En dan bedoel ik het niet-menstrueren tijdens het niet zwanger zijn... Dit wel willende uiteraard... Vroeger riep ik al dat ik jong moeder wilde worden, helaas was dit door vele omstandigheden niet zo jong als ik had gedacht. Op het moment dat ik daadwerkelijk zwanger werd, waren we eigenlijk nog niet bezig met zwanger raken. Beter gezegd, vriendlief schoot dwars door de pil... Uit die zwangerschap is een prachtig mannetje geboren en ik houd met hart en ziel van mijn zoontje... Na de bevalling heb ik iets langer dan 5 maand borstvoeding gegeven, dus die maanden was ik niet ongesteld. Oke so far so good... Toch? Vrij vlak nadat ik stopte met t geven van borstvoeding kreeg ik mn eerste ongi aan de deur. Dit ging een keer of 2 goed (qua cyclusduur), maar ze werden al gauw langer en langer. De 1e keer dat ik dag 40 bereikte in de cyclus bij de huisarts geweest, want ik had geen positieve test in handen. Bloed prikken, nee inderdaad geen zwangerschap. Gelukkig volgde op dag 45 de rode duivels. Vervolgens kreeg ik een cyclus van 74 dagen, waarop ik dag 60 bij de huisarts was en een proverakuur kreeg. 10 Dagen, 3 pilletjes per dag. 4 Dagen na het beëindigen van de kuur weer ongesteld, uiteindelijk dus netjes "volgens het boekje". Nu ben ik gisteren dus alweer (!!!!) bij de huisarts beland op dag 42. De huisarts legde het een en ander uit voor wat betreft het niet menstrueren en daarmee gepaard gaande uitblijven van een eisprong. Een aantal vragen verder kwam het er volgens hem op neer dat ik dan amonorroe zou "moeten" hebben, maar dat hij me pas door gaat verwijzen als ik 6 maanden geen natuurlijke menstruatie zou hebben. Dit betekent dus dat ik pas half maart (over ruim 2 maand) weer terug zou "mogen" en dan door kan naar de gynaecoloog. Natuurlijk heb ik zitten googlen, waarschijnlijk had ik dit beter niet kunnen doen. Mja, met zo weinig tekst en uitleg, maar wel de wetenschap dat je 2 maand kan gaan zitten wachten op... Tja op wat... Mn menstruatie, een positieve test, een doorverwijzing naar de gyn??? Maar goed, met de nieuwverworven info van google ben ik wel wat wijzer geworden, alleen ook best angstig. Want wat ik lees over amonorroe is niet zo heel best. Daar komt bij dat je natuurlijk elke voorgaande maand best wel hoopte en droomde en wenste. En steeds teleurgesteld raakte en verdriet voelde. Ik ben er zo ontzettend bang voor dat ik iets "mankeer" waardoor ik mijn lieve kleine mannetje nooit een broertje of zusje kan "geven". Alles bij elkaar opgeteld is het wel een ongelooflijk wonder dat ik dan wel door de pil heen zwanger ben geraakt en al een gezond kindje heb... Maar toch... De wens is nog zoooo groot... Bedankt voor het lezen, ik had niet verwacht dat het zoooooolang zou worden... Maar ik heb het in ieder geval eventjes van me af geschreven.
Ik snap je gevoel helemaal...!! Ik werd na het stoppen met de pil dus gewoon helemaal niet meer ongesteld. Uiteindelijk ook niet zo'n leuke diagnose gehad (zie handtekening) Wat ben ik teleurgesteld in mijn eigen lichaam... Tegen alle verwachtingen in ben ik eind December, na ongeveer 11 maanden en 2 weken, toch weer ongesteld geworden en nu ben ik heel hard aan het hopen dat het niet iets 1maligs zal zijn, maar dat geluk zal ik wel niet hebben... Heel veel succes...!!
Ik weet niet wat het is.... Maar klote dat je alsnog 2 mnd moet wachten!!! Wil je wel suc6 en sterkte wensen vanaf de zijlijn!!!
@Natasja, welke weg "moet" jij nu bewandelen dan? Of zijn er geen wegen meer? Sorry, maar ben er nog "nieuw" in en eigenlijk ook nog wel confuus sinds gister... @Xylina, dank je wel!
De enige weg die ik nog kan bewandelen is helaas die van eiceldonatie... Maar aangezien jij nog wel gewoon menstrueert, ook al heb je lange cyclussen, moet je nu niet meteen bang worden dat jij dezelfde weg zal moeten gaan bewandelen. Ik ben helaas zo'n uitzonderlijk geval die voor het 30e levensjaar in de overgang terecht komt (Dit gebeurd maar bij 0,1% van alle vrouwen)
Hihi Natasja, nee k ben ook niet direct bang dat mn mogelijkheden "op" zijn, maar meer dat ik iets mankeer waardoor het niet op de "natuurlijke" (of iig zo natuurlijk mogelijke) weg zal lukken... Want ik zou graag 2 kindjes (vrij) kort op elkaar willen, maar weet niet of ik dan tijdens de komende maanden (en wie weet hoe lang) nog meer ziekenhuisbezoeken wil. Lijkt me ook voor mn zoontje niet leuk/prettig. We komen er al vaak genoeg (vind ik)....
Je verhaal komt me bekend voor! Ik ben ondertussen een stapje verder. Toen ik in febr. 2012 met de pil stopte had ik voor mijn gevoel een redelijk realistisch plaatje in mijn hoofd; eerst een maand of 3 een beetje in het ritme raken en daarna kan het nog steeds een jaar duren voor het raak is. Na de pil heb ik afgezien van die eerste ontrekkingsbloeding nog 1x iets gehad dat ergens vaag op een menstruatie leek. Mijn huisarts heeft mij ook eerst tot 6 mnd laten wachten en wat bloedtesten gedaan, toen daar niet echt iets uit kwam heeft hij me door gestuurd naar de gynaecoloog. Daar heb ik ondertussen wat onderzoeken gehad, maar nog geen officiële uitslag. Ik vond juist de stap naar de gynaecoloog lastig. Had het liever uitgesteld. Ik vond het lastig om toe te geven dat ik 'mis' was. Ik kan me wel voorstellen dat je 2maanden wachten heel erg lang vindt! Ik vind nu het wachten op de uitslagen verschrikkelijk! Ik hoop nog steeds dat het spontaan opeens goed komt. Ik hoop dat je als nog spontaan een normale cyclus krijgt, maar wens je vooral succes met wachten!
@Juultje, k kan me heel goed voorstellen dat t wachten op uitslagen verschrikkelijk is... En idd is t `toegeven` dat er wat aan mij mis zou zijn verre van leuk, mja t zelf (blijven) denken/voelen en geen zekerheid hebben vind ik persoonlijk erger... Ik wil dus wel naar de gyn, want dan weet k hopenlijk over niet al te lange tijd wat... Nu weet ik weinig (om niet te zeggen niets) en vrees ik daardoor van alles... Ik duim voor je dat jij n spontane cyclus zal ontwikkelen... En ik ook..