Mijn vriend en ik hebben iets langer dan anderhalf jaar een relatie. Hij heeft altijd heel hard geroepen dat hij nooit kinderen wil. Ik dacht "Hij draait vast wel bij" want ik had voor ooit wel een kinderwens. Nu blijkt dus dat ik ongeplant zwanger ben geraakt. Slik gewoon de pil, en ben hem ook niet vergeten, niet ziek geweest etc. Maar goed, ik schrok, maar eigenlijk ben ik er wel blij mee ondanks dat ik nog studeer, 20 jaar ben (eind mei 21) en er financieel niet goed voor sta (woon ook opmezelf/samen) Als ik het kind laat komen, wil mijn vriend er niks mee te maken hebben, maar een abortus kan ik echt niet. Toen ik 15 was heb ik dat al moeten doen, en dat is echt een hel...! Emotioneel is dat erg moeilijk. Ik denk dat ik het alleen wel red. Als je het echt wil, moet het lukken toch? Ik weet het pas 2 dagen, mijn ouders (zijn gescheiden) en zijn moeder en de rest van de famailie weten het nog niet. Alleen 2 vriendinnen van mij, waarvan 1 ook echt vind dat ik geen abortus moet doen (ookal zou ze het zelf wel doen) maar ze kent mij ! Maar hoe zal mijn moeder reageren. ben zo bang voor haar reactie...! Al heb ik echt een super lieve mama, maar het is niet niks als je dochter van 20 ineens even zegt dat ze alweer zwanger is. Ik wil dit zo graag ! Maar toch is het moeilijk. Ik zal het helemaal alleen moeten doen. Ik weet 100% zeker dat mijn vriend ook niet bij zou draaien. Ik moest dit echt even kwijt, en hoop dat er misschien nog tips komen van andere alleenstaande moeders of zwangere vrouwen.
Hoi Bloempje, Wat een vervelende situatie voor je. Ik kan alleen vanuit mezelf spreken als ik zeg, dat als je er 100% achter staat het je zeker wel zal gaan lukken! Uiteindelijk zal je moeder toch bijdraaien, want welke moeder vind het nou niet leuk om oma te worden? Ik begrijp je situatie van school maar dit komt wel goed, ikzelf zit ook nog op school. Af en toe is het even moeilijk om te combineren maar als je het wilt komt het helemaal goed. Ik wens je veel sterkte en succes, hoor graag hoe het is gelopen. Groetjes, A.
lastige situatie zeg ik vind het van je vriend een beetje dom en onvolwassen. als JIJ dit wilt moet je hiervoor gaan. Je zal het uiteindelijk ook wel redden.
Heel erg bedankt voor de reacties. Het doet me goed om van andere te horen dat als ik het wil, dat het ook moet lukken. Overal is wel een oplossing voor. Ik ga morgen de dokter bellen (kon gister en vandaag natuurlijk niet ivm koninginnendag en hemelvaart) En dan kijk ik wel verder. Want weet echt niet hoe het nu verder gaat. Ben ook benieuwt hoelang ik zwanger ben. Want dat weet ik niet. Het zal wel rond de 4 a 5 weken zijn. Ik vind het ook onvolwassen. Hij loopt gewoon weg voor zijn verantwoordelijkheden. Maar ik heb liever dat mijn kind geen vader heeft, dan een vader die er nooit voor hem/haar is. Want uit ervaring spreek ik, als ik zeg dat dat ook echt niet leuk is. (hoe bot dat misschien ook klinkt)
het gaat ook wel lukken. misschien dat de baby ongepland is en dat het ook onverwacht is maar je wilt er voor gaan en je neemt zelf wel die verandwoordelijkheid. en dat vind ik heel knap van je en ik weet zeker dat je het gaat redden
Mijn situatie is niet helemaal hetzelfde, maar ik ben van de eerste ook ongepland en onverwachts zwanger geraakt. Woonde in een studiotje, studeerde nog en had echt geen plakker om spulletjes van te kopen. Ik was ook bang voor de reactie van mijn ouders, maar die waren echt geweldig! Ik mocht weer thuis komen wonen (samen met mijn vriend, die is gelukkig heel blij met beebje) en ik krijg veel steun van iedereen. Zo kan het dus ook hoor! Vertel het aan je ouders en vraag hen om hulp. De meeste ouders zullen hun dochter en kleinkind willen helpen! En je vriend? Die gaat vast nog wel erg veel spijt krijgen, maar je redt het zonder hem ook wel! Sterkte ermee!
hey meisie, Ikzelf heb ook zoiets meegemaakt. Alleen was bij mij de relatie al uit. Ik was zelfs nog een jaar jonger dan jij. Ik wou het zo graag houden. Maar vrienden en familie zeiden dat ik het weg moest laten halen. (achteraf had mijn familie hier spijt van). Ik heb het kindje toen weg laten halen. Heb er zelf heel veel last van gehad net als jij toen je 15 was. Kan alleen zeggen doe wat je hard ingeeft. Je komt er wel en als je zoals jezelf al aangeeft een lieve moeder hebt accepteerd ze je wel en zal je ondanks alles heel blij zijn. Tuurlijk is het moeilijk, maar je bent volwassen en het is jouw keuze. Je vriend moet je nemen zoals jij bent. Als hij er niet mee doorgaat mist hij wat, niet jij. Zo kan je het beste denken. Doe wat je hart ingeeft en luister naar jezelf. Je redt het in alle situaties wel.
het zal best af en toe zwaar zijn, maar denk dat je gelukkiger zal worden mét kind en zonder vriend dan mét vriend en abortus. enne... gefeliciteerd een babietje krijgen is het mooiste dat er is
Ik zit in precies de zelfde situatie als jij... (nou ja, bijna..) Ik ben 19 jaar, 12 weken zwanger, woon samen met mijn vriend, Hij wil het niet, ik studeer nog en heb al eens eerder een miskraam gehad.. Mijn vriend wilde dat ik het weg liet halen. Ik was het met hem eens; ik ben toch ook nog te jong? (volgens de maatschappij) Ik heb toen een afspraak gemaakt bij een abortuskliniek..Gelukkig kreeg ik 5 dagen bedenk tijd.. Ik had aan deze 5 dagen niet genoeg en het is uitgelopen tot 3 weken bedenk tijd. Ik ben ook tot de conclusie gekomen dat ik het niet wilde laten weghalen. Ik kon het niet! Ik heb toen met mijn ouders gepraat en die reageerde apentrots! Ik ga weer (tijdelijk) bij mijn ouders wonen. En laat mijn kindje op de wereld komen. Het zal zwaar worden, maar het voelt zo goed!
Bedankt voor al jullie reacties. Mijn vriend is inmiddels het huis uit. Hij woonde op papier niet bij me, dus hij is terug bij zijn moeder gaan wonen, en ik woon nog in het flatje. Ik kom net bij de gynaecoloog vandaan en heb een echo gehad. Het hartje klopt, en ik ben vandaag 6 weken en 5 dagen zwanger. Ik ben er zo blij mee. Mijn "ex" vriend weet niet wat hij gaat missen. Ik ga een klein wondertje op deze wereld zetten.
Heeey meid, Ik wil je allereerst van harte feliciteren met je zwangerschap! Ik zit in zo'n zelfde situatie als jij nu zit. Heb nog wel een relatie met hem, alleen gaan we apart wonen omdat het niet meer gaat tussen ons. Hij is er zelf niet blij mee.... Hij had ook liever gehad dat ik het weg liet halen. Ik had gelijk besloten dat ik het wilde houden. Ik ben op dit moment alleen op zoek naar een eigen huis want wij gaan apart wonen. Me vriend wilt wel de verantwoording op zich nemen. Hij zegt dat het toch zijn eigen vlees en bloed is. Dat vind ik wel erg tof. Ik kies er voor om apart te wonen omdat ik nu even aan mezelf en me beebje wil denken.... Want ik kan op dit moment geen stress gebruiken. Mijn familie reageerde trouwens erg positief... Daar ben ik wel erg blij om... Liefs Jennifer
Gefeliciteerd Bloempje! Je komt er wel.. Ik zit in ongeveer dezelfde situatie, ga het in ieder geval ook alleen doen... en ook al is het sommige dagen DOODeng, het is ook SUPERmooi
Had ik niet in mijn vorige bericht gezet hoe iedereen reageerde...? Vergeten dus... Iedereen vind het super leuk. Soms lijkt het alsof mijn moeder het nog leuker vind dan ik. Maar dat is onmogelijk hoor Mijn broer waar ik het totaal niet van verwachte sprong een gat in de lucht. En zelfs mijn vader (had ik niet verwacht) vond het leuk. Kortom echt iedereen van mijn kant van de familie vind het leuk ! Ohja en ook mijn vriendinnen zijn helemaal enthousiast.
Wow bloempje, zo te lezen heb je een goede keus gemaakt! Waar een wil is is een weg en met hulp van alle lieve mensen om je heen (als ik dat zo lees) ga je er zeker komen! Jammer dat jouw vriend er anders over denkt maar het gaat je luken hoor! Ik was trouwens net 21 toen ons eerste kindje geboren werd. Wel gepland dat wel maar toch....ik heb tegen een hoop vooroordelen aangelopen maar ook bewezen dat die uitspraken niet van toepassing zijn op ons. Hetgaat hardstikke goed, inmiddels is ons derde kindje op komst en ik weet zeker dat je net zo zult gaan genieten als ik!
Ik had het gister toevallig nog met een vriendin erover. 21 jaar zal ik zijn als het kind geboren word, want volgende week ben ik al jarig. Mensen vinden 21 vaak te jong. Maar is 21 nou echt zo jong als mensen zeggen? Want ik zie kwa leeftijd echt geen probleem om op die leeftijd zwanger te zijn/raken. Kijk als je nou 16 bent is het misschien wat anders omdat je nog verplicht naar school moet (al wil ik niet zeggen dat het dan niet mogelijk is hoor) Als mensen er al iets op te zeggen hebben vind ik dat ze naar de situatie moeten kijken waarin iemand zich bevind, en niet alleen maar zeggen oh ze is veel te jong... 30 jaar geleden was je oud als je op je 25e je eerste kind kreeg. Dit wilde ik nog even kwijt
Ik vind het niet goed om naar leeftijd te kijken. Iedereen is op een andere leeftijd klaar om voor een kleine te zorgen. Bij sommige is dat bij 20 jaar en bij andere pas als ze 40 zijn. Maar ik vind wel dat iedereen realistisch moet kijken of ze ook voor een kleine kan zorgen. Als je het aankan qua situatie dan moet je het vooral niet laten vanwege je leeftijd. Succes met je zwangerschap en geniet ervan!
meid ik vind het geweldig dat je er alleen gewoon voor gaat! jij en je kindje komen erwel.en iedereen bij jouw vind het fijn dus dat is een hele steun. weten je ex schoonouders het al?