10 februari dit jaar kregen we een vreselijke klap. Na veel bloedverlies maar 2 goede echo's gingen we 'niets vermoedend' naar de 11 weken echo. Hier bleek al snel dat de kleine net na de laatste echo, met 8 weken, gestopt was met leven... De grond wordt onder je voeten vandaan gehaald... De maanden erna waren voor mij een hel. Terug kijkend wat we kwijt waren en vooruitkijkend naar wanneer het weer mocht lukken en wat we dan verwachten konden... De angst zit diep... Op 15 juni (3w+3d) had ik weer een positieve test in handen. De blijheid was enorm omdat ik het helemaal niet verwachtte deze ronde. De angst viel gelukkig mee, tot woensdag. Met 6+4 weer bloed... precies 1 dag later als de vorige keer. Niet super veel maar genoeg om mij weer in de stres te hebben... De verloskundige gebeld en we kregen vanochtend een echo. Het was even zoeken maar daar was onze uk dan! Verstopt in een hoekje, precies op schema en mét hartactie! Voor dit termijn kunnen we niet meer verlangen en zijn we uiteraard vreselijk blij. Echter zal de spanning de komende weken nog wel blijven... Over 2 weken hebben we weer een echo, als het dan goed is zijn we, voor mijn gevoel, onze kritieke fase voorbij... Duimen jullie mee?
Ik duim voor je meid! En van harte gefeliciteerd nog met je zwangerschap, probeer ervan te genieten he anders hebje daar straks spijt van! Veel liefs
Phoe wat een verhaal.. Ik duim mee hoor! ik hoop het zo erg voor jullie! Ik hoop dat je, ondanks de spanning er nog een beetje van kan genieten.
de duimen draaien hier ook voor je. Wat een verhaal, probeer er van te genieten. Laten die 2 weken maar snel voorbij gaan.