Lieve dames, In mijn andere topic gaf ik aan al twee jaar bezig te zijn om zwanger te worden en alle onderzoeken zijn nu achter de rug met als resultaat dat de zwangerschap uitblijft zonder duidelijke oorzaak en met ingang van januari gaan we voor IUI/IVF. Afgelopen maand had ik dus mijn 23e teleurstelling... Ik was een week over tijd en dat ben ik nooit want ik heb een keurige cyclus van 26/28 dagen. Ik had werkelijk al mijn hoop op een eventuele zwangerschap gevestigd. Toen kreeg ik ineens een hevige kramp 's nachts en de volgende ochtend: ongesteld... Ik dacht dat ik niet goed werd. Ik heb alles bijeen gejankt en gebruld. Het was op een donderdag en ik moest nog werken... Ik wilde mijn ogen opmaken maar ik kon niet stoppen met huilen dus dat ging helemaal niet. Ik ben wel naar mijn werk gegaan maar heb ook daar alleen maar zitten janken. Maar één collega weet van mijn zwangerschapswens want ik wilde het het liefst voor mij houden. Maar die dag kon ik niet anders dan het vertellen aan mijn leidinggevende en dit heb ik gedaan... Gelukkig had hij alle begrip en heeft gezegd dat ik me maar ziek moest melden en lekker naar huis moest gaan. In januari ga ik beginnen met IVF of IUI. Dan móet ik het gewoon wel vertellen op mijn werk omdat je dan regelmatig weg moet naar het ziekenhuis. Hoe gaan jullie om met de steeds terugkerende teleurstelling? Voor het geval jullie ook verder zijn en voor evt. IVF oid moeten of in de mmm zitten, hebben jullie het (al) op je werk verteld? Hoe waren de reacties? Was het juist goed dat je het hebt verteld of juist niet? Liefs, Shareeza
Hoi Shareeza, Op mijn werk weet bijna iedereen van mijn kinderwens... Na mijn 1e mk ben ik hier heel open over geweest. Ook familie die dichtbij staat weet er van. Daardoor kan ik er heel goed over praten. Soms moeilijke dagen als er weer iemand meld dat ze zwanger is.... maar doordat bijna iedereen het weet is het voor mij gemakkelijker om even mijn hart te luchten. Mijn teamcoaches houden rekening met evt ziekenhuis bezoeken, en ik houd rekening met het maken van evt afspraken. Ik heb verder helaas weinig tips als praten, praten en nog meer praten... niet dat ik iedereen de oren van de kop af zeur of klaag. Veel verwerk ik zelf, in mijn eentje. Heb ik een kl*** dag omdat ik ongi ben geworden... dan jank ik, kruip ik onder een dekentje op de bank en ben ik stil en in mezelf gekeerd.... Na een dag klaart de boel meestal op en ga ik door.... doe dingen die ik leuk vindt... hobbel met mn pony door de bossen en geniet van andere dingen. Sterkte met wat er komen gaat meis! Liefs Cyntje78
na 12 maanden weet ik dat nog steeds niet. helaas heb na mijn miskraam wel veel gepraat om er over heen te komen,,ik denk er nog wel aan maar dor het praten heb ik mij het verdriet enigszins opzij kunnen zetten
Wij zijn in februari ook 2 jaar bezig en net als bij jullie zijn er geen oorzaken gevonden voor een uitblijvende zwangerschap. In maart moeten wij weer terug naar de gyn en hopelijk gaan we dan beginnen met IUI. Hoe ik ermee omga...ik weet het eigenlijk niet zo goed, ik doe maar wat. Op mijn werk weet maar 1 collega het en dat wil ik graag zo houden tot we zeker met behandelingen gaan beginnen, dan moet ik het wel vertellen. Verder weten onze familie en vrienden het wel en met hun praat ik er af en toe over, maar grotendeels verwerk ik dit alles toch alleen of met mijn vriend. Ik heb goede en slechte dagen, op de slechte dagen huil ik, ben ik boos en in mezelf gekeerd. Op de goede dagen doe ik leuke dingen, maak ik allemaal plannen voor de toekomst, enz. Maar de laatste paar maanden probeer ik wel te accepteren dat het bij ons gewoon niet makkelijk zal gaan en dat ik naast het zwanger proberen te worden ook weer moet proberen te genieten van wat ik nu wel al allemaal heb. Ik probeer het allemaal een plekje te geven en door te gaan met mijn leven, ik wil eigenlijk niet meer dat dit alles mijn hele leven beheerst en me zoveel verdriet bezorgt.
Ik weet ook nogsteeds niet hoe ik elke keer weer met de teleurstelling om moet gaan. Heb wel een paar maanden rust gehad, wist dat het toch niet natuurlijk zou lukken. Maar nu ik weer met iui ben begonnen komt ook de teleurstelling weer boven. Ik had ook nog een zwangere schoonzus, dus was helemaal niet makkelijk. Ik probeer toch door te gaan met leuke dingen doen en gewoon veel voor mezelf te kiezen. Geeft soms ook problemen hoor, maar voor mij het beste. Bij mij weten verschillende collega's het, voordeel is dat als ik een rotbui heb ze wel begrip tonen. En als ik weg moet krijg ik alle medewerking. Ze reageerde allemaal wel o wat erg, maar steunen me wel.