Fantastisch eefje. Gefeliciteerd met de geboorte van Anna. Eindelijk is ze dr. Hopelijk kunnen jullie snel samen zijn en genieten.
Gefeliciteerd met Anna, Eef!!! Fantastisch dat ze er eindelijk is. Hopelijk kunnen jullie snel lekker veel met elkaar knuffelen
Gefeliciteerd met Anna, Eef! mooie naam Bestwel heftig wat je omschrijft over je bm en het trillen etc. Hoop dat ze snel bij je mag en je goed herstelt. wat fijn dat de bevalling gewoon zelf op gang kwam en ze ook een ruggeprik konden zetten. bedankt voor alle lieve steunberichtjes. het gaat sinds gister al beter, alleen nog moe. Nijn wat balen dat je weer moet werken en je er totaal geen zin in hebt! http://www.zwangerschapspagina.nl/de-mamas/624873-rainbow-mama-s.html Ben maar een clubje begonnen. Beetje cheesy naam maar ik wist ook niets anders . Zonnetje, blij jou weer hier te zien! je hebt al zoveel voor je kiezen gehad. Ik hoop en duim enorm dat het deze keer goed mag blijven gaan!
Zondag zijn we naar haar grafje geweest en tapas wezen eten. Gister bij ons naar het strand geweest (man had vrij tot 16.30 uur). Hij had Kb steeds in de draagzak zodat ik lekker kon zonnen en zwemmen. Even mama-tijd / bijkomen.
Dat klinkt inderdaad als een fluxus post partum. Wat een mooie naam! Het is de tweede naam van zowel mij als m'n dochter! Dus ik vind m prachtig
@eef:Gefeliciteerd met Anna, inderdaad mooie naam!! Wat fijn dat je gewoon van haar kon bevallen. Hopelijk mag ze snel mee!
Conejita, wat fijn dat je man je op die manier even tijd voor jezelf kon geven en toch samen zijn met je gezinnetje! Ons meisje ligt nu bij ons op de kamer. Ik ben nog een beetje onwennig. Ze is zo klein vergeleken bij mijn zoon :-D Zo kwetsbaar... vind het een beetje eng. Haha. Uit de bloedtest is gebleken dat ze een licht verhoogde waarde heeft van iets en ze dus een kleine infectie heeft misschien. Morgen doen ze nog een test. Daalt het dan is het ok. Stijgt het dan krijgt ze antibiotica uit voorzorg. En moeten we dus 5 dagen extra blijven. Dat wordt lang voor m'n zoontje. Pfff... Moet dan aan jou denken y30, dat gesukkel met de wond. Na 9 maanden stressen blijft er dan toch nog steeds wat onzekerheid. Ik kan zo maar moeilijk echt genieten. Wil dat alles gewoon perfect is!
Oh wat vervelend Eef. Ja tuurlijk wil je dat alles perfect is. Maar je meisje is dat vast! geef jezelf de tijd om even te wennen. Hopelijk komt het vanzelf!
@Eef: begrijpelijk, maar probeer het los te laten. Volgens mij gaat het nooit perfect, maar dat hele kleine lijkt mij ook wel wennen. Zelf nog vijf dagen tot aan de geplande keizersnede en ik begin toch wel wat nerveus te worden. Het is ook zo gek dat ik de exacte datum weet. En Nuage: ik neem je tip mbt pijnstilling ter harte. Ik zie best wel op tegen de lange hersteltijd.
@Minty: dat lijkt me ook gek dat je dat weet. Ik weet een inleidingsdatum, maar of dat ook de geboortedatum wordt is nog maar afwachten natuurlijk. Maar zelfs dat vind ik vreemd
Goed zo Minty! Ik was na m'n eerste kzs eigenwijs en weigerde morfine. Probeerde zo min mogelijk pijnstillers te nemen. Resultaat was dat ik na 3 dagen nog niet kon staan. Nu zei de zuster je moet het nemen, daardoor kun je bewegen en herstel je beter. Ze had gelijk! Stond de volgende ochtend al. James is om 19:10 geboren. Ik liep naar de wc. Stond rechtop. Eventjes en dan weer liggen. Resultaat was dat m'n darmen het op dag 2 alweer deden en ik thuis gewoon kon lopen! Wát een verschil in herstel. Ik heb tot dag 3 vol pijnstilling gehad. Morfine en pcm. Dag 4 alleen pcm. Daarna naar huis. Ze hadden een tapje in mijn bovenbeen gezet op de verkoever toen de ruggenprik nog werkte. Niks van gevoeld. Zo hoefde ik geen morfineprikken, konden ze gewoon in dat tapje spuiten.
Spannend Minty!! Binnenkort is het langverwachte moment dan eindelijk daar!! Nuage, dankzij onze eigenwijsheid zijn we toch ver gekomen denk ik. En tsja, af en toe hebben we ongelijk... mag ook he... :-D Hier weer niet geslapen. Schrik van m'n leven gehad. Gister avond, m'n man was net terug van het werk, was ik haar aan het aanleggen. Ze deed niet veel maar dat is niet bijzonder. Borstvoeding en ik, dat is 2 en ik stop er nu ook mee. Tot ze opeens een geluidje maakte en een raar gezicht trok. Meteen liep ze helemaal blauw paars aan met krampachtige witte lippen. Mijn man komt niet vaak meteen als ik m roep maar hij hoorde mijn paniek. Hij heeft haar meteen vastgepakt, op de rug geslagen etc. Er kwam een druppel wit uit d'r neus en toen verstijfde ze weer. Ik belde in paniek de overkant van de gang (kinderartsen) en die kwamen direct. Ze was nog blauw toen ze het overnamen. Er kwam wat doorzichtig slijm uit d'r mond en daarna kreeg ze weer kleur. Ze heeft weer een nachtje in de couveuse gelegen ter observatie. Ze dachten even aan reflux maar houden het toch op slijm dat nog steeds in de weg zit. Door de snelle bevalling en de navelstreng om haar nekje zou ze niet alles geëvacueerd hebben zoals dat hoort. Hoe dan ook, slijm of reflux, de stress is voor mij na 9 maanden niet voorbij. Straks komt ze terug op de kamer maar liever had ik haar tot d'r 18e hier in het ziekenhuis. Aan de monitor. Durf niet te slapen, niet te plassen. Als ik eraan denk dat mijn man net terug was. Met mij alleen was ze er misschien niet meer geweest. Ik had geen enkele goede reflex en hield haar alleen maar voor me in paniek. Wel ben ik nu niet meer onwennig en voel ik nu alle nodige liefde voor ons kleine meisje. Kan niet wachten tot ze 6 maanden is en een beetje sterker. Hoe ik haar non-stop in de gaten kan houden met m'n zoontje ook thuis weet ik niet. Raak on paniek als ik eraan denk. Sorry voor het ongezellige paniek verhaal. Ben nog lichtjes in shock geloof ik. Ze was zo snel zo blauw...
Eef, wat enorm schrikken zeg! Ik kan ne heel goed voorstellen dat je geen oog hebt dichtgedaan. Dat kwetsbare in het begin lijkt mij ook weer heel en dan ven he inderdaad blij als ze wat groter en sterker zijn. Hopelijk was dit meteen de laatste keer dat dit is gebeurd en vind je ook snel wat meer rust en vertrouwen. En maak hezelf inderdaad niet gek mbt borstvoeding. Als het niet lukt, dan naar niet. Een niet gestressde - of minder - moeder is gezonder voor je baby dan borstvoeding.
Wat schrikken Eef! (En ga je alsjeblieft niet verontschuldigen hier hoor.) Wat een geluk dat je man meteen kwam en ook zo daadkrachtig handelde. Verwijt jezelf niks hoor, daar heb je geen invloed op hoe je handelt op zo'n moment. En trouwens, als je man er niet was geweest, had je wrsch anders gehandeld. Iig is je meisje nu ok. (Toch?) Pfff. Wat een stress Fijn dat je je wel al mee op je gemak voelt en overstroomt van liefde . Zou het ook kunnen dat je hormonen nog door je lijf gieren? Ik herinner me de eerste week dat ik bijna moest huilen als ik naar Kb keek, hoe klein en kwetsbaar hij daar lag in zijn bedje. Compleet hulpeloos. Ik had allemaal visioenen van wat er allemaal niet kon gebeuren met zo'n hulpeloos kleintje, als hij in de armen van iemand zou vallen die kwaad zou willen doen. Vreselijke gedachten. Maar na een tijdje gingen ze vanzelf weer weg. Over je zoontje, heeft hij haar al gezien? Soms kunnen kinderen je verassen. Ik heb bijv een heel wild buurjongetje maar als hij Kb ziet, verandert hij en doet superteder en zachtjes. Zijn moeder wist niet wat ze zag!
Minty, helemaal klaar voor de 27e?? (Of heb ik verkeerd gerekend?) En je dochtertje? Anna heeft geen gekke dingen meer gedaan. Vanacht nog wel een nare droom gehad. En vanochtend schrok ik wakker en heb ik haar meteen gecontroleerd. Ze lag zo ontzettend stil te slapen, ik schrok me rot. Dacht dat ze er niet meer was :'-) Dat "stikken" schijnt vaker voor te komen de eerste dagen. Nou, geef mijn portie maar aan Fikkie...dat ze dit nooooooit meer doet! Conejita, de hormonen zullen ook meespelen, alhoewel ik bij mij zoontje al ging huilen als iemand vroeg hoe het ging. Ik was toen ook zo moe en slecht van de bevalling. Ik voel me dit keer best "sterk". Maar ze zijn ook zo klein en kwetsbaar. En ik heb mezelf zo afgeremd in mijn enthousiasme tijdens de zwangerschap uit angst voor een teleurstelling, dat ik me daar toch even overheen moest zetten na de bevalling. Heel raar. Maar nu niet meer hoor, het is echt m'n kleine drolletje :-D Zoontje is gister geweest, 20 dagen na het contact met de waterpokken. Heb ik me dus voor niks zorgen over gemaakt. Hij was heel rustig, afhoudend en toch nieuwsgierig. Wilde haar wel aanraken maar werd er heel verlegen van. Uiteindelijk heb ik de baby aan papa overgelaten en heb ik de tijd genomen even met m'n zoontje te spelen. We hebben wat langer gewacht met hem te laten komen omdat hij toch niet echt besef van tijd heeft. En nu heeft hij gezien dat ik hier met haar ben en zal het wat moeilijker worden. Hij begreep maar niet waarom ik niet mee naar huis ging en vanacht heeft hij blijkbaar slecht geslapen. Het zal voor iedereen even wennen worden maar dat komt goed. Oh en hij vroeg echt wel 6 keer waarom ik nou nog zo'n grote buik had. Haha!!!