Ik ben een beetje radeloos.. Mijn vriend en ik besloten een geruime tijd geleden dat we samen een kindje willen. na 3 maanden hadden we een positieve test in handen. Dit is ongeveer een weekje geleden. Nu tot mijn verbazing kwam het nieuws bij mijn vriend toch niet zo positief als verwacht en sloeg hij in een klap dicht. Ik dacht eerst dat hij gewoon even moest wennen aan het idee en de veranderingen, ik had hem daarom alle ruimte gegeven. Tot hij vandaag een berichtje stuurde dat het toch niet slim is waar we inzitten en heeft hij een punt achter onze relatie gezet. Ergens maakt hij duidelijk dat ik moest haasten om “het weg te halen” maar volgde daarna met “ik hoor graag wat je er mee doet gezien het in jou buik groeit”.. Ik was zo ontzettend blij met de zwangerschap en nu weet ik gewoon niet hoe ik me n moet of mag voelen …
Och jee wat heftig. Wonen jullie niet samen gezien het via een berichtje ging? Ik was op mijn 19e ongepland zwanger van ons zoontje. Toen heb ik het ook alleen gedaan vanaf 7 wk zwangerschap en toen ons zoontje 1,5 was zijn we terug bij elkaar gekomen maar dat doet er nu even niet toe. Ik wil ermee zeggen dat je in ieder geval zelf even alles op een rijtje moet gaan zetten en bedenken wat jij nu wilt.
Wat heftig, sterkte met de situatie. Hoe lang waren jullie samen, wonen jullie samen etc? Ik zou de keuze volledig zelf maken zonder hem er bij te betrekken. Schrik en even wennen aan het idee snap ik, weglopen vind ik laf. Jij kunt ook niet weglopen, je hebt samen een relatie en bewust gekozen voor een zwangerschap. geeft hij aan waarom hij niet wil? Wil hij geen vader worden, is hij ontevreden met jullie relatie? Wanneer je twijfelt wat te doen met de zwangerschap zou ik je aanraden met het FIOM te spreken, zij kunnen jou begeleiden in het maken van een keuze. veel sterkte!
Oh, wat rot voor je! Heel veel sterkte de komende tijd. Mijn ex is ook bij me weggegaan toen ik gepland zwanger was geworden. Opeens wilde die het niet meer en kwam hij met het verhaal dat hij het sowieso uit wilde maken maar dat die het nu ik zwanger was, nog sneller ging doen want hij wilde niet dat we uitelkaar zouden gaan als het kindje je er al was want traumatisch voor het kind ... 5 maanden later woonde hij samen met iemand anders die hij paar maanden voor ik zwanger was, had leren kennen. Ik heb zelf geen beslissing mogen of moeten nemen wat betreft mijn zwangerschap. Ik heb met 6 weken een miskraam gehad. Jij mag nu echt ALLES voelen. Je mag blij zijn met het kindje dat in je groeit. Je mag ook je relatie rouwen en je mag zeker pissig op je ex zijn. Je hoeft geen begrip voor hem tonen en geen aandacht geven aan jullie communicatie geven. Dat heeft nu absoluut geen voorrang. Ik lees uit je bericht dat je het kindje graag zou willen houden. Mocht dat zo zijn, dan zou ik het ook echt doen. Bedenk voor jezelf hoe je je leven dan in gaat richten, wat voor steun je hebt of nodig hebt, hoe gaat je woon - en werksituatie er uitzien EN wat voor rol jij voor hem daarin wilt hebben. Mocht je het allemaal min of meer hebben uitgevogeld, laat het hem dan weten. Mijn ex was narcistisch en vroeg nooit meer hoe het met mij en het kindje ging toen ik zwanger was maar bleef me wel socials stalken tot ik hem overal blokkeerde. Hij heeft ook aan niemand verteld waarom die wegging en dat ik zwanger was. Dat zijn zijn vrienden later via via te weten gekomen. Ik wist dat als wij co-ouderschap aan zouden gaan hij me zo veel mogelijk kapot zou maken en me bijvoorbeeld met het kindje niet naar mijn ouders, die nu in het buitenland wonen, zou laten reizen. Dus mijn plan op dat moment was om hem zo veel mogelijk uit ons leven te houden. Ik was echt zo bang dat die mij alsnog "gevangen" zou houden. Ik kan me voorstellen dat als jullie communicatie okay en je geen red flags ziet, je hem graag betrokken wilt hebben. Dat zou ik ook heel duidelijk vertellen wat je van hem verwacht daarin zowel tijdens de zwangerschap als daarna (denk aan financiën, verzorging, ouderschapsplan etc). Nogmaals, heel veelnsterkte en probeer nu ook rust te pakken waar het kan.