Marlies; Ja klopt, morgen.. Oh en hee, vergeet geen voor- en na- foto's te maken! Zo leuk om dat te zien! Wel op jezelf letten hoor! One of Kind; Oh, dat stond op de vorige pagina ook al.. Sorry! Vind het een mooie naam! Mij vallen altijd meteen van die nutteloze, maar leuke!, dingetjes op; de S en de D zitten naast elkaar op het toetsenbord! Susanne; Mij maakt het niet uit, dus het is niet zozeer jammer voor mij, maar als je het echt geheim wilt houden, lijkt het me juist jammer als je je dan tóch verspreekt Ik baalde daar in ieder geval behoorlijk van, tijdens m'n vorige zwangerschap, toen ik vond dat het echt geheim moest blijven.
@Shadixxx, spannend, hopelijk krijg je dan morgen eindelijk ook te horen dat het hartje helemaal goed is! Zou fijn zijn als je het 20-weken echo stukje achter je kan laten. Zijn nu weer nieuwe dingen genoeg om over te stressen. Jij zit zeker ook al weer af te tellen tot 28 weken nu, zeker gezien je schoonzusje? Ik heb het momenteel weer erg te pakken. Zelfs op internet een tabel opgezocht met overlevingskans per week. *schaam*... Voor en na foto's waarvan? Van de buik bedoel je? Ik moet nog een paar mooie nemen, heb nu alleen van vakantie maar die zijn van voren en 1 van opzij maar daar kijk ik weer heel stom op...
Wij hebben donderdag 7 augustus de 2/3/4d echo! Wilde eigenlijk een week eerder, maar dan kon het niet meer vroeg in de ochtend, in de avond of in het weekend. Maar volgens de eigenaresse van het pretechobureau was dit een prima tijd voor de echo! Ben zo benieuwd, over een maandje zullen we ons kindje in 3d te zien krijgen, super spannend!
Nee Marlies, van het kamertje! Hier was het eerst echt zo'n rommelhok, met een hele lelijke gele muur, waar we nooit iets aan gedaan hebben toen we hier kwamen wonen. Het verschil van toen en nu is echt enorm. Ik leef elke keer naar een ander moment toe. Vanaf 24 weken gaan ze alles doen wat ze kunnen voor je kindje, ik ben blij als ik 26+3 voorbij ben (de bevallingsdag van m'n zusje) en daarna is elke week er weer eentje, net als in het begin.. Eerst ging ik er vanuit dat het wel goed zou zijn als ik die 26 weken eenmaal voorbij was, maar daar moest ik maar niet teveel op rekenen.. Nu ik dichterbij die periode kom, zie ik dat zelf ook wel in. Ik denk dat ik het pas geloof en er vertrouwen in heb als ze in haar wiegje ligt. Of als ze 18 is
Shaddixxx hahah was mij nog nie opgevallen!! De S en de D naast elkaar hahaha. En idd e blijft nu zorgen hebben heh. Maar snap dat je blij bent als je voorbij de 26+3 bent.
O, haha! Heb er niet aan gedacht, nu is het al leeg. Maar volgens mij staan er een paar op mijn telefoon van een poosje na de laatste icsi. Het was altijd een rommelhok want het zou babykamer worden dus deed ik er niets aan. Toen zou er geen baby meer komen, heb ik er een mooie logeerkamer van gemaakt. Daar heb ik wel foto's van genomen, dus die heb ik gelukkig nog wel! Of al lang volwassen, met zelf kinderen, en ik lig op mn sterfbed en kan denken, "ze heeft mij iig overleefd". Mijn moeder overleed toen mijn oma 85 was, als ik daar aan denk realiseer ik me dat er waarschijnlijk nooit een moment zal zijn dat je helemaal geen zorgen zult hebben... Voor nu voor jou in ieder geval nog 4 weken en 3 dagen, dat is te overzien. (zeg ik heel nuchter, maar 4 weken zijn lang als je er nog voor staat, pas achteraf lijken ze kort) En daarna is ieder week er zeker 1, zelfs iedere dag. Dit hier onder is het grafiekje wat ik bedoelde, likelyhood of survival in premature babies: 23 weeks 17% 24 weeks 39% 25 weeks 50% 26 weeks 80% 27 weeks 90% 28-31 weeks 90-95% 32-33 weeks 95% 34+ weeks Almost as likely as a full-term baby Maar laten we gewoon hopen dat het voor ons nooit van toepassing zal zijn...
Ja, zulke grafieken.. Ik kan er niet zoveel mee. Ik bedoel, daarbij komt dan nog het percentage van de grootte van de kans dat een baby überhaupt met die termijn geboren wordt en dan kom je al heel snel uit op 'vrijwel onmogelijk', maar het kán. En dat heb ik zien gebeuren.. Bij m'n vorige zwangerschap was ik ook helemaal niet zo. De 20-weken echo draaide toen voor een groot deel om te weten te komen of het een jongetje of een meisje zou zijn. Ik heb er amper bij stilgestaan dat een gezond kindje helemaal niet zo vanzelfsprekend is.. Ik blijf het zo bizar vinden allemaal. Dat het alweer 22 weken geleden is dat de begrafenis was.. Verdriet slijt, zeggen ze dan. Nu weet ik ook wel dat deze rouwperiode, tijdens de zwangerschap, niet gebruikelijk is en dat alles bij elkaar het juist versterkt, maar ik zou het zo graag een plekje willen geven. Ik werd vorige week gebeld door de PsyQ, daar heeft m'n psychologe me aangemeld op de afdeling voor zwangeren, maar nu wilden zij me op de afdeling voor angstklachten hebben. 'Daar hadden ze ook wel wat verstand van zwangere vrouwen'. Dat zie ik dan weer niet zitten, want het zijn geen gebruikelijke angstklachten. Na een hele discussie met degene van PsyQ, zou ze m'n gegevens dan toch maar doorsturen naar de afdeling voor zwangeren. Maar goed, ik heb 4 weken moeten wachten voor ze me belden, als ze er op de andere afdeling weer zolang over doen, heb ik er niet zoveel meer aan. Zit er nu meer aan te denken om bij de medisch psychologe voor te stellen om me meer te gaan richten op een stuk rouwverwerking, dan op de angst rondom m'n eigen zwangerschap. Ik heb het idee dat het mij zou helpen om steeds weer te vertellen over hoe alles gegaan is, hoe de NICU was, hoe de begrafenis was, wat ik gezien heb, waar m'n nachtmerries over gaan. Met je omgeving kun je daarover praten natuurlijk, maar die zitten ook niet te wachten op details over kistjes en de meest gruwelijke nachtmerries. Een psycholoog trekt dat waarschijnlijk een stuk beter. En misschien dat er met rouwverwerking dan ook wel een stukje van die angstklachten verdwijnt.. Blegh. Ik heb jaren geroepen wat voor feest het wel niet zou zijn als ik eindelijk zwanger was. Ik had m'n 9 maanden al bijna volledig uitgedacht. Echt een fantastische periode zou het zijn, met héél veel leuke dingen. En dan dit.. Het voelt regelmatig zo 'ondankbaar'. Ik ben natuurlijk nog steeds dolblij dat er een kindje komt, ik zou alleen zo graag willen dat iemand me de garantie kon geven dat dat ook echt gaat gebeuren, of dat ze er al was..
Je hebt ook niets aan statistiekjes. Ik ben gewoon een statistiekjes mens. Tijdens de icsi's ook al, ik geloof dat op mijn leeftijd de kans dat ik na 3 icsi's zwanger zou zijn 75% was, en de kans dat ik daarna spontaan zwanger zou worden nihil. Dus als iemand zou moeten weten dat je niets aan statistiekjes hebt ben ik het wel. Sorry, is gewoon een beetje mijn ding Anyway, wat jouw zusje heeft meegemaakt is gewoon zo ontzettend oneerlijk en verdrietig, hoe moet je daar uberhaupt mee uit de voeten? Je maakt iets mee wat zo onvoorstelbaar is, en wat zo'n trauma achterlaat (natuurlijk bij je zusje, maar bij iedereen eromheen, en bij jou ook) dat het gewoon heel veel tijd kost voor je dat een plekje kan geven. En nu ben jij zelf zwanger en word je er dubbel hard mee geconfronteerd, want behalve het verdriet van alles wat jullie hebben meegemaakt, heb je nu ook de angst dat het bij jou ook mis kan gaan. Ik vind het heel goed van je dat je ermee bezig bent (al werken de instanties niet echt mee) en hoop echt dat je er wat aan hebt. Ook na de zwangerschap, want sowieso, het is een hoop om te verwerken. En het is niet eerlijk dat je hierdoor minder kunt genieten van je zwangerschap dan je van te voren had gehoopt. Maar wel heel begrijpelijk. (niet dat dat het beter maakt). Wat ik bedoel te zeggen, is probeer je in ieder geval niet óók nog ondankbaar te voelen omdat je niet zo kunt genieten als je wilt. Want het heeft er niets mee te maken dat je niet blij bent met je zwangerschap, of niet wílt genieten, maar er speelt nou eenmaal meer dan bij de gemiddelde ander. Maar snap dat het ook heel jammer is. Iets waar je je zo op verheugd had, en wat nu overschaduwd word door angst, hoe begrijpelijk ook. Anyway, het is gewoon kl*te...
@Shaddixxx: heel veel succes met psycholoog gebeuren, is inderdaad heftig allemaal. Hopelijk kan je een manier vinden om ermee om te gaan en toch nog te genieten van je zwangerschap! En snap heel goed hoor dat je maar moeilijk kan genieten van de zwangerschap, heb ik na alles ook... En is geen onwil en vind het zelf ook heel erg jammer, maar gevoel kan je niet uitschakelen.
Shaddixxx mijn duimen draaien morgen voor je!! Hoop dat ze je morgen gerust kunnen stellen zodat je echt kunt genieten. Xx
Hartje is helemaal in orde! Echt, wat een opluchting voor nu! Ze weegt nu ongeveer 533 gram. Bloeddruk was ook echt perfect vandaag, het allerlaagst van deze zwangerschap. Helemaal blij!
@iedereen: pffff, er zijn weer witte bloedcellen in mijn urine aangetroffen, ga dus vandaag nog met de cranberry pillen beginnen. Maar omdat ik zwanger ben en het de zoveelste keer is, gaan ze dit keer een uitgebreid urineonderzoek laten doen in het ziekenhuis. Maandag kan ik bellen voor de uitslag. Ben benieuwd wat daar uit gaat komen, wil dat het gewoon over is en niet meer terug komt! Word er onwijs onrustig van...
Tjonge jonge, hopelijk komt er dan wat uit die uitgebreide test, want hier kan je wel helemaal gestoord van worden!! Hopelijk helpen die cranberry pillen en hoef je niet wéér aan de antibiotica!