Ik ben nu bijna twaalf weken zwanger van mijn derde kindje en zou dus eigenlijk dolblij moeten zijn ( in mijn hart ben ik dat ook wel natuurlijk) maar nu is er het volgende aan de hand! Mijn nicht en ik zijn (altijd geweest) heel erg close... we zijn beiden rond dezelfde periode getrouwd en toen begon het....... IK WERD METEEN ZWANGER, zij niet! Nou ja geen zorgen kan alsnog komen dachten we beiden, inmiddels was ik bevallen van mijn zoon, toen merkte ik al dat zij niet zo enthousiast was als ik hoopte...... vrij kort daarna werd ik weer zwanger en zij was nog steeds vanaf het begin niet zwanger geraakt, ik en mijn man zeiden al GA NAAR DE DOKTER!!!! Nee dat wilde ze niet voelde zij zich veel te trots voor!! Ik probeerde te genieten van mijn kind en van mijn zwangerschap maar omdat ik de pijn in de ogen van mijn nicht zag (we zagen elkaar regelmatig) deed dat mij ook pijn.... Nadat mijn dochter was geboren kwam ze niet eens meteen langs maar na een paar weken pas....ik had pijn maar begreep haar wel natuurlijk!!! Nu zijn mijn kinderen 2 en 1 jaar oud en ik ben weer in verwachting......ik durf het haar niet eens te vertellen en ik probeer haar ook te ontwijken want ik vindt het zo erg om in haar ogen te moeten kijken als ze weet dat ik WEER zwanger ben en zij nog steeds NIET!! aan de ene kant ben ik boos op haar want ze heeft maar medelijden met zichzelf en geeft mij een schuldgevoel maar hulp zoeken doet ze niet aan de andere kant weet ik dat ze pijn heeft en wil ik er voor haar zijn MAAR IK BEN DE BRON VAN HAAR PIJN!!! help me dames hoe moet ik haar steunen???
Hoi Lieverd ten eerste wil ik zeggen dat jij niet die bron van haar pijn bent! Haar kinderloosheid is de bron! als jij inmiddels 2 kindjes hebt gehad en zij nog niks zal ze toch echt naar de dokter moeten, trots moet ze opzij zetten, daar word ze niet zwanger van. ik zou haar eens uitnodigen.. met haar samen een gesprek aangaan hierover! Ook haar zover krijgen dat ze naar de dokter gaat! Misschien informatie op het internet zoeken over kinderloosheid enz... meer kan je niet doen, zij zal de stap moeten nemen, voel je alsjeblieft niet schuldig! groetjes
natasja iedereen om me heen zegt dat het niet mijn schuld is en dat weet ik ook wel maar haar pijn is er omdat ze niet zwanger raakt en ik al drie keer voor haar ogen........ ze wil absoluut niet naar de dokter ik en mijn man hebben haar er al vaker van proberen te overtuigen ZE WIL GEWOON NIET ze zegt het komt wel als god het wil...... Ik mis mijn nicht nu maar durf haar echt niet onder ogen te komen het lijkt haast wel of ik me schaam omdat ik zwanger ben ik wordt meegesleurd in haar pijn omdat ik zoveel van haar hou
Snap ik.. het lijkt me ook verschrikkeijk moeilijk! Kan je niet eens met haar man praten? of haar moeder?
Ok, feitelijk is dat haar keuze..en haar goed recht. Me dunkt dat jij nu niet anders kunt doen dan haar emoties bij haar te laten, en je niet meer zo mee te laten sleuren. Je kunt nl ook meeleven zonder dat het zo ver hoeft te gaan. Je kunt ook van iemand houden zonder diens pijn te voelen als de jouwe. Ik denk echt dat jullie emoties teveel door elkaar lopen en daar zijn jullie geen van beiden mee geholpen. Het lijkt elkaar eerder te versterken. Makkelijker gezegd dan gedaan, ik weet het maar je moet toch ergens beginnen...?
Hallo Ayyildizf, het is heel begrijpelijk dat je je schuldig voelt, maar JIJ kan er niks aan doen! misschien kan je voorstellen om samen met haar naar de dokter te gaan? dan is de drempel misschien wat lager. enne.. als god het wil; god heeft de mensen ook de kennis gegeven om op andere manieren zwanger te worden; stappen te ondernemen als zwanger raken niet lukt . geniet nu maar van je eigen zwangerschap! ik zou niet te lang wachten om het haar te vertellen, anders krijg je misschien het verwijt dat je het zo lang voor haar hebt verzwegen.. sterkte ermee