste wat de gyn. tegen mij zei toen het hartje op de echo(7 wkn) niet meer bleek te kloppen. Maar het is en blijft natuurlijk een hele verdrietige kwestie dat dit moest gebeuren..maar ga de schult echt niet bij jezelf zoeken hoor.. Hele dikke knuff en heel veel sterkte gewenst!!
Ik snap je gevoel heel goed. Natuurlijk zoek je de oorzaak(schuld) eerst bij jezelf. Zelfs als je je daar niet bewust van bent, niks verkeerd hebt gedaan. Maar weet dat je ontzettend veel van je zoontje hebt gehouden en nog steeds houdt! Je mag jezelf niks kwalijk nemen, zelfs als blijkt dat de oorzaak toch bij jou zou liggen (zoals bij mij het geval). Praat tegen hem en vertel hem dat je ontzetend veel van hem houdt. Hij zal je vast horen en voelen hoeveel liefde je voor hem hebt! Ik wens je heel veel sterkte toe!
Zou je misschien willen vertellen wat bij jou dan de oorzaak was? Ik weet wel dat ik mezelf niks kwalijk moet nemen, maar het niet weten is zo vreselijk
Natuurlijk wil ik dat. Na mijn bevalling en de onderzoeken (wij hebben ook obductie laten doen) kwam er niks uit. Ze zeiden steeds dat we botte pech hadden en dat er geen oorzaak was. In mei 2010 heb ik weer een miskraam gehad en n.a.v. daarvan heb ik Prius onderzoeken laten doen bij het Radboud ziekenhuis. Daar kwam o.a. uit dat mijn homocysteine waardes te hoog zijn. Dat duidt op een stofwisselingsziekte. De gyn verteld me dat dit in verband wordt gebracht met de afwijking die mijn eerste dochtertje had. De grond zakte onder me vandaan, echt waar. Tijdenlang krijg je te horen botte pech, je kan er niks aan doen...En dan ineens, als een bom, 2 jaar later, krijg je te horen dat er wel een oorzaak is, dat je eigen lichaam ervoor heeft gezorgd dat je kindje is overleden. Dat is hard, heel hard en ik heb me er heel schuldig over gevoeld. (eerst dat ik besloten heb de zwangerschap af te breken en zo het leven van mijn dochtertje feitelijk heb beeindigd en nu dit waar ik me schuldig over voel(de)). Maar ondertussen ben ik zover dat ik het schuldgevoel los heb kunnen laten... Rationeel weet je dat je er niks aan kan doen, maar gevoelsmatig is vaak een heel ander verhaal. Ik heb veel tegen mn dochtertje gepraat en haar alles uitgelegd, dat heeft mij goed geholpen bij de verwerking. Wat hebben jullie met Mylan* gedaan? Hebben jullie hem in het ziekenhuis gelaten?
Allereerst gecondoleerd met het verlies van je zoontje milan*. Ik heb vorig jaar precies hetzelfde meegemaakt. Eigenlijk is het heel natuurlijk dat je bij jezelf gaat afvragen wat je verkeerd zou hebben gedaan, het is allemaal in jou lichaam gebeurd. Ik heb me dit ook heel lang afgevraagd. Bij ons kwam er uit dat ik de 5e ziekte had en dat m'n zoontje daaraan is overleden. Ik heb nachtelang gejankt en was ontzettend kwaad opmezelf, ik vond dat ik beter had moeten opletten, m'n andere zoontje niet na kdv had moeten brengen (achteraf heerste het daar). De gyn heeft mij duidelijk gemaakt dat ik de 5e ziekte zelfs nog kon oplopen als ik over de markt zou wandelen. Ik kon hier dus niets aan doen, ze noemden het domme pech. Heb heeft maanden geduurd voordat ik het kon accepteren. Maar dat is helemaal niet erg. Je moet jezelf alle tijd van het verwerken geven en ook belangrijk alle gevoelens die na boven komen, laten komen en niet wegdrukken. Heb dit ook gedaan en hoe harder ik het wegdrukte hoe harder het terug kwam. Het hoort allemaal bij het rouwproces. Ik heb ook veel gehad aan de boeken die er zijn over het verliezen van je kind. Ik hoop voor je dat je snel de uitslag krijgt. Maar bedenk dat je er echt niets aan kon doen! (ik weet hoe simpel het klinkt, maar het is echt zo) Jij hebt al het beste gedaan wat je kon! Als je nog vragen hebt o.i.d mag je me altijd pben. Heel veel sterkte de komende tijd! Groetjes gaby
Bedankt voor jullie antwoorden. Lobi ,hebben ze bij jou geen bloed afgenomen voor onderzoek? Gaby, merk je dat niet dan als je de 5e ziekte hebt?? We hebben Mylan* in het ziekenhuis gelaten zodat hij onderzocht kan worden en bij mij zijn 17buisjes bloed afgenomen voor onderzoek. Ik wil zo graag weten waarom dit niet zo mocht zijn.
Nee ze hebben bij mij geen bloed afgenomen. Achteraf een grote fout... Een antwoord op de waarom vraag zul je nooit krijgen meis...
Ik ben 1 dag ziek geweest, dat was een week voordat m'n zoontje overleed. Heb er verder niets van gemerkt, m'n oudste zoontje had ook niets. De artsen zeiden ook wel dat je er niets van hoeft te merken. Heel vaak komt er helemaal niets uit de onderzoeken. Wij werden er heel erg op voorbereid dat er niets uit zou komen. Weet niet of ze dat bij jullie ook hebben gezegt.
Ja maar zelfs nu je weet waar het door komt, kun je je afvragen waarom dit jou is overkomen. Op die vraag krijg je gewoon nooit antwoord..
Klopt, ook dan zul je jezelf afvragen waarom is mij dat overkomen? Er zal nooit een antwoord komen, hoe frustrerend dat soms ook is.
Dat weet ik wel...helaas. Maar ik hoop wel dat we erachter komen waarom het hartje van ons mannetje besloot ermee te stoppen.
Gecondoleerd met het verlies van Mylan. Wij weten niet waardoor het mis is gegaan bij Milou* . Achter denk ik dat het vanaf het begin nooit goed gezeten heeft. Bij de eerste echo ( in onze berekeningen 10 weken ) was ze volgens de metingen net 7 weken. 3 weken achter in groei dus. Op de echo waarbij we er achter kwamen dat haar hartje niet meer klopte was niets raars te zien qua organen.Zag er volgens de gyn allemaal goed uit. Wij hebben besloten om geen onderzoek te laten doen omdat er volgens de gyn vaak geen oorzaak te vinden is in dat stadium.Wel is er bloed uit de navelstreng en slijm afgenomen ( ook bij mij ) om te kijken of er misschien een infectie was ofzo,maar dat zag er allemaal goed uit. We zullen dus nooit weten hoe het kwam,maar ben al heel snel opgehouden met die vraag steeds aan mezelf te stellen want werd er zelf alleen maar gek en onzeker van.