Een week of 3 geleden kwam ik erachter dat ik zwanger ben (onverwacht) Zoals de titel al zegt ik zou zo graag blij willen zijn, maar dat ben ik niet. (Hoe verschrikkelijk ondankbaar dit ook klinkt) De timing had niet slechter gekund, ik ben net een beetje uit een enorme depressie aan het klimmen (ik heb hulp gezocht en sta onder behandeling, maar zelfs daar durf ik dit niet toe te geven). De hele familie is blij,mijn man is dolgelukkig. Ik zou zo dolgraag ook blij willen zijn maar het wil niet...ik schaam me hiervoor. Hoe kan ik ooit een goede moeder zijn als je last hebt van depressies en niet eens blij kan zijn met een zwangerschap. Ik ben alleen maar doodsbang. Zijn er mensen die dit ooit ook hebben gehad, of ben ik gewoon heel erg vreemd. Ik durf dit nauwelijks te posten omdat ik me zo schaam...en me schuldig voel sommige mensen zijn jaren bezig, ik vergeet een keer mijn pil en het is raak.
Je moet je niet schamen. Ik denk juist dat dit goed voor je ia als je dadelijk die kleine in handen hebt slaat die depressie wel om. En wat ikin begin had ik ben best even bezig geweest voorsat ik zwanger was was dat de eerste 12 weken voor mij totaal niet blij voelde . Soms zelfs twijfelde. En nu ben ik helemaal hopeloos in love ... maak je niet te druk en laat het over je heen komen xx
Half 2013 kreeg ik ook nog hulp van de psycholoog omdat ik depressief was, snee zelfs mezelf. Toch heb ik samen met vl natuurlijk eind 2013 voor een kleintje te gaan. En dat is gelukkig in 1x gelukt. Ook ik heb nu soms nog depressieve gevoelens.. Dat zal denk ik nooit helemaal weggaan, je kan/hebt altijd wel eens een terugval of mindere dagen. Maar ik merk aan mezelf dat de zwangerschap op sommige momenten na, mij wel gelukkiger maakt. Vooral als ik straks denk aan dat ik de kleine in me armen mag houden! En ik denk ook wel is aan de mindere kanten daarvan en wordt dan ook verdrietig ed. T zou moeilijk zijn maar ook zo mooi en bijzonder. T kan je leven ook opbeuren! In t begin van de zwangerschap had de zwangerschap nog niet zo'n invloed als nu... nu ik er bijna ben. en 1 nadeel, de hormonen kunnen je tijdelijk nog even verder in de war brengen en dan zie je het ook even niet zitten heb ik ook soms. Maar t komt goed. T kan je leven ook ontzettend mooi maken! ♡ Sterkte meid xxx maar... praat hier vooral wel over. Met je vriend, familie of de hulp die je krijgt. Je hoeft je echt niet te schamen, iedereen zal dit begrijpen! Vooral mensen die er in gespecialiseerd zijn of die net als ik ook eens een depressie mee hebben gemaakt! Alles komt een keer goed! Knuff ♡
Een baby kan zeker afleiding geven. Maar het hangt natuurlijk af van de soort van je depressie, niet elke depressie is te verhelpen met 'gewoon lekker bezig houden'. Ik had juist de eerste weken na de geboorte heftige depressies terwijl ik dat anders nooit had. Het lijkt me goed om met ervaren moeders te praten over wat je te verwachten staat, want je bent zeker niet de hele tijd in de wolken met zo'n kleintje. Het is een phase van wennen, je eigen prioriteiten verschuiven, elkaar leren kennen (jij en je baby), je partnerschap opnieuw defineren. Het overviel me nogal in bet begin, iedereen heft het alleen maar erover hoe blij je moet zijn en hoe fijn het allemaal is, maar het issoms ook zwaar. En hoe dat precies er uit ziet, dat hoor je weinig. Dus zeker goed om je op voorbereiden, want ik denk dat je dan veel beter kan genieten. Ik denk dat het heel bijzonder is om een kind te mogen krijgen en hebben, dus in die zin zeker goed voor je. Maar ik zou toch een keer goed met je psycholoog praten over de invloed van hormonen op je depressie, en wat de medicatie dan doet. Ik hoop dat je nog wel een beetje kunt genieten van je zwangerschap.
Bedankt voor de lieve reacties. Ik ben blij te weten dat ik niet de enige ben. Ik probeer het maar per dag te nemen. En erop te vertrouwen dat het beter wordt maar dat ik er nog niet ben. Ik ben echt heel blij dat ik niet de enige ben met twijfels.
Ook ik heb voor mijn eerste zwangerschap in een depressie gezeten..en zat daarnaast ook overspannen thuis van het werk. Ben op een gegeven moment wel weer aan het werk gegaan voor enkele uren per dag, wat mij wel enige afleiding gaf. Ik was amper 3 mnd aan het werk toen ik erachter kwam dat ik zwanger was. Ondanks dat dit vóór mijn depressie een grote wens was, kon ik niet al te blij zijn; ik zag alleen maar nog meer zorgen etc. het werd er ook niet beter op nadat ik te horen kreeg dat ik onslagen werd door re-organisatie... affijn nog meer zorgen want nu had ik straks ook geen baan meer, en ik zag alweer een grote terugval aankomen. Toch op een 1 of andere manier veranderde er iets na ong. 20wk.. ineens was ik intens blij met de wetenschap dat ik een gezond jongetje in me buik had, en begon stukje bij beetje los te laten van de zorgen en angsten (die mij juist depri maakte)... Ook na de geboorte van mijn zoontje ging het stukken beter en zag ik het allemaal wel weer zitten, natuurlijk heb je nog de mindere dagen ...die ervaar ik nu weer wel weer wat vaker helaas... maar ook de hormonen spelen nu een grote rol. Echter heb ik wel veel moeite, nu dus ook weer, om echt te genieten. En idd ik praat er ook niet over met anderen, alleen me vriend en mn moeder weten ervan...niet zozeer omdat ik me schaam maar omdat mensen je vaak gaan ontlopen en vermijden heb ik gemerkt... terwijl je juist steun en hulp kunt gebruiken Ik hoop dat het ook voor jou stukje bij beetje beter zal worden, neem in ieder geval iemand in vertrouwen...dat helpt ook, heel veel sterkte!