Geen idee of dit topic hier goed staat. Ik ben hier al even niet geweest, maar ik ben toch wel benieuwd of er meer dames zijn die niet kiezen voor een vruchtbaarheidsbehandeling. Ik ben bijna 36, probeer (met wat korte pauzes) vanaf december 2018 zwanger te worden. Dit lukt niet, nog nooit ook maar een vaag streepje gehad. Ik heb getemperatuurd, supplementen geslikt, ovulatietesten gebruikt, van alles. In januari naar de gynaecoloog geweest. Het zaadonderzoek van man was goed, niet denderend maar gewoon binnen de normale grenzen. Mijn bloedonderzoek en echo waren goed, het enige wat enigszins afwijkend was is mijn AMH die in januari 0,8 was. Een HSG was niet nodig vond de gyn. Hij gaf ons 25% kans dat ik over een jaar (dus januari 2021) zwanger zou zijn. Hij stelde IUI voor, dat zou de kans vergroten naar 30-40%. We hebben hier over nagedacht en uiteindelijk besloten niet voor de behandeling te gaan. Dat neemt niet weg dat de wens er nog is en de teleurstelling elke maand gewoon nog groot is. Er lijkt niks ècht mis, maar toch lukt het niet. Ik heb overigens EDS en daarvan is wel bekend dat er een hoger percentage onvruchtbaarheid voorkomt. Maar toch, alles zag er redelijk uit. Enfin, zijn er meer vrouwen die lang proberen en uiteindelijk niet kiezen voor een behandeling? Ik voel me soms een beetje alsof mijn verdriet niet mag bestaan, omdat ik immers zelf niet 'alles probeer'.
Zelf geen ervaring mee, wij volgen wel een ziekenhuistraject maar dat is ieder voor zich en jouw verdriet mag er ook zeker zijn. Het is gewoon kut als het lang duurt en je niet weet of het er ooit van gaat komen. Sterkte ❤️ Er is een groep waar je misschien bij kan aansluiten, die ook niet het ziekenhuistraject in gaan hopelijk vind je daar wat steun! https://www.zwangerschapspagina.nl/threads/zwanger-worden-duurt-lang-zonder-mmm.692191/page-47
Jouw verdriet mag er net zo goed zijn als het verdriet van vrouwen die wel voor een traject kiezen. Het is en blijft gewoon klote als het niet lukt... ❤
Mag ik vragen waarom jullie niet voor behandeling gaan? Wat een ander doet, mag iedereen zelf weten natuurlijk. En uiteraard mag jouw verdriet er wel zijn. Ik heb wel de medische molen doorlopen (met m’n ex en helaas nooit zwanger mogen worden), juist om de reden die je zelf zegt. Ik wilde er echt alles aan gedaan hebben. En dat dat betekende dat er veel ziekenhuis bezoeken waren en veel geklungel aan je lijf; tja, ik wilde het heel graag.
Hier ook geen ervaring met het niet doorlopen van een traject. Wij moeten wel naar de kliniek omdat we afhankelijk zijn van een donorbehandeling. Hoe dan ook. Supernaar voor jullie dat het nog niet wil lukken.... Fijn dat alles zo op het eerste gezicht goed lijkt. Maar ik vond de uitspraak van de arts over een hsg wel gek. Niet nodig? Als je eileiders niet of niet goed doorgankelijk zijn veranderd de situatie wel degelijk ingrijpend. Ik begrijp niet dat artsen dit sowieso niet eerder aanbieden. Tegenwoordig kan je ook een foamecho laten maken. Dit is een wat vriendelijkere variant van de hsg. Mocht de foamecho niet duidelijk zijn kan een hsg altijd nog. Mag ik vragen waarom jullie geen traject in willen?
Ik.. Ik heb er heel lang over gedaan zwanger te worden. Toen ik eindelijk zwanger was werd het een ma. Naar Gent geweest en daar werd een behandel traject voorgesteld. En toen... Na maanden / jaren van stress en geklooi trok ik het niet meer. Ik heb toen besloten het niet te doen en ben volop gaan sporten en wedstrijden... En toen.. De dag voor het NK... Bleek ik zwanger. Mooie dochter gekregen... En later nog ons 2e kindje die heel snel volgde. Wellicht heeft het "loslaten" er voor gezorgd.. Geen idee. Ik was 38 bij de 1e....
We willen geen behandeling omdat dat niet goed voelt, eigenlijk heel simpel. Misschien verandert het ooit nog hoor, maar dat zie ik niet snel gebeuren. We voelen ons er niet prettig bij, de hormonen, de ziekenhuisbezoeken. Wat betreft de HSG, daar ben ik wel achteraan gegaan. Ik wil die toch laten doen, want voor hetzelfde geld zit alles potdicht, tja, dan kunnen we proberen tot we een ons wegen. Dus ik hoop dat dat binnenkort wel kan.
Ik vergeet te schrijven dat ik bij beide kids wel zwanger ben geworden nadat de osteopaat mn rug en buik heeft behandeld. Toeval of niet..
Ja dat kan ik wel begrijpen... jouw cyclus is verder wel goed toch? Hier namelijk ook en wij doen iui in natuurlijke cyclus. In zo’n cyclus hoef ik normaal gesproken maar 1x per maand naar de kliniek. Alleen voor de inseminatie. Het is dus niet altijd zo dat je gelijk aan de hormonen moet, al lees je het wel vaak.
Mijn cyclus is prima ja, maar de gyn wilde wel met hormonen gaan werken om zo 2 eitjes tot rijping te brengen en de kans te verhogen. Ik word straks teruggebeld over de HSG, ben erg benieuwd. Je hoort toch wel vaak dat dat de kansen ook eventjes verhoogt.
Bij ons werd gezegd dat hormonen niet nodig zijn als alles prima is. Twee eitjes rijpen wanneer bij jou alles okee is werkt juist meerlingzwangerschappen en andere complicaties op. Die dus eigenlijk onnodig zijn omdat je die hormonen in de eerste plaats niet eens nodig had...
Ik begrijp dat je geen zin hebt in de medische molen. Maar je bent al wel wat ouder en hebt daarnaast wat kleinere medische problemen. Hoe langer je wacht hoe kleiner de kansen op deze leeftijd. Hou er dan ook rekening mee dat het wellicht niet lukt. Ik.zeg niet dat je het moet doen. Maar kan je ook een leven zonder kinderen en dan achteraf geen spijt hebben dat je het niet hebt geprobeerd?
Je moet doen waar je je goed bij voelt! Zelf ben ik na een jaar proberen voor IUI gegaan (onderzoeken toonden aan dat er niks mis was) en bij de derde IUI was het raak. Mijn dochter is alle moeite waard geweest en ik zou het zó weer doen als het moest. Máár het was ook heel intensief: veel ziekenhuisbezoeken en de teleurstellingen zijn extra zwaar omdat je er zoveel voor hebt moeten doen. Dat is iets waar je wel klaar voor moet zijn als je stap naar het ziekenhuis maakt. Ik ga voor je duimen dat het snel raak is, zodat je de keuze helemaal niet meer hoeft te maken. Volg je gevoel is mijn advies.
Ik snap je wel. Hier dan de diagnose PCOS toen ik 18 was. Uiteindelijk bijna 10 jaar geprobeerd om zwanger te raken zonder succes. Ik leerde mijn huidige man kennen (nu 8 jaar terug) en zei hem al dat huis/boompje/baby er niet in zat waarschijnlijk. De medische molen wilde ik niet in ondanks mijn grote kinderwens want mijn persoonlijke mening is dat je lichaam niet voor niets aangeeft dat het niet gaat en je het niet moet "dwingen". Hoe een ander daarover denkt is hun eigen keus en respecteer ik maar dit is de mijne en zowel man als ik stonden (en staan) daar achter. Tot ik dus 3 maanden na onze eerste date zwanger bleek te zijn. En 6 jaar erna van onze dochter die in april is geboren. Had ik beide niet gehad dan had ik kinderloos gebleven en daar had ik al vrede mee hoe pijnlijk ik het ook vond maar blijkbaar lukte het uiteindelijk toch zonder hulp.
Bedankt allemaal! We zijn nog steeds verbijsterd, maar echt heel heel blij! Geloven doen we het pas na de echo denk ik.