Ik zal maar vanaf het begin beginnen... Kinderen is bij mijn man en mij altijd wel een discussiepuntje geweest. In die zin, we twijfelden allebei, hij wat meer dan ik. Maar onderliggend was ik altijd wel bang dat hij niet zou willen of dat ik opeens rammelende eierstokken zou krijgen en nog een flinke poos op hem zou moeten wachten. (conclusie: als het er op aan zou komen, zou ik toch wel kinderen willen) 2,5 jaar geleden zij hij dat ik op huwelijksreis (zomer 2012) maar moest stoppen met de pil, dit was echter in een opwelling, maar gaf mij wel hoop. Verder niet gedaan omdat we nog wilden verhuizen, nog te veel te wensen voor onszelf hebben (reizen, extra studie), etc. Afgelopen oktober gingen we op zoek naar een huis en kregen een behoorlijke discussie over kinderen. De vraag 'waar moet ons huis aan voldoen' had blijkbaar voor ons allebei toch wel andere antwoorden. Ik dacht aan faciliteiten voor kids in de omgeving, alsook slaapkamers e.d., hij dacht m.n. aan ruimte voor zichzelf. Hij was er heel resoluut in dat hij geen kinderen wilde. Na deze discussie ben ik er wat meer over na gaan denken of ik wel kinderen wil. Of eigenlijk... of ik mijn huidige levensstijl wel op wil geven (goede relatie, veel tijd voor elkaar, veel, lang en ver op (wereld)reis, gaan en staan waar je wil). M.n. heb ik ook aan mijn energielevel gedacht i.v.m. een werkgerelateerde burn-out enkele jaren geleden. Daardoor ben ik me heel bewust ben van wat ik wel en niet aan kan om 'uit de gevarenzone' te blijven. Ik heb daarom een maandje geleden twee boeken gekocht die gaan over 'zwanger worden voor twijfelaars' en 'eerlijk over ouderschap'. Ook heb ik hier toen al een account aangemaakt omdat ik het wel heel interessant vind om te lezen, verhalen horen van ervaringsdeskundigen. Ik wilde eigenlijk wat meer informatie over wat me mogelijk te wachten zou staan met een zwangerschap en jonge kinderen. Door die boeken had ik gedacht dat ik misschien wel om zou slaan naar 'ik wil het toch niet', maar het tegenovergestelde gebeurde. En ik was aan het denken om mijn man voor te stellen om komende zomer (juni/juli) eens gaan te proberen of het lukt (ervan uitgaande dat als het lukt, het wel minstens een half jaar kan duren, zo niet langer). Ik ben binnen een maandje 29, en tja, mijn eitjes hebben niet het eeuwige leven. Ook denk ik dat na het lezen van die boeken mijn mind helemaal is geswitcht en dat ik er wel klaar voor ben. Het enige dat ik nog wil is 1 reisje maken, in juni. Ik ben afgelopen september al gestopt met de pil, met de reden dat ik helemaal klaar was met die hormonen (al voor onze bruiloft, maar was bang voor de lichamelijke gevolgen en een menstruatie op mijn trouwdag en huwelijksreis). Dus mijn lijf zal inmiddels wel redelijk ontpild zijn. Echter, condooms zijn van zowel mijn man als mij niet de beste vriend, met als gevolg dat er wel wat minder gesekst werd de afgelopen maanden. Tot mijn verbazing had ik wel vrij snel een regelmatige cyclus. Om wat meer inzicht te krijgen in wat mijn lichaam doet, heb ik een setje ovulatietesten op de kop getikt. Gewoon omdat ik het interessant vind. En aangezien er na je ovulatie praktisch geen bevruchting meer kan plaatsvinden, konden we dan wel enigszins 'veilig' zonder condoom vrijen. Dit hebben we in december de dag voor mijn menstruatie gedaan. Nu is mijn menstruatie in januari bijna twee weken geweest (mijn cyclus is 27 dagen). En ik kon geen ovulatie ontdekken met die testen (tweemaaldaags getest vanaf dag 7 t/m 18). Dus toen we op dag 19 's ochtends seks hebben gehad en mijn man geen condoom pakte, (en ik moet eerlijk zeggen dat ik kindjes toch ook wel heel leuk ben beginnen te vinden, alsook het idee om er zelf aan te beginnen, dus ik heb ook niet gezegd: 'doe er wat om') dacht ik ook eigenlijk dat die testen niet werkten en ik mijn ovulatie wel al gehad zou hebben.... Nu komt het: 's middags was mijn eerste ovulatietest licht positief, dat werd 's avonds weer bevestigd en de dag erna was de streep echt donkerder... ik heb dus gewoon een hele late ovulatie gehad. Althans, daar ga ik van uit. Meteen kwam het gevoel van 'o jee'. Ik ben er dan wel uit dat ik kindjes wil, maar toch bij voorkeur nog even emotioneel eraan wennen ofzo? Ik schrok er wel een beetje van. Ik heb nog geen zw-test gedaan (kan pas dinsdag), maar heb toch maar voor de zekerheid zwangerschapsvitaminen gehaald. En ook met carnaval 1 avond maar een half donker biertje gedronken (zodat er geen opmerkingen zouden komen) i.p.v. 4 dagen wijntjes e.d. Verder geen kwaaltjes. Beetje moe (maar dat kan zoveel oorzaken hebben!) en een weeig gevoel in mijn buik. Maar mijn verstand zegt dat dat ook door de spanning kan komen, of misschien wel juist door de spanning. Inmiddels ben ik een paar dagen verder en gaat er elk uur wel door mijn hoofd dat het raak zou kunnen zijn (al is die kans heel klein). Ik voel me ook schuldig, want stel je voor dat het echt zo makkelijk lukte! Ik heb bijna alleen maar vriendinnen die (door diverse oorzaken) niet of heel moeilijk zwanger kunnen worden, dus een stemmetje in mijn hoofd zegt: 'zeur niet als het raak is, het lukt in elk geval'. Het meest fijne gevoel aan dit hele gebeuren vind ik dat mijn man opeens met een ander oog naar kindjes kijkt (super lief verklede kindjes met carnaval die hij mij opeens aanwees, hij lijkt er heel positief over te denken als hij over mijn buik aait, etc...). Ik had nooit kunnen hopen dat hij er zo positief over zou denken en dat we precies op een lijn zouden zitten... hij stelde namelijk voor om als het nu niet raak zou zijn in juni op vakantie te gaan en dan definitief te stoppen met condooms! Hetzelfde idee waar ik dus al een paar weken mee loop alleen niet durfde voor te stellen. Bang om teleurgesteld te worden en heel erg bang om te horen: 'de komende jaren nog niet'. Dus wat dat betreft zitten er 10 engeltjes op mijn schouder een vreugdedansje te maken. Hij heeft het zelfs al over een soort ooievaar die hij dan zou willen gaan knutselen, maar ook over de babykamer die hij zou willen maken. Ik vind het echt heel onwerkelijk hoe positief hij is. Conclusie: de twijfel over een kindervrij leven is helemaal weg. Ik ben met beide uitkomsten (+/-) tevreden. Ik zou het super vinden als het nu raak zou zijn. M.n. om het idee dat mijn lichaam werkt, ook het idee dat er een kleintje in mij groeit, maar ook omdat onze ouders dan opa en oma worden. Als het niet raak zou zijn, zou er wel weer twijfel komen of onze lichamen het wel doen (als is ook dat wel erg kort door de bocht gezien de kleine kans per ovulatie dat het uberhaupt raak is). Maar aan de andere kant hebben we dan wel nog een paar maanden te tijd om inderdaad dat reisje te maken en lekker een wijntje te kunnen drinken, ik kan wat meer op mijn gezonde eet- en leefpatroon gaan letten en foliumzuur gaan slikken. Daarnaast is het financieel ook aantrekkelijker. Ik heb geen idee wat ik wil met mijn verhaal. Ik wil het vooral kwijt. Behalve met mijn man, kan ik er met niemand over praten. Ik heb zelfs mijn vriendinnen niet verteld over zijn heftige reactie dat hij nooit kinderen zou willen of dat dit mij bezig houdt (een vriendin weet wel dat ik het boek voor twijfelaars heb besteld). En ik wil al helemaal geen verwachtingen scheppen van mensen die denken dat wij 'bezig zijn', ook niet bij mijn beste vriendin(nen) of moeder. Ik vraag me ook af of er meer meiden in zo'n zelfde schuitje hebben gezeten of nu zitten.
Ben benieuwd naar de afloop...laat je nog weten of je dinsdag gaat en kunt testen..duim voor je dat het raak is!!
Ik laat zeker even wat weten. Ik bedenk me net dat ik een rekenfoutje heb gemaakt, waarschijnlijk maandag al ongesteld. Om het maar even nog wat ingewikkelder te maken. Lief dat je voor me duimt dat het raak is. (ik dacht 5 minuten geleden nog: 'mooi dat jij voor mij de keuze maakt dat die optie het fijnst is', maar nu zijn die gedachten alweer omgezet in 'waauw, hoe bijzonder als het raak is') Heb even hier op het forum nog wat rondgelezen, maar wordt er alleen nog maar zenuwachtiger van. En dan duurt het wel heel lang voordat ik mag gaan testen. Of wil ik dit misschien toch wel meer dan ik dacht?!? (hoe meer ik aan het idee begin te wennen, hoe liever ik het wil) Hoe spannend moet het wel niet worden als het nu niet raak is en we in het voorjaar echt willen gaan proberen en ik dan maandenlang in deze spanning zit?! Jeetje, ik had niet gedacht dat ik mezelf zo gek kon maken. Is mijn hoofd niet in de war met de keuze 'wil ik wel of niet?', dan is het wel heel snel overgegaan in 'zou het wel of niet?'. Ik kruip maar even achter mijn laptop vandaan en duik in een goed niet-zwangerschapsgerelateerd boek. Even mijn gedachten ergens anders brengen.
Alleen mijn beste 2 vriendinnen weten dat we het proberen. De ene kan geen kinderen krijgen en is peettante van mijn andere kleintje. De andere vriendin heeft 1 kindje, maar die is héél moeilijk en wil absoluut geen tweede. Ik heb zelf in 1e instantie, net als jou nooit het leventje wat ik toen had willen opgeven. Ik was 29 (5 dagen later 30) toen ik mijn 1e ook heel onverwachts door de pil heen kreeg. Wel bewust gekozen om het te houden toen hoor. Wij waren altijd erg spontaan en sprongen dan in de auto en gingen weg.. dat gaat nu inderdaad niet meer en moet zeggen dát mis ik wel. Nu altijd gezegd dat ik dus geen 2e wil en ja hoor toch begon het te kriebelen en mijn vriend is toch ook best benieuwd. Éerste ronde voor ons.. maar ik weet nu absoluut niet hoe mijn cyclus is, nooit op gelet.. lekker irritant dus.. zo appart. Beetje gegokt.. Ik wist toevallig door dag van sporten dat ik dacht, oh, ben niet ongesteld meer, dat was de 21e, dus maar vanuit gegaan dat ik ongeveer een week ongesteld ben geweest.. dat maakt het dus.. juist, vandaag de 14e dat ik óf ongesteld word.. óf ik ben dus over tijd. Zelf besloten dat ik de 21e gewoon ga testen als ik nog niet ongesteld ben geworden en eerder ook geen haal, dan weet ik het tenminste wel zeker en heb ik de verleiding ook niet om eentje te doen, ik ken mezelf. Hoop voor je dat het bij jullie ook raak is. En als je zwanger bent als ik bij mijn eerste.. wij hebben paarden hier. Was met 5 maanden nog druk aan het paardrijden Reisje moet dan lukken!
Het zou bijzonder/leuk zijn als het zo spontaan raak zou zijn! En een reisje maken kan makkelijk hoor! Was met 25 weken zwanger 2 weken in Italie met de camper. En zelfs met baby van 6 maanden zijn we 2 weken in Spanje geweest. Het kan allemaal, het leven houdt niet op 'met kind'! Het wordt alleen maar veeeeel mooier, dat kan ik je verzekeren. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest als nu met mijn dochter..
Ano, dank voor je bemoedigende woorden. Ik hoop voor jou dat het deze keer weer raak is! Het is inderdaad het opgeven van ons leventje dat mij in de weg zat. Inderdaad een reisje zal geen probleem zijn. Ik ken iemand die naar hetzelfde gebied is geweest in een later stadium van de zwangerschap. Maar het belangrijkste doel van de reis: lekker relaxen, zonnebaden en party'en in USA (1 van de 2,5 week) zal dan aangepast moeten worden en dat zou ik wel jammer vinden. De laatste jaren zijn onze reizen niet zo partygericht geweest, dus dit was eigenlijk ons laatste idee van 'doe eens gek'. De laatste jaren zijn we ook eigenlijk steeds van het een in het ander gerold en zijn ook niet al te makkelijk geweest, er was nooit rust. Dus ik had eigenlijk gehoopt op nog minstens een jaartje (vanaf de bruiloft) rust en tijd voor ons tweeen: 'even niks'. En als ik nu zwanger ben, rollen we dus weer van het een in het ander... Het is ook wel het onbekende. We hebben wel een collega met kindjes (geboortekaartje van nr 2 valt 10 minuten geleden in de brievenbus) en een vriendin die vorige week is bevallen van haar eerste kindje. Maar die staat wat verder van mij af. Dus wij zijn gewoon nog niet zo in aanraking gekomen met kindjes en die levensstijl. Nu ik dat geboortekaartje zie (ook nog eens van de lijn die ik helemaal geweldig vind), wil ik niks liever dan zelf ook... Aargh, maak me gek. Bye bye USA, hello Baby? Ano, wat jij zegt over die test... ik heb er twee gehaald, maar nog niet de verleiding gehad, tot nu. Maar ik ken mezelf ook. Dan ga ik zometeen piesen en staat er een streepje (waar je totaal nog niets van kan afleiden). Stiekem weet ik dat ik dan toch inmiddels wel teleurgesteld zou zijn??? Laat ik het zo zeggen: ik denk dat ik verbaasd zou zijn als ik opgelucht ben. Maar in dat geval gaan er volgende week twee tickets geboekt worden en zoals manlief al voorstelde: in USA flink feesten, veel seksen en veel praten en dan zullen we net zoals elk 'normaal' koppel met een kinderwens belanden in de molen van seksen en hopen. Nog steeds ben ik flabberguested van zijn voorstel. Maar wel heel erg blij. Twee maanden geleden dacht ik nog dat baby's voor ons echt een enorme botsing zou gaan opleveren. Dat is in ieder geval het beste wat deze situatie me heeft gebracht tot nu toe.
Dankjewel. Ik hoop dat het alleen maar veel mooier wordt! En inderdaad, met kinderen zal onze reislustigheid niet helemaal verdwijnen. Dus er zal altijd wel een mouw aan te passen zijn om naar een fijne bestemming te gaan waar kinderen ook nog iets aan hebben. Ik hoop dat ik over een tijdje (of dat nu 8 maanden of 1 a 2 jaar is) ook (nog steeds) kan zeggen 'ik ben nog nooit zo gelukkig geweest'!
Nog steeds geen test gedaan, ookal lijkt het continu in mijn hoofd te zitten... tijd voor wat afleiding dus.
Je zou als je ze nog hebt een ovutestje kunnen doen. Als die positief is is dat een goed teken. Ik begrijp waar je vandaan komt. Op onze bruiloft riep ik nog: voor mij geen kinderen. 2 maanden later gingen de eierstokken klapperen en ruim voor onze 1e trouwdag was ik zwanger. Er kruipt nu een wolk van een zoon rond en de kriebels voor een tweede worden steeds sterker. Ja, je geeft veel op, dat kan ik niet ontkennen, maar zeker met 1 kun je nog alle kanten op. Zo'n kleintje neem je zo mee naar vrienden, campingbedje op en je hebt een leuke avond. Moet wel zeggen, toen ik je verhaal las was ik eerst bang dat je je man nog niet verteld had van de posi ovu testen, maar zijn reactie is alleen maar leuk Als het raak is, gefeliciteerd, zo niet, fijne vakantie!
Evi, ik heb wel nog testjes, maar vind het ook wel zonde om te gebruiken... Ik denk trouwens dat die dan ook pas weer positief zijn vanaf de dag dat je overtijd bent? Of is er dan ook al hcg of lh te meten tussen de eisprong en de menstruatue/overtijd in? Mijn man weet er inderdaad van en ik ben ook heel blij met zijn reactie. Het heeft zo ontzettend lang (jaren) geduurd voordat hij klaar was om te trouwen (had overigens niks met mij te maken), dat ik bang was voor een herhaling als het om kinderen zou gaan. Dus wat dat betreft ben ik heel opgelucht. Vandaag is mijn 27e dag, ik verwacht vanavond of op zijn laatst morgenochtend mijn menstruatie. Spannend... al zegt mijn voorgevoel op dit moment dat ik niet zwanger ben (geen idee waarom). In dat geval gaan we komend weekend de tickets boeken, route bepalen en hotels vastleggen en hebben we de afspraak staan om vanaf eind mei/juni te gaan proberen. Als ik zwanger blijk te zijn, ben ik daar ook heel blij mee! Maar dat is wel nog een heel onwerkelijk idee.
Je kunt met een goede test een aantal dagen voor je ongesteldheid testen hoor.... Beter het zekere voor het onzekere nemen? Weet je iig waar je aan toe bent Zet hem op!
De kruidvat testje van 2 voor 5 euro zijn heel gevoelig. En ovulatietesten schijnen positief te blijven na je eisprong als het raak is.
Heb je verhaal gevolgd, spannend... En de reacties van je man vind ik niet zo vreemd. Ik denk dat het bij mannen vaak zo is dat ze langer de tijd nodig hebben om aan de komst van een kindje te wennen. Het gaat erom dat je er nu allebei achter staat! Ik ben benieuwd naar je test!
En welke testen zijn dan goed? Ik heb er nu twee van het Kruidvat liggen, uit een pakje van 2 voor 9 euro. Zijn die van 2 voor 5 beter? Ik heb me trouwens verrekend, vandaag is dag 28. 22 januari was mijn eerste menstruatiedag van deze cyclus (al was het wel een vreemde cyclus: 4 dagen vrij licht, 2 dagen zwaar, 4 dagen weer wat lichter... normaalgesproken gaat het bij mij wel wat sneller over in de zwaardere dagen). Het is nu 9,5 dag geleden dat we onveilig seks hebben gehad en ik de positieve ovulatietest had. Ik heb vandaag toch maar even een ovulatietestje van sensitest gedaan (dipstick) en die was gewoon wit op de controlestreep na. Aan de andere kant is er ook nog geen menstruatie, terwijl die er dan toch wel gisteren of vandaag had moeten zijn. Maar wie weet dat die straks nog komt. Ik heb wel de hele dag al een soort van blaasontstekingachtig gevoel achter mijn schaamheuvel en ook wel het idee dat ik sneller plasdrang heb. Maar normaal is mijn menstruatiepijn wat meer kramp-achtig en niet zo zeurderig. :-s En normaalgesproken betekent buikkramp/pijn bij mij dat de menstruatie is begonnen... dus al met al vind ik het wel een beetje vreemd.
Wat is overigens dan de vroegste dag dat je zou kunnen testen na je eisprong? Ik heb ergens gelezen dat dit dag 9-11 is, maar het zou dus ook al eerder kunnen?
Die van 2 voor 5 euro zijn heel simpel, wit raampje waar je met een pipetje een aantal druppels op moet laten vallen.Die testte bij mij op 11 april positief terwijl ik volgens de vk op 4 april "bevrucht" moet zijn (ik denk zelf wat eerder, maar goed).Die andere testen ken ik niet. Neem allen geen predictor, die geven nog positief met de urine van een man
Dus volgens de vk testte jij al 7 dagen na de bevruchting positief... en wat denk je zelf welke datum het is gebeurd? Maar ja, bevruchting vindt wel iets later plaats ook dan de daadwerkelijke daad, toch? (sorry, heb niet alles opgeslagen van hoe dat zit met welke dag wat gebeurd)