Ik heb gisteren vernomen dat ik zwanger ben! ik had gedacht dat toch nog wel even zou duren, niet dus... Maandag nog een 2de bloedtest om te kijken of mijn HCG nog stijgt. Alleen heb ik nu serieuze 'paniekaanvallen'. Hebben anderen dit misschien ook zo ervaren? Ik begin over alles te twijfelen.. Kan ik het wel aan? Had ik beter niet gewacht? Maar ik ben al bijna 30... En al bijna 14 jaren samen met vriendlief. Wat met mijn sociaal leven? Kan ik nog uitgaan? Mijn vriend werkt in het nachtleven, dus ga wel eens geregeld ongepland mee. Wat nu ik donderdag op reis vertrek met 2 vrienden? Daar zit ik dan zonder een lekkere cocktail waar ik al weken naar uitkeek. Klinkt misschien egoïstisch. Maar mijn beste vriendin zal het direct door hebben. En zij had zo gehoopt om toch een laatste keer goed op reis te gaan en de beachbarretjes te doen. Want ook zij begint aan kinderen hierna. Ook zitten we momenteel in grote verbouwingen. Hierdoor woon ik nog thuis en vriendlief ook. Alhoewel wij desnoods perfect bij hem kunnen wonen tot het af is, want wij hebben daar 2 kamers ter beschikking. Twijfels, twijfels, .... Over echt alles! Is dit abnormaal? Of zijn dit al die 'leuke' hormonen?
Hor(ror)monen! Je wilde dit, nu is het echt en....paniekpiew! Laat je twijfels er zijn, maar relativeer. Je leven houdt niet op met het krijgen van een kind, het leven wordt juist een stuk interessanter !
Hormonen! Deze vragen komen en gaan. Zelfs als jullie kindje er straks is. Maar dan kun je hem of haar ook al niet meer missen hoor. komt helemaal goed
Wij waren ermee bezig, maar ik dacht dat het niet zo snel raak zou zijn. Ik hoorde overal verhalen van een half jaar tot een jaar...
Gefeliciteerd! Dingen gaan zoals ze gaan. Ga lekker op vakantie en geniet. Virgin cocktails zijn ook hartstikke lekker
Wees blij dat het zo snel raak is, er zijn stellen die met liefde die cocktails laten staan. Ik begrijp dat het misschien wat rauw op je dak komt maar wees dankbaar! Je hebt nog een paar maanden om aan dit idee te wennen. Ik had over twee weken uitgerekend moeten zijn. Was ook snel zwanger. Helaas sta ik nog steeds met lege handen. Ik zou met alle liefde met je ruilen! Dus, haal diep adem, blaas uit en wen aan het idee.
Hier eindelijk na 2 jaar en 2 maanden zwanger. Ik zou er alles voor over hebben gehad om eerder zwanger te worden. Maar helaas werkt het leven niet zo. Ik hoop dat je de komende maanden alles een plekje kunt geven en het kindje in jullie leven zal gaan passen.
Ik begrijp het compleet dat ik me gelukkig mag prijzen dat het zo snel gaat. Spijtig genoeg is dit bij anderen niet zo, dat besef ik zeker en vast wel. Maar ik ben een persoon die al heel haar leven over alles twijfelt. Kiezen is ook moeilijk en ik heb veel geruststelling en aanmoediging nodig. Nu met deze stap, lijkt het weer even te snel te gaan voor me, dus volop twijfels. Dit terwijl ik binnen een paar weken/maanden waarschijnlijk hieraan gewend ben en er weer anders over denk. Maar ik ben van mezelf nogal een 'piekermens'. Ik moet steeds over alles 100x nadenken en alle scenario's overlopen voor mezelf. Soms wou ik dat ik in de toekomst kon kijken.
Ik mag dan eindelijk mee praten! Ik heb er 3,5 jaar over gedaan om een positieve test in mn handen te hebben! Ben evenlang als jij zwanger Ronnekes! 4 weken en 3 dagen! 2december pas de eerste echo! MY GOD dat duurt lang!
Vervelend als je nogal een 'piekermens' bent, er zullen waarschijnlijk nog veel meer van dit soort momenten in je leven gaan komen. Ik hoop dat je het snel los kunt laten en kunt genieten van dat het zo snel raak is en jullie over een paar maanden een mooie gezinsuitbreiding gaan krijgen
Ik herken het ook helemaal! Doordat ik een (ernstige) chronische longziekte heb, zijn wij heel doordacht en voorzichtig begonnen met alle artsen aflopen en raad vragen, daarmee startte we in 2009. We zijn nu 2 jaar er echt mee bezig gegaan, en stonden op het punt met iui of ivf te starten. De dag dat we zouden horen over het hoe en wat bleek ik spontaan zwanger te zijn (2 weken geleden). En sindsdien alleen maar twijfels, doe ik hier wel goed aan, kan mijn lichaam het aan, en als het allemaal goed gaat en er komt echt een kleintje, wat dan. Wat als ik ziek ben en een huilende baby heb. Heel raar, 2-3 weken geleden was ik er van overtuigd dat ik sterk genoeg zouden zijn en dat het zoveel moois zou toe voegen aan mijn en ons leven... maar dat zullen inderdaad de hormonen zijn, en nou voel ik me ook nog eens beroerd, dus dat zal ook niet helpen ik heb over een week mijn eerste echo en dan gaan we het ook aan onze ouders vertellen, hopelijk maakt dat het iets makkelijker. Het lijkt nu wel of ik alleen maar negatief ben,maar dat is niet zo hoor. Ik heb ook periodes van enorme blijdschap, dankbaarheid en verwondering