@Sterre83 @Milena92 @Pcosrondetwee @Newbie123 nogmaals dankjulliewel <3 We worden gelukkig ook nog door het ziekenhuis opgevolgd (ook door een kinderarts die juist gespecialiseerd is in prematuurtjes) dus ik trek me niet té veel aan van het CB hoor neemt niet weg dat het gewoon verschrikkelijk shit is als je daar zit en dat te horen krijgt, maar anderzijds denk ik ook.. dikke vinger naar jullie. Puuh. Ik weet ook dat dit een fase is en dat het overgaat, en ik ben ook echt niet de eerste met een uitdagende baby.. moet er zelf denk ook vooral even doorheen. Ik heb gelukkig wel echt een fantastische partner die héúl lang verlof heeft (4 maanden!! Lang leve Duitsland, haha) dus ik sta er niet alleen voor, en dat helpt echt enorm. S komt er wel, en ik kan niet veel meer doen dan mijn best. En! Ik kreeg vandaag een eerste échte lachje van hem. Dat maakt toch wel echt veel goed
Wat heftig @pingpongpcos maar wat begrijpelijk dat je zulke gedachten hebt. Fijn dat de melk toch een stapje in de goeie richting lijkt. Ik hoop oprecht dat het snel wat makkelijker gaat gaan en dat S er ook tevredener mee gaat zijn. Kan me voorstellen dat dat juist er erg op inhakt als je ziet dat hij ook echt last heeft en niet tevreden is.
@GezelligZwangerWorden en @sterre81 wat is het aan het afkorten, zo spannend! Veel succes met de laatste loodjes.
Aaah wat fijn van het lachje Ennnee als je toch wordt opgevolgd door een kinderarts, CB is optioneel he kan je altijd een keer overslaan als je er zo'n rotgevoel over krijgt. Hopelijk blijven die lachjes komen!
Uit onmacht gebeuren nu eenmaal zo’n dingen. Ik probeer er ook altijd open over te zijn met mensen in mijn omgeving. Wij kregen wel eens te horen ‘ik snap niet dat je je kind iets kunt aandoen’ of ‘ik wil niet de ouder zijn die op de stoep bij opa en oma staat: hier pak hem over ik kan niet meer’. Mijn man en ik proberen die mensen dan ook altijd ons standpunt en ervaring te zeggen. Niemand is er trots op, maar als je zo diep zit kunnen zo’n dingen als roepen, hardhandig zijn echt gebeuren, of even weg moeten van de baby of je hebt bang dat je je niet onder controle kan houden. Ik voel me er niet echt mega schuldig om. Toen natuurlijk wel echt, maar ondertussen heb ik wel geleerd dat de situatie gewoon onmogelijk onhoudbaar was en we te weinig support en begrip kregen destijds. Deels omdat we het afschermde / geen hulp durfde vragen, want iedereen doet het toch, maar ook omdat we bij de schoonfamilie kei hard het deksel op de neus kregen als we vertelde dat het moeilijk liep. Ik heb dit alles nog steeds niet verwerkt en dus ook best angstig voor baby nr 2, waardoor ik het al met mijn vroedvrouw besprak. Blijkbaar is er onderzoek gebeurd waar uit kwam dat je slechts 30% van de tijd je kindje juist moet troosten om een veilige hechting te hebben. Best wat foutenmarge dus voor baby’s die veel huilen en niet te troosten zijn.
Ow dat laatste is wel een geruststelling haha ik probeerde toch wel die 100% te bereiken Ja ik begrijp het hoor, dat je dat niet volledig verwerkt hebt nog. En supergoed dat je daar nu al over gesproken hebt. Ik vind t ook wel eng, een baby erbij met al een peuter rondlopen. Ik kijk er enorm naar uit maar vind t ook erg spannend. Voornamelijk omdat ik veel slaap nodig heb en niet goed tegen te weinig kan. Maar omdat er bij onze dochter uiteindelijk zon duidelijke reden van het huilen en onrust was, hoop ik dat nu te kunnen voorkomen of iig op tijd signaleren. Maarja het kan natuurlijk alsnog een huilbaby zijn met weer een andere oorzaak (maargoed daar denk ik gewoon even niet aan). Ja wel herkenbaar wat je zegt over steun uit de omgeving en reacties. Wel erg trouwens dat je van schoonfamilie gewoon niet op aan kon. Heel jammer. Ik vond t vooral zo lastig dat iedereen maar denkt dat t normaal is, en mijn moeder vond ook dat ik moest stoppen naar het zoeken van een oorzaak omdat t erbij hoort en je het niet altijd kan weten. Maar ik voelde gewoon heel duidelijk dat er iets aan de hand was, en het is zo jammer als je daarin niet gesteund wordt. Haha ik weet wel dat ik op een dieptepunt smiddags de huisarts belde om te vragen of ik langs kon komen, en hier zijn de nogal van allerlei tijden waarop je wel voor het een en niet voor het ander kan bellen. Dus ze zei zo nee afspraken maken is alleen tussen 8 en 10 mogelijk. En ik had eindelijk die stap genomen om te bellen. Ik moest mn tranen inhouden en ik was daarna zo kwaad. Maarja, moeilijke tijden gaan voorbij en daarna kun je extra genieten van het moois dat er uiteraard ook is
Ooh heel herkenbaar! Die huisartsen weten soms ook niet hoe ze ermee om moeten gaan. Ik zat een week voor mijn mental break bij de huisarts aan te geven dat het eigenlijk niet goed ging. Ik kreeg geen hulp of iets… gewoon even bloed genomen om te zien of alles oké was qua hormonen en vitaminen. 1 week later echt compleet gecrashed dat ik de zorg voor ons zoontje niet meer kon opnemen. Ja slaaptekort doet ook echt heel veel! Ik ga zorgen dat ik oorstopjes heb zodat ik de baby niet hoor wanneer het niet aan mij is om op te staan. Hier ook een deels medische oorzaak. Zo heb je wel handvaten voor een volgende, maar alsnog zal het een verassing zijn hoe de volgende baby zal zijn. Schoonfamilie is pas een beetje in actie gekomen wanneer ik gecrashed was en er een postnatale depressie vastgesteld was. En zelfs dan nog vond mijn schoonvader het nodig om te zeggen na ons 1 u gezien te hebben. Ik zie dat het allemaal wel meevalt met jou. Waaat?!
Jeetje wat een domme opmerking... Argh vreselijk. Is empathie en invoelend vermogen niet zn sterkste kant ?? Maar heftig zeg dat t zover is gekomen. Ik ben blij dat ik op dat punt niet geraakt ben, maar bij mn dochter was het probleem voornamelijk overdag en dan viel ze savonds van uitputting wel in slaap. Dus ik heb geen ernstige slaaptekorten gehad op die eerste paar weken na. En dat scheelt inderdaad zeker. Ben heel bang dat dat dadelijk wel komt Ik hoop echt dat je dit keer een betere tijd gaat hebben. Je had wel iets verteld, over dat het waarschijnlijk sowieso een moeilijke start ging worden toch?
Ja klopt, baby heeft heel veel kans op a-o-antagonisme, dus hopelijk krijgt ze het allemaal beter afgebroken dan ons zoontje. En de koemelkallergie met reflux komt ook van een erfelijke basis, dus die kans zit er ook in.
Fijn ... Maar meid dit gaan jullie kunnen. Je gaat er nu echt zo anders (en voorbereid en met meer kennis in). Dit gaat echt goedkomen <3
Hier sluit ik me bij aan <3 Je hebt veel meer ervaring nu. En op tijd hulp inroepen als het niet gaat. Die stap is hopelijk nu gemakkelijker te zetten moest het nodig zijn