Pfff gek word ik ervan ik blijf maar doortellen terwijl ik 4 weken geleden een miskraam heb gehad.Iedere keer denk ik nu zou ik zoveel weken zijn of nu zou ik de spannende grens bijna voorbij zijn en mocht iedereen het weten. Ik ben de afgelopen 2 weken op vakantie geweest en merk dat ik daardoor alles heb weggestopt omdat ik heel graag op vakantie wilde. Nu ben ik terug en voelt het extra leeg Ik ben bang dat alleen een nieuwe zwangerschap het verdriet een beetje kan verzachten maar juist dat is niet makkelijk bij ons helaas. Ik probeer zoveel mogelijk afleiding te zoeken maar zodra ik een zwangere zie voel ik een steek en ook een soort woede Ik wil niet blijven doortellen tot de 40 weken ik pijnig mezelf ermee maar toch doe je het. Hoe zijn jullie hiermee om gegaan?
Hoi Snoopy1983, ik vind het vreselijk voor je dat je nog steeds zo verdrietig en boos bent. Ik denk dat het heel erg normaal is dat je je zo voelt, zeker als je ervan uitgaat dat opnieuw zwanger worden moeilijk gaat worden. Volgens mij is het best logisch dat je er nu achter komt dat het nog steeds pijn doet als je lekker vakantie hebt gevierd zonder eraan te denken. Blijkbaar is het nog niet over. Het enige dat ik dan zou kunnen bedenken dat voor mij hielp (heb in februari een vmk gehad en heb zelf ook de indruk dat zwanger worden bij ons niet helemaal vanzelf gaat) is toegeven aan die gevoelens. En erover praten, ook als je vindt dat je onredelijke gevoelens hebt jegens vrouwen die wel zwanger zijn. Ik was daar ook (en ben het nog ) heel erg in. Ik zei dingen als ´de eerste de beste haar hond mishandelende aan alcohol verslaafde debiel wordt ongewenst zwanger van een gezond kind en IK niet, waar slaat dat op??!´ Tijd dus, en fijne dingen doen en afscheid nemen en dan: doorgaan. Dikke knuffel!
Ik herken het wel het word wel minder bij mezelf moet ik zeggen alleen belangrijke mijlpalen zoals 12 weken,20 weken uitgetelde datum (die was vandaag overigens). Moet er wel bij zeggen dat het voor mij waarschijnlijk wel anders is aangezien ik nu zwanger ben en daar dus heel veel mee bezig ben,het zal voor iemand zonder kinderen of een kort daarop volgende zwangerschap zeker moeulijker zijn lijkt me. Ik tel zo ookal was ik maar 5 weken zwanger,ik heb och een kindje verloren en da zal ik nooit vergeten,het zal natuurlijk wel minder pijnlijk worden na verloop van tijd
Sterkte! Zelfs nu ik weer zwanger ben hou ik nog steeds bij hoeveel weken ik nu had kunnen zijn. Hoelang het nu nog wachten is en hoe dat bijzondere gevoel om moeder te zijn is.
Heeft tijd nodig meis, ik tel ook nog stees door. Afscheid nemen heeft nou eenmaal tijd nodig! Hou je taai! *knuffel*
het kost tijd. ik tel nog steeds door en zal dat denk ik ook wel doen tot de uitgerekende datum. maar het wordt minder, ik wist eerst precies in welke week ik zou hebben gezeten, nu weet ik dat ik ongeveer tussen de 32 en 35 weken zwanger zou zijn geweest dus het wordt iets minder.
Ondanks dat ik wel zo gelukkig was snel weer zwanger te zijn spiek ik ook af en toe in Het sept topic omdat ik dan aan mijn sterrekindje denk. Anders was het er al bijna geweest....ik ben dolgelukkig met die kleine druktemaker in mijn buik, ik weet niet hoe ik het verdriet Anders had verwerkt. Knuf voor jou!
Bij mij heeft het ook heeeel veeel tijd nodig gehad.... Tis nu bijna 3 maanden geleden en ook ik tel nog steeds de weken af, vooral de mijlpalen idd.... Het bloeden heeft bij mij ook heel erg lang geduurd en zat in een lichte depressie volgens de dokter. Sterkte meid!
Ik heb in maart een ma gehad, en zou 1 oktober uitgerekend zijn. Inmiddels ben ik weer zwanger maar denk toch elke week, nu ben ik zoveel weken, maar eigenlijk zou ik zoveel weken zijn. Ik ben er nog steeds mee bezig ondanks alle zorgen om deze nieuwe zwangerschap. Ik denk dat ik het na 1 oktober pas kan laten gaan, of misschien als deze zwangerschap goed gaat.. Het was toch ook gewoon mijn kindje, al ging het al met 10 weken mis. En verdriet hebben om een zwangerschap en kindje duurt gewoon lang denk ik. Soms laat ik me erin mee gaan en huil ik tranen met tuiten, meestal voel ik me daarna weer een tijd een stuk beter. Veel sterkte meis, tis gewoon een heel naar iets
Iedereen bedankt voor de lieve reacties doet me goed! En ook voor jullie allemaal een dikke knuffel! Vooral vandaag is weer zo'n dag, weer begonnen met werken waar ik heel erg tegenop zag omdat ik nu echt weer gewoon verder moest met alles maar ook de dag dat ik dus 12 weken zou zijn geweest en de spannende weken voorbij waren Gelukkig viel het werken me mee en gaf het toch wel wat afleiding. Ik probeer er zkr over te blijven praten al wil ik niet iedereen er mee lastig vallen en ben bang dat ze denken het is alweer even geleden nu is het wel weer klaar allemaal. Maar zo voelt het voor mij gewoon niet. Gelukkig bestaat zp zodat ik altijd lekker kan afreageren en vooral met meiden die hetzelfde hebben meegemaakt. Al heb ik hier gelukkig ook hele lieve vriendinnetjes leren kennen die er altijd voor me zijn
Geen idee.. Ik lees bijna mn eigen gevoel in je berichtje terug. mijn verhaal 19 juli bij de 10 weken echo was het een vruchtje van 7 weken zonder kloppend hartje. Zelf dacht ik iets verder te zijn nog maar dat doet er niet veel meer toe. Ik herken je verhaal en ik sta er ook regelmatig bij stil hoever ik zou zijn geweest. Sinds gisteren terug van vakantie, waar we wel de tijd hebben gehad om er over te praten enzo. Ik dacht dat het best goed ging maar de eerste dag van de vakantie werd ik voor het eerst ongesteld dat was een behoorlijke domper. Aangezien 5 dagen ervoor bij de nacontrole 2 rijpe eicellen op springen stonden had ik dat ook niet verwacht. Cyclus in de warrie denk ik zelf. wel 4 weken na curretage dus de menstruatie. Buiten dat ik het zn bevestiging vond dat het echt over is. Net als de negatieve zwangerschapstest. Terwijl ik ook de positieve vervelend vond omdat ik wist dat er niks meer zat. Het is niet zo dat ik er heel de dag mee loop. Maar ik voel het ook steken als ik zwangere vrouwen zie. Ik hoop snel zwanger te zijn. groetjes
heey meid, ik heb ook een miskraam gehad en zou over 2 maanden uitgerekend zijn ik denk er ook vaak aan en bij ons gaat zwanger worden ook niet echt makkelijk en als ik een zwangere zie ben ik ook een soort van jaloers ofzo? niet dat ik het die gene niet gun maar omdat het bij ons nog niet zo ver is ik denk dat het inderdaad tijd nodig heb veel sterkte!!!
hoi dames, Ik herken jullie gevoelens ook. Een vriendin van me was onegeveer een jaar geleden zwanger en heeft een abortus laten doen. ik vond dat toen heel moedig van haar en heb haar gesteund. nu sprak ik haar vandaag en ik merk gewoon dat ik even geen behoefte heb aan haar. heel gemeen misschien maar heb nu echt even zoiets van: jij moet je mond houden over meeleven enzo, jij was zwanger en je wilde t niet!!! wat weet jij er nou van? maargoed, dat zal vanzelf wel minder worden. heb het er wel heel veel over, ook dat ik het zo oneerlijk vind en dat ik niet snap waarom het gebeurd is. voor mij lucht dit wel heel erg op.
@lin2011, je verhaal lijkt er idd op, hoe gaat het nu? Ik merk dat ik het in mn vakantie allemaal heb weggestopt ook al hadden we het er weleens over. Nu thuis is soms zo vreemd, iedereen had het nu geweten en ik had vast lekker gaan babyshoppen. Nu was ik in de winkel en zag een lief babypakje en had het zo graag willen kopen @sofie21, ja dat gevoel herken ik maar probeer ook altijd te denken wie weet is het bij hun ook allemaal niet vanzelf gegaan? Maar dat gevoel is heel normaal hoor,ik hoop dat je gauw zwanger mag zijn meid! @Wolkje85, het is idd heel goed dat je erover blijft praten dat merk ik ook. Heb het er vandaag met een vriendin over gehad die ook 4 miskramen heeft gehad en dat is dan gewoon even fijn vooral omdat ze precies weet hoe je je voelt. Met andere heb ik er niet zo'n behoefte aan omdat ik bang ben dat ze denken van ahjoh het is alweer even geleden nu is het wel klaar met je rot voelen. Hier gaat het nog steeds met ups en downs, ik kan goed een masker opzetten zeg maar. Voor de buitenwereld lijkt het alsof het oke gaat maar van binnen voel ik me aardig kl*te. Al kan ik ook wel goed "positief" denken ondanks dat het zwanger worden bij ons niet makkelijk is (ws zal opnieuw zwanger zijn het enigste zijn waardoor je het een beetje los kan laten) probeer ik te denken aan wat we allemaal wel hebben ipv wat we niet hebben. Ik ben nog steeds verdrietig maar meestal op momenten dat ik alleen ben en weer ga nadenken. Volgende week heb ik nog een echo om te kijken of echt alles weg is nu aangezien er nog een heel klein beetje restweefsel zat maar ze verwachtte dat dat er met een menstruatie wel uit zou komen. Ik hoop het zo want nu nog een curretage zie ik echt niet zitten
Ik herken je gevoelens helemaal. Na de miskraam dacht ik ook meteen: als ik op de uitgerekende datum maar weer zwanger ben... en dat was gelukkig ook zo, ik was 5 maanden later weer zwanger en dus ook al uit de gevarenzone. Mag ik vragen waarom het zwanger worden niet makkelijk gaat? (gewoon interesse )
Vreselijk dat je ook een miskraam hebt gehad Ook tussen de 1e en de 2e in? Tuurlijk mag je dat vragen,mijn man is verminderd vruchtbaar en we stonden eigenlijk al voor ICSI. Dit laatste wisten we nog niet omdat op de dag dat de gyn belde voor de uitslag ik kon melden dat ik zwanger was gelukkig. Dus hebben we het niet meer over eventuele behandelingen gehad. Maar dit hoorde we op de dag van de miskraam dus dat was wel even schrikken. Al denk ik dat ze nu zullen zeggen probeer het nog maar een tijd zelf aangezien het toch al 2x spontaan gelukt is.
Dat had ik ook heel sterk. Zo van: Als we dan geen kindje in onze handen mogen houden, dan alsjeblieft toch opnieuw weer zwanger zijn op dat moment. Het heeft een half jaar geduurd voor wij opnieuw zwanger werden en dus hadden we een week voor onze eigenlijke uitgerekende datum een positieve test. Wat was ik blij! Helaas is dat ook weer mis gegaan, hebben wij vrijdag moeten zien op de echo. Dus ook ik loop nu nog steeds te tellen: we zouden nu een kindje van een maand oud gehad hebben, maar in plaats daarvan staan we nu twee keer met lege handen. Naar onze tweede uitgerekende datum zal het ook wel weer aftellen worden dus, en opnieuw hopen dat we voor die tijd in ieder geval weer zwanger mogen zijn.... En dan kan ik me ook erg boos maken over al die vrouwen die niet opletten en ongewenst zwanger worden en een kind dan nota bene weg laten halen. Gatver, dan weet je echt niet hoe gezegend je bent en wat een wonder het is en hoe waardevol! :x Of idd al die mensen die hun kind mishandelen of verwaarlozen. Als die nou eens gewoon geen kids kregen en wij wel, met ons sterke verlangen naar een tweede kindje! Het enige wat je kunt doen is praten, praten, praten. Van je af schrijven, lotgenoten zoeken, huilen, het de tijd geven. Het is gewoon heftig en met de tijd zal dat wat gaan slijten. Wij hebben de vorige keer een magnolia gekocht voor in de tuin en daaronder ligt het vruchtje begraven. Ik denk dat we dit kindje ernaast zullen begraven... dan hebben ze iig een plekje bij ons.
Ik heb net op je gereageerd in het topic miskraam. Ik schrok van je onderschrift! Wat vreselijk dat dit jullie 2x moet overkomen en ook al best ver in zw-schap iedere keer Idd praten moet je zkr blijven doen dat helpt bij mij ook. Daarom vind ik zp nu ook heel fijn. Wat mooi dat jullie het vruchtje hebben begraven in de tuin. Hele dikke knuffel voor jou meid!!
Wel toevallig, mijn man is ook sterk verminderd vruchtbaar. We hadden wel al de uitslag gehad van de gyn (heel slecht) en hij zou nog bellen omdat hij ons geval in het team wilde bespreken (2x zwanger geworden ondanks het slechte zaad). Ik kon bellen voor de icisi als ik ongesteld was geworden. Maar dat werd ik dus niet. Test was knalpositief. Ik was binnen 6 maanden gelukkig weer zwanger, deze keer gaat wel alles goed maar het blijft gewoon nog zeer doen alles van de miskraam. Ik had in september uitgerekend geweest dus had nu hoogzwanger geweest. Ik ben blijven doortellen, ook toen ik weer zwanger was. Nog steeds. Uiteraard verwerk je de pijn wel, het begin is heel zwaar maar of het ooit helemaal weg gaat weet ik niet. Ik dacht eerst als ik weer zwanger ben dan zal het wel weg zijn, maar dat is dus ook niet waar.. Mijn buik werd ook nog eens groter (daarna kromp ik weer hoor) dus voelde me zo schijnzwanger. Maar geef jezelf de tijd. Het is niet niks. Het duurt gewoon echt een tijdje voor je het wat verwerkt hebt en je weer met je normale leven echt verder gaat. Heb er zelf niet veel over kunnen praten, want kende niet veel mensen die het mee hebben gemaakt, alleen wat op internet. Ben wel druk geweest met werk om er niet mee bezig te zijn en verder wel heel veel gehuild erom. Sterkte iig met alles en het is absoluut niet raar dat je doortelt etc. Maar.. het wordt minder! En je bent 2x zwanger geworden ondanks het slechte zaad, 3e x zal vast ook lukken (hier wel dus bij jullie ook hoor ) Rozemarijke wat erg dat het weer is misgegaan vind het echt erg voor jullie. Vond het juist zo leuk voor je dat je weer zwanger was en het hartje klopte. sterkte, ik weet verder niet zo goed wat ik moet zeggen..