Hallo allemaal , Ik ben even heel erg benieuwd naar jullie mening, dus ik hoop dat jullie mij kunnen helpen. Sorry voor het lange verhaal! Mijn vriend (24) en ik (22) hebben besloten om eind dit jaar te stoppen met de pil. Wij hebben het vaak over kinderen gehad en waren het er ook over eens dat wij daar niet heel lang mee wilden wachten. Een 'gebeurtenis' in de familie heeft dat gevoel bij ons nog meer versterkt. Wij zijn allebei fulltime aan het werk, maar hebben nog geen vaste baan. Dat willen wij sowieso eerst afwachten, omdat we zekerheid willen hebben. Maar hier gaat het om: Ik werk sinds augustus op een basisschool. Het is nog niet zeker of mijn contract dit jaar verlengd kan worden, vanwege de formatie. (Maar ze willen mijn graag houden, dus hopen dat er het één en ander geregeld kan worden). Op de één of andere manier vind ik de gedachte om (als alles goed gaat en het zover is) aan (mijn) collega's te vertellen dat ik zwanger ben, heel moeilijk. Ik ben bang dat zij er heel anders tegenover staan, juist in het onderwijs. Dat ik te jong ben en meer werkervaring moet opdoen voordat ik aan kinderen begin.. Ik weet dat ik het niet voor ze moet invullen en ALS het zo zou zijn er niets van aan moet trekken omdat het onze keuze is, maar toch vreet het aan me.. Wat vinden jullie ervan? Liefs, bloem
Ik ben zelf juf op een basisschool en ik kan je alleen maar zeggen dat ik dat niet zou denken. Ik zou ook niet weten waarom je meer werkervaring op moet doen voordat je zwanger wordt. Je weet zelf dat het eerste jaar voor de klas best pittig is. Tenminste; voor de meeste van ons. Ik lag in ieder geval vrijwel elke woensdagmiddag voor pampus! En ik weet dat ik daar echt niet de enige in was. In je eerste werkjaar zwanger worden, lijkt me dus niet handig voor jezelf. (Tel bij die vermoeidheid ook nog maar eens een zwangerschap op!) Maar de jaren daarna wordt het steeds makkelijker. Je zit in een ritme, hebt alles al een keer meegemaakt. Dan weet je zelf wel of je er nog iets 'bij' kunt hebben!
ik sta zelf ook voor de klas en ik denk dat het voor je collega's niet uitmaakt wat je doet. ik was het eerst jaar helemaal dood na een week werken en op woensdagmiddag lag ik altijd even op bed. ik zou er niet aan moeten denken dan ook nog zwanger te zien. ik zou wachten op meer zekerheid en dan voor een kindje gaan. maar ik hoef gelukkig niet voor je te kiezen
Hey meid. Kan me goed voorstellen dat je een beetje onzeker bent over de situatie. Ikzelf was ook 22 toen ik zwanger raakte van dit kindje. Bij ons kwam het dan ook als een verassing dat ik zwanger was. Ook is was bang hoe mensen in onze omgeving op ons zouden reageren als we vertelde dat we zwanger zijn. Allereerst hebben we het natuurlijk onze ouders en broers/zussen verteld. Die reageerden allemaal heel erg leuk. Toen we het eenmaal vrienden gingen vertellen maakte het me eigenlijk niet heel erg veel uit hoe ze zouden reageren. Deze reageerde gelukkig ook erg leuk. Toen mijn werk nog. Ik zag er echt als een berg tegenop om het te vertellen. Ik had net een nieuwe chef, dus wist eigenlijk niet zo goed wat ik van haar kon verwachten. Maar ze vloog me om me nek. Had alles verwacht, behalve dit. Natuurlijk zitten er altijd mensen tussen die raar of rot reageren. Maar hier heb ik gewoonweg geen aandacht aan geschonken. Toch scheelt het denk ik wel hoelang je al bij elkaar bent. Wij zijn nu bijna 3 jaar bij elkaar. Mensen kijken er al gauw minder raar van op als je al een tijdje bij elkaar bent en samenwoont. Ik zou er gewoon voor gaan meid. Jullie zijn volwassen en wijs genoeg om keuzes te maken in het leven. Succes!
hoi tupp, bedankt voor je reactie Ik kwam op de reden van 'werkervaring' omdat het toch vaak tegen mij gezegd is: 'Je bent nog jong, kijk veel rond op andere scholen, doe veel ervaring op, zoveel mogelijk invallen enz. '. Ik sta nu zelf voor een deel voor groep 7/8 en daarnaast sta ik voor een kleutergroep. In het begin was het zeker pittig en ik was ik ook kapot! Maar het gaat nu veel beter.. Daarom willen wij ook pas aan het eind van het jaar beginnen en niet gelijk in mijn eerste jaar. Maar ik begrijp wat je bedoelt en ik zal het ook zeker meenemen in mijn/onze keuze. Het is zeker iets om over na te denken..
hoi lautjep, Sowieso willen we eerst meer zekerheid, dat staat voorop. Maar als dat allemaal in orde is, dan zouden we graag willen beginnen. Dan heb ik mijn eerste jaar achter de rug en ben ik begonnen met mijn tweede jaar (als het allemaal zo loopt). Want eerder dan het eind van dit jaar willen we sowieso niet beginnen. En voordat je zwanger bent.. In sommige gevallen kan dat heel snel gaan, maar dat hoeft natuurlijk niet. Maar ik begrijp je reactie.
bedankt voor je reactie! Wel fijn om te lezen hoe jij er mee om bent gegaan! Er zullen inderdaad altijd mensen zijn die het maar niks vinden en inderdaad, dat houd je. En dat andere mensen dat vinden, kan me ook niet zoveel schelen, maar collega's vind ik toch een stuk lastiger op de één of andere manier haha. Zelf had ik een half jaar geleden zoiets van; is het wel verstandig om vroeg te beginnen? En dat is die twijfel die soms ook nog even boven komt. Maar door de gebeurtenis die ik afgelopen tijd heb meegemaakt, kijk ik er nu ook anders tegen aan. Juist was je zegt; je bent samen volwassen en kunt die keuze maken. En het zal ook echt niet altijd makkelijk zijn, maar ik weet ook dat we het samen kunnen. En dat is dan die afweging die je moet maken.... En dan ben je toch een beetje bang voor de reactie van een ander, tenminste ik wel..
Hoi Bloem19, Ik werk zelf ook op een basisschool en heb mijn eerste jaar er nu bijna opzitten. Maar ik ben sinds juni 2009 al gestopt met de pil. Ook ik heb nog even zitten twijfelen of ik niet eerst meer ervaring in het onderwijs moest opdoen voor we voor een kindje gaan. Maar ik ben ondertussen al 27 en heb gewoon geen zin om nog langer te moeten wachten, ik heb het gevoel dat ik er nu klaar voor ben om moeder te worden en dan ga ik dat niet in de wacht zetten voor mijn werk. Ook als je kinderen hebt kun je nog genoeg ervaring gaan opdoen. Het feit dat het eerste jaar voor de klas zwaar is laat ik ook niet meewegen in mijn keuze, omdat volgens mijn collega's het tweede, derde, vierde en vijfde jaar ook nog zwaar zullen zijn. Als jij het gevoel hebt dat je er klaar voor bent dan moet je ervoor gaan en je niks aantrekken wat anderen daarvan vinden.
hoi hoi, Bedankt voor je lieve reactie! Wat je zegt is ook waar; alle jaren zullen zwaar zijn. Het eerste jaar bevalt me tot nu toe goed. Af en toe heb je erg lange dagen, maar dan tank ik in het weekend even bij . Ik heb nu al een tijd een relatie, dus het kriebelt al een tijdje. Maar ik vind het gewoon heel spannend allemaal. Ik moet me ook niks aantrekken van de reacties van anderen, maar ja onbewust doe je dat toch. We willen dus eind dit jaar beginnen, dus ik heb nog genoeg tijd om mij zelf moed in te spreken voor als het zover is, haha. Ik ben ook heel benieuwd hoe sommige mensen reageren vanwege mijn leeftijd. Tegen die tijd dat we beginnen, ben ik bijna 23.
Hoi, ik werk al een jaar of 7 op een basisschool, en ik kan alleen maar zeggen maak je niet druk! Als JULLIE voor een kind willen gaan, dan is dat jullie keuze! Leeftijd zegt niet altijd iets, veel belangrijker is je basis, je relatie, en ook wel de financien. Heb in de loop der jaren heel wat collega's zwanger zien worden (nou ja je snapt m wel) en altijd positieve reacties! En ja, je weet ook: vrouwen, onderwijs, gekletst wordt er soms maar daar is altijd wel iets voor te bedenken! Als jij het oké vindt om nu nog niet zo veel werkervaring op te doen dan is dat jouw gevoel! Die werkervaring komt daarna ook wel hoor! Ik moet alleen wel zeggen dat het behoorlijk zwaar is, een kind en parttime in t onderwijs, omdat je toch van al het reilen en zeilen op de school en in de klas, hoe het met de kinderen gaat, zorgleerlingen, wat er speelt en gedaan is aan t programma, oudergesprekken etc. op de hoogte moet zijn, dat kun je niet parttime doen! Geld in iedere baan natuurlijk, maar hier helemaal! Alle jaren zijn zwaar, maar in de eerste paar jaar leer je wel t meest wat betreft klassemanagement, didactiek e.d. zodat je daarna wel meer kunt terugvallen op eerdere ervaringen en minder onzeker bent. Maar goed, dat is te overzien toch? Toen wij begonnen met proberen was ik ook nog vrij jong, zo'n 22/23, uiteindelijk was ik 27 toen onze dochter kwam. Ik maakte me eerst ook wel eens zorgen wat 'men'zou zeggen, en dan meer in t algemeen. En ik denk dat het beiden voor en nadelen heeft gehad. Toen ik jonger was was ik wat flexibeler zeg maar, minder verantwoordelijkheden voor mezelf. En nu ben ik weer blij dat ik die werkervaring heb, vast contract, plekkie op school, reizen gemaakt. Axh, alles heeft voor en nadelen, belangrijkste is dat je je eigen gevoel moet volgen! Groetjes!
Hee, fijn dat je vertelt hoe jij het hebt ervaren. En wat je zegt; beide hebben voor- en nadelen. Ik weet ook wel zeker dat het zwaar gaat worden, want het is gewoon heel veel. Maar wat jij ook zegt: alle jaren zijn zwaar. Het voordeel van 'nog even wachten' is inderdaad dat je later terug kan vallen op de ervaring die hebt opgedaan. Maar ja, dat is idd de afweging die je moet maken; die wij moeten maken. Mijn gevoel zegt nu dat we er voor moeten gaan. We zijn nu 6 jaar samen, waarvan we ongeveer 3 jaar samenwonen. Bij mij kriebelde het al een tijd en ook vriendlief ziet het nu wel zitten. We willen wachten tot eind van het jaar, omdat we dan ook weten of we zekerheid hebben i.v.m onze banen. Alleen ik ben dus nog wat onzeker met betrekking tot de reacties, maar daar moet ik mij dan maar overheen zetten. Het is onze keuze en wij moeten ons gevoel volgen. Over de reacties van ouders/vrienden hoef ik mij niet druk te maken. Ik krijg al langere tijd 'stille hints' van ze.. haha
Bloem ik had een beetje hetzelfde "probleem". Ik was 21 toen ons zoontje geboren werd. Ook een erg jonge moeder dus. Ik werk zelf niet in het onderwijs maar wen een instantie van Jeugdzorg. Ik was dan ook bang naar de meningen van collega's. Ik had het idee dat zodra ik het ze zou vertellen ze zouden denken van ohjee over ene paar jaar komt ze hier ook dat kan niet goedgaan. In het begin vroegen ze wel of het gepland was en gelukkig kon ik volmondig ja zeggen. Na even weg te zijn geweest werk ik er inmiddels weer. De oudste is inmiddels 8 en we hebben nog 2 kindjes hierna mogen krijgen. Ik ben nog een erg jonge mama (net 29) en zie op mijn werk dat het ook heel anders kan gaan helaas. Maar super trots ben ik als mijn collega's mij vertellen dat ze trots op mij zijn. Ze vinden dat wij het super doen als ouders en we van die lieve kindjes hebben. Dan denk ik, zij hebben er verstand van en dat is dan toch ook een hele eer dat zij dat vinden. Zo zie je maar, wat je denkt hoeft niet uit te komen. Ik vind het wel superkanp dat jullie tot het eind van het jaar wachten ivm zekerheid! Dat is echt zo belangrijk, dat je een beetje vastigheid hebt qua werk. Je komt over als iemand die er echt goed overna gedacht heeft dus....zet hem op!
Het is een mooi voorbeeld dat het idd niet altijd zo hoeft te gaan. Misschien maak ik mij ook wel helemaal druk om niets. Maar ja, je weet het niet he, haha! Dankjewel, lief van je! We willen ook tot het eind van het jaar wachten om 'te wennen' aan het idee en dingen door te bespreken met betrekking tot alles wat veranderen gaat. Ook wil ik mijn vriend nog die extra tijd geven. Hij weet sinds kort dat hij er voor wil gaan. Zo heeft hij toch nog de tijd om er echt goed over na te denken, met alles wat er bij komt kijken. Je moet natuurlijk geen overhaaste beslissing nemen. We willen er allebei echt dikke 100% achter staan als we de keuze maken om ervoor te gaan
Een vriendin van mij heeft haar kindje gekregen toen ze in pabo 4 zat. En nu is ze dus gewoon aan het invallen. Ik zit nu ook nog in pabo vier en wij zijn al sinds mei bezig voor een beebje. Dus dan zou ik daarna mooi ervaring op kunnen doen. Zo hebben wij het bedacht.
Ik kom ook uit het onderwijs, maar ben voor ik zwanger was in een KDV gaan werken. Niet lang daarna was ik zwanger, maar dezelfde ervaring als hiervoor al van een aantal mensen, in een team vol vrouwen vond iedereeen het geweldig. Mijn twee collega's zijn wel eens met alle kinderen achter gebleven, toen de derde collega mij met de auto naar huis bracht, omdat ik zo beroerd was. In de kinderopvang werken ze wel meer met invallers en heb je altijd nog een vaste leidster over op de groep, dus dat is denk ik wel iets makkelijker dan het onderwijs. Toch komt het vast goed, mensen vinden het over het algemeen erg leuk als iemand zwanger is. Ik werk nu in de praktijk van mijn vrouw en heb nog geen klachten gehad dat er nu een invalster is. Iedereen vraag alleen vol belangstelling naar mijn vrouw en wanneer de baby komt (en soms of ze wel een geboortekaartje krijgen!)
Wat leuk, eigenlijk alleen maar positief dus. Ik ben ook benieuwd wat de reactie is vanwege mijn leeftijd. Leeftijd zegt natuurlijk niet alles. Maar sommige mensen kunnen daar wel over oordelen (dat houd je altijd). Vaak hoor je de reactie van; 'meisje, waar begin je aan. Zo jong en dan nu al kinderen. Je hebt nog een heel leven voor je'. Beetje jammerrr.. maar ja, dat houd je gewoon. Zijn er mensen die een vervelende/positieve reactie hebben gekregen vanwege hun leeftijd?