hoi meiden, mijn onderwerp titel zegt het al! hebben jullie tegen ouders/schoonouders/familie/vrienden/kennissen verteld dat jullie in de MMM zaten of dat er mee zouden gaan beginnen?! zo ja, hoe heb je dit gedaan?!
wij wilden het eerst zelf doen, zelf eerst uitzoeken wat er aan de hand was. mijn vriend wilde dit graag omdat het bij hem ligt en hij niet wilde dat mensen hem erop aan keken en hem minder zouden vinden. we hebben zijn ouders/broer en zus wel verteld toen het bleek dat het misschien iets erfelijks was. Verder weet niemand het naast hen en mijn ouders. Het is voor de mensen die het weten ook erg zwaar om het te weten. Zij zitten ook in de spanning en emoties die erbij komen kijken en worden ook verdrietig als het niet lukt. Je moet er goed met je man over na denken wie wel en wie niet? Voor hetzelfde geld duurt het nog 2 jaar voor het zover is. Succes!
Iedereen wist dat we 'aan het oefenen' waren omdat ik er maar niet over kon zwijgen (over de baby's hé, niet over het oefenen ) en toen het maar niet lukte en ik ongerust werd, heb ik dit ook met meerdere mensen gedeeld. En uiteindelijk ben ik zo open gebleven. Is een beetje vanzelf gegaan eigenlijk.
Wij hebben t in eerste instantie niet verteld, maar toen ik met spoed geopereerd moest worden aan een cyste (cyste sloot de bloed toe en afvoer naar mn eierstok af) die ik heb over gehouden aan een behandeling hebben we het wel verteld.
In eerste instantie niet. Toen we 1,5 jaar bezig waren, hebben we het aan directe familie en vrienden verteld.
Mijn ouders weten het, hebben het na ca 6 maanden verteld. Mijn zus en zwager weten het. Mijn schoonzus en broer van mijn vriend weten het en nog 2 vriendinnen en hun mannen weten het. Schoonouders nog niet, maar heb ook een cyste aan mijn eierstok en moet misschien onder het mes. Mijn schoonmoeder werkt in het ziekenhuis, dus misschien vertellen we het dan wel. Vnd het erg fijn dat ik alles kwijt kan bij mijn ouders en mijn zus en dat er meer mensen zijn om het mee te delen. Het is toch best wel zwaar en dan zitten wij nog maar in de eerste ronde clomid. Er werd mij eens op een verjaardag gevraagd of wij geen kinderen wilde en toen antwoorden een vriendin van mij, die er dus vanaf weet, dat dat niet echt een fijne vraag is om te stellen, omdat mensen, wij dus, niet zo makkelijk zwanger kunnen worden en dus al een tijdje bezig kunnen zijn. Vond het toen erg prettig dat zij dat deed, maar inmiddels ben ik zo ver dat ik gewoon eerlijk ben en vertel dat we in de mmm zitten.
Ik heb het een paar vriendinnen en mijn zusje verteld. Wat later in de MMM mijn nichtje en wat andere vriendinnen. Mijn ouders juist niet. Ik wilde ze niet met nog meer zorgen opzadelen. Zeker omdat mijn moeder een zwartkijker is. Uiteindelijk heb ik het ze verteld toen we zwanger waren. Helaas werd dat een miskraam. Nu ben ik zonder MMM weer zwanger!
Wij hebben het vorige week tegen onze ouders verteld na onze eerste afspraak bij de gyn.. (mijn moeder was al op de hoogte omdat ik het gewoon graag met haar wilde delen) Ook een beetje op advies van de gyn, zij gaf aan dat het niet erg is om er open over te zijn en dat het voor jezelf misschien wel oplucht als je er openlijk over kan praten.. En moet zeggen dat ze echt gelijk heeft! Het was echt een enorme opluchting.. Natuurlijk blijft het ook alleen bij deze directe personen en gaan we natuurlijk niet iedereen over onze wens vertellen.. Verder wordt het straks moeilijk om het verborgen te houden als je bijvoorbeeld 3x per week voor een echo naar het zkh moet .. Op mijn werk heb ik het nu afgelopen week aan mijn begeleidster verteld en ook zij zou dit niet doorvertellen aan anderen op verzoek van mij.. Meiden allemaal heel erg veel succes in de MMM en hopelijk mag onze wens snel in vervulling gaan!
Wij hebben het aan onze naasten verteld. Dat luchtte alleen al op. Ze kunnen dan ook mee leven. Ik heb het gewoon verteld zoals het is. Zo kan ik er ook goed met mijn beste vriendin over praten. Anders zouden we er alleen mee worstelen, want het is best stressvol.
Na ons eerste bezoek aan de gyn. verteld aan onze ouders en broer/zus, nadat echt bleek dat er iets aan de hand was, hebben wij onze vriend(in)en verteld En ons werk pas toen we al bezig waren met IUI, want we moesten toch vaak voor maar 2 uurtjes vrij hebben, op den duur verteld dat ik vaak naar het zkh moest, en toen kwamen de vragen, toch niet ernstig hé. I.o.m mijn leidinggevende die natuurlijk wel op de hoogte was, besloten om te vertellen dat we met vruchtbaarheidsbehandelingen bezig zijn. En gelukkig heb ik hele lieve collega's die nu geregeld voor mij invallen! Het is voor ieders persoonlijk, maar ik heb er geen spijt van dat wij dit zo gedaan hebben, de reden waarom wij deze behandelingen moeten ondergaan weten alleen onze ouders, en jullie hier op het forum
Toen wij naar het ziekenhuis gingen voor de eerste testen hebben we het mijn beste vriendin en 1 zus verteld. Rond kerst hebben we het onze ouders verteld, omdat ik geen zin had in vragen en toespelingen over een evt zwangerschap. Toen bleek dat ik een kijkoperatie zou moeten ondergaan hebben we het onze andere zussen/broer verteld. Ondertussen zijn we zover dat als mensen ernaar vragen dat we er geen geheim van maken. Ik ben er achter gekomen dat het voor mij rust geeft om er eerlijk over te zijn.
Ik heb zelf nooit in de MMM gezeten maar 1 van mijn beste vriendinnen helaas wel Zij wisten toen al dat de kans groot was dat er geen kindjes zouden komen want ze waren al 3 jaar bezig voor ze uberhaupt de MMM in gingen. Ze hebben het toen aan ons verteld, aan zijn ouders en aan een ander stel hele goede vrienden zodat ze een praatpaal zouden hebben. Om hun hart te luchten zeg maar. Later in het traject hebben ze het ook haar ouders verteld maar pas tegen het eind omdat ze heel slecht contact hebben met hen. Helaas zijn zij aan het eind van hun traject gekomen zonder resultaat
Ik heb het gewoon verteld. Hoe? Ze wisten al dat we bezig waren voor een kindje en dat het lang duurde. Dus toen we de MMM in gingen, hebben we het gewoon gezegd. Ook tegen onze collega's. Nooit spijt van gehad. Heb op mijn werk nooit smoesjes hoeven te verzinnen en wij konden steun zoeken bij familie, vrienden en collega's. Het "gekke" is, dat je dan van meer mensen hoort die ook vruchtbaarheidsbehandelingen moesten ondergaan. Ook werd het erg gewaardeerd dat we er zo open over waren.