Dankjewel! Ah die kwaaltjes zijn vervelend! En vooral met twee kinderen om je heen. Hopelijk voel je je snel beter. Bij ons weten toch al redelijk wat mensen het. Komt ook omdat we al bijna een jaar met een medisch traject bezig zijn. De eerste paar terugplaatsingen van de zomer hielden we nog wel geheim, maar toen we in oktober een nieuwe ivf-poging gingen doen hebben we het wel aan onze ouders verteld. Al was het alleen maar omdat we oppas nodig hadden . En aangezien mijn man niet zo'n prater is en ik wel behoefte had (naarmate het langer duurde) om mijn ei kwijt te kunnen, wisten ook een paar vriendinnen van het hele traject. Als die dan nu vragen hoe het ermee staat ga ik niet liegen. En sommigen, waaronder onze ouders, hebben zo meegeleefd dat ze net als wij dolblij waren met de positieve test. Ergens wel een beetje jammer dat het niet een poosje ons geheim is, anderzijds is het ook fijn als mensen het weten. En als het misgaat ook fijn dat je dan steun krijgt.
Ik was bij mn dochter zo ziek en moe dat we het vrij snel hebben verteld denk met 6 weken, eerste vroege echo met kloppend hartje. Achteraf had ik het voor vooral collega's nog wat langer geheim gehouden, maar ik kon niet functioneren. Daar neigt het nu ook weer naar. Bij mn zoon heb ik wel klachten gehad en rond 8 weken echo en toen verteld. Al wisten toen twee vriendinnen het al wel eerder. Nu weten twee vriendinnen dat we bezig waren, maar door Corona spreken we elkaar wat minder dus die hebben nu nog geen idee, anders hadden ze het vast allang geraden. Ik hen nu andere baan, maar merk dat het met twee kids en weer meer kwaaltjes lastig vol te houden is, twijfel om mezelf weekje ziek te melden ofzo. Maar vind het dan niet eerlijk om erover te liegen, want werkgever kan via uwv natuurlijk gecompenseerd worden dan. Plus het is momenteel erg druk met aanmeldingen door Corona en dat komt san op collega's neer. En een vertrekt binnen twee weken en 1 heeft onlangs een dierbare verloren dus werkt ook even iets minder, dus we zijn beetje onderbezet. Voel me verantwoordelijk, maar instorten heeft niemand wat aan. Dus twijfel nnog even verder
Ja snap ik dat je dan weer wat meer vertrouwen krijgt.. Als dingen maar uitgesloten zijn scheelt dat een heleboel. Maar leuk VK, dan beleef je alles nog wat meer denk ik! Is er dan een collega die jou in de gaten houd? Edit: je zult vast bij de gyn lopen, ivm traject. Lijkt me ook wel moeilijk/frustrerend zo’n traject als je zelf ook van de hoed en de rand weet. Hoe heb je dit ervaren? Ja onbewust ben ik er toch wel mee bezig, de dagen van toen herbeleven. Morgen met 22+4 ben ik toen bevallen. Blijft gek. Dan word de volgende mijlpaal 24 weken. En zo komen we steeds wat verder totdat we mogen knuffelen!
Lastig hè.. Is er een vertrouwenspersoon op het werk die je in vertrouwen kunt nemen. Denk iig goed om jezelf want wat je zegt je hebt er ook niks aan als je instort. En ik snap je verantwoordelijkheidsgevoel, maar probeer die dus ook voor jezelf te hebben
Ik voel me nog niet zo vertrouwd op mn werk met alle collega's, weet ook niet zo goed wat ik beste kan doen. Ben niet ziek, maar ontzettend vermoeid en vlagen van misselijkheid en zit mentaal gewoon niet zo lekker in mn vel, mede door de corona. Maar door die hormonen vliegt het alle kanten op, van ik wil ziek in bed blijven, tot het gaat prima wat zeur ik nou. Ben ondertussen aan het googlen of ik het beste niks zeg of beste gesprek met arbo-arts vraag, maar in alle gevallen zullen ze natuurlijk vragen hebben. Eigenlijk wil ik de echo even afwachten. Duurt nog 1,5 week. Gelukkig deel ik veel van mn tijd zelf in, maar daardoor lijkt de boel ook op te stapelen.
Lastig, werk je er nog niet zo lang en wat voor werk doe je? Misschien is dat dan idd wel een goed uitgangspunt om de echo af te wachten en dan te besluiten wat je wilt doen? Spanningen voor de echo zullen vast ook meespelen..
Toch al 1,5 jaar, hihi maar door Corona veel minder contact met collega's, vooral omdat we in een wijkcentrum zitten, niet in het hoofdgebouw als maatschappelijk werkers, en heb daardoor vooral individuele gesprekken met cliënten. Heb in het wijkcentrum wel nabije collega's die dus totaal ander werk doen. En dus minder in contact met administratie en p&o en leidinggevende dan in mijn vorige baan destijds. Ook denk ik niet dat ze verwachten dat ik een derde kindje wens en ben beetje bang voor de reacties, terwijl dat waarschijnlijk voor niks is, maar zo goed ken ik dus iedereen niet persoonlijk.
Lastig en ook herkenbaar, het gevoel dat je een ander niet wil opzadelen met een ziekmelding door een zwangerschap waar je zelf voor kiest. Maar ik denk dat anderen dat vaak heel anders zien het wel begrijpen. Wij (als in: zwangere vrouwen en moeders) zijn vaak harder voor onszelf dan de buitenwereld is voor ons. Dus ik zou het als ik jou was toch vertellen en kijken wat er te regelen is. Misschien ben je met een paar uurtjes minder of een paar verspreide dagen om bij te tanken al enorm geholpen.
Kan me goed voorstellen dat je toeleeft naar 24 weken. En vervolgens 28, 32, 37 weken. Hopelijk kunnen we straks allemaal een gezonde baby knuffelen. Ik blijf (gelukkig) niet bij de gynaecoloog onder controle. Als de eerste echo goed is dan ga ik naar "mijn" verloskundigenpraktijk. Dat is de praktijk waar ik de afgelopen jaren heb gewerkt dus ken alle collega's goed. Ik werk er nu niet meer, want sinds september doe ik een opleiding om lactatiekundige te worden. Ik vind verloskunde nog steeds een droombaan maar met twee kleine kinderen en een man die onregelmatige diensten werkt als arts, was de combinatie werk en gezin niet meer in balans. Daar worstelde ik al mee sinds de geboorte van de tweede (maart 2019) en rond zijn 1e verjaardag vorig jaar heb ik de knoop doorgehakt en ben gestopt met werken. In eerste instantie even bijkomen (en viel precies samen met de eerste lockdown) en daarna me bezinnen op hoe ik wél kan werken maar een betere balans met het gezin kan vinden. En daarin speelde de wens voor een derde ook mee. En toen kwam ik uit op lactatiekundige. Dat heeft ook het intensieve contact met en begeleiden van moeders en baby's wat ik zo leuk vind, maar dan planbaar en overdag. Ik moet zeggen dat ik de verloskunde soms wel mis, vooral bevallingen begeleiden is echt magisch. Maar de onregelmatigheid, de lange 24uurs diensten en de stress die het in het gezin gaf mis ik niet. Ik hoop wel dat ik het over een aantal jaren als de kinderen wat groter zijn weer kan oppakken.
Wat leuk om die opleiding te gaan doen! Geven/gaven jullie ook bv bij eerdere kindjes en hoe zien jullie dat voor je met twee koters erbij? Mijn dochter heeft gecombineerd bv en kv gehad tot 9 maanden omdat ik een ontzettend moeilijke start heb gehad met haar en te weinig goede begeleiding van de kraamzorg (weet ik nu achteraf). Bij mn zoon natuurlijk zelf meer ervaring en ook meer ondersteuning gevraagd, ging veel beter en drinkt nu nog steeds 2j 5m. Ben wel beetje gespannen hoe hij erop gaat reageren als mn bv veranderd of wegblijft. Hij vraagt er nu weer iets vaker om, maar zegt ook sneller "op". Straks moet hij of delen of stoppen. Nooit gedacht dat ik hier ook over zou moeten nadenken.
wat goed! Eerste heb ik 18 maanden bv gegeven, toen zwanger van de tweede en was mijn productie zo goed als nul, en wilde hij ook niet meer. Tweede 9 maanden gevoed, tijdens het werk en kolven werd de productie steeds minder helaas, en ze uiteindelijk ook m’n borsten weigerde, voorkeur fles. Ben benieuwd wat dit avonduur ons gaat brengen
super goed dat je voor jezelf kiest en een goed balans in dingen probeert te vinden! Maar snap ook wel dat vk een super mooi en bijzonder beroep is en blijft. Hopelijk over een aantal jaar weer En wat je zegt op deze manier kun je alsnog moeders, gezinnen helpen en ondersteunen. Maar leuk dat je straks weer regelmatig bij je oude collega’s over de vloer komt!
9maanden is voor Nederlandse begrippen heel lang. Tja dat beginnen met werken en kolven was ook niet mijn favoriete periode. Heb bij mn dochter ook veel gekolfd in de hoop haar weer helemaal aan de borst te krijgen, maar ze wilde niet en met 9maanden was het toch echt klaar voor haar en had ik er vrede mee. Bij mn zoon dacht ik ongeveer een jaar te gaan voeden, maar dat is dus wat langer geworden. Maar weet ook dat het niet vanzelf gaat allemaal. Dus pff straks met drie kleintjes lijkt me pittig om vooral in begin voldoende de aandacht te verdelen. En doordat de oudste nu naar school gaat, "moeten" er ook meer dingen op vaste tijden.
Wauw, @Mimus en @Mamastier jullie hebben beiden lang borstvoeding gegeven! Bij mij ging de bv beide keren niet echt van een leien dakje. Mijn dochter was een randprematuur, geboren met 37+3 en ze woog 2690. Zij had echt moeite met goed drinken (en ook temperatuur vasthouden etc.) En daarbij heb ik erg vlakke tepels, voeden lukte alleen met een tepelhoedje en ik kreeg mijn melkproductie amper op het niveau dat ze nodig had. De eerste twee maanden heb ik enorm aangemodderd in mijn eentje (vond dat ik dat wel zelf moest kunnen, want hey, ik ben toch vk ) Ik zat 's avonds uren te powerkolven om de productie omhoog te krijgen en mijn dochter groeide maar krap aan voldoende. Toen ik uiteindelijk bij een lactatiekundige kwam vroeg ze wat ik wilde. Ik zei: gewoon voeden, maar me niet steeds druk maken of ze wel genoeg krijgt. Dan combineer je het toch, zei ze. Wat een eye-opener! En dat ik daar zelf niet op was gekomen Uiteindelijk Heb ik haar tot 11 maanden gevoed, maar dat was voornamelijk nog 's ochtends en 's avonds een slokje voor de gezelligheid. Ze was een hele geduldige baby en vond alles best en ik had alle tijd. Bij de tweede hoopte ik dat het anders zou gaan. In de zwangerschap al een plan gemaakt met de lactatiekundige. Mijn zoon was wat groter (38+6 en 3180) en het ging in eerste instantie veel beter, wel met tepelhoedje door die vlakke tepels. Hij heeft 2 maanden exclusief bv gehad en maar toen hij groeide en de behoefte omhoog ging, bleef mijn productie weer achter. Het hielp ook niet mee dat we verhuisd zijn toen hij 8 weken oud was, en ik had al een peuter rondlopen dus deze keer nam ik sneller de beslissing om er een fles bij te gaan geven. Dat had ik ook nog graag een poos volgehouden maar mijn zoon was een wat ongeduldiger type en die had al snel door dat er uit die borst nog maar weinig kwam en uit de fles veel meer. Toen ben ik met 4 maanden gestopt. En nu hoop ik weer dat het met de derde anders zal gaan! Gelukkig geen verhuizing meer gepland (echt, dat nóóit meer, zo kort na de bevalling) en ik leer nu zoveel meer over bv dat ik toch wel zie welke dingen ik anders aan wil pakken. Maar bv is voor mij gewoon hard werken. Ik hoop dat me dat misschien juist wel een goede lactatiekundige maakt straks, dat ik weet hoe het is om ermee te worstelen.
Nou knap meid je hebt daarin je best gedaan. Ik weet dus van de eerste wat een struggel dat was en dus net als jij ook combi gedaan die 9 maanden. Bij mn zoon een groot nadeel, ik ben dus als ik in de buurt ben de enige die hem kan troosten en naar bed kan brengen, als ik er niet ben geen probleem. Maar ja je bent altijd de sjaak thuis
Nou wauw heel goed juist!! Je hebt alles gedaan en geprobeerd wat je toen kon en wist. Uiteindelijk geld toch “fed is best” en hoe dat gedaan word, alles is met liefde. Ik heb ook vrij vlakke tepels en borsten staan iets naar buiten, dus de eerste weken waren tenenkrommend pijnlijk, uiteindelijk met lactatiedeskundige goede tips gekregen, voedde toen de eerste weken vooral in de rugby houding. Bij de tweede scheelde die ervaring een stuk, maar alsnog weer eeld vormen haha. Tuurlijk had ik ook gewild dat ik ons dochtertje langer had kunnen voeden, maar de dingen lopen zoals ze lopen en had er ook wel weer vrede mee omdat het vooral uit haar zelf kwam.
Wanneer hebben jullie nieuwe echo/ controle? Ik heb volgende week maandag (22-2) mijn eerste afspraak en echo. Tijd lijkt te kruipen. Hoe gaan/ hebben jullie verteld in je omgeving dat je zwanger bent? Mijn ouders houden zich precies aan de lockdown en willen dus niet mijn man en mij tegelijk op bezoek.. twijfel daardoor hoe ik het ze kan vertellen, wil dat graag samen met mn man en kids kunnen doen
Ik weet niet of jullie wel willen dat ik mee blijf kletsen? Anders laat maar weten hoor Ik heb 19 feb weer controle bij de vk. Wij hebben er met vertellen naar de iPad en oma’s niks bijzonders gedaan, gewoon verteld en echo laten zien. Ze waren wel samen toen we het vertelden. Misschien kun je een keertje met ze FaceTime oid? Kinderen hebben we het verteld toen ik ongeveer 11 weken was, na een goede termijn echo. En na de 13 weken GUO verteld aan overige mensen zoals collega’s en vrienden, toen heb ik een foto gemaakt van de handjes van de kinderen samen met een echo foto. Dusja niks echt bijzonders dus
Natuurlijk blijf je gezellig meekletsen!! Kan jij ons straks alvast alle tips en tricks vertellen hoe je dat doet met 3 kids
Natuurlijk mag je gewoon lekker meekletsen. Ja pff wil een vriendin en mn (schoon)ouders na de eerste echo wel vertellen