langggg bezig voor 1e beebje en nog nooit! zwanger geweest....

ik was dan na ruim drie jaar eindelijk zwanger wat uitliep op een miskraam.. Maar ik kan wel melden dat het verschrikkelijk zwaar is zo lang te moeten wachten.. Want op het moment van toen dertijd de echo , en het bleek mis. Zei de echoscopiste ja je kan zwange raken. Ja het kon toevallig met dat EI, maar een maand later werd PCO geconstateerd.

Maar ik snap je gevoel helemaal

 

Klingel, ik ben dus zo'n zwangerwordenwillende dame die na 1.5 jaar proberen nog niet 1 keer zwanger is geweest...hoe frustrerend. Ik maak me vooral de laatste paar maanden bang dat wij misschien wel NOOIT een kindje in onze armen kunnen nemen...het maakt me erg verdrietig die gedachte (krijg meteen tranen in mijn ogen).

Echt iedereen om ons heen is zwanger, ze zijn allemaal later begonnen dan ons maar zijn wel al bijna allemaal met verlof en kunnen dus ieder moment gaan bevallen. ik ben super blij voor ze dat het allemaal zo makkelijk bij hun gaat, wat wij meemaken wens ik niemand toe. Maar oh wat doet het pijn om hun met dikke buiken te zien lopen, babykamertjes in te zien richten, vol trots een hand van de toekomstige vader op de zwangere buik te zien, geboortekaartjes te ontvangen, terwijl wij 10 augustus een HSG-onderzoek moeten ondergaan. Bij het zien van zwangeren schreeuwt iedere cel in mijn lichaam "DAT WIL IK OOK"

Maar goed, we moeten ook positief proberen te blijven, hoe moeilijk dat ook is. We moeten nu ook gelukkig zijn met ons leven en een kindje vult dat geluk alleen maar aan

 

Ook ik kan me hier helaas bij aanmelden. Ronde 30 en welgeteld, anderhalf jaar geleden, één keer 3 dagen over tijd geweest, maar toen verloor ik al wel oud bloed, dus wist ik ook al dat het niks werd.

Ik ben ervan overtuigd dat het ons ooit gaat lukken. Bij mij is tot dusver nog niks geconstateerd, mijn man heeft wel verminderde kwaliteit maar ruim genoeg voor IUI, dus ik weet dat het ons ooit gaat lukken. Dat kan gewoon niet anders! Maar ik kan me niet meer voorstellen hoe het moet zijn om daadwerkelijk een positieve zwangerschapstest in handen te hebben. Ik mag trouwens wel uitkijken dat de twee die ik al eeuwen in huis heb, niet over de datum gaan! Ik heb welgeteld twee keer een test gedaan, toen ik die drie dagen overtijd was, en toen ik op het punt stond om naar de huishoudbeurs (en dus ook 9maanden beurs) te gaan met drie zwangeren en twee kersverse moeders. Ik moest de dag van de HHB ongi worden en heb getest tegen beter weten in, want stel je voor dat ie positief zou zijn, dan zou die dag misschien niet zo heel zwaar zijn. Maar helaas...

 

lars heeft ruim 1.5 jaar op zich laten wachten en ben nu ook al bijna een jaar bezig voor een brusje.
probeer er niet te veel bij stil te staan maar baal wel weer iedere maand als ik toch weer ongi word.

 

Hier nog één. Wij zijn bijna 4 jaar bezig.
Zwanger geweest? Volgens mij niet. Ik heb wel eens het vermoeden gehad maar ik denk achteraf dat dat valse streepjes waren, gyn dacht aan een miskraam, maar er was niets meer te zien dusja.
Wel ben ik op mijn 15e zwanger geweest wat eindigde in een miskraam.
Ook bij mij is PCO geconstateerd, en ik heb nu voor het eerst in 4 jaar tijd, een eisprong gehad!!! Ik heb nu dus eindelijk weer goede hoop. Nu kán het tenminste. Zonder die eisprong, kon er ook niets gebeuren...

 

Ik kan me hier ook helaas aanmelden,

Wij zijn nu in ronde 17 nog nooit een positieve test gehad, wel eens vermoeden gehad, paar dagen overtijd ofzo.

Eind augustus weer zaadjes controleren, de 1e keer was het slecht dus hopen dat het dit keer beter is, en dan horen we hoe het verder gaat.

iedereen heel veel succes, dat het maar snel raak mag zijn bij ons.

Liefs Dina

 

Hoi Klingel,

Ik ken je wel van het IUI-topic, maar ook ik ben nog nooit zwanger geweest, zelfs niet voor heel even. Wij zijn bezig vanaf oktober 2007.

En ik ben dus afgelopen nacht ook weer eens ongesteld geworden :x.

Ik word hier ook een beetje moedeloos van. Het is moeilijk om na een hele lange tijd nog de moed erin te houden.

Ik geloof ook niet meer zo in het ongestimuleerde IUI-gebeuren. Het is net gewoon klussen, alleen worden de zaadjes een eind op weg geholpen. Voor de rest moet je een hoop geluk / mazzel hebben.

Ik kijk dan ook uit naar de gestimuleerde IUI wat bij mij vanaf oktober waarschijnlijk gaat gebeuren. Dan rijpen er meerdere eitjes, waardoor meer kans op bevruchting.

Op een dag als vandaag (gun me echt een baaldagje) vind ik het erg moeilijk om positief te denken. Heb dan angst om kinderloos te blijven.

Het is zo irritant... Dan mag je eindelijk testen, de testdag is aangebroken en dan word je weer ongi. Of je bent overtijd, je test en een paar uur later wordt je alsnog ongesteld.

Ik kan me echt niet voorstellen dat ik ooit een positieve zwangerschapstest in handen zal houden.

 

Ik wil me ook graag aansluiten bij dit topic. Toen ik de titel zag MOEST ik het lezen. Lieve klingel, zag ik daarna pas dat jij hem opgestart hebt.

Ik ben in juli 2008 gestopt met de pil om vervolgens eerst te gaan ontpillen naar 20 jaar!!!! pilgebruik. Maar vanaf dag 1 wilde ik al wel zwanger worden. Het duurde meer dan een half jaar om een enigszins regelmatige cyclus te krijgen... Nu is het jaar alweer om en nog steeds geen beeb. Ik kan er dus over mee babbelen. Alle vriendinnen om je heen die zwanger zijn of inmiddels een kindje hebben. Het zijn steeds meer kindjes om me heen waardoor het soms alleen maar moeilijker wordt en waarbij je gaat denken.... zal het ooit nog gebeuren???

@alle meiden, we houden de moed er in!!!

 

Wij hebben ook ruim 3 jaar moeten wachten op ons mooie kereltje, eest een jaar zelf aanklooien en toen dik 2 jaar ziekenhuis in en uit! Uiteindelijk zijn we middels IVF/ICSI zwanger geworden. Ben nu 11 weken zwanger van ons tweede kindje, tot onze grote verbazing was het deze keer moedernatuur zelf, het was volgens de artsen bijna onmogelijk om op een normale mannier zwanger te worden, maar wonderen bestaan dus echt!

Ook weet ik uit ervaring dat je aan deze verhalen niet veel hebt, je wil zelf die test in handen hebben, je wil zelf zwanger zijn en alles negen maanden meemaken en ervan kunnen genieten! Toch wil ik jullie laten weten dat ik meeleef met de gene waar het nog niet zo heeft mogen zijn, laat de moed niet zakken, al is dit soms heel erg moeilijk!!!!!

Liefs Sonja

 

@Klingel, ik zit sinds mei 2009 in de mmm, mijn vriend is al onderzocht, alles prima in orde. Daarna was ik aan de beurt, samenlevingstest, temperatuurlijsten en inwendige echo waren allemaal prima in orde. 10 augustus heb ik dan een hsg-onderzoek, en dan hoop ik eindelijk te weten te komen of mijn gevoel klopt. Ik heb namelijk 11 jaar geleden een buikoperatie gehad door een geperforeerde blindedarmontsteking, en ik heb het gevoel dat door verklevingen mijn eileiders niet doorgankelijk zijn. De gyn gaf ook al aan dat daar wel eens de oorzaak kon liggen. Phoe, ben erg benieuwd, maar zie ook enorm op tegen het onderzoek. Zijn er hier meiden die mij hun ervaringen kunnen vertellen over zo'n HSG- onderzoek???

 

@Emma, ik had er ook van alles over gelezen, over een HSG. De een vond het het ergste wat je je kan voorstellen, terwijl de ander het een eitje vond bij wijze van spreken. Ik ben er dus open ingegaan. Ik vond het goed te doen. Als ze je baarmoeder vacuum zuigen geeft dit een krampend gevoel, maar niet ondragelijk. Bij mijn linker eileider moest ze wat kracht zetten om de vloeistof erdoorheen te spuiten. Dit deed wel zeer. Maar op het moment dat ik echt dat dat ik het niet meer trok, was het al voorbij. Mijn advies (en dat is heel makkelijk gezegd hoor, dat weet ik zelf ook) probeer je er vooraf niet te druk over te maken, laat het op je af komen. Het is niet fijn, maar het is gelukkig ook niet iets om heel bang voor te zijn. En ik dacht bij mezelf: het kan nooit zo erg zijn als een bevalling, en dat willen we ook vrijwillig ondergaan.

@Klingel, 1 september staat mijn kijkoperatie gepland (mits ik tweemaal netjes op tijd ongi word) en daarna kunnen we met IUI gaan beginnen.

 

Zag de titel van dit topic en kon niet anders dan het topic lezen.
Bij ons is er dan wel een duidelijke oorzaak waarom het (nog) niet gelukt is (man onvruchtbaar), maar daardoor hebben we nog geen zekerheid of ik ooit zwanger kan worden.
Alles lijkt goed te zijn, maar dat zegt niks natuurlijk!
De angst dat we nooit kinderen zullen krijgen zit er bij ons zeker wel in.

 

Hier nog een! nou ja of we daar blij van moeten worden.

Al bezig vanaf januari 2007.

Wel besloten om langer op de natuur te wachten dan normaal vanwege de aankoop van ons klushuis. maar ja de tijd vloog voorbij.

Eerst had mn man (vriend) de angst om naar de dokter gegaan. Nu ben ik de angsthaas.

Elke maand een keurige cyclus maar nog niks noppes nada. ovutesten geprobeerd en weer opgeven die stomme 2e streep werdt nooit donkerder dan de controle streep.

Tempen heb ik ook gedaan, maar ja door de de weeks vroege diensten en dus vroeg naar bed en vroeg op. In het weekend laat naar bed en dus ook later op. Toch maar de wekker zetten in het weekend dan... nou vergeet het maar hoor deze dame hier sliep er dwars doorheen. In de vakantie was ik het zo spuugzat omdat ik weer door de wekker heen geslapen had dat ik huilend wakker werd.
Toen heeft manlief dat ding in de prullebak gegooid.

Oke nu gaan we het anders doen 3 maanden niks geen gemoet! even weer onze passie terug krijgen nu nog een maand (augustus) en dan gaan we onszelf dwingen om toch maar naar de dokter te gaan...

 

Bij mij is dat juist andersom... Rond mijn ongi en voor mijn ei heb ik er een hard hoofd in, na ei (en IUI) ben ik positief en vol goede moed, maar als ik daarna weer met een harde klap op de grond beland, omdat ik weer ongi ben geworden.... kan ik me weer niet voorstellen dat het ooit zo zal zijn.....Ik heb al zo vaak gefantaseerd en ook echt gedroomd dat ik zo'n staafje in handen had met twee zichtbare strepen erop (en wat was ik blij in mijn droom!), maar dat het me ook werkelijk zal overkomen? Daar kan ik me dus he-le-maal niks bij voorstellen. Net alsof het nooit zal gaan gebeuren, zo'n eng gevoel.....

Maar goed... kreeg net een smsje van vriendlief: tuurlijk houden we de moed erin. We will succeed! XXXXXXXXX love you too, very much.

We gaan weer vooruit kijken, richting ei en richting een nieuwe poging IUI!

 

@Lieseleentje, met tempen had het bij mij ook nooit zin om de wekker te zetten, ik was dan al een uur eerder wakker en ging liggen wachten tot de wekker ging. Volgens mij is het bij tempen vooral belangrijk dat je net wakker bent en nog niks gedaan hebt, het gaat immers om je basale lichaamstemperatuur. Ik denk dat het dus belangrijker is om meteen als je wakker bent te tempen dan dat het belangrijk is om hetzelfde tijdstip aan te houden. Als iemand anders hier een andere mening over heeft, hoor ik dit uiteraard graag.

@dreamer, jullie zullen er ongetwijfeld over gedacht hebben, maar waarom gaan jullie niet zelf op zoek naar een donor? Ik vraag me dat al een tijdje af (zie je naam redelijk vaak voorbij komen). Het is uiteraard geen verwijt maar puur uit nieuwsgierigheid. Ik heb zelf namelijk het idee dat als ons dat zou overkomen ik liever een donor zou hebben die ik ken. Maar dat is uiteraard makkelijk gezegd als ik niet in die situatie verkeer.

@Klingel, ik krijg idd een laparoscopie. Ik zie het als gewoon nog iets wat moet gebeuren voordat we aan behandelingen kunnen beginnen en ben er ook niet bang voor. Meer een noodzakelijk kwaad. Ik vind het zelfs wel een prettig idee dat de datum nu bekend is want dat betekent weer een stap vooruit.

 

@Be Happy, ik begrijp heel goed wat je bedoelt. Ik kan me er ook geen voorstelling van maken hoe het zou moeten zijn om een posi test te hebben. Daarentegen ben ik er wel van overtuigd dat dat moment ooit gaat komen. Ik heb maandelijks een eisprong, mijn partner heeft zaadcellen (weliswaar minder dan normaal, maar bij de laatste opzwemtest toch 6 mln) dus moet het ooit lukken. Ik weiger vooralsnog iets anders te geloven. Ik ben alleen ontzettend bang dat dat nog heel lang kan gaan duren....

 

Ik kom hier ook even langs.. Jullie moeten de moed niet gaan verliezen! Ik weet uit ervaring dat je het soms even niet ziet zitten en het gaat je nou allemaal niet bepaal din d ekoude kleren zitten..
Ikzelf ben nu 20 weken zwnager nadat we 2,5 jaar erop hebben moeten wachten ivm PCO en het niet aanslaan van allemaal hormoonkuren.. Toen ik eindelijk de positieve test in handen had geloofde ik er ook niks van, en dat heb ik eigenlijk nog steeds.. Maar de jaren die zolang duurden waarin ons kinderwens niet vervuld werd, verdwijnen wel als sneeuw voor de zon als je dan toch zwanger blijkt te zijn! Hou moed allemaal!! Ik hoop dat jullie wens snel in vervulling mag komen! En nog een tip, als je het idee hebt dat de gyneacoloog het allemaal maar rustig aan doet en het allemaal veel te lang duurt moet je eens een afspraak maken bij zijn/haar collega.. Dit heeft mij ook geholpen want als het aan mn eigen gyneacoloog lag waren we nog een aantal maanden op dezelfde koers gaan varen en was ik dus nog niet zwanger geweest! Hij gaf telkens als voorbeeld dat ik nog jong was.. dit vind ik geen excuus want mn kinderwens was al heel lang aanwezig.. Volg je hart en sta op je strepen!