hoi iedereen, ten eerste wil ik even zeggen dat ik van harte hoop dat deze topic blijft staan,als ik het verhaal vertel lijkt het niks te maken te hebben met mijn prille zwangerschap,maar dat heeft het juist wel ik zal beginnen, zo'n drie maanden geleden zijn mijn partner en ik op een nare manier uit elkaar gegaan,... onze families hebben tegen ons gezegd(god mag weten waarom ze iets hebben tegen ons) "als je weer teruggaat naar hem/haar,dan bekijk je het maar/dan gaat het over" op 29 juli ging het uit,en onze families denken dat dat zo gebleven is...de waarheid is...dat die breuk maar 8 dagen heeft geduurd. inmiddels weten we dat onze kleine man een broertje of zusje krijgt... mijn familie zal niet leuk op dit nieuws reageren,...ze zullen doen alsof de wereld vergaat,alsof we het doen om hun te pesten,ze zullen mijn partner afkraken en gazo maar door... mijn vriend zijn moeder heeft een iets zachter karakter dan de mijne,...ik denk dan ook dat ze stevig zal balen(weet niet waarom heb nog noit ee vete gehad met haar of wat dan ook,en was daar altijd welkom totdat het uit ging),maar zoals ik vermoed zal ze toch anders reageren dan mijn familie,...en we durven het vanwege de reacties allebei niet te vertellen...en het verpest een beetje de zwangerschap tot nu toe... ik ben bang dat ik me te druk zal maken tijdens het gesprek ten nadele van de embryo,maar het maakt het nog veel erger om hier nog weken of maanden mee rond te blijven lopen. de reacties op mijn vorige zwangerschap waren ook niet al te positief,ik wil deze keer gewoon graag van mijn gezinnetje genieten... wat zouden jullie doen....bijvoorbeeld het deze week vertellen of nog ff wachten? en hoe zouden jullie het vertellen aan een zeer dominante familie die direct in de slachtofferrol zal gaan?
Heel moeilijk.. Ik zou iig wachten tot de 12 weken echo en t daarna vertellen. Succes verder met je zwangerschap én relatie! Ps en mensen roddelen tóch hoor.. wát voor beslissing je neemt of hoe je t ook brengt dus..
helaas wel ja maar ze mogen mijn partner van t begin af aan al niet n ik krijg de grootste ruzie als ik het ze vertel en ookal is het iets dat mijn eigen beslissing is en ik me niet schuldig om zou hoeven te voelen,hun brengen het z dat ik dat toch wel doe....
tja dat is echt wel moeilijk voor je meid..... woon je al op jezelf of woon je nog bij je ouders?en je vriend? Ik denk dat ik ook zou wachten tot de eerste 3 maanden voorbij zijn. als jullie gelukkig met elkaar zijn, moet je daar gewoon voor gaan meid, dat kunnen jullie ouders niet voor jullie doen. ze moeten dat maar gewoon accepteren.
ik woon al sinds mijn 11e niet meer thuis,en sinds mijn 17 woon ik op mezelf,ben nu 20... en ik weet dat t me niet zou moeten schelen maar doet vreselijk verdriet dat ik wat betreft mijn familie me begin te beseffen dat ik er alleen voor sta en niet op ze hoef te rekenen,..en ik weet ook zeker dat ze me de deur wijzen als ze het eemaal weten,...
mijn vriendin had toen ze 12 weken was iedereen een kaarttje gestuurt met ik ben zwanger erop. dat is natuurlijk ook een optie. dan kan je erbij zetten dat als ze blij voor jullie zijn en niet preken ze welkom zijn om het te vieren. en dan wel je telefoon afzwetten als je ze hebt verstuurt. succes ermee, en geniet er zelf wel van!
nee mijn familie pikt dat niet een kaartje,dan heb ik ze alsnogbinnen 24 uur voor de deur staan vrees ik,maar bedankt voor de reacties iedereen,...ik moet er vanzelf aan geloven...
Je bent groot genoeg om zwanger te worden, dan ben je toch ook groot genoeg om het te vertellen. Ik neem aan dat jij (en je vriend) zelf voor jullie kind zorgen....dan zijn ze vast zo gewend aan het idee. (Een 2e kind is minder schokkend als een eerste vermoed ik.) Misschien is beginnen met eerlijk vertellen dat de relatie helemaal niet over is..... Succes en komt vast goed. Cellie.
Kan me voorstellen, dat je het minder vindt dat ze er boos om worden. Maar eens moet je het toch vertellen, ze kunnen er op een gegeven ogenblik denk ik niet meer omheen. Maar tja... het is jou leven en hun hebben er eigenlijk niet veel over te vertellen, dus boos of niet boos. Ze hebben dikke vette pech. (denk dat ik daar zelf heel makkelijk in ben) Gewoon lekker genieten, wees blij met je gezinnetje! Succes!
Als jullie echt van elkaar houden zou ik lekker voor elkaar kiezen en de familie laten voor wat het is... ze draaien vanzelf wel bij als ze zien dat het toch geen effect heeft. Ik vind dat zij geen recht van spreken hebben of jullie wel of niet met elkaar verder moeten gaan, tenslotte moeten jullie gelukkig zijn met elkaar en verder gaan met elkaar en niet jullie families. Succes!
het is jouw leven hoor niet die van hun wat hun ervan vinden lijkt mij en niet toe doen als je ze het perse wilt vertellen zeg ze dan bij voorbaat dat je geen commentaar wenst persoonlijk zou ik het ook moeilijk vinden ik zou het ze niet eens gaan vertellen vrees ik ik zou hoe dan ook beginnen met vertellen dat jullie weer bij elkaar zijn en maar enkele dagen even een pauze hadden ingelast kan gebeuren toch?! later zou ik dan pas vertellen dat je zwanger bent, hoe dan ook enorm veel suc6!
Hoi mirandakloppie, Ik had een beetje hetzelfde probleem. Mijn moeder en vriend liggen elkaar helemaal niet, vanaf het begin al niet. Maar toen ik zwanger was, heb ik het haar ook gewoon verteld, en ze reageerde toch wel positief. Ze zei, als jij er gelukkig mee bent, ben ik het ook. Alleen natuurlijk niet omdat m'n vriend de vader is. Heel moeilijk allemaal, maar jij moet met je vriend/man leven, niet je familie. Zo zie ik het
Meid ik snap dat je je druk maakt maar idd wat alle andere meiden ook zeggen. Geniet van je zwangerschap en je relatie en als je familie daar dan problemen mee heeft hoeveel waarde heeft familie dan nog. Kies voor jezelf en je gezin, vertel het je familie en reageren ze negatief vertrek je weer. Succes!
Idd, ze hebben er eigenlijk vrij weinig tot niks mee te maken, wat jij van je leven maakt. Jullie willen een tweede kind, die krijgen jullie ook, zijn ze het er niet mee eens, jammer voor hun dan. Zou het ze wel gewoon vertellen, over de relatie en de zwangerschap, staat het ze niet aan, tja pech dan. Maar jij moet met je man leven, niet hun! Suc6 meid, ik spreek je op msn nog wel (k) Xena
nou mensen ik ben dus de l*l...ik heb een brief van t ziekenhuis gehad dat ik 7 november terecht kan voor de eerste afspraak bij de gynaecoloog,en ik met me domme hoofd dacht da dat volgende week was.ik zo morgen naar mijn moeder,en die belt mij,om te zeggen dat ze morgen met mijn ene zus naar mijn andere zus gaat,en of ik daardan heen wil komen,dus ik zeg ja is goed... kom ik er daarna dus achter dat het mogen 7 november is... nu willen ze weten waarom ik opeens wegga morgen als ik daar ben,en ik kan echt niet nog een keer liegen,maar ik ben zooooooooooooooo bang he,mijn maag,mijn darmen,mijnhart,alles is overstuur op dit moment,kan wel janken....hoop dat ik morgen een grote meid kan zijn en als ze vragen waarom ik naar het ziekenhuis ga gewoon durf te vertellen dat ik zwanger ben:S:S:S zweet staat me nu al in de handen,en ik heb het benauwd....dit zijn echt geen makkelijke mensen waar ik het over heb,als het hun niet aanstaat,zal je t weten ook,...en waarschijnlijk word me morgen de deur gewezen,,,their way,or the highway...zo gaat dat in mijn familie helaas..
Euh? Bellen dat je je niet lekker voelt en naar de echo gaan zonder dat zij het weten? Eerlijk zijn tegen jezelf en tegen je familie, dat is het belangrijkste
zo nu jou advies geven Het is jullie leven en het wezentje in je buik is een kleintje van jullie~! Als je familie het er niet mee eens is jammer dan! Hoe moeilijk dat ook is want het is wel je moeder! Maar dat kleintje in je buik daar ben jij de moeder van en je vriend de vader. Die heeft jullie nodig nog meer dan je moeder! Liefs Nannie ps succes