Hee meiden, Ik ben op zoek naar vrouwen die hetzelfde hebben als ik en mij misschien een beetje gerust kunnen stellen.. Ik heb wel eens last van hoofdpijn en daarbij word ik ook vaak misselijk(geen trek in eten en weeïg gevoel in mn buik). Nu heb ik al een aantal jaren dat ik helemaal in de stress schiet als ik merk dat ik zo misselijk word dat ik bijna moet overgeven. (Bijna) hyperventileren, huilen van paniek enz.. Nu hebben we besloten dat we eind deze maand voor ons eerste kindje willen gaan! Heel spannend! En we kijken er zo naar uit! Maar als ik dan denk dat ik misschien wel elke dag misselijk ben en zal gaan overgeven, kijk ik er ook wel tegenop.. Wie herkent dit en viel de paniek heel erg mee tijdens je zwangerschap? Of juist niet..? Iemand ook ervaringen hoe je er vanaf kan komen?
Ik herken het heel goed. Ik was altijd panisch als ik moest overgeven en uiteraard heb ik nu nog steeds last van overgeven. Ik heb er wekenlang erg veel last van gehad. Tientallen keren per dag en dan zat ik in tranen en wilde ik het niet meer. Mn vriend had het er heel moeilijk mee. Had uiteindelijk wel medicijnen maar die hielpen niet al te best. Inmiddels heb ik het voornamelijk alleen sochtends en dat is te doen. Wat ik je kan adviseren is om de huisarts te informeren hierover dat je de medicijnen kan krijgen zodra je misselijk raakt. Ik kreeg ze in de vorm van een zetpil zodat als ik toch moest overgeven de pil er niet bij mee kwam
Geen ervaring mee, maar lijkt me heftig. De angst zit denk ik voornamelijk bij jou. Hoe meer je er mee bezig bent, hoe erger het wordt. Je bent er als het ware nu al mee bezig en het is niet gezegd dat je daadwerkelijk gaat overgeven als je misselijk bent. Ik ben 4 keer zwanger geweest en alleen bij nummer 2 was ik misselijk. Ik zweer zelf bij domperidon pilletjes, maar die mag je volgens mij niet als je zwanger bent. Er zijn wel hele goede alternatieven. Wat bij mij iig helpt als ik misselijk ben, is dat ik weet dat ik altijd zo'n pilletje kan nemen. Het trekt meestal ook vrij snel erna weg. Dus denk er aan als je misselijk wordt/ bent, dat er iets is wat het eventueel kan verminderen/wegnemen. Niemand wil graag overgeven (tgv misselijkheid en ziek voelen). Wat ik echter wel ervaar is dat als ik ooit moet overgeven. Ik daarna altijd denk: het viel wel mee. Het gevoel dat je moet overgeven is vaak het ergste vind ik. Het overgeven zelf voelt meestal aks een opluchting. Ik begrijp je angst heel goed. Denk echter dat je los van of je zwanger bent/wordt dit bespreekbaar moet gaan maken. Praat met je huisarts en laat je door verwijzen. Er zijn echt therapieen die je hierbij kunnen helpen. Het zou zo zonde zijn als je straks alleen maar met je angst bezig bent en niet meer zou kunnen genieten van het zwanger zijn. Dan daarbij: anst zorgt ook voor misselijkheid. Dus als het ware houd je het in stand. Sterkte meid. Lijkt me echt ontzettend lastig. Hoop dat je van je angst af kunt komen.
Hé meid, Ik herken je angst voor de misselijkheid en het overgeven... Jaren geleden heb ik er schrik voor gekregen en toen heb ik me zelfs een aantal weken/maanden thuis afgezonderd, omdat ik niet meer buiten dierf... Ondertussen is het min of meer onder controle, al heb ik er wel psychologische begeleiding bij nodig gehad. Het is onder controle, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik nooit meer bang ben als ik of mijn vriend misselijk zijn ofzo. Het is inderdaad iets dat je niet kan tegen houden en waar je geen controle over hebt. Een goede les misschien om ook andere dingen te leren 'ondergaan'. Op zich heb ik er nu weinig last van, het is zelfs al geleden van voor ik de angst kreeg dat ik nog heb moeten overgeven ook, dus ik weet eigenlijk niet goed waar ik nu bang voor ben. Overgeven is voor niemand leuk natuurlijk, ook de misselijkheid niet... Maar ik zou ook proberen om het bespreekbaar te maken bij je huisarts en misschien kan hij je ook wel doorsturen en tijdig behandeling starten indien het nodig zou zijn. Ook niet alle vrouwen zijn misselijk en moeten overgeven. Misschien kan je dat ook in gedachten houden, maar moest het toch voorvallen, dan is het allemaal voor het goede doel en dat gaat ook weer over na de bevalling etc. Veel succes!
Inderdaad, na 2 zwangerschappen met ontzettende misselijkheid de eerste 4 maanden, kwam voor mij een zwangerschap met geen enkele dag misselijkheid. Nou ja, ik moest met 12 weken geopereerd worden, en door de narcose wel even misselijk geweest. Maar dus niet door de zwangerschap zelf. Dus het kan wel (gelukkig maar!). Ben zelf overigens niet bang om over te geven, lijkt me echt heel rot als je dat bent.
Ik herken het ook wel (gedeeltelijk). Overgeven vind ik een van de ergste dingen. Lig bij wijze van spreken liever met koorts op bed. M'n moeder heeft tijdens beide zwangerschappen bijna 9 maanden last gehad van misselijkheid en overgeven. Ik was dan ook erg bang dat ik dat ook zou hebben. Maar ik ben nu bijna 17 weken zwanger en heb vrijwel nergens last van gehsd. Ben denk ik 2 weken best misselijk geweest en heb 2x moeten overgeven. Tja, dat was dan wel in de auto, maar ik was voorbereid (had een klein emmertje op de achterbank staan. Kan ik iedereen aanraden). Geen pretje maar goed te overzien. Ik bleef er in ieder geval niet voor thuis, ben ik het type niet voor. En zoals iemand hier al eerder zei, hoe erg ik het (idee) ook vond, als het eenmaal gebeurde voelde ik me daarna wel een stuk beter.
Bedankt voor alle lieve, behulpzame berichtjes! @laurazoey, wat heftig zeg! Fijn dat de ergste weken nu voorbij zijn voor je.. Heb je geen therapie of dat soort dingen geprobeerd om er vanaf te komen? Ik snap goed dat je partner het er ook erg moeilijk mee had. Moeilijk om jou ook te zien en aan de andere kant begrijpt hij het misschien ook weer niet? Mijn vriend is in ieder geval ook erg behulpzaam en soms ook kordaat in hoe die er op reageert. Ook wel nodig. @Bertje123, bedankt voor je lange berichtje en je medeleven. Je hebt zeker gelijk dat het heel erg in mijn hoofd zit. Hoe meer ik er mee bezig ben hoe erger het is. Ik kijk er niet zozeer echt tegenop, maar soms denk ik er wel over na hoe het zou zijn als ik elke dag zo misselijk ben. Ik zal in ieder geval is navragen naar dat medicijn! Misschien is het wel iets. Ook al ben ik niet vaak misselijk. Afgelopen 2 jaar gelukkig in totaal maar 2 a 3 keer echt over moeten geven. Toen merkte ik daarna wel dat het oplucht, maar vooral omdat die ergste misselijkheid dan ook weg is. Achteraf dan wel eens gedacht van, wat is er nou eigenlijk gebeurd? Echt helemaal niks.. en dan snap ik soms ook niet waar het vandaan komt. Maar elke keer als het weer zover komt is die paniek gewoon helemaal terug. Ik ga nog even nadenken erover of ik naar de huisarts wil gaan hiermee. Ik weet niet of het daar voor 'erg genoeg' is. Daar zou hij mij natuurlijk ook wel bij kunnen helpen. @Dora26, Jeetje meid. Zelfs je afzonderen van de rest. Dat is echt naar.. Ik snap je gevoel dat als het even geleden is je het niet snapt waar je nu eigenlijk bang voor ben. Maar het is net zo heftig weer terug als het wel gebeurt. Ben je naar een psycholoog gegaan hiermee? Of eerst naar de huisarts die je doorverwezen heeft? In ieder geval fijn dat het nu wel minder is bij je! Ik weet inderdaad dat het niet zo hoeft te zijn dat ik ook misselijk kan worden tijdens een zwangerschap(hopen! ) maar je weet nooit. moet er wel rekening mee blijven houden. @islah, klopt! Het hoeft natuurlijk niet gelukkig! Daar hoop ik dan op mocht ik zwanger raken @Roodwang, Ja laat mij maar met heftige koorts en buikpijn bijvoorbeeld in bed liggen dan die stomme misselijkheid. Wie dat heeft uitgevonden... Echt super fijn dat jij er bijna geen last van heb gehad. Ik hoop voor je dat het zo blijft! Ik kan het wel herinneren van mijn moeder ook die heeft het wel eens verteld dat ze elke ochtend moest overgeven en dan was het weer over. Hopelijk lijk ik daarin dan niet op haar net zoals jij.
Ik heb hier ook last van. Krijg ook hele erge paniek + hyperventilatie aanvalleen die soms n uur aan kunnen houden. Maar nu heb ik geleerd om me handen op me buik te leggen als ik zon gevoel van paniek ervaar en dan goed te ademen in mn buik, dus je buik echt uitzetten en intrekken. Hielp bij mij echt goed!
Hier nog 1 met emetofobie.. meis k heb het al van kinds af aan.. beheerste mijn leven!.. 1tip ga ermee naar de huisarts want het word echt sirieus genomen
Zoals Natje ook zegt: Ik zou er echt mee naar de huisarts gaan, die kan dan kijken wat hij ermee doet en je ineens ook verder helpen met medicatie moest dat nodig zijn... Ik heb al iets voorgeschreven gekregen van de huisarts, voor moest ik last krijgen van ochtendmisselijkheid etc. omdat hij ook weet dat ik het er moeilijk mee heb. 'Emetofobie' is inderdaad de term ervoor, moet je maar eens googelen ofzo, er zijn echt veel mensen die er last van hebben! Wat mezelf betreft, ik sloot mezelf volledig op inderdaad. Ik had niet alleen schrik om zelf ziek te worden, maar ook dat ik iemand ziek zou zien worden ofzo... Mijn vriend is vandaag bijvoorbeeld een hele dag heel misselijk geweest en dan ben ik ook wel wat 'op mijn hoede'. Ik geef hem dan bijvoorbeeld geen zoen op zijn mond, uit schrik dat het misschien buikgriep is en dat ik zelf ook ziek zal worden... Ik bleef vroeger echt op mijn kamer of toch zeker binnenshuis, ik had gewoon veel teveel schrik om ergens maar met braken geconfronteerd te worden. Ik ben eerst in begeleiding gegaan bij een psychologe, maar dat was ook moeilijk voor mij, aangezien ik daarvoor van huis moest en met de auto etc. Uiteindelijk heb ik een opname gedaan in een psychiatrisch ziekenhuis, omdat het gewoon uit de hand liep, ik dierf niet meer naar de winkel, niet meer naar de bib etc. Het was wel nodig voor mij hoor. Nu heb ik het dus onder controle, maar het blijft altijd wel een beetje aanwezig hoor. Straks zal ik vast ook wel eens bang hebben als ik misselijk word door de zwangerschap, of misschien moet ik tijdens de bevalling wel braken ofzo... Maar zoals andere zeiden... Proberen rustig te blijven en niet te panikeren, wat komt, dat komt en nadien ben je een soort van 'opgelucht' en voel je je normaal lichamelijk ook beter... Ik zou écht naar de huisarts gaan, die gaat je zeker willen helpen! En dan kan je nog kijken wat je ermee wil doen (al dan niet psychologische begeleiding ofzo). Meestal heeft emetofobie ook ergens een oorzaak; iets met controle vast willen houden etc. Mindfullness is bijvoorbeeld ook wel iets goeds om ermee te leren omgaan, moet je ook maar eens over lezen eventueel! En voor de rest; schaam je zeker niet, er zijn echt veel mensen die er last van hebben en volgens mij is het in Nederland nog meer bekend dan hier in Belgie! Praat erover en ze zullen je vast willen helpen!
Bij mij zeide ze trouwens dat ik een angststoornis had en dat ik naar de psycholoog moest. Maar ben naar de fysio therapeut te gaan en die hielpen met met goed ademen voor als ik zon aanval krijg
@Dora, wat een verhaal.. erg om te horen dat het bij jou zo je leven heeft beheerst en allemaal dingen daarvoor hebt gelaten. Goed dat je er zoveel aan hebt gedaan om er wat meer bovenop te komen!! Respect. Ik heb inderdaad net even gegoogled op emetofobie @natje87 en @dora26. Ik dacht dat er vast wel wat te vinden was inderdaad over die paniek. Maar ik merk dat ik mij er toch niet helemaal in kan vinden. Zo erg is het nog niet geloof ik. Ik werk met kinderen, ga geen dingen echt uit de weg, durf nog steeds wel mijn vriend een zoen te geven als hij ziek is en wil heel graag zwanger worden. Het enige dat ik nooit echt heb gedaan is veel alcohol drinken bijvoorbeeld. Uit angst om er misselijk van te worden. Bij mij begint de paniek pas echt als ik misselijk word. Maakt niet uit waar van. Als ik niet misselijk ben is er dus eigenlijk niet zoveel aan de hand. Dus ik twijfel wel of ik er wat mee moet doen. Vind het zo gek.. Maarja jullie zeggen dat er heel veel mensen zijn die er last van hebben. Dus eigenlijk is het ook weer niet zo gek!
Bedankt voor de tip! Ik probeer inderdaad als ik weer bijna ga hyperventileren, goed te letten op mijn ademhaling. Mijn vriend helpt mij hier dan bij. Soms gaat het goed en zakt het dan af, maar andere keren heeft het weer helemaal geen zin. Ik loop al bij een soort psycholoog dus misschien ga ik dit daar is even bespreekbaar maken. Nog nooit gedaan.
Bij mij was gevraagd of ik oooit mn ribben had gekneusd. Dit bad ik inderdaad zon 4 a 5 jaar geleden. Bij de manuele therapeut zei hij toen ga eens voor me staan en hij zag dat ik helemaal scheef stond Dit kwam volgens hem door de pijn van toen en dat die scheve houding toen wat comfortabeler was. Daarna keek hij hoe ik ademde, bleek dis dat de kant waar ik mn ribben gekneusd had helemaal niet mee bewogen als ik adem haalde. Hij heeft wat ruimte gemaakt tussen mn ribben en een bindweefsel massage gegeven. Was 4 x heen geweest en heb sindsdien geen last meer. En als ik t aanvoel komen kan k t onder controle houden. Misschien dat iemand hier iets aan heeft??
Als je bij een psychologe gaat zou ik het inderdaad gewoon even bespreekbaar maken, denk dat die mensen daar ook voor dienen Zijn immers angsten die je ervaart en misschien kan je er samen ook over praten; wat je zou kunnen doen moest je opeens misselijk en bang worden ofzo... Ook je huisarts kan wel helpen, ik denk net dat ik op de medicatie kom die je mag nemen als je zwanger bent tegen zwangerschapsmisselijkheid: Primperan noemt die geloof ik! Misschien als je dat in huis hebt, dat je dan ook al wat geruster bent ofzo? Het is ook niet omdat ik er zo extreem last van heb gehad, dat dat bij iedereen zo moet zijn hoor... Je hebt het in heel verschillende vormen en 'gradaties'. Maar als je zegt dat je toch angstig bent als je misselijk bent, dan denk ik wel dat het onder emetofobie valt, ookal is het dan misschien een lichtere vorm (kan allemaal hoor!). Bespreekbaar maken bij je psychologe, huisarts en met je vriend erover spreken is zeker niet slecht. Dan zijn ze op de hoogte en kunnen ze je erbij helpen indien het nodig is! Vroeger ging ik bijvoorbeeld veel dingen vermijden, maar dat doe ik nu ook niet meer.. Ik wil ook graag zwanger worden, maar natuurlijk zal ik ook wel eens misselijk zijn en misschien moeten overgeven en dan zal ik ook nog wel eens bang zijn hoor.. Dus nu heb ik dat ook in lichtere mate en redelijk onder controle, maar het blijft wel iets waar je over moet praten denk ik, op die manier kunnen mensen ook begrijpen wat je voelt en je steunen indien nodig! Ik weet dat mijn vriend het in het begin héél gek vond dat ik zo panikeerde als ik of hij ziek was... Maar ondertussen begrijpt hij dat en weet hij ook hoe hij daarmee moet omgaan. Vroeger zij hij bijvoorbeeld al eens om te lachen 'ik moet precies overgeven', maar ik kon daar helemaal niet mee lachen natuurlijk! Dus hij weet wel hoe hij me moet aanpakken op dat vlak en dat is altijd handig Veel succes met zwanger worden en hopelijk is het gewoon een zwangerschap zonder misselijkheid
hier ook paniek met overgeven, ik vond het doodeng toen ik zwanger raakte van mijn zoontje, maar heb totaal niet over gegeven, wel heel af en toe beetje misselijk geweest, dan raakte ik ook in paniek. ik heb vroeger ademhalings therapie gehad, echt focussen op je ademhaling en je gedachten verplaatsen daarheen, best heel moeilijk, maar als je het vaak hebt moeten doen, gaat het op automatische piloot wij zijn nu bezig voor een 2de, maar vind het wel weer spannend hoe het allemaal gaat lopen maar het kan dus wel een zwangerschap zonder overgeven
Ik wil je heel veel succes wensen. Dat je snel zwanger mag zijn en vooral niet te veel kwaaltjes zult hebben. Mocht het wel zo zijn, probeer je er aan over te geven (handige woordkeuze!) wat komt dat komt. Maar ik heb het gevoel dat jij dit wel goed gaat doorstaan. En wellicht is die bezorgdheid helemaal nergens voor nodig. Fijn dat je hier mensen op het forum hebt die weten wat jij voelt.
@dora, zo fijn dat je me zoveel vertelt over jou herinneringen, ervaringen en ideeen er over! Heb ik veel aan.Dankjewel! Ik ga het voor nu eerst bespreekbaar maken en dan kijk ik verder En ik duim zo voor je dat je snel zwanger bent! Las in een ander topic dat het morgen een spannende dag is.. Veel succes!! @anoniem, o..zo naar die paniek! Maar wat fijn dat je er bijna geen last van hebt gehad tijdens je zwangerschap. Geeft mij weer moed! Haha. Nee ik ga nu eerst proberen zwanger te worden en dan zie ik verder hoe het gaat! @bertje123, bedankt voor het medeleven! Ik moest wel even erg lachen om je 'woordgrap'! Haha! Zoals je zegt, misschien is die bezorgdheid en het druk erover maken helemaal niet nodig. Nu eerst maar proberen zwanger te worden in ieder geval! Dan zie ik verder. Wie weet gaat het reuze meevallen!
Ja de paniek is echt niet fijn met hyperventilatie ect erbij wat bij mij goed helpt dat als je in paniek raakt is dat je heeeeel diep en langzaam inademt zover je kan.... en dan heel rustig weer uitblazen door je mond, liefst met handen op mijn buik.... Dan ben je zo geconsentreerd op je ademhaling dat je gedachten automatisch daar naar toe gaan Gelukkig hoef je niet bij elke zwangerschap over te geven ik was hier heel blij dat het niet zover kwam