Vergeleken met mijn eerste zwangerschap heb ik nu zo weinig last van mijn hormonen, zei ik laatst nog. Toen was ik echt heel emotioneel. Tranen met tuiten bij het horen van bepaalde muziek. Tranen van geluk, spanning en onzekerheid bij de gedachte aan ons kindje, al het nieuwe, de komende bevalling en kon ik dat eigenlijk wel, mama zijn? Deze keer vind ik het spannend, maar bleven de emotionele huilbuien beperkt Te vroeg gejuicht! 26 weken zwanger van ons tweede meisje kijk ik naar onze oudste dochter van 17 maanden oud en besef ik: straks ben jij niet meer in je uppie, zul je de fulltime aandacht van mama moeten delen, wordt ook voor jou alles net een beetje anders, zul je regelmatig even moeten wachten enzovoort. En bij die gedachte komen de tranen alsnog... Terwijl we heel blij zijn met de (wel wat sneller dan verwachte) komst van kindje 2 en een zusje voor dochter, ben ik tegelijk ook 'bang' en voel ik me bijna een soort van schuldig. Gaat ze het wel leuk vinden, wat nou als baby 2 net zo'n handenbinder is als zij is/was en ik niet genoeg aandacht aan haar geef, zal ik nog de tijd hebben om al die kleine dingetjes die ze doet te zien en daar zo enorm van te genieten? Ik weet dat het mijn hormonen zijn hoor, en wellicht ook een stukje van het leren loslaten van oudste wat ik best moeilijk vind. Is het ook herkenbaar voor anderen? Hoort dit er inderdaad bij? En kan iemand me even vertellen dat het heus helemaal goed komt ter geruststelling ?
Ik krijg al tranen in mijn ogen als ik dit lees!! Ben 16 weken zwanger van ons tweede kindje (waarschijnlijk opnieuw een meisje), ons dochtertje is nu 10 maanden. Ik ben 1 keer ongesteld geweest na de pilstop en ik was al gelijk zwanger, ook veel sneller dan verwacht maar toch erg gewild! Er zijn vaak momenten dat ik denk "waar ben je mee bezig??? Kijk hoe klein ons meisje nog is en dan kom jij al met een tweede?! Ze is nog niet klaar om grote zus te worden, ze is nog zo klein!!" Ook denk ik dat ik tekortschiet voor mijn dochter, dat ik haar gelijk aan de kant schuif en ik niet meer genoeg aandacht voor haar zal hebben. Ze knuffelt zo graag en geniet zo van de aandacht, en dan ga ik die moeten delen! Verschrikkelijke gedachte, mijn kleine prinses wordt ineens grote zus, dat kan helemaal niet!! Dan voel ik me ook heel erg schuldig, enerzijds over het feit dat ik zo denk (haast twijfelen omdat ik nu al zwanger ben) en anderzijds over het feit dat ik mijn kleine meid niet meer de aandacht kan geven die ze verdient. Ik probeer mezelf het volgende voor te nemen: Het gaat heerlijk worden, ik ga niet meer 1 prinsesje hebben maar 2!(wat een voorrecht!) Ze gaan fijn samen kunnen spelen, ze zullen elkaar bijstaan als ze het moeilijk hebben en het niet tegen ons durven zeggen. (heb ik vaak met mijn zus gedaan, ik ging vaak bij haar huilen/om raad vragen en ze hielp me altijd zooo goed) Daarbij gaat onze oudste dochter geen egoïstisch, verwend nestje worden omdat ze al van kleinsaf geleerd heeft dat ze moet delen en dat ze soms moet wachten. Ons oudste meisje zal er heus wel voor zorgen dat we niet vergeten om haar voldoende aandacht te geven! Dus daar moet je je geen zorgen over maken! Die emotionele momenten zijn wel verschrikkelijk vind ik zelf... Maar als ik aan deze dingen denk, besef ik hoe heerlijk het gaat zijn! Dan kijk ik er ook weer enorm naar uit en ben ik niet zo negatief dat ik ga tekortschieten voor mijn oudste dochter.
Oh vreselijk, had ik ook hoor. En de tweede bleek ook nog eens een huilbaby, toen was m'n schuldgevoel helemaal compleet. Maar ze zijn nu met 2 en 4 grote vrienden en m'n oudste heeft er niets aan over gehouden .
Ik heb dat juist met dat mijn kleine jongen al zo groot is. Je ziet steeds meer van zijn persoonlijkheid en uiterlijk trekken verschijnen. hij doet zijn best om te lopen. En hij gaat al erg zijn eigen gang. En straks kunnen ze lekker samen spelen Ik zie hoe leuk hij het vind als hij een ander kindje ziet. Als hij kon zou hij in de supermarkt enzo achter elk kindje aan gaan. En dan krijg ik een beetje tranen van geluk als ik bedenk dat hij straks een speelmaatje heeft.
Precies dit heb ik eigenlijk ook. Ik krijg tranen in mijn ogen als ik naar hem kijk. Hij loopt sinds heel kort en ben zo trots op hem. Maar ook zijn uiterlijk veranderd steeds meer naar een klein peutertje , zijn gedrag wordt anders en hij wordt zo wijs en slim ! Al die lieve kusjes en knuffels ben echt zo trots op hem. En juist nu ik naar hem kijk kan ik echt huilen van geluk mijn mooie kindje krijgt straks een klein broertje en vriendje voor het leven erbij 💙 en dan zijn lieve grote zus nog als ik die samen zie samen dat is puur genieten. Samen douche , samen lachen gewoon helemaal geweldig. Oke ik zit weer met tranen in mijn ogen hihi...
Ik ben nog maar kort zwanger, maar kan me nu al druk maken om het feit dat mijn zoon zijn kamertje moet opgeven voor de baby en helemaal ver weg boven op die koude zolder moet slapen en dan vind ik dat verschrikkelijk zielig voor hem, dat hij opeens zo ver weg ligt. Terwijl dat pas over een paar maanden gaat gebeuren en het natuurlijk nergens op slaat om dat zielig te vinden
Herkenbaar hoor ts....haha....ik heb het ook met me zoontje vooral de vraag van hoe gaat hij het vinden.....en ook die aandacht idd....Maar ik berijd hem nu al een beetje voor dat de baby komt...zeg dat de baby in mamas buik zit...baby kusje geven (geeft die kusje op mijn buik) baby is lief....ga je mama straks helpen met de baby...zulk soort dingen...denk dat ik hem er straks ook gewoon zoveel mogelijk bij moet betrekken...iemand anders die ik ken die heeft ook pas een tweede gekregen en ze zei dat het de eerste weken ff wennen is maar het daarna wel goed gaat. Ik denk wel dat die zorgen die je hebt heel normaal zijn. Denk dat veel dames die een tweede krijgen daar wel over na denken van hoe zal het straks allemaal wel niet gaan. En aan de ene kant als er een tweede komt leren ze ook juist dat ze niet altijd maar de volle aandacht kunnen krijgen. Dat ze het moeten delen, dus zo verkeerd is het nog niet. Je zult vast niet je eerste helemaal laten vallen toch het komt vast goed meid....veel succes
Ik heb er vier, mijn kinderen moeten dus regelmatig even wachten, of dingen zelf doen omdat ik druk ben met de baby, Ja ze moeten het met minder aandacht van mama doen dan toen ze nog met 1 of 2 waren, maar ze krijgen er onwijs veel aandacht voor terug van de andere kinderen, ze leren samen te spelen en te leren, ze leren dingen zelf op te lossen, ze leren geduld op te brengen, en elke week ga ik 1 dag een volledige dag alleen iets doen met 1 kind, een dagje zwemmen, een dagje shoppen met mijn dochter, een dagje lekker tutten, een dagje speeltuin en voetballen met onze zoon en in de ga ik bij elk kind apart nog even samen een boekje lezen en over de dag praten en lekker knuffelen, Onze kinderen hebben trouwens geen van allen moeite gehad met de komst van een extra kindje, ik heb altijd alle kinderen erbij betrokken, Mijn oudste van bijna 7 helpt ook met de luier verschonen, 1 van de dochters geven de schone luier aan, pakken doekjes, ik maak het schoon en zoonlief doet de luier aan, idem met in bad, ik houd de baby vast maar hun staan er alle drie met een bekertje omheen om af en toe lekker warm water over zijn hoofdje doen, ze wassen zijn haartjes, spoelen het af, helpen met afdrogen en kleertjes uit zoeken fles geven, Maar als ik de fles geef zijn ze ook super trots als ze zelf de tafel volledig mogen dekken en beslag op de tafel mogen zetten en dan zelf hun ontbijt of lunch klaar maken, want dan kan mama de baby nog de fles geven want als mama alles moet doen word de baby verdrietig dat hij moet wachten op de fles dus ze helpen mama door het zelf te doen en dan glunderen ze van trots ! Dus ja het is echt even anders, maar de veranderingen zijn vaak positief, ik krijg nu altijd tranen van geluk en trots heid omdat ze het zo goed doen en zo goed bedoelen en er zo goed mee omgaan
Mijn dochter is nog geen 11 maanden en ik zit al over de helft van de tweede zwangerschap. Het komt mij niet bekend voor, ik denk juist: wat leuk voor je dat je straks met je broertje kan spelen!! En ik vind het wel komisch dat die kleine uk al een "grote" zus wordt
Ooh precies mijn gevoel. Ons moppie is nu 11 maanden en ik ben net zwanger. Wonder boven wonder was het deze x in ronde 1 raak terwijl we bij de eerste wel een jaar bezig zijn geweest. Soms denk ik wel eens als ik dit had geweten had ik nog een paar maandjes geacht. Maar als ik haar zie spelen met andere kindjes dan vindt ze dat zo leuk en straks kan ze altijd spelen met haar brusje... Maar het bekruipt me wel soms hoor mijn kleine moppie