vorige week schreef ik nog hoe bijzonder het was om voor de 3e keer gelijk zwanger te zijn met m'n schoonzus. Maar vandaag bleek bij haar 1ste echo (ong. 8 weken) dat het niet goed was, ze gaat een miskraam krijgen We vonden 't juist zo fijn en bijzonder, en dan ineens, boem, einde blijdschap. Weet niet eens precies hoe ik m'n gevoel moet omschrijven, maar iig verdrietig.. Terwijl mijn buik al aardig zichtbaar wordt, moet zij straks haar vruchtje gaan verliezen Ik vind het natuurlijk vooral heel verdrietig voor haar en m'n broer, maar zelf ben ik er ook verdrietig van. Weg nieuw neefje/nichtje, niet langer samen zwanger zijn en daarover 1000 dingentjes delen. Dit had ik echt niet verwacht, terwijl je weet dat het mis kan gaan, stom hé?? Weet echt ff niet wat ik hiermee moet, lucht wel op om ff over te schrijven... En om het nog bizarder te maken (je zou denken dat ik het verzin als het niet zo triest was). M'n zus belde gisteravond en vertelde dat ze ook zwanger is, maar al 2 dagen bloed verliest. Zij heeft zaterdag en vanmorgen een echo gehad, maar daar is (nog) niet veel op te zien, dus kan nog komen, maar zou ook een miskraam kunnen worden. Ze zou 6 weken zwanger zijn, in 't ziekenhuis zeggen ze dat het nog alle kanten op kan. Het had zo mooi kunnen zijn, met z'n 3-en zwanger! Helaas. Natuurlijk hoop ik voor m'n zus dat het wel goed gaat, maar voor m'n schoonzus zou dat wel erg moeilijk zijn denk ik. Hoewel zij er natuurlijk niets aan heeft als het bij m'n zus ook mis gaat. Pfff, verdrietig allemaal zeg. Had het echt super gevonden om met z'n 3-en zwanger te zijn...nu ben ik misschien de enige die zwanger blijft (hoewel dat ook nog steeds mis kan gaan, hoop het natuurlijk niet) Sorry voor dit verdrietige bericht, maar wilde het toch ff kwijt. Omdat m'n zus en schoonzus nog pril zwanger zijn/waren weet nog bijna niemand het, dus extra fijn om het zo anoniem toch ff te kunnen delen (kan er verder niet echt met veel mensen over praten omdat bijna niemand het weet) Groetjes, Happymam (nu ff niet happy )
Sterkte meid Kan me je gevoel heel goed voorstellen: dit wens je niemand toe en nu komt het wel heel dichtbij...
och wat naar... veel sterkte voor jullie beiden, voor jou werpt dit ook een schaduw over je zwangerschap... niet leuk
Veel sterkte, kan me voorstellen dat je erg verdrietig bent! Je hormonen gieren ook nog eens door je lijf en je was er natuurlijk al helemaal van uitgegaan dat alles goed zat.. Probeer 't te laten bezinken en je broer en schoonzus te steunen..
He bah, wat verschrikkelijk voor jullie beiden! Ik ben tegelijk met m'n zus zwanger. Toen haar eerste echo niet goed leek viel ik ook knetterhard van m'n roze wolkje af (gelukkig was het loos alarm en gaat alles goed met haar zwangerschap). Kan nu wel zeggen dat je moet proberen te genieten van jouw zwangerschap, en dat moet je ook doen, maar geef het ook tijd! En ga je niet schuldig voelen om jouw blijdschap. Sterkte!
Wij hebben het zelf ook meegemaakt... alleen was ik degene waarbij het mis ging (bbz) Wat ik heel fijn vond was het even afstand nemen van elkaar tot IK er weer aan toe was. Ik heb ze toen thuis uitgenodigd... Eerst 5 minuten een potje brullen in elkaars armen... even er over gepraat en daarna was het een stuk beter. En met de tijd slijt het wel. Al moet ik er bij zeggen dat ik 2 maanden daarna weer hardstikke zwanger was. Dat scheelt ook een boel!! Laat ze weten dat je er voor ze bent als hun er aan toe zijn...
helaas hebben we het andersom ook al meegemaakt. November 2006 beide zwanger, beide half aug. uitgerekend. Januari 2007 kreeg ik een mk (leeg vruchtzakje). Haar zoontje is half augustus geboren op de datum dat ik eerst uitgerekend was! Gelukkig was ik toen ook alweer zwanger, van ons zoontje die in nov. 2007 geboren is. Erg dubbel allemaal. En nu dus omgedraaid.... Ik heb haar via de mail laten weten dat ik het aan haar overlaat wanneer ze contact wil. Maar vind het moeilijk om zelf langs te gaan/bellen.
jeetje, dat is even zwaar balen zeg! helaas weet ik precies hoe je je voelt... bij de eerste was ik tegelijk zwanger met mijn schoonzusje en hebben we 13 dagen na elkaar een gezonde dochter gekregen... bij de tweede waren we weer tegelijk zwanger, nu liep ik alleen 5 weken voor, maar bij hun bleek het met 12 weken mis te zijn! kwam ik daar met mijn dikke buik om hun te troosten! dat was zo oneerlijk... uit testte bleek dat het vruchtje zowiezo nooit een volwaardig kindje had kunnen worden en dat maakte het voor hun iets beter te begrijpen en te accepteren! we hebben heel erg gebaald en toen ik beviel van mijn tweede dochter en ze kwam op bezoek voelde ik me nog naarder... maar toen vertelde ze op mijn kraambed dat ze weer zwanger was! dat was echt leuk! nu gaat er uiteindelijk tussen onze 2e dochters een half jaar zitten en dat is ook te overzien! ik snap dat het heel naar is, maar het slijt! sterkte!
Ja dat zijn inderdaad altijd nare berichten. Heel veel sterkte gewenst voor je schoonzus, en hopelijk lukt het met je zus wel!
Oh, dit is zo moeilijk! Voor jullie allemaal! Hier een iets ander verhaal, omgekeerd en wat later. Mijn zusje en ik waren precies tegelijk zwanger. uiteindelijk bleek zij iets voor te lopen en ik iets achter. 1 week verschil dus. Na 12 weken hebben we iedereen het blije nieuws verteled Na 4 maanden overleed ons kindje. Een bevalling volgde met veel verdriet. En mijn buik was leeg. Die van haar groeide verder. Het was verschrikkelijk moeilijk. Want ook al ben je blij voor je zus, het zien van die buik is te confronterend. Uiteindelijk is ze afgelopen week bevallen op mijn uitgerekende datum. Moeilijk, moeilijk, moeilijk. Ook voor mijn ouders die 2x opa en oma zouden worden. Bij de een gaat het mis, die willen ze steunen, bij de ander goed, daar willen ze mee blij zijn. Inmiddels ben ik gelukkig al weer 3 maanden zwanger en dat helpt echt om naar de toekomst te kijken. Wat denk ik goed is, is je te realiseren dat dit super gecompliceerd is en het moeilijk voor hen zal blijven. Jij kunt daar alleen helemaal niets aan doen. Jouw buik groeit door en toch wil je ze ook troosten. Alleen zal dat een moeilijke combi zijn. Mijn tip: laat het van hen afhangen. Trekken ze het wel, dan kun je er voor ze zijn. Is het te confronterend? Laat ze dan. Er komt een tijd dat het weer beter gaat. Ik vond het heel fijn dat ik de ruimte kreeg om mijn verdriet bij anderen te delen. En dat als ik er behoefte aan had, dat mijn zusje er dan voor me was. Soms was ik ook sterk en heel blij haar te zien. Langzaam wordt dat beter. Inmiddels ben ik erg blij met mijn kleine neefje en ook al is er af en toe een steekje, het gaat heel goed. Ik zie ze veel en help mijn zusje. Nou, misschien heb je iets aan dit verhaal! Heel veel sterkte! x Ziezo
Jeetje wat een moeilijke situatie. Voor jullie alle drie. Voor hun omdat ze aan jou steeds gaan zien hoe hun buik er ook uit had gezien. Hoe hun baby straks ook geboren had geworden en ga zo maar door. En voor jou omdat je toch niet voluit durft te vertellen hoe blij je bent. En alle feitjes en kleine blije gebeurtenissen ga je nu niet in geuren en kleuren vertellen. Ik had een vriendin die niet zwanger kon worden. Het lukte maar niet. Ik heb ook heel weinig van mijn zwangerschap durven vertellen. Is een hele nare situatie. Sterkte meis!
het verhaal heeft vandaag een andere wending genomen. Zus en schoonzus zijn beide naar het ziekenhuis geweest voor een echo. M'n schoonzus was door de vk doorgestuurd. De vk had gister een inwendige echo gedaan, waarop nauwelijks iets was te zien, terwijl ze dacht ong. 8 weken zwanger te zijn. Vandaag moest ze naar 't zh voor een echo voor meer duidelijkheid. Die echoscopiste dacht wél iets te zien. Het zou kunnen dat er toch een vruchtje zit, maar dat ze minder ver zwanger is dan gedacht. Ze heeft ook pas laat positief getest, dus dat zou kunnen. Of het vruchtje zit er toch al langer, maar is gestopt met groeien. Dus volgende week toch nog een x een echo, SPANNEND!! Ik hoop zo van harte dat het toch nog goed gaat komen!!! M'n zus is eind van de middag weer geweest voor een echo, en dat gaat niet goed. Er is alleen nog een leeg vruchtzakje te zien, en ze verliest nog steeds veel bloed. In 't ziekenhuis zeiden ze nu dat het een miskraam is. Morgen moet ze de poli bellen voor een afspaak voor een curretage. Dus bij schoonzus weer wat hoop, bij zus de hoop de grond in geboord.... Pfff, wat een achtbaan van emoties hier!! Nu dus meeleven met m'n zus, mee duimen en hopen met m'n schoonzus, denk op 't moment veel meer aan hen dan aan het wondertje in m'n eigen buik..