Kinderwens compleet of niet...

Hier lees ik regelmatig verhalen over, dus denk dat je wel wat reacties zal krijgen.

Zelf had ik altijd het idee van 3 kindjes. Je weet wel, dat waarover je fantaseert. En ik had vrij snel na de geboorte van Noor het idee dat ik snel weer voor een tweede wilde gaan. Maar gaandeweg nam dat af en nu denk ik zelfs dat ons gezinnetje misschien wel compleet is met 1 kindje.

Niet echt een antwoord op je vraag, maar ik herken in ieder geval wel je wens/twijfel (onder invloed van hormonen of niet).

Heel veel succes met je bevalling en ik gok zo dat het antwoord vanzelf op je pad komt.

 

Blijkbaar toch niet zo'n gekke reactie op je vraag.

Het heeft hier best lang geduurd hoor, eer dat gevoel weg was.

Geef het tijd. Geniet straks van je gezinnetje in deze samenstelling en wie weet. En wie weet ook niet.

 

ik was bij 3 er heilig van overtuigd klaar te zijn... zware zwangerschappen en leeftijd speelden zeker mee.
ben nog voor een 4de gegaan.. en het is nu klaar.. gezin is compleet... maar nog vraag ik me af hoor of het echt klaar is, terwijl ik echt nooit meer aan een 5e zal beginnen..
er is wel een gevoel van missen, niet meer zwanger zijn , nooit meer bevallen.. maar dat gevoel slijt wel..

 

Ik wilde ooit 2 kinderen (de wens dus)
Uiteindelijk richting het serieus over kinderen bezig gaan, wilde ik er eigenlijk maar 1.. en tijdens de zwangerschap, en toen hij er was.. had ik ook gelijk: 'dit is het.. ons gezin is af.'

Ik wil het echt alleen bij Andy houden dus.

Mijn man had tijdens de zwangerschap nog iets van 'wie weet toch een 2de..' maar toen Andy geboren was, dacht hij gelijk:
'nee, dit is af.. ik dacht dus aan een '2e' omdat ik zo verwachtingsvol naar Andy was!'

Dus even wachten tot je 2de geboren is dan weet je gelijk of je compleet bent of niet! De wens voor de 3e kan dus goed de verwachting naar de 2e zijn!
Of wie weet voelt het inderdaad nog niet compleet en af!

Bij mijn ouders voelde 6 kinderen pas compleet!
Bij ons dus met 1 kindje al compleet!

 

meid wees voorzichtig met wat je zegt.
wij hadden ook zo iets van ja 1 is wel goed daar houden we heel veel van en ons gezinnetje is compleet. maar ik zie je banner en zie dat hij nog maar 2.5 week oud is.

wij gaan voor een 2e terwijl ik altijd riep van nee voor ons geen 2e we zijn compleet zo. maar toch is bij ons het gevoel gekomen dat we toch heel graag een 2e willen. dit gevoel kwam bij mij met 4 of 5 maand en bij mijn man met 8 maand ongeveer.

dus je weet het nooit het is nu nog zo vroeg omdat te zeggen denk ik. maar misschien ook wel niet en denk je echt na een tijdje nog steeds dat het zo goed is. maar ik denk dat je het een beetje te vroeg al weet aangezien ik dezelfde gevoelens had

 

wij dachten ook we izjn compleetmet 1 kindje. toen kwam toch nog nummer 2 en iets sneller dan verwacht. een 3e wil ik niet en mijn partner ook niet. wij zijn compleet.

moet wel zeggen dat ik soms het zwanger zijn mis, zo heerlijk gevoel vind ik dat. het is niet zo dat mijn zwangerschappen probleemloos zijn verlopen, alles behalve maar toch is het genieten en hoorde je mijn niet klagen. misschien dat het een soort van besef is dat dit je laatste weken zwangerschap zullen zijn.

 

hey hey,

Hier altijd gezegt dat ik 2 of 3 kinderen hoop te mogen krijgen
De zwangerschap van mijn 2e zoontje was niet prettig... had bekkeninstabiliteit al heel vroeg in de zwangerschap en kon al snel bijna niets meer...het enige wat ik deed was naar de fysio en de controle.
De bevalling verliep achteraf gezien prima en snel... maar ja zoals iedere vrouw wel vind op het moment zelf was het geen pretje...
Ik zei ook direct ''zooo dat doe ik nooit meer weer'' .
De dagen erna zei ik het elke keer weer en gaf zelfs aan dat ik niet begreep dat een moeder met 2 gezonde kinderen nog een kindje wil na al deze pijn hahaha.
En dat nadat ik bij alle 2 de jongens super snel bevallen ben
Nou en ja je raad het al.... ook ik kreeg al snel weer de kriebels en mijn man gelukkig ook.
Redelijk snel waren wij toen weer zwanger van ons 3e kindje...
Deze zwangerschap was nog heftiger...had al voorweeen met 25 weken en continu harde buiken en moest dus plat... moest rust nemen en deed of kon ik dat niet dan moest ik opgenomen worden.
de rest van de zwangerschap (tot 37 weken) dus bedrust genomen..
Af en toe even eruit via de rolstoel maar voor de rest zat ik in huis gekluisterd en had ik hulp nodig overdag voor mijn zoontjes van mijn moeder.
Van alle zwangerschappen heb ik enorm genoten ..van het leven wat ik voelde... vond het erg bijzonder om elke keer mijn buik te zien groeien en te bewegen ...heerlijk... maar mijn zwangerschappen opzich waren dus niet al te makkelijk.
Maar voor nu zeggen we ''we zijn compleet'' ... velen vragen ons ''en komt er nog een 4e?'' dan zeggen we heel snel.. nee dat past niet meer in de auto... dan beginnen ze te lachen.
Wij zeggen nu idd dat we compleet zijn en zo vloelt het voor nu ook wel.
Maar ik zeg altijd ''zeg nooit nooit''...

Dat je er nu al mee bezig bent zou best kunnen zijn dat je nu al een beetje aan het nadenken bent over dat alles wat je nu mee maakt wel eens de laatste keer zou kunnen zijn...
Ik vond dit namelijk ook heel raar bij mijn dochter.laatste keer een enorme buik, laatste keer voelen en zien bewegen, laatste keer weeen voelen, laatste keer bevallen...Ieder stukje wat ik afsloot vond ik best raar en voelde ook wel emotioneel... maar dat komt gewoon omdat je weet hoe bijzonder het is om zwanger te mogen zijn en een kindje op de wereld te mogen zetten... alleen ging bij mij dit niet samen met dat ik nog wel een 4e zou willen... hihih voor jou misschien dan toch wel een 3e ooit ??

 

Ik denk dat je heel erg je eigen gevoel moet volgen en afwachten hoe je je gaat voelen na de geboorte van jullie tweede. Wij willen heel graag nog een tweede en daar gaan we volgend jaar voor. In principe is het voor ons dan ook klaar. Maar ik zeg niet 'nooit' want wellicht willen we toch wel een derde. Verstandelijk zeg ik 'nee' maar je weet nooit hè?

 

hier nog zo mama.....na me 2 jongens hadden we zoiets van we zijn compleet het is goed zo. Maar na een half jaar begon het toch wel te kriebelen bij me man en stiekem ook bij mij. Ik raakte een paar maanden daarna zwanger van ons meisje. In het begin vd zwangerschap vroeg ik me af waar ik mee bezig was (was pure angst omdat ik al 2 gezonde kids had)...maar na de 1e echo was ik helemaal verkocht aan ons ukje. Tijdens de zwangerschap van onze kleine meid was ik er echt klaar mee wat betreft meer kinderen. 3 kinderen was echt super. Ik zou me zelfs na de bevalling laten steriliseren tot me vk en kraamverzorgster zeiden waar ben je mee bezig? je bent nog maar 23 jaar en je laat je nu al helpen?? Toen werd ik dus wakker en had ik ook besloten dat ik het ook niet zou laten doen. Maar een wens voor een 4e was er niet. Maar nu de laatste maanden ohhhh de kriebels zijn er zo erg! Nog 1x zo mooi wondertje in je buik, nog 1x je buik zien groeien, nog 1x het leven voelen, en nog 1x zo mooi leventje op de wereld zetten! Ik hoop het ook ooit nog mee te mogen maken, maar me verstand zegt nee niet doen je hebt 3 gezonde kinderen. Straks gebeurd er wat met mij of ons 4e wondertje....het kindje word er niet minder om maar je hebt er wel 3 lopen die ook alle liefde en aandacht nodig hebben. Maar aan de andere kant denk ik je weet nooit wat vantevoren je hele leven is een gok dus waarom nu dan niet? Maar goed we zien het wel, de wens is hier iniedergeval enorm aanwezig, of ik de stap ook ooit durf te nemen?? (hoop het stiekem wel)....

 

Ook iets wat mij erg bezig houdt.

Ik had altijd een 'ideaal' toekomstbeeld van 2 kindjes en het liefst diep in mijn hart een meisje..
Mijn zwangerschap was een hel, ik ben extreem misselijk geweest, kon wekenlang niet meer voor mezelf zorgen, met uitdroging en ziekenhuisopname tot gevolg. Daarna tot het einde heel erge maagklachten, en ik was uitgeput.
Na de zwangerschap ging het weer prima, ik was helemaal gelukkig. Maar de wens voor een tweede bleef wel van tijd tot tijd terugkomen. Ik durf het alleen niet aan, ik heb er een trauma aan overgehouden, bovendien wil ik het mijn dochter niet aandoen om mij zolang zo ziek te zien.
Maar aan de andere kant wil ik haar ook wel heel graag een broertje of zusje geven en misschien dat de tijd ooit nog zou komen dat het trauma zou zakken en ik t weer aan zou durven..

Na 15 mnd BV en veel slaapproblemen van mijn dochter, was ik (waarschijnlijk) uitgeput. Ik voelde me niet moe ofzo, maar bleef alle griepjes oppikken en uiteindelijk heb ik daardoor een prikkelbare darm en overgevoelige maag opgelopen; ik ben dagelijks misselijk en heb maagpijn.. Volgens de specialist moet ik er mee leren leven
Een tweede zwangerschap lijkt me nu helemaal uitgesloten. De eerste was eigenlijk al niet te doen, een tweede icm met mijn huidige klachten is (in mijn ogen) vragen om problemen. De eerste keer heb ik al dagelijks geroepen en gejankt dat ik niet meer kon.. Nog maar te zwijgen wat ik er uiteindelijk aan over kan houden. Ik wil mijn gezondheid niet op het spel zetten (weer en nog vaker uitdrogen, psychisch, verergering huidige klachten).

Of die wens nu echt is dat ik zo graag nog een kindje wil, of de hoop op een betere zwangerschap (ik heb heel erg het gevoel dat dat me ontnomen is, heb vrijwel niet kunnen genieten), ik weet het (nog) niet.
Het voelt nog niet compeet zo, maar ja, soms moet je je ideaalbeeld bijstellen. Mijn huidige klachten worden nu langzaamaan leefbaarder (met medicijnen, die niet samengaan met een zwangerschap). Maar wat heb ik en mijn gezin eraan als we wel 2 kindjes hebben, maar mijn klachten nog erger worden en t eigenlijk niet meer 'leefbaar' is.. (ik word er depressief van als ik veel/dagelijks ziek ben)

Anderzijds.. misschien heb ik (heeel veel) geluk en valt het mee. Kans is klein, maar het kán.. 'Probleem' is dat je het nu eenmaal niet ff kunt uitproberen hoe het zal zijn
Dilemma's!!

Overigens denk ik dat ik momenteel ook nog niet helemaal 'toe' ben aan een tweede. Ik vind het druk genoeg zo, dochter is niet bepaald rustig en makkelijk en ik heb niet meer zoveel energie door mijn klachten.
Ondanks dat ik nog steeds dat ideaalbeeld heb van 2 kinderen ooit (en liefst dicht op elkaar), zie ik heel realistisch gezien voor mijzelf op dit moment weinig meerwaarde. Ik ben blij dat mijn dochter nu heel veel zelf kan, niet meer zo hulpbehoevend is en goed slaapt, alle 'eerste keren' waren geweldig, maar een tweede keer lijkt t me veel minder bijzonder.. BV deed ik ook uit idealisme (gezondheid), niet omdat ik er nu zoveel van heb genoten... Tweede keer zou ik t sowieso niet zo lang doen, om mijzelf te beschermen.

 

Hier zullen er vast nog wel 2 komen als het ons gegund is.

Nu een kleine van 18 maanden en in februari uitgerekend van de 2e, maar een groot gezin lijkt ons super.

 

Toen nummer 1 bijna 2 was begon het bij mij heel erg te kriebelen. Ik was al erg snel zwanger en toen dat na een knul een meid bleek dacht ik dat ons gezin compleet zou zijn. Na haar geboorte heb ik wel een flinke klap gekregen. Ik vond de ovegang van 1 naar 2 kindjes erg groot en zwaar. Ik vond het zo lastig mijn aandacht te verdelen en er voor beide kindjes evenveel te zijn. Ook vond ik hetr lastig dingen t eplannen met een baby met een peuter. Toen ze net geboren was kon ik niet zo nog eventjes slapen als de kleine sliep want als meneer sliep was mevrouw wakker en andersom. Ik heb het wel een hele tijd heel moeilijk gehad. Onze dochter sliep ook tot 2 jaar niet door. Ze kwam soms wel 25 keer per nacht. Alleen even wat tegen haar zeggen of een slokje water was geneog om haar weer stil te krijgen maar toch..... Nee voor ons was 2 genoeg!

Totdat ze door ging slapen, ze steeds groter werd en we allebei tegelijk zeiden.....zullen we niet toch nog eentje....?? Het duurde even voordat ik zwanger was en toen dat eenmaal zo was sloeg de twijfel toe. Ga ik na 2 gezonde kindjes nog een gezond kindje krijgen? Tien we het hartje zagen kloppen op de echo verdween alles en was het genieten! Een fijne zwangerschap, een fijne bevalling en meteen......de wens voor een 4e!Maar dat gaat hier niet meer gebeuren hahahha Manlief vindt 3 genoeg! Ik had me ingesteld op weer een paar maanden wennen en plannen maar dit viel me in vergelijking tot de vorige keer wel 1000% mee.

 

Heb altijd het ideaalbeeld van 2 kindjes gehad. En dat is uitgekomen, ik heb 2 prachtkindjes, met 2 jaar ertussen.
Het idee 'dit is mijn laatste zwangerschap, mijn laatste baby' heb ik steeds wel in mijn hoofd gehad en dat maakte het erg bijzonder. Soms wel jammer dat ik het nooit meer zal mee maken, maar het is goed zo.

Ik vind het erg zwaar, met twee kleine kindjes waarvan de jongste niet doorslaapt en waarvan de oudste een echte peuterpuber is. Voorlopig zou ik er dus sowieso niet aan moeten denken, ook al omdat ik de tweede zwangerschap als veel vermoeiender en zwaarder heb ervaren dan de eerste.
En voor mij is er geen 'misschien over een paar jaar' meer, ik ben net 39 geworden en dat vind ik oud zat voor deze jonge mama.

 

Ik vond 1kindje al genoeg maar het zijn er toch (bijna) 3 geworden hihih. Allemaal gepland hoor.
Het begon toch steeds te kriebelen al heb ik echt zoiets van 3 is echt mooi gewoon kwa ruimte in huis allemaal een eigen kamer en het word nog een meisje ook na mn 2 jongens dus we zijn echt compleet.
Als mn vriend zich niet wil laten helpen (vind t eng en is zowieso als de dood voor spuiten hihih) dan laat ik het doen over een jaartje want ik wil nu echt niet perongeluk voor de 4 de keer zwanger worden dat word me echt teveel vind t genoeg dan.

Ben dan nog net geen 30 en vind tdan mooi geweest.

 

Ik herken je gevoel helemaal meid.
Ik ben net bevallen van mijn 2e dochter. Ik heb de laatste weken gezegd dat dit de laatste zwangerschap was. Mede omdat ik astma heb en daardoor de zwangerschappen iets pittiger zijn dan zonder astma. Bij mijn tweede zwangerschap had ik nog een kleine dreumes rond lopen, dus het was gewoon zwaarder dan de eerste.
Op het moment dat ik moest bevallen had ik echt iets van "ik kan me niet voorstellen dat dit al de laatste keer is".
Vroeger zei ik altijd, later als ik groot ben wil ik trouwen en kinderen.
En wanneer ben je dan groot? Ik ben getrouwd en heb nu twee kinderen. De eerste weken na de bevalling heb ik heel vaak gezegd dat ik echt nog wel een derde kindje wil. Maar dat mijn twee meiden eerst naar school moeten zijn. Nu zijn we ruim 5 weken verder en kom aardig terug krabbelen hoor. Vind het wel leuk hoe het nu gaat.
Ik heb dan een peuter van 1.5 jaar rond lopen en een baby, dus het is hier gewoon heel druk nu. Wel heel erg leuk trouwens.
Ik kan eigenlijk niet zeggen of ik mijn gezin compleet vind nu.
Aan de ene kant wel. We hebben een leuk huis gekocht waar we nu wonen, voldoende ruimte maar mocht er ooit een derde komen..... dan moeten we wat aanpassingen doen. Mijn oudste dochter Esmee heeft nu een heerlijke leeftijd, geniet volop van het meisje.
Daar is een baby gewoon saai bij..... hahahaha!! Je moet ineens weer overal aan denken, kan niet altijd zomaar met de oudste weg gaan. Nu op dit moment vind ik mijn gezin klaar.
Ga weer naar school dit jaar, pak het leven weer op.
Ben twee keer snel achter elkaar zwanger geraakt, dus wil nu genieten van alles.

Sommigen hebben na een paar kinderen echt meteen het gevoel dat ze klaar zijn. Dan ben je denk ik ook echt klaar.
Ik weet het niet, ik zie wel wat het leven me brengt.
Ben er nu geruster op dan rond de kraamweek, dus denk dat het ook hormonen zijn die met je spelen hoor .

Het is wel gek idee als je voor je bevalling zal moeten bedenken dat dit misschien wel de laatste keer is. Daardoor sta je er ook heel anders in, dat merkte ik wel. Bij de eerste wist ik gewoon dat ik alles nog een keer ging mee maken.

Geniet er gewoon nog even van

 

Hier ook vreselijk zitten wikken en wegen voor een 4e.
De eerste 2 waren als vanzelfsprekend. De 3e ook (nieuwe partner). En toen die 4e... Na mijn zoon had ik die welbekende hormonenkriebels van een 4e maar manlief niet. Bij mij ging het redelijk over en ik begon me af te vragen waarom ik eigenlijk een 4e wilde? Weer zo druk als met die 2 meiden vroeger? Zo snel op elkaar, helemaal gek werd ik ervan, maar ja toen stond ik er ook alleen voor. Dat was een hele andere situatie. Dat is nu niet zo. De wens was er wel, maar ik was bang om weer te verzuipen in al die drukte. En echt ik kan heeeel slecht tegen huilende kinderen. Dus net toen ik dacht misschien is het allemaal goed zo met 3 kids begon mijn man er steeds over, ach nog een 4e. Een maatje voor onze jongste, er zit zoveel leeftijdsverschil tussen de jongste en de meiden. Toen begon het toch wel weer te kriebelen mede door het enthousiasme van mijn man. Ach nog 1tje dan, nog 1x zwanger, nog 1x die buik, nog 1x alles...en dan afscheid van die tijd in mijn leven. Dan is het klaar, een 5e willen we niet dat wordt echt teveel. Mijn man grapt over 2lingen die ik zo graag wilde maar nu niet meer.. Waarschijnlijk ook deze keer heel snel zwanger. Ik kijk ernaar uit en toch ook weer niet, ben niet zo'n fan van het zwanger zijn, geef mij dat frummeltje maar alvast. Ik houd van de drukte van het gezinsleven en alles wat er zoal op een dag gebeurt, heerlijk vind ik dat. Maar ook die 2 daagjes werken, lekker alleen, in rust. 's Avonds als al die kindjes in hun bedjes liggen voel ik me helemaal gelukkig.
Succes met je keuze!! zeg nooit nooit!

 

wij hebben een zoontje van 1,5 en straks een dochtertje. wij vinden het prima zo en zijn dan ook helemaal compleet. het zwanger zijn is allemaal harstikke leuk en mooi maar 2 keer vind ik wel voldoende.
en dat is ook wat wij aankunnen eerlijk gezegd, ik denk niet dat we genoeg energie hebben voor nog meer kinderen. dus wij gaan lekker volop genieten van deze twee boefjes.