Na de dood van hun zoon, nog in de buik, gaan journalisten Jop de Vrieze en Zvezdana Vukojevic op zoek naar antwoorden in het Nederlandse systeem van geboortezorg. Gynaecoloog: 'Hadden we hem kunnen redden? Misschien wel.' Het is een prachtig kind. Waarom is hij overleden? - NRC Schokkend vond ik onder andere dat de beroepsvereniging van verloskundigen een actief beleid voert om in de media niet meer in te gaan op babysterfte, maar op 'positieve framing' in te zetten en het feit dat ze voor de behandeling van de wet voor samenwerking met gynaecologen een lobbyist hebben ingehuurd. Het is wel duidelijk waar ik sta: zwangerschap en bevalling zijn niet alleen maar 'natuurlijk', medische begeleiding is in bepaalde gevallen echt niet overbodig en een vroege screening lijkt mij niet verkeerd.
Pff wat een verhaal. Vooral dat zij niet serieus werden genomen. Ik vind altijd wel dat er weinig echo's worden gemaakt maar dat terzijde. Vorige zwangerschap voelde ik mijn zoontje niet in de ochtend terwijl hij mij iedere ochtend wakker schopte. Vk kwam gelijk langs en stuurde me gelijk door naar het ziekenhuis. Goed opgevangen en alles gemeten. Ze verzekerden me in het ziekenhuis dat ik echt altijd welkom was mocht het weer voorkomen. Vk gaf hetzelfde aan. Ze vertelde tevens dat ze 1x in haar carrière had meegemaakt dat er echt wat aan de hand was en er gelukkig tijdig medische hulp was. Wel erg dat die praktijk zo laks was met haar signalen en gewoon niet heeft geleerd. Echt verschrikkelijk
Ik herken me in een deel van het verhaal. Ik heb mijn zoontje met 30w ook minder gevoeld en werd ondanks de goede hartslag per ditect doorverwezen naar een gyn. Heb een uur aan een ctg gelegen en kreeg een echo. Ditzelfde met 41 weken. Ondanks dat hebben ze verzuimd mijn zoontje op te meten op die echo. Hij was veel te klein en broodmager bij de bevalling. 48cm en 2830 gram voor een kind van bijna 42 weken is veel te klein. Daarnaast had ik een onopgemerkte zwangerschapsvergiftiging die tijdens de bevalling doorzette. Zoontje was binnen 5 uur geboren dus als ik zelf niet had doorgedramd dan had ik hem helemaal alleen thuis gekregen. Een weenstorm was aanstellerij ik moest maar even doorbijten en zelf het hele ziekenhuis doorlopen 😱 In die tijd ben ik van 3 na 9,5 cm gegaan. En toe pas dacht de VK goh dit gaat wel snel. Vervolgens moet is de persween nog een uur wegpuffen omdat ze nog bloedonderzoek bij mij deden en eerst de uitslagen wilde hebben. absurd met een opkopende bloeddruk naar 180/110. Maar goed gelukkig is het goed gekomen. Maar een volgende zwangerschap wil ik onder begeleiding van een gyn. Ik mag sowiezo niet meer thuis bevallen. En een dysmatuur kindje is gelukkig de reden voor extra controles bij een eventuele volgende zwangerschap. Overigens was ik over de andere verloskundige heel erg te spreken en voelde me ook absoluut niet bezwaard om te bellen als ik me ergens zorgen om maakte
wat heftig.. en ook confronterend.. Ik moet bekennen dat ik nog steeds niet uit ben over wat ik moet vinden van de wijze van gyneologische en prenatale zorg in Nederland. Waar het in onze buurlanden doodnormaal is dat je als 'vrouw' gewoon regelmatig naar een gynaecoloog gaat voor controles, en dat je tijdens zwangerschap begeleidt wordt door een gynaecoloog [of in ieder geval in een ziekenhuis] is een gynaecoloog in Nederland een soort 'ver van je bereik show' en moet je een behoorlijke complicatie hebben wil je ooit één ontmoeten tussen je benen.. Je zou bijna denken dat we die mega afstand tot specialisten hier zouden merken in de hoogte van zorgpremies tov buurlanden, maar helaas..
Ik lees een hoop negatieve dingen over verloskundigen in dit verhaal. Dat herken ik helemaal niet. Hier waren ze voor mijn gevoel zelfs overbezorgd. Extra echo om te kijken of zijn groei niet achterbleef terwijl hij alle echo's daarvoor juist bovengemiddeld was, doorsturen naar ziekenhuis terwijl er helemaal niets aan de hand was. Allemaal om dat ene geval wanneer er misschien wel iets is ertussenuit te kunnen pikken.
Hier vergelijkbare ervaringen hoor Linnaea. Zelf heb ik zelfs twee keer een enorm slechte ervaring met de klinisch vk in het ziekenhuis en een gynaecoloog gehad, terwijl ik dus juist alle tijd, aandacht en ruimte kreeg bij de verloskundigenpraktijk en zij mijn zorgen wel serieus namen (en daarom ook weer doorstuurde bijv.). Maar dat is een persoonlijke ervaring natuurlijk. Ik denk zelf ook niet dat iedereen onder controle in het ziekenhuis het sterfteaantal per definitie terug zal brengen. Het is gewoon essentieel dat er korte lijnen zijn tussen vk en ziekenhuis (maar ook andere zorg- en hulpverleners), een iedereen serieus genomen wordt en waar nodig tijdig ingegrepen wordt.
Ik ben bij de tweede ook in NL bevallen en gelukkig bij een praktijk die al een nauw samenwerkingsverband met de gynaecologen heeft. Daar had ik de praktijk ook op uitgezocht, ik wilde niet hoeven strijden voor mijn keuzerecht. Voor de bevalling kon je kiezen tussen thuis, kraamhotel of poliklinisch. Kreeg drie groeiecho's vanwege astmamedicatie. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat uit de echo's een gemiddeld gewicht bleek, 1 van de 4 verloskundigen (de meest ervarene) had als enige gezegd dat deze ook weleens zwaar kon zijn en dat was ze ook: 4350 gram bij 39+5. Bij minder leven voelen ben ik ook twee keer meteen doorgestuurd, aan de CTG en echo. Juist zo'n goede samenwerking lijkt me een verrijking voor de zorg, echt zonde dat het nu een stuk langer lijkt te gaan duren voordat het zo ver is, als het er al van komt. Wél moest ik hier in Nl wennen aan de zijiige manier van veel verloskundigen: het is allemaal zo prachtig en wonderbaarlijk, daar merk je echt de andere insteek t.o.v. medici. Amdaa: is idd raar ja, de hele eerstelijnszorg is (deels?) ingericht uit kostenoverwegingen, maar daar merk je inderdaad niet veel van in de uitgaven voor medische zorg.
Heel heftig artikel maar goed om te lezen. Zoals mijn handtekening beschrijft is mijn zoontje met 26,5 weken ook overleden in mijn buik. Ik heb gemerkt dat er juist te vaak van het goede wordt uitgegaan. Het zit namelijk zo, toen ik met 20w de GUO had lag ons zoontje voor op schema, alles was goed, niks aan het handje. Kort daarop bij de eigen gyn controle, alles was in orde. 4 weken later weer controle met 25 weken. Ik gaf aan mijn buik klein te vinden in vergelijking met anderen rond dezelfde zwangerschapsduur. De gyn zei letterlijk: daar kun je niet vanuit gaan, je bent zelf ook klein en tenger dus dat wil niks zeggen. Toen ik aandrong op toch een echo werd gezegd dat een groeiecho normaliter pas plaatsvindt bij 28w maar bij wijze van uitzondering kreeg ik er nu een, ter geruststelling. De gyn bleef stil.. ik zag al metingen met 22,1w en het hoofdje 23w voorbij komen. De gyn riep er een andere gyn bij voor een second opinion en die kwam op hetzelfde uit. Dit was was niemand wou zien en waar de gyn me eigenlijk voor naar huis wou sturen. Meteen doorgegaan naar UMCG, waar bleek dat er geen actief beleid zou volgen. Als er na 9 dagen verbetering was zouden de plannen bijgesteld worden. Na 8 dagen wist ik dat hij er niet meer was, na enorme pijn snachts voelde ik geen beweging meer, helemaal niks. Doptone bleef stil, ik wist genoeg. Natuurlijk gaat het artikel over het herkennen van groeivertragingen door de VK, maar ook al loop je bij de gyn (in eerste instantie wegens bloedstollingsproblemen uit het verleden), wil het nog niet altijd zeggen dat het dan wel actief opgespoord wordt.
Ik denk dat het niet nodig is om meer zwangeren door de gynaecoloog te laten volgen, als de verloskundigen eens wat meer van de techniek zouden gebruik maken. Ikzelf heb wel zeer negatieve ervaringen met verloskundigen. Bij mijn dochter* heb ik meerdere malen aan de bel getrokken dat ik wel veel harde buiken had en heb ik ook bloedverlies gehad. Allebei risicofactoren voor een naderende vroeggeboorte. Daar is nooit wat mee gedaan, ik mocht eens extra lang naar het hartje luisteren om me gerust te stellen, dat was het dan wel. Uiteindelijk is ze met 21 weken geboren en dus overleden. Had dit voorkomen kunnen worden? Ik zal het nooit weten. Dus tegenwoordig sta ik mijn gehele zwangerschap onder controle van de gynaecoloog, in principe iedere keer dezelfde en iedere 3 weken wordt de groei van deze kleine opgemeten met een echo. Daarnaast dan nog meer specifieke maatregelen om een vroeggeboorte te voorkomen. Voor de nacontrole thuis na de bevalling ben ik trouwens weer op de verloskundige aangewezen. Weer een negatieve ervaring gehad. Er werd me serieus aangeraden om mijn jongste zoon tussen ons in onder het dekbed te laten slapen. Dat terwijl er notabene kort daarvoor in de regio op die manier een kindje overleden was, vertelde mijn kraamverzorgster. Maar dit maakt natuurlijk niet dat iedere gynaecoloog beter is dan een verloskundige, maar de verloskundigen zouden ook eens op de doemscenario's moeten controleren en er niet vanuit moeten gaan "dat het wel goed komt". Want ik acht een verloskundige prima in staat ook extra groeiecho's uit te voeren en wel de richtlijnen te volgen.
@ Daphne91: Wat vreselijk om mee te moeten maken! Maar de gynaecoloog had natuurlijk wat dat betreft wel gelijk: aan een buikomvang valt niets te zeggen over de groei van het kindje. Grote buiken kunnen kleine kindjes omvatten en andersom, daar is vrij weinig zekerheid over in te bouwen. MAAR als iemand onzeker is of wat dan ook, dan zou het heel fijn zijn als je zorgen serieus genomen worden. Dat ben ik zeker met je eens! Heel verdrietig dat het zo gelopen is voor jullie Ik hoop dat alles nu goed mag verlopen en jullie over een ruim halfjaar een prachtig levend kindje in jullie armen mogen sluiten.
@ Berte: wat vreselijk dat al die signalen zo zijn weggewuifd zeg! Bij mij gebeurde dit dus juist door de gynaecoloog.. Zo zie je maar Ik had constant harde buiken (echt pijnlijke) bij de 2e, bloeddruk ging omhoog, minder leven voelen etc.: verloskundige stuurde meteen door voor CTG, bloed- en urineonderzoek. Conclusie van de gynaecoloog nog voordat er ook maar een uitslag binnen was 'het zal wel meevallen'. Uit de onderzoeken bleek inderdaad dat alles wel wat afwijkend was uiteindelijk, maar niets ernstigs. Twee weken later hetzelfde liedje en nog eens (ook met sterretjes zien, bandgevoel etc.), maar er was geen enkele reden iets te ondernemen aldus gynaecoloog en kon gewoon terug naar de verloskundige. De verloskundigenpraktijk hield mij wel goed in de gaten, gelukkig. En achteraf blijkt dat ze dit nog wel teruggekoppeld hebben e.d. Maar het zal maar verkeerd lopen.. Pff..! Nu (5 jaar later) is er een veel actievere samenwerking met verloskundige en gynaecologen in de regio: dat lijkt mij een zeer goede ontwikkeling. In plaats van het gevoel te hebben dat een ander 'jouw toko/jouw zwangere inpikt' en elkaars bevindingen niet serieus nemen juist samen zorgen voor een zo goed mogelijke zorg voor zwangeren.
Ik heb me in het laatste deel van de zwangerschap ook vaak zorgen gemaakt om onze jongste zoon. Ik voelde hem minder vaak en minder goed dan zijn oudste broer. Ook ik kreeg het turfadvies, zonder duidelijke instructie. Telt drie schopjes achter elkaar als 1x voelen of als 3 keer? En hoe vaak moet je een baby eigenlijk voelen? "Gelukkig" lag zoon dwars (letterlijk) waardoor ik in de laatste periode wel twee liggingsecho's heb gehad. Dan was ik weer even gerustgesteld. Maar als ik dit artikel zo lees, hadden ze dus eigenlijk ook groeiecho's moeten maken. Ik heb dit immers meerdere keren aangekaart. Gelukkig was er bij ons niks aan de hand. De jongste was er toevallige gewoon één die minder beweegt. Maar ik vind het wel zorgwekkend dat de verloskundigen in mijn gemeente dus ook kiezen voor een afwachtend beleid als een moeder meldt dat ze minder leven voelt.
Het is gelukkig niet overal zo...maar het zou idd nergens zo moeten gaan. Ik belde op zondag ook de vk ivm minder leven. Ze stelde mij een paar vragen en zei dat ze mij direct aan bij het ziekenhuis voor een ctg.
Ook al is de aanleiding vreselijk, ik vind het goed dat deze mensen op onderzoek zijn uitgegaan en dit delen me de rest van de wereld. Ook ik ben van mening dat er te vaak van het goede uit wordt gegaan. Ik kreeg het idee dat zwanger zijn en bevallen een hele normale en vanzelfsprekende bezigheid is omdat zoveel vrouwen het doen, maar dit is het niet. Op het einde van mijn zwangerschap en rond mijn bevalling zijn er zoveel fouten gemaakt, te weinig controle, ik werd niet geloofd etc. Dit resulteerde erin dat onze dochter met een spoedkeizersnede geboren is, de gynaecoloog ontzettend geschrokken is van hoe ze mijn dochter aantrof en we van geluk mogen spreken dat ze überhaupt nog leeft. In Nederland gaat er genoeg fout als het dit onderwerp betreft. Maar we staan nu eenmaal graag bekend als een land met een laag sterfte cijfer bij geboortes.
Ik heb getwijfeld of ik het artikel zou lezen. Ik ben momenteel zwanger van een te klein kindje. Alle doemscenario's zijn ons uitgelegd door de gyn. Er is ook een kans dat ze down heeft, of misschien is ze gewoon te klein. Op het moment kan het alle kanten op. En daarom krijg ik elke twee weken een groeiecho in het ziekenhuis. Maar mag ik ook mijn reguliere controles bij de vk krijgen omdat de kinderen dan mee kunnen, de sfeer ontspanner is of ik dat gewoon fijn vindt. Er is geen strijd tussen de vk en gyn. Er zijn afspraken en protocollen en vooral, er wordt aan mij gevraagd hoe ik me erbij voel. Er wordt me benadrukt contact op te nemen zodra ik me zorgen maak, het maakt niet uit met wie, maar neem contact op. Hoe bang ik ook ben voor hun verhaal, er is een reële kans dat het deze keer niet goed gaat komen, ik ben nog maar 23 weken zwanger en ze loopt nu al achter. Tegelijkertijd gaf het artikel me wat rust. Ik hoef me geen zorgen te maken dat ik niet serieus wordt genomen. Het wordt bloedserieus genomen en daarmee krijgt mijn kindje de beste kansen. Wat gruwelijk voor hen dat het bij hun in de regio zo moeilijk ging, maar ik ben nu even heel blij dat het hier in de regio beter loopt.
Er zijn wel een paar vragen die bij mij maar boven komen nu ik hrt artikel even heb laten bezinken. In Nederland grijpt men vaak laat in met soms alle gevolgen van dien. .5% van alle zwangerschappen eindigd in een dood geboren kindje van 22+ weken. Maar hoe zit het met de kindereterfte in het algemeen? Hoeveel kans maken de kindjes werkelijk die te vroeg gehaald worden ivm welke reden dan ook? En wat is het effec op kinderen en moeders die onnodig een spoedkeizersnee ondergaan? Hoe ligt het percentage kinderen dat autistisch is of bijvoorbeeld astma heeft. Linken die inmiddels steeds vaker richting een troumatische brvalling gaan worden gelegd. Of nog erger die zwaar gehandicapt raken door complicaties. Ik ben benieuwd of die cijfers in Nederland ook hoger liggrn dan elders in Europa. Een kind krijgen is in de meeste gevallen wel gewoon business as usual. Het zou prettig zijn als verloskundige idd meer tools gaan gebruiken en zich meer ontwikkelen om probleemgevallen in een vroeg stadium te signaleren. Wat mij betreft zou een groeiecho rond de 30 weken hier een onderdeel van moeten zijn. Een volledige zwangerschap is heel erg duur ook als alles goed gaat. Die 36 euro kan daar echt wel bij. Hierdoor zal welicht ook een hoop geld worden bespaard.
Wat een nare verhalen allemaal, en dus regelmatig idd niet of te weinig geluisterd naar de zwangere. Femkes: ik wil je heel veel sterkte toewensen! Dit zou niemand moeten meemaken eigenlijk. Maar jij bent het levende voorbeeld van waar dit artikel over gaat: je kop in het zand steken en in lala-land leven omdat je als deskundige de zwangere 'in haar emotionele toestand' 'niet van slag wil maken' (geen letterlijke citaten, maar daar kwam het wel op neer) heeft geen zin. Hoe gruwelijk ook, zwamgerschappen kunnen risicovol zijn en dan moet iedereen samenwerken om moeder en kind in leven te houden, dat is prioriteit nummer 1,2 en 3.
Ik ben mijn vertrouwen in de vk al lang geleden kwijt geraakt helaas. Jammer dat het nog zo vaak misgaat.
De gyn had ook zeker weten wel gelijk en om voor iedere onbezorgde vrouw een (groei)echo te maken gaat misschien ook wat ver. Toch ben ik blij dat de gyn wel in mijn bezorgdheid mee is gegaan, zo niet dan was ik er zelf thuis ineens achter gekomen dat hij niet meer leefde. Dank voor je lieve berichtje!
Wat vreselijk zeg dat je dat hebt moeten meemaken! Ik vind het eigenlijk helemaal niet raar om voor iedere vrouw die dat wil een groeiecho te laten maken. Er wordt te vaak niet geluisterd en dat zou een hoop onzekerheid wegnemen en misschien een hoop ellende voorkomen. Ik had ook een heel kleine buik, mijn bedrijfsarts heeft mij ook daarom doorgestuurd naar het ziekenhuis, die vertrouwde het niet. In het ziekenhuis vonden ze het geen probleem (was het ook niet). Mijn zoontje bleek 10 pond te wegen, dus een buik zegt echt niets. Toch had een groeiecho veel zorgen weg kunnen nemen én hadden ze mogelijk eerder in kunnen grijpen en was mij misschien een traumatische bevalling bespaard gebleven die bijna mijn en zoontjes leven had gekost. Ook een voorbeeld daarvan: de gynaecoloog met dik 30 jaar ervaring gaf aan dat het kantje boord is geweest. De vk gaf aan dat zij het thuis ook wel had gered (ik kreeg en spoedks in ziekenhuis).