Hey hallo, Ik had geen idee waar ik dit anders moest plaatsen omdat ik nergens iets zag over familie leden en zwangerschap... Dan maar hier... We weten sinds twee, bijna drie weken nu dat we zwanger zijn. SUPERBLIJ natuurlijk.. Ik kon me niet inhouden en heb het meteen aan mn beiden ouders verteld. Mijn pa is een hele makkelijke, nuchtere man. Blij voor ons natuurlijk en zelf ape trots. Mijn moeder reageerde ook heel blij maar begon meteen over de miskraam van mn zus, en dat het nog zo pril was dat er ook bij ons nog vanalles mis kon gaan etc etc etc... Mijn moeder en zus hebben sowieso een aparte band ( nogal symbiotisch te noemen). Mijn zus is bijvoorbeeld 8 jaar ouder dan mij maar krijgt nog steeds financiële steun van mn moeder terwijl ik nooit geld van mijn ouders nodig heb gehad... Mijn zus heb ik het afgelopen week verteld. Met hierin ook heel duidelijk de boodschap dat ik weet hoe pijnlijk dit voor haar moet zijn ( helaas hebben wij ook een kindje verloren dik 5 jaar geleden). Maar dat ik hoop dat ze zich niet laat ontmoedigen door ons bericht... Ook zij zal binnenkort met een dikke buik rond banjeren... Mijn zus wil nu geen contact met mij, is diep en diep triest dat iedereen om haar heen zwanger word en sluit zichzelf steeds meer af voor haar omgeving... Ik merk sterk twee kampen in mezelf. Aan de ene kant ben ik boos; boos dat ze zichzelf zoveel extra verdriet aan doet ( lijkt soms wel zelfkasteiding) en boosheid naar mijn moeder... Hoe krijgt ze het voor elkaar telkens weer als ik prettig nieuws heb mijn geluksgevoel naar beneden te trekken...? Aan de andere kant voel ik de behoefte om samen met mn zus eens goed te janken... Ik vind het zo moeilijk om haar door een zelfde moeilijke fase als mijzelf destijds te zien gaan... Ik wil haar graag hierin steunen maar ze laat niemand hierin toe ( lijkt ook geen steun te willen krijgen/ te willen horen)... Herkent iemand dit soort situaties? Liefs!
Oehh moeilijk zeg. De reactie van je moeder herken ik wel. Mijn schoonmoeder reageerde ook zo. En wat ze zegt, klopt ook wel, het is nog pril en kan nog misgaan, maar je weet het zelf ook wel, dus waarom moet je er aan herinnerd worden he. Zo negatief! Ik heb er zelf toen niks van gezegd. Achteraf had ik gewild dat ik dat wel gedaan had. Een aantal maanden na het goede nieuws wisten we dat het een jongetje was en toen we dat vertelde reageerde ze niet eens. Echt zo achterlijk! Toen was ik wel even van slag toen ik weer thuis was. Mijn man beloofde toen met haar te gaan praten over de manier waarop zij altijd reageert (of dus niet) en dat dat niet leuk overkomt. Enthousiasme staat ook niet in haar woordenboek hoor. Ik weet niet of jij dit herkent bij jouw moeder? Maar zelf ben ik bang dat het niet te verhelpen is, omdat dat een karaktertrek is ofzo.... En van je zus... Tja, ik kan je hierin ook niet adviseren. Het zal voor haar vast heel pijnlijk zijn om iedereen om zich heen zwanger te zien worden. Ik weet niet hoe ik me zelf zou voelen als ik haar was, maar kan me voorstellen dat ik wel blij zou zijn voor jou. Je bent haar zusje, die gun je toch alle geluk van de wereld? Succes ermee hoor, lijkt me niet leuk dit!
Als eerste gefeliciteerd!!! Maar tjonge zeg... Wat een nare situatie. Heel flauw van je moeder om over de miskraam van je zus te beginnen.. Welk nut heeft dat?? Elke moeder en zwangerschap is toch anders? En hoe naar het ook is voor je zus, dit vind ik veel te ver gaan. Dat ze het er moeilijk mee heeft e.d. vind ik heel begrijpelijk. Dat ze moeilijk blij kan zijn, ook logisch. Maar je niet meer willen zien voor nu?? Belachelijk! Ik zou je eigen gevoel daarin volgen. Wat voelt voor jou het beste en daarbij niet denken aan een ander nu. Veel sterkte en ik hoop een hele fijne zwangerschap!!!
Hey! Ja, ik ben zelf psycho therapeute dus ik kan heel goed de reacties en interacties van iedereen analyseren en plaatsen... Mijn moeder reageert sterk vanuit haar angsten ( heeft ze altijd al gedaan). Vind het moeilijk te ervaren dat wij, haar kinderen, zelf ook de neus kunnen stoten en ons pijn kunnen doen. Ze lijkt als het ware die pijn voor te willen zijn, ons er voor te behoeden etc. en daarom doet zij ons maar liever pijn... Raar maar waar...Ik heb haar dat wel meteen onder de neus gewreven en ook dat ik het verschrikkelijk vind voor mijn zus maar dat het niet altijd zo hoeft te gaan ( gelukkig maar). Mijn moeder schrikt dan weer van mijn reactie maar goed.. haha, ze is door de jaren heen wel wat van me gewend... Ik heb me veel te lang ingehouden bij haar, mijn mond voor de lieve vrede gehouden... Maar ik merk dat me dat teveel energie kost in verhouding tot meteen de reactie terug te geven en haar de spiegel voor te houden in wat ze doet. Jammer dat zij schrikt, maar dan wordt ze zich misschien wel meer bewust van hetgeen ze als signaal geeft... Bij mijn zus vind ik het moeilijker... Zij lijkt haar verdriet niet los te willen laten, zichzelf erin te verzuipen... dat is natuurlijk pijnlijk voor ons allemaal om te zien, zeker als je weet dat het ook anders kan... Maar goed, iedereen heeft zo zijn manier om tegenslagen in het leven te verwerken, dat is ook goed... maar wat lastig hierin is, is dat ze ook zo sterk de boot af houdt bij alles waarin je haar wilt helpen... Pfff... effe zuchten... Jawel, mijn moeder kan wel enthousiast zijn, maar ze is daarna meteen bang voor al dat onheil wat er schijnbaar automatsch aan zit te komen als reactie op mooie dingen... Jeetje, lijkt me misschien nog wel moeilijker wanneer het om je schoonfamilie gaat... Daar voel ik me ook wat geremder in om naar te reageren... Zeker als je zelf zo verbaasd/ verdoofd bent door hun reactie... Hoe loopt het nu tussen jou en je schoonfam? Liefs!
Tja, voor mij was nu juist dit de reden om het niet te vroeg te vertellen. Mijn moeder heeft veel miskramen gehad en betrekt dit soort dingen heel sterk op haar eigen situatie. Wij hebben het beide keren dus ook pas verteld toen we een goede echo hadden gehad (de kans is dan nog maar heel klein dat het misgaat). Mijn moeder heeft gelukkig nooit uitgesproken dat het nog mis zou kunnen gaan (wat er in haar hoofd om is gegaan kan ik natuurlijk niet weten). Mijn oudste zus daarentegen vond het wel nodig om dit te zeggen toen we het bij de eerste zwangerschap aan mijn ouders vertelden. Wat was ik bloedlink zeg! Ze heeft zich daarna nooit echt geïnteresseerd voor de zwangerschap, ik denk dat dit komt doordat ze zelf een onvervulde kinderwens heeft. En vervolgens wel aan moet zien dat haar beide zussen wel kinderen krijgen. Het heeft me lang pijn en verdriet gedaan, maar op een gegeven moment heb ik het maar naast me neergelegd. Nu bij de tweede zwangerschap lijken de scherpe kantjes er vanaf. Geen lullige opmerking dit keer, misschien is ze er zelf ook meer in gaan berusten.