Hoi allen, Ik ben benieuwd hoe jullie de teleurstelling van het ongesteld worden ervaren en hiermee omgaan. Ik zit nu in ronde 5, maar merk dat ik echt teleurgesteld ben. Al weet ik dat veel mensen er langer over doen. Maar verstand en gevoel zijn twee verschillende dingen. Nu zijn vriendinnen en familie (broer) ook veel zwanger geraakt de laatste tijd. Ik merk dat ik het daardoor wat moeilijk los kan laten. Als ik een briefje zou krijgen met hoe lang het nog zou duren zou ik denken.. prima . Maar de vraag of het ooit komt speelt wel eens door mijn hoofd. Groetjes!
Ik denk dat dat logisch is hoor. Ik had dat ook. En uiteindelijk duurde het bij ons 3.5 jaar.... maargoed, daar moet je niet vanuit gaan Gewoon blijven oefenen. En vooral hou het leuk! Het komt vanzelf
Poeh hoe doe je dat.. ik heb het al 16 keer gedaan de afgelopen tijd maar het blijft gewoon kak.. Wat ik doe en wat opzich wel helpt. Ik plan leuke dingen in het vooruitzicht. Ik mag verdrietig zijn en dat ben ik ook altijd de eerste dagen. Daarna krabbel ik altijd weer op en leef ik weer naar de volgende eisprong toe. Achteraf is het jaar echt voorbij gevlogen en valt het een beetje weg ofzo. Het voelt helemaal niet zo lang Hopelijk ben je op korte termijn zwanger en blijft het enorm lange wachten je bespaard.
Tjaah balen, verder kan je er toch niks aan doen. It is what it is ! Nu 9 officiele rondes verder, waarvan 6 met clomid en sta op de wachtlijst voor hormonen spuiten. Wel al sinds eind 2017 er mee bezig, eindelijk man zover. Toen op de wachtlijst gyn, toen menstruatie afwachten (die kwam maar niet), wel er mee bezig maar wist toch dat ik niet zwanger zou raken zonder medicatie. Heb PCOS dus kon gelijk het traject in. Bij de 1ste was ik na 1 ronde clomid gelijk zwanger ! Nu 1 miskraam verder, het wordt wel moeilijker dat wel, maar we gaan het zien!
Weer opstaan en doorgaan.. het is gewoon flink balen... iedere ronde opnieuw. Naarmate het langer duurt kan ik er wel beter mee omgaan, maar de teleurstelling wordt wel steeds groter.. Ik plan leuke dingen. Niet thuis gaan zitten in zelf medelijden. De deur uitgaan, uit eten gaan, iets leuks kopen voor jezelf en een groot glas wijn inschenken. Zo doe ik het al maanden
Ja dat van dat briefje is echt waar he? Wist je t maar! Dat het ooit zou lukken! Dan kon je nu lekker genieten van nog geen kinderen hebben en tevreden zijn
Toen wij zwanger wilde raken van ons eerste kindje, zijn we uiteindelijk 16 maanden bezig geweest. Ik moest ook nog ontpillen en heb een hele onregelmatige cyclus. Ik dacht altijd dat ik geen keus had in hoe ik me voelde en dat ik me er gewoon in mee moest laten gaan. Maar dat is echt zo niet waar! Wij gaan nu voor een derde en natuurlijk hebben we al kids en ben ik druk met de twee die we al hebben, maar de wens is net zo groot als de eerste keer. En nu baal ik als ik ongesteld word maar ik kies er bewust voor om door te gaan en dat gevoel te negeren. Het brengt me nergens, maakt me alleen maar chagerijnig en ik wéét dat ik een keus heb of ik me zo wil voelen of niet. Dit is echt niet van de 1 op andere dag gebeurt, dit moest ik leren en trainen bij mezelf! Geen idee of je hier wat aan hebt maar wilde het toch met je delen!
Een dagje balen, op iets lekkers trakteren, wat je anders niet had mogen hebben in de zwangerschap. En na een dag verdrietig zijn, jezelf oppakken en door gaan. Als je je door je verdriet van elke ronde kapot laat gaan, is er straks niks meer van je over. ( ik heb het gedaan, ik was kapot). De vraag wanneer het wel lukt. Is de vervelendste vraag ooit. Maar blijf positief, anders heb je er straks helemaal geen energie meer voor. Hier ook 3,5 jaar over gedaan.
Elke ronde dat het niet raak is als je graag wil is er 1 te veel. Teleurstelling hoort daar bij. Ik vind menstruatie vervelender dan een blanke zwangerschapstest heb ik gemerkt. Dus ik doe een dag van te voren een testje, voelt voor mij als een 'gentle letdown'. Verder is het de ene maand moeilijker dan de andere, een baaldag nemen of juist iets leuks doen ter afleiding kan helpen. Verder is het goed om er over te praten, iemand dicht bij of juist verder weg kan opluchten.
Niet te ver vooruit kijken, er zijn nog zoveel kansen. Ja, als anderen iets krijgen wat jij ook wil kan dat lastig zijn. Goede training voor de rest van je leven.... Hier duurde het 3,5 jaar en is het de 3e icsi pas gelukt. Dan is het echt erop of eronder. Probeer nu gewoon te genieten van het proberen. En zoek afleiding, doe de dingen die je leuk vind (vooral zolang het nog kan).