Hallo allemaal, ik heb hier met niemand over gesproken, behalve met mijn partner, maar wellicht zijn hier mensen die Hetzelfde hebben meegemaakt of meemaken. Dus ik gooi het eens eruit ik heb een fantastische dochter van 5 jaar. in De herfst wordt ze 6 jaar. wij Zijn echt dol op haar en we genieten enorm van haar. Het moederschap vind ik niet makkelijk vooral in combinatie met mijn introversie. Ik heb soms echt behoefte aan stilte en alleen zijn. Mijn dochter is extravert. Kletst veel wilt altijd met mij in contact staan. dat is allemaal prima, maar toen ik net mama werd werden mijn introverte eigenschappen overlopen door haar dus ik vond het echt pittig. Dit maakte dat wij besloten onze wens voor een tweede kindje uit te stellen. Toen onze dochter tussen 3 -4 jaar was, wilde we weer ervoor gaan. We waren heel blij met onze zwangerschap, maar ook onzeker. Waar zijn we in godsnaam aan begonnen! Bij de echo bleek het hartje niet te kloppen. Het kindje heeft 7 weken geleefd. De grond onder ons verdween en ik vond dit verlies heel heftig. Vooral omdat de miskraam opgewekt moest worden met medicatie. we besloten even te stoppen met alles. Even mij op rust laten komen omdat ik heel veel verdriet had over deze miskraam. een jaar later besloten we weer te proberen en ook dit kindje eindigde met 7 weken zwangerschap, we hebben 2 weken in twijfel gezeten omdat het ziekenhuis toch een hartje bleek te vinden, maar een week later weer niet. Ook deze miskraam moest ik opwekken met medicatie. Ik kan het gevoel dat het vruchtje mijn lichaam verlaat nog steeds voelen. Als ik aan de miskramen denk schiet ik weer helemaal vol. ik ben nu 35 en ik had het helemaal anders voor me gezien. Mijn dochter vindt het vreselijk om alleen te zijn en dit benoemt ze ook vaker. vandaag was ik in de speeltuin en dan zie ik broertjes en zusjes spelen. Kort op elkaar qua leeftijd. Stel dat ik nog een kindje zou krijgen is het verschil in de 7 jaar. Ik voel me falen als Vrouw, echtgenoot en moeder. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Ik zou graag nog een kindje willen, maar ben ergens ook bang. Wat als het weer een miskraam wordt? Wat als mijn introverte kanten een tweede kindje niet aan kunnen? wat als ik het nooit meer gaat lukken. Ik weet niet wat ik moet denken of doen…
Allereerst, wat vreselijk dat je die miskramen heb moeten meemaken zeg, echt heel zwaar Verder herken ik je gevoel (helaas) helemaal. Onze dochter is nadrukkelijk aanwezig, ze eist alle aandacht en praat hele dag door. Ik heb daarintegen juist veel behoefte aan rust en stilte. Heel pittig is dit, sommige dagen. Daardoor heb ik heel lang getwijfeld of ik een 2e kindje wil. Kan ik het wel aan? Vind ik 2 kinderen niet veel te druk? Maar toch zijn we er voor gegaan. Helaas staan we na 1.5 jaar nog met lege handen. Onze dochter wordt alweer 4 jaar deze zomer. En ik vind het leeftijdsverschil nu al groot worden. Dochter zei gisteravond nog "mama, als ik 4 ben.. krijg jij dan baby in de buik?" Zij merkt inmiddels ook dat al dr vriendjes en vriendinnetjes broertjes en zusjes hebben en zij niet. Maar doordat ze na de zomer 4 word, krijg ik rust. En dat brengt ook weer twijfels mee.. wil ik wel nog een keer een drukke baby/kind in huis? Kan ik dat nog een keer aan? Maar eigenlijk blijven m'n eierstokken rammelen, heb ik gisteren weer IUI gehad en blijf ik, ondanks de twijfels, hard hopen dat deze ronde raak is!
Wat naar dat je dat hebt moeten meemaken. Hier helaas ook 4 miskramen achter de rug in een goed jaar tijd en ook voor ik de eerste kreeg eentje. Wij zitten nu op het punt dat we zeggen we proberen het nog 1x en als dat weer een miskraam wordt is het klaar want nog meer verdriet wil ik niet. Dan is ons gezin nu ook mooi. Het helpt mij om te kijken naar wat er wel is ipv wat niet. Hier hebben we al 3 kids overigens. En dat is heel druk. Ik vond van 1 naar 2 de grootste overgang omdat het idd qua prikkels veel vraagt. Feit dat je introvert bent of extravert maakt daar echt niet voor uit hoor. Ik ben hartstikke extravert maar kan ook mega overprikkeld raken. Hier hebben we daar een goede weg in gevonden. Maar het moet niet hè .. met 1 kind kan je ook gelukkig zijn ..
Wat ontzettend akelig van je miskramen. Ik heb er 4 gehad, dus ik weet hoe traumatisch het kan zijn. We hebben bij mijn derde het nog een keer geprobeerd. Als die zwangerschap ook een miskraam was geworden, dan waren we ermee gestopt. Het had zoveel impact op mij, zeker die curettages vond ik akelig. Wat betreft het leeftijdsverschil kan ik je twijfels begrijpen, maar alles heeft voor- en nadelen. Je dochter is al zelfstandig en dat kan heel fijn zijn als je nog een baby krijgt en ze maakt het dsn bewust mee. En vanwege je introverte kant zou ik het al helemaal niet laten. Ik ben heel extravert, maar snel overprikkeld, man introvert, maar kan veel meer aan. En ieder kind is ook weer anders. Er is geen goed of fout. Doe waar jullie je goed bij voelen.
Wat naar dat je daar doorheen hebt gemoeten, ik heb ook 3 miskramen gehad en ondanks dat het al 11 jaar terug is ondertussen roepen die momenten nog steeds heel veel verdriet op. wat introvert betreft, daar heb ik geen ervaring mee, maar qua leeftijdsverschil.. Onze zoon is 8 en wij gaan nu voor de tweede. Het heeft heel lang geduurd voor mijn man er klaar voor was, gelukkig was ik jong dat we de eerste kregen. 21, dus ben nu 29. Maar mijn broer en ik schelen 8 jaar en hij is mijn beste vriend. Ik zie families waarin kids weinig schelen en die helemaal niet naar elkaar toe trekken. De keus dag wij nog graag een kindje wensen is dus ook omdat wij dat graag willen. Tuurlijk vind mijn zoon het prachtig als hij grote broer zou worden, maar dat is niet de doorslaggevende factor