Hallo dames ik weet eigenlijk niet hoe ik moet beginnen, ik snap niks van mezelf ik weet dat ik zeker niet mag klagen over hoelang ik er al over doe om zwanger te raken maar iedereen ervaart het anders uiteindelijk wil iedereen dezelfde wens en die gun ik iedereen ook , elke maand was het een grote teleurstelling en huilde ik en was ik bang dat ik niet zwanger raken kan of dat er iets mis zal zijn ik ben gewoon een onzeker persoontje .. Maar nu was het anders mijn laatste test was negatief en ik dacht bij mezelf ochja andere keer beter ik heb me er tot nu toe nog geen seconde rot om gevoeld , en nu als ik denk aan kinderen krijgen voel ik niks alsof ik het niet meer wil alsof het niet meer boeit ik slik tabletten tarwekiem en vitaal zwanger van de kv al maanden elke dag trouw zelfs die sla ik nu vaker over normaal zat ik ook elke dag op deze site en hield me er teveel mee bezig wat is er mis met me ?? Ik weet dat ik het graag wil maar mijn gevoel laat me in de steek kan het zijn dat ik me onbewust afsluit voor me verdriet of teleurstelling iemand ervaring ?
Hier precies hetzelfde! Wij zijn deze maand precies een jaar bezig. De eerste 8 maanden was het elke keer een achtbaan van gevoelens; hoop bij elkaar sprokkelen en toch elke keer weer teleurgesteld worden, tranen met tuiten huilen. Maar nu merk ik dat ik af en toe zelfs denk; ach laat maar, voor mij hoeft het niet meer, ik wil niet meer. Maar ik ken mezelf langer dan vandaag ik droom daar al mijn hele leven van, van het moeder mogen worden, en er is niets dat ik liever wil. Ik denk dat het een soort zelfbescherming is. Het verdriet en de stress kan zo afstompen en zo slopend zijn, dat het soms makkelijker is om jezelf wijs te maken dat je toch niet meer wil. Houd moed, ik duim voor je! 't Is belangrijk denk ik om het er af en toe met iemand over te hebben Je kunt mij eventueel ook een berichtje sturen hoor!
Eelt op de ziel, je gaat inderdaad in een soort zelf beschermings modus. Ik herken het wel, soms was het ook met vlagen, ene cyclus meer dan ander. Moet eerlijk zeggen dat het wel goed voelde, tuurlijk wil je nog steeds heel graag een kleine maar de emotionele achtbaan wordt wat vlakker. Denk dat het heel normaal is.
Pfieuw ik ben dus niet zo raar en zeker niet de enigste , ben heel blij met deze reacties ! Nelroos heel lief dat je het aanbied ik hoop dat het voor jullie ook snel mag zijn en dat jullie een gezonde mooie en fijne zwangerschap tegemoet gaan !
hier ook... en ik weet dat ik niet mag klagen, omdat ik al een lief mannetje heb.. maar de wens om het nog eens te mogen ervaren en dan de hele zwangerschap te kunnen delen met vl (hij werkte bij defensie en was 4,5 maanden op uitzending) is heel sterk. en nu denk ik steeds meer, ach word toch vrijdag weer ongi en dan blijven we maar met ons 3tjes..
Goh, bij mij dus ook, na 2 jaar frustraties! Maar ik wijt het bij mij aan het feit dat ik 11 dagen een kindje heb mogen hebben en hem vervolgens ben kwijtgeraakt, dus zal waarsch rouwproces zijn. Nu zijn we 4 maanden verder sinds het overlijden van ons zoontje en mogen we langzaamaan weer proberen (wat ik in 1e instantie zsm wilde doen) en voor het eerst in 2 jaar denk ik 'laat het maar even niet gebeuren'. Ik zit voor het eerst in TWEE JAAR (hormonaal) weer goed in mijn vel en dat is me zoveel waard! Soms denk ik 'wil ik t eigenlijk nog wel??' en dat baart me wel een beetje zorgen, gezien we toch met zn 2en zijn in dit soort keuzes. Pfffff...
Ik had dat ook.. Wij waren al bijna 2 jaar bezig toen ik dacht: laat maar, dan maar niet. Samen zijn we ook gelukkig. Op aandringen van m'n man zijn we toch naar de huisarts gegaan om een verwijziging te halen voor de gynocoloog. Daar verschillende onderzoekjes gehad, maar kwam niets uit. We moesten terug komen voor een nieuwe afspraak om te kijken wat nu het plan zou zijn, maar toen bleek ik ineens zwanger. Ik denk misschien omdat ik het los heb gelaten, als je er zo obsessief mee bezig bent, is dat niet goed denk ik. Maar makkelijk gezegd natuurlijk, want vooral als je ergens niet mee bezig mág zijn, dan ben je dat juist.. Uiteindelijk is onze zwangerschap toch heel anders gelopen dan we gehoopt hadden. De eerste echo's waren goed, maar met 20 weken werd geconstateerd dat ons kindje niet levensvatbaar was. Ik ben vorige week bevallen van ons prachtige dochtertje. Ze was al overleden toen ze geboren werd. Heel verdrietig allemaal, dus nu denk ik weer: laat maar ik hoef dit niet meer mee te maken. Maar het is nog allemaal erg vers nu natuurlijk...
Ach Nina en Pechvogel, wat ontzettend verdrietig! Woorden schieten te kort. Hele dikke digitale knuffel!
@nina, dat van dat obsessief bezig zijn weet ik niet zo goed hoor. Want eerlijk gezegd was ik vrij obsessief bezig en ben ik 3x zwanger geworden in een kleine 2 jaar. Vind ik nog niet tegenvallen. Alleen hielden de zwangerschappen geen stand.
Bah vind t zo erg voor jullie he , inderdaad woorden schieten hierbij te kort .. ik hoop voor jullie ook dat de wensjes en wondertjes mogen uitkomen !! xxxx
Hier ook nog niet lang bezig voor 2e, maar het voelt wel lang. Moeten ov-testen gebruiken en op commando klussen vanwege onregelmatige cyclus. Het word echt zo'n project. Ook ik ben weleens bang dat we de 1e keer puur geluk hebben gehad(ook toen ov-testen gebruikt), en dat het deze keer heeeeeeeeeel lang gaat duren. Gelukkig heb ik nog wel steeds het gevoel dat we een 2e krijgen. Maarja, soms ben ik weleens bang dat ik dat gevoel ook inbeeld. Allemaal lekker verwarrend! Het is elke maand een teleurstelling, maar afgelopen keer heb ik echt even gehuilt, want toen hoorde ik op dezelfde dag als dat ik ongesteld werd, dat er maar liefst DRIE dames in onze familie zwanger zijn! Niet dat ik ze het niet gun, maar van hen weet ik dat zij "gewoon" zwanger raken zonder "gedoe", dát steekt zo! Maar des te meer ben ik dankbaar voor onze dochter, ik heb het tenminste 1x mee mogen maken, veel vrouwen kunnen daar niet eens over mee praten, en dat is echt heel erg!!!
Hier hetzelfde. Ik wou het zoooo graag een 2de maar man wou niet ik heb een jaar aan zijn kop zitten zeuren, huilen etc etc Eindelijk wilde hij ook.....weer mmm traject in nu 3 terugplaatsingen gehad zonder resultaat. Mogen met nieuwe ivf poging beginnen maar ik heb er geen zin meer in....heb zoiets van nou dan niet. Hebben nu ff geen behandelingen geen hormonen heerlijk. We laten het nu over aan de wonderen der wereld of het wel of niet lukt. Slik geen pil maar in behandelingen echt geen zin meer. Ik denk ook steeds heb ik er nu nog zin in weer helemaal opnieuw beginnen. Onze dochter is nu 4.5 jaar. Ach wie weet denk ik er volgende maand weer anders over
Ik ken het, ik had het een tijdje geleden ook ineens. Was zelfs zo erg dat ik bij een dagje uitslapen dacht: "Nou, als je geen kinderen hebt kan je in ieder geval heeeeeerlijk in je bed blijven liggen," terwijl ik echt graag een kindje wil. Is eelt op je ziel, je probeert jezelf tegen pijn te beschermen.
Ik had dat gevoel zo een beetje na 3-4 maanden proberen. Toen dacht ik het komt wel,ooit komt het en begon ik het los te laten. Eerst volgende maand zelfs niet gericht geklust en wist ik bijna zeker dat ik ongesteld zou worden maar die maand was het dus raak en ik kon het niet geloven.
Ik ben zelf ook zo geworden. Eerst was het iedere mand huilen, en nu denk ik ach ja volgende keer beter het komt wel goed. Ik denk dat ik gewoon gewend ben geraakt aan de teleurstelling iedere maand. Ik ben vorige week bij de dokter geweest, omdat we nu een jaar bezig zijn. Mijn vriend heeft zaad ingeleverd en daar krijgen we morgen de uitslag van. Is de uitslag goed, dan word ik onderzocht en ander kijken wat dan de opties zijn. Ik heb nu zelf ook echt het gevoel dat het op de natuurlijke manier niet gaat lukken, ook al is daar totaal nog geen bewijs van hoor. Misschien hebben we gewoon domme pech. Maar ik heb wel echt het gevoel dat het goed komt. Ze kunen tegenwoordig zo veel, dus daardoor blijf ik positief. Lukt het ons zo niet, dan zijn er wel andere middelen. Ik kan me wel rot/zielig gaan voelen, maar wat bereik ik daar mee?
Ik voel me soms ook zo, maar het wisselt per dag meestal. Dan voel ik me zo verdrietig dat ik gewoon opstandig word: dan maar niet zo'n huilebalk. Kan ik lekker uitslapen en sparen en samen met manlief op vakantie. Maar toch voel ik me overwegend erg verdrietig en ben ik vooral ook erg bang, dat het nooit gaat lukken. Herkennen jullie dit?
Hier ook hoor!! Na een jaar was ik er ook 'klaar mee' en prompt ik was 2 maanden later toch zwanger.....zo zie je maar. En reken maar dat ik er toch wel heel blij en gelukkig mee ben hoor 😉 maar inderdaad, het doet zoveel met je dat zwanger worden.... Ik hoop dat het gauw raak mag zijn! Laat het lekker op zijn beloop, komt vanzelf goed☺