mijn kindje

Ik heb even getwijfeld of ik mijn verhaal ook hier zou neerzetten, maar heb toch besloten dit te doen, misschien kan ik er zo beter mee omgaan.

In mei 2009 was ik onverwachts zwanger, ik gebruikte toen de pil. Ik was heel erg blij, maar na een week na de positive test ging het mis en kreeg ik een miskraam met ongeveer 5 weken. Ik was toen eigenlijk snel over het verlies heen, kreeg toen ook een andere baan wat ook heel spannend was en heb toen niet te veel stil gestaan bij de miskraam. Ik ben toen ook weer aan de pil gegaan.

In oktober gestop met de pil en in februari had ik een menstruatie van 1,5 dag en ik was erg misselijk dus heb ik een test gedaan en die was positief, ik was echt heel blij. Omdat mijn cyclus nogal rommelig was wist ik niet precies wanneer ik uitgerekend was en de echo moest daar duidelijkheid in geven.

Op vrijdag 19 maart had ik een afspraak voor een echo en ik zou dan weten wanneer ik uitgerekend zou zijn, maar daar kreeg ik de schok van mijn leven. Het hartje klopte niet en het kindje bewoog niet. Het kindje was gestopt met groeien bij 9w1d. Ik voelde me nog heel erg zwanger, dus waarschijnlijk was het nog niet zo lang geleden gebeurd.

Die avond belde de verloskundige en ik kon het nog niet beseffen en heb er ook niet over nagedacht wat ik wilde, afwachten of weg laten halen. Dus zou ze me maandag weer bellen. Ik wilde nog wachten en ze zou me na een week weer bellen. Van de echoscopiste had ik gehoord dat er 3 mogelijkheden waren, afwachten, met pilletjes de miskraam opwekken of een curretage.
Na een week belde de verloskundige me weer op maar ze kon niet duidelijk antwoord geven op bepaalde vragen over het opwekken met medicijnen, dus wilde ik een afspraak met de gynaecoloog.

Morgen heb ik een afspraak bij de gynaecoloog. Hopelijk gaat hij/zij weer een echo maken, omdat ik me van de eerste echo niet alles meer precies kan herinneren, alles ging zo snel voor mijn gevoel toen.

Mijn man weet niet hoe hij met mij om moet gaan. Het lijkt alsof het hem niets interesseert, maar hij wilt er wel voor me zijn alleen weet hij niet goed hij hij dat moet doen. Hij is niet zo'n prater, maar hij heeft nu beloofd dat hij naar me zal luisteren als ik iets vertel. Dat is al goed genoeg voor mij.

Op mijn werk had ik het al verteld aan mijn directe collega/chef. Zij was blij voor mij, maar dacht ook aan de zaak en begon te twijfelen of ze er goed aan had gedaan om mij aan te nemen. Ze leeft heel erg met me mee en ik moest haar ook smsen als ik de echo had gehad 19 maart en dat heb ik dus gedaan en heb toen een heel lief smsje van haar terug gekregen. Maandag na de echo kwam ik weer op mijn werk en ze was er voor me en ze is er nog steeds voor mij. Ik heb gisteren gehoord dat ik een vast contract krijg en dat ze blij met met is.

Ik heb er goed aan gedaan om het direct aan haar te vertellen. Ik kan nu gewoon even weg als het me even te veel wordt zonder iets te hoeven verzinnen of uit te leggen.

Verder wens ik ook alle andere meiden die ervaring hebben met miskraam veel sterkte. Het is vanaf het begin al je kind en het maakt niet uit hoe oud of jong het is. Je verliest een kind en daar mag je verdrietig om zijn. Ook al zijn er mensen in je omgeving die het niet begrijpen, want die zijn er.

Merel