Jomidi, mooi beschreven! Bedankt voor deze waardevolle toevoeging en leuk/fascinerend om ook de andere kant te lezen! Ik snap het ook vanuit jouw oogpunt dat je dat zo voelt. Ik heb zeker ook erg veel bewondering en respect voor vrouwen die jong moeder zijn geworden! Lijkt me ook erg zwaar als je nog jong bent. Aan beiden zitten voordelen en nadelen. Om heel eerlijk te zijn had ik bij nader inzien wel wat eerder moeder willen worden. Inderdaad loopt een leven zoals het loopt.
Ik had het inderdaad ook wel eerder gewild maar dan meer rond de 30, toen ik 22 was wist ik al wel dat ik kinderen wilde maar op dat moment nog niet...toen was ik met hele andere dingen bezig en ben ook wel blij 'geleefd' te hebben zoals men dat dan zegt maar ben bovenal blij dat ik in m'n toenmalige relatie niet zwanger ben geraakt. Alleen liep het leven daarna ff anders dan gedacht en was ik dus uiteindelijk pas met 38 jaar zwanger en met 39 jaar mama, m'n man is overigens 5 jaar jonger...
Leuk dat ook de 'andere kant' even belicht wordt door Jomidi. En inderdaad, ik heb 'geleefd', gestudeerd, een vaste baan en nog meer zaken die ik op mijn 22e nog niet voor elkaar had. Mede daarom heb ik zeker wel respect voor de jonge moeders. En zoals Ona zegt; een leven loopt zoals het loopt. Zolang we er allen maar het beste van maken, en dan niet in de laatste plaats voor de kinderen
Had ik het eerder gewild? Dan had ik ook eerder mijn lief moeten leren kennen maar het is allemaal gespeculeer. Ik vind het allemaal prima zoals het is. Ja, een jaar of 5 eerder had zo z'n charmes gehad maar ja.. toen kende ik mijn lief niet Verder voel ik me eigenlijk nooit oud @Jomidi Lees ik het goed.. HELPP na de geboorte? Waaruit bleek dat?
Haha ja, ik herken het ook maar laatst ben ik keer een avond tot in de kleine uurtjes op stap geweest en toen voelde ik (met name de volgende ochtend) toch wel dat ik de 20 al een paar jaartjes gepasseerd ben. Tsja het is die geest he.
wahahaha ja ook daar herkenning! Maar net even het hele topic doorgelezen... wat een verademing zeg en wat een herkenning.. echt zó leuk om te lezen. Voelt een beetje als thuiskomen.
Meld mij ook. Bijna 40 ben ik. Zes weken nog. Maar zou er niet meer aan moeten denken een zwangerschap en denk ook niet dat ik het lichamelijk nog aan zou kunnen. Ik zit er tussen denk ik. Bij de eerste was ik net 26 en bij de jongste werd ik snel 36. Maar nu dochter naar school gaat vind ik het wel mee vallen wat betreft veel jongere ouders. Had verwacht een oudere moeder te zijn op het schoolplein maar dat is niet het geval de gemiddelde leeftijd op het schoolplein gok ik zo rond de 35. we zijn gewoon allemaal later aan kinderen begonnen of zo als ik iets eerder voor je 30 ste. Ben nog wel onzeker maar niet meer zo onzeker als toen ik 26 was. Kijk echt anders tegen alles aan. De gemiddelde leeftijd hier is wel rond de 30 of jonger en toch merk ik er weinig van. Mijn lat is 47. Kan wel aan hem merken dat hij een oudere vader is. Doet nog vrij zwaar werk. En merk minder energie bij hem. Dat vind ik wel jammer voor de kinderen. Maar mijn geest lijkt nog op een moeder van 20/25 heb niet het idee al zo oud te zijn.
Had ik eerder zwanger willen zijn? Ja, ik denk het wel. We waren tenslotte al een tijdje bezig. Maar aan de andere kant denk ik wel dat ik nu een stuk rust heb, die ik 12 jaar geleden nog niet had. Jong moeder worden wilde ik sowieso. Iet (in mijn 20-ger jaren. Maat goed, dat is ook idd gespeculeer. Overigens klopt het wel dat mijn geest en lichaam niet bepaald op 1 lijn liggen. zeker nu met Eva, ik mag blij zijn als ik het haal tot 24.00 op zaterdag ... Dat was vroeger wel anders. Mijn man is 44 overigens. Ik heb van de week als wel het "zou je nog een kindje willen" onderwerp aangesneden thuis. Want als we het allebei zouden willen, dan zouden we nu moeten beginnen. Maar ja, gezien de levertijd van Eva is de kans vrij klein dat een tweede snel(er) en makkelijk zou komen, en de MMM in wil ik niet. En mijn man vindt het ook lastig. Aan de ene kant vind hij dat we in onze handen mogen knijpen dat we Eva mochten krijgen, aan de andere kant was 2 kinderen toch wel zijn ideaal. Het is best een lastige. Overigens zijn wij in de familie al helemaal geen jonge moeders. Mijn moeder was al bijna 24 toen ze van mij beviel wat toen al vrij laat werd beschouwd. Mijn zusjes zijn jonger. Mijn middelste zus was 29 toen ze van haar eerste beviel en 31 bij haar tweede, mijn jongste zusje staat nu op punt van bevallen van nummer 3 en ze is 36. Haar oudste is 4.
Hier in mijn omgeving ben ik ook niet de enige 'oude' moeder. Heb een vriendin die op haar 42 de laatste kreeg, wel de 2e leg maar toch. Mijn zus is 43 en haar jongste is 4. Dan zit ik daar met mijn 40 tussenin Ha dik eerder moeder willen worden? Ja, maar dat is nooit gelukt. Dat was dan ook niet met de vader v deze uk.
Nou hier ligt een paar dagen oud jongetje op de borst van zijn 38-jarige moeder helemaal gezond, wat een zegen! En het voelt hetzelfde als 7 jaar geleden toen ik mijn eerste kreeg.
Thnks Pasta. Dit geluk ga jij over een poosje ook ervaren, het is het mooiste wat er is!! Ongeacht leeftijd maken we er toch het mooiste van, voor onze kinderen en voor onszelf. Er is voor iedere leeftijd iets voor - en tegen te zeggen. Daarnaast heb je het vaak niet zelf in de hand. Persoonlijk had ik niet gelukkiger kunnen zijn dan op deze leeftijd dit kindje nog te mogen krijgen. Ik heb ontzettend veel geluk gehad Suzanna: laat je niet tegenhouden door een jaartje meer of minder. Als je het graag wilt: probeer het gewoon, stel desnoods een grens maar wel willen en niet doen, terwijl je ondertussen alleen mar ouder wordt, das toch ook niks?
Dat je je gelukkig prijst is niet meer dan logisch Maja. De anderen genieten hopelijk ook zo van hun nieuwe broertje. Hoe ik dat geluk ga beleven, geen idee het lijkt me heel bijzonder maar kan me er nog niet zo veel van voorstellen eigenlijk.... Ik wacht het af, meer kan ik immers niet doen 😊
Nee het is ook niet te bevatten eigenlijk.. Geniet nog maar lekker van je zwangerschap, het tweede deel is het leukst (vind ik)
Grappig dat had ik ook! Het tweede deel vond ik veel leuker. Nou ja ik ben een mazzelaar, werkelijk alles was goed aan mijn zwangerschap en bevalling. Succes meid, geniet van deze bijzondere tijd. Het leek tijdens m'n zwangerschap best lang te duren maar achteraf (nu bijna 2 jaar later) vond ik het eigenlijk heel kort lijken. Leuk dat dit zo'n actief topic is! Ik voel me ook helemaal thuis hier!
Gefeliciteerd Maja246, genieten Vandaag trampoline gekocht, zoontje blij...en mama van bijna 42 ook https://www.youtube.com/watch?v=n2-jRGtr-fY&feature=youtu.be
Grappig, ik zat zelf laatst te denken om een 35+ mama-topic te openen, maar die staat al bij het voorstellen. Mijn kleine meid is geboren toen ik net 36 was. Ik ben een enorme twijfelkont geweest op het baby-krijgen-gebied en daarbij ben ik ook niet zo broeds aangelegd. De zwangerschap was dus niet gepland. Mijn vriend ( wel kinderwens) was blij, maar bij mij moest de knop echt om. Ik ben nu heel blij met onze dochter. Ze is bijna 2 en het is een prachtig, pienter meisje. De zwangerschap ging van een leien dakje, alleen de bevalling en het herstel daarna heeft lange tijd in beslag genomen. Ik kamp nog steeds met bekkenklachten. Iemand had hier neergezet dat diegene zich volledig in het moederschap kon storten, omdat er genoeg 'geleefd' is en er voldoende me-time is geweest. Dat is bij mij heel anders, juist omdat ik zo gewend ben geraakt aan de tijd die ik aan mijzelf besteedde, vind ik het soms best lastig om het ritme en behoeften van de kleine altijd maar op de voorgrond te zetten. Ook omdat ik momenteel geen werk heb en dus thuisblijfmoeder ben, moet ik echt af en toe iets voor mijzelf doen. De zorgen om de gezondheid herken ik. Fysiek gezien had ik denk ik liever eerder een kindje gekregen, maar ik weet ook dat ik er simpelweg toen gewoon niet aan toe was.
Leuk MMarianne! Ik herken heel veel in jouw verhaal Miss Appletree. Ook ik was 36 toen ik mijn meisje kreeg en is ze nu bijna 2. Van wanneer is jouw meisje? Bij mij staat het in m'n onderschrift. Wat ik herken is dat ik een enorme twijfelkont was. Ik wist wel dat ik ooit kinderen wilde maar wanneer dat wist ik niet. Op m'n 30e was ik zelfs nog met hele andere dingen bezig. Totdat ik op m'n 34e opeens tot het besef kwam dat de biologisch doortikt. Ook herken ik me in het gevoel dat je nu niet meer alle tijd voor jezelf hebt en je je ritme moet aanpassen. Ik heb dat vaak 's middags. Dan wil ik dingen gaan doen maar dat kan niet altijd omdat m'n meisje moet slapen. Als ik haar dan uit bed haal met haar slaperige hoofd en een rode warme wang tegen de mijne aangedrukt krijg dan vergeet ik dat gevoel ook weer snel.
@ Ona Ik heb nooit echt een uitgesproken kinderwens gehad, maar in de toekomst zag ik altijd wel een dochter. Beetje raar. Ik heb nooit zo'n voortplantingsdrift gehad. Vaak ook aan anderen gevraagd hoe dat voelde (het willen van kinderen), maar kreeg nooit een duidelijk antwoord. Men wist het gewoon. Toen ik twintig was, was het voor mij een duidelijke nee, maar na mijn dertigste kwam ook de twijfel. Mensen veroordelen je altijd wanneer je zoiets verteld, maar iedereen is anders. Dat de zwangerschap niet gepland betekent niet dat onze dochter ongewenst is. Al zijn sommige enorm verbaasd dat ik een kindje heb gekregen. Blijkbaar vinden mensen het toch niet zo bij mij passen. Soms vind ik de middagslaapjes ook weleens vervelend, wanneer je 's middags weg wilt, maar het is ook een moment waarop je wat voor jezelf kunt doen. Gelukkig heeft ze een mooi ritme nu. In het begin werd ik enorm geleefd, het was een uurtje slapen en daarna weer drinken, verschonen en daarna weer een uurtje slapen en zo de hele dag door. Maar idd wanneer ze met van die rode wangen van de slaap en lekker warm zegt dat ze getild wil worden, dan is alles weer goed. Onze dochter zijn bijna even oud. Mijn dochter is een weekje jonger. Warm weer was het toen hè? Maakte mij enorm zorgen over die warmte, dacht die kleine is straks oververhit.