Ik vind het nu ook al zo raar. Stond net onder de douche en toen viel het op dat mijn buik toch weer een hele andere vorm heeft. Klinkt raar maar hoop toch dat ik snel ongi ga worden. Met jou gaat gelukkig wel alles goed zie ik.
@Mupkuh: Helaas weten we hier allemaal hoe je je voelt. Lichamelijk is het allemaal wel goed te doen, maar geestelijk is het een heel ander verhaal. Mijn eerste ongi kwam ongeveer 6 weken na de curettage, dus dat viel nog mee. Ik wens je veel sterkte!
hoi meiden, ik ben op 2 januari gecuretteerd na een MA. Na max. een week of 2 schijnt het hormoon uit je systeem te zijn. Tot op heden ben ik nog steeds niet ongesteld geworden (ik lees hier net dat dat aan het opbouwen van lagen kan liggen, nooit geweten) en wacht ook geduldig af. Direct na de curettage was bij mij het vloeien over, nog een paar dagen wat bruinige afscheiding maar verder niet, en verder ook geen klachten meer gehad, behalve last van een opgezette buik, wat na een week of 4 over ging. Het geestelijk proces is denk ik wel iets wat je tijd moet gunnen, zelf ben ik iemand van "niet zeuren en doorgaan" maar dat werkt hier niet. Ik probeerde mn normale ritme op te pakken, maar bleef erg moe, sliep veel en na een week of 6 kreeg ik een inzinking. Mijn advies; Praten Praten en nog ns Praten, met jezelf, je partner en wie je ook vertrouwd. Wat mij wel opviel is dat als je erover praat, je verbazend veel meiden in je omgeving hebt die het ook hebben gehad (maar dat hangt niemand aan de grote boom eh... ) en dat ik daar wel steun aan heb. Waar ikzelf, na 2 maanden, nog steeds moeite mee heb is dat ik het niet kan hebben als een kennis, die wel normaal zwanger is, compleet verliefd erover praat (iets wat ik normaal alleen maar leuk zou vinden). Toch een soort jaloezie, het hoort er blijkbaar allemaal bij. Succes met de verwerking meid, en op naar t volgende ei !
Thanks, jullie berichten doen me echt goed. Ik ben zelf ook iemand van niet zeiken en gewoon doorgaan. Ik probeer het positieve er maar van in te zien. Maar ik denk dat het niet de oplossing is. Eerst maar eens goed herstellen.
Hoi meiden, wat een herkenbare verhalen allemaal. Trees: ik heb een boekje over miskramen gekocht en hierin staat ook dat schuldgevoelens hele normale reacties zijn op je verlies. Hoort allemaal bij het verwerkingsproces. Daarom kan ik dat ook meer accepteren en mezelf ook we toespreken dat ik er echt niets aan kan doen. Mupkuh: meid, je hebt het dus allemaal achter de rug nu. Wat een leeg gevoel he. En ik blijf ook maar zo'n dikke buik houden, m'n broeken zitten echt te strak, vervelend is dat he. Ik heb geen curettage gehad, maar blijf last van krampen en bloedverlies hebben. Het komt er allemaal maar langzaam uit vind ik. Had de arts wel gezegd dat dat normaal is. Maar ben het bloed nu wel zat Zeeland: jij ook sterkte met gewenst. Ik merk ook dat praten praten praten helpt. En dat het hierbij niet werkt om zomaar door te gaan is zeker waar. Het moet echt een plekje krijgen en moeilijke momenten zullen zeker nog komen. Wij gaan morgen een weekje op wintersport. Dit stond al gepland en daar ben ik nu wel blij mee. Even afstand en samen er tussen uit. Ik wil jullie allemaal sterkte wensen! Marit
Ik bloed nu al bijna niet meer en ook mijn buik lijkt een stuk dunner alweer. Net alsof er een hap uit is. Is het wel zeker weg bij je.
Nou Marit ik denk dat ik hetzelfde boekje heb gekocht als waar jij het over had. Achteraf bezien heb ik denk ik ook helemaal niks fout gedaan, en als ik dat maar vaak genoeg zeh of hoor dan geloof ik het vanzelf. Fijne wintersport trouwens! Mupkuh, heel herkenbaar dat lege gevoel. Toen ik wakker werd uit de narcose, voelde mijn buik ook echt leeg. Vond dat heel raar, maar denk dat het ook wel begrijpelijk is. Fijn dat het lichamelijk snel de goede kant opgaat met je! Zeeland wat raar dat je nog niet ongesteld bent geweest? Heb je nog een nacontrole bij de gynaecoloog gehad en wat zei deze ervan? Hier zit ik nog steeds in de maandverbandfase, wordt er echt een beetje moedeloos van, want de curretage was alweer 2,5 week geleden. Geduld, geduld... en dinsdag heb ik weer een echo dus hoop dan meer te horen. Vraag me ook af of al het hormoon al helemaal weg is. Soms heb ik nog zo vlaagje 'ik voel me zwanger' heel raar.
mupkuh: ja ik heb een echo gehad na de miskraam. Omdat ik niet gecuretteerd ben moet het slijmvlies van de baarmoeder er nog uit, en dat kon ik vergelijken met een normale menstruatie. Vandaar dat ik nog wel bloedverlies heb. Denk dat mijn dikke buik meer van mijn darmen is, en dat het hcg nog niet genoeg gezakt is.
En Priscilla succes in het ziekenhuis maandag! Laat je nog weten hoe het gegaan is? Marit een beetje gekke vraag aan je, maar afgelopen weer verloor ik soort sliertjes weefsel. Kan dat baarmoederslijmvlies zijn en herken je dat?
Ik ben 5 februari gecurreteerd maar hier nog geen ongi helaas... Ik hoop dat die snel komen zodat ook wij verder kunnen gaan voor ons 2de kindje..
over het algemeen bloed je nog enkele dagen tot mischien een x aantal weken dan na de curretage duurt het gemiddeld 6 weken voor je weer ongi bent daarna gaat het vaak weer op de gewone weg dus normaal met 4 weken. ikzelf heb bij de eerste miskraam 7 weken gehad bij de tweede miskraam 6 weken en nu met een vroeggeboorte heb ik precies 5 weken er weer tussen en vervolgens 3 dus je kunt er zo weinig van na vertellen. hoop voor jullie hier allemaal dat jullie snel je droom in vervulling kunnen laten gaan net zoals ik liefs miriam
Ik heb gisteren een curretage ondergaan. Ik heb gisteren een beetje bloed verloren Vandaag zie ik al helemaal niets meer. Gelukkig maar want die bloedingen maken het emotioneel alleen nog maar moeilijker. Buikpijn heb ik ook niet. De curretage was emotioneel wel zwaar maar de spontane miskraam 2 jaar geleden vond ik ook wel moeilijk. Al die stolsels die je ziet verschijnen in het toilet en in je verbandje maken het toch ook heel zwaar. Wat dat betreft is de curretage voor mij dus best wel meegevallen. Ik heb wel 4 uurs op de recovery gelegen omdat ze mijn bloeddruk niet meer omhoog kregen. 80/40 is wel echt niet normaal. Het verschillende spuiten en baxters gehad om hem weer omhoog te krijgen. Het is nu namiddag en ben nu terug een beetje bekomen van alle ellende. Nog 1x waag ik de kans op een zwangerschap, hopelijk 3de keer goede keer. groeten miesje
Miesje veel sterkte de komende tijd! Het is inderdaad een grote ellende en helemaal als je het vaker moet meemaken. Een keer is al teveel! Het kan trouwens voorkomen dat je alsnog gaat vloeien, dus niet schikken als dat gebeurt. Ik hoop natuurlijk dat dat voor niet zo hoeft te zijn, en dat het lichamelijke gedeelte snel klaar is voor je! Emotioneel is het al zwaar genoeg. Miriam wat vreselijk en ik hoop ook dat jouw droom nu in vervulling mag gaan. We duimen voor iedereen hier!
Hoi meiden, ik heb 2 weken geleden een curettage gehad. Ik was 10 weken zwanger, maar het vruchtje is gestopt bij 7 weken. Ik wilde dat het gecuretterd zou worden, omdat ik bij de vorige miskraam er veel te lang mee gelopen heb voordat het lichamelijk weer goed was. Na de curettage heb ik bijna niet gevloeid, nu heb ik sinds een week bruin bloedverlies, kijk dit nog even aan. Ik merk nu dat ik in een zwart gat val, mensen praten er niet meer over en ik durf er zelf niet over te beginnen, ben bang dat ik dan voor grote zeur gezien word. Het moeilijkste vind ik als ik helemaal alleen thuis ben. Ik wil jullie allemaal heel veel sterkte wensen, want het valt allemaal niet mee. Groetjes Gerda
@Gerda: Wees nóóit bang om als een 'zeur' over te komen, wanneer je de behoefte voelt om over je verdriet te praten. Ten eerste vinden veel mensen dat heus wel begrijpelijk en bovendien is het belangrijk voor de verwerking van je verdriet. Wat er in zit, komt er anders toch wel een keertje uit. Hier op het forum hoef je in elk geval niet bang te zijn dat we jou een 'zeur' vinden. We zijn er hier voor elkaar in goede én slechte dagen!
Gerda, Mensen die het niet hebben meegemaakt weten niet hoe het voelt. Ik heb dit de eerste keer ook zo ervaren. In het begin vroegen ze ernaar en nadien moest je het maar verwerkt hebben, niemand polste nog naar je gevoelens. Dat is de de natuur, zo gaat het leven (dat is inderdaad misschien wel zo) Maar als je in de situatie zit kan je het zo niet aanzien. De tweede keer dat ik het nu meemaak, wil ik er met niemand in mijn omgeving nog over praten, wat ze zeggen helpt me toch niet vooruit, ze weten toch niet hoe het voelt om het mee te maken. ik heb hen dat ook duidelijk gezegd dat ik er niet over wil praten, ik zal het hier wel op het forum doen of tegen mijn echtgenoot Desnoods zoek ik hulp van buitenaf. Ik weet dus perfect hoe jij je voelt hoor. Maar een zeur ben je nooit, dat mag je niet denken. Je moet je gevoelens toch ergens kwijt kunnen. Je mag me altijd een PB sturen of ik heb ook msn als je graag eens een babbeltje wil slaan. Ik wil er voor je zijn, ik weet perfect hoe het is om zoiets mee te maken Liefs miesje
Ik heb 3 miskramen gehad en mijn gevoel is dat het steeds heftiger wordt. De vorige keren heb ik hetzelfde ervaren wat betreft de reacties. Ik zit nu zelf zo in de twijfel of ik nog wel zwanger wil worden. Als reactie krijg ik nu, dat ik nu geen beslissingen moet nemen, maar die onzekerheid als je weer zwanger bent zijn geestelijk ook erg zwaar. Lief dat jullie zo reageren en ik weet wel dat ik geen zeur ben, maar ben zo bang dat mensen dat gaan denken. Ik ben super onzeker geworden na dit alles. Ik was eerst altijd veel sterker en wist dat ik niets van anderen aan moest trekken, maar nu doet dat erge pijn. Groetjes Gerda
Gerda, Mensen zeggen inderdaad dat je nu te emotioneel bent om beslissingen te nemen of je inderdaad nog zwanger wil worden of niet. Hebben zij mij ook al gezegd. Ik wil het nog 1x proberen en dan niet meer omdat ik het emotioneel ook heel erg moeilijk heb. Ik ben normaal een heel sterk mens maar nu voel ik mij toch dieper en dieper wegzakken. De miskraam van 2006 had ik nog niet verwerkt en nu komt deze miskraam er ook nog bij. De hoop is een beetje teveel aan worden om het nog alleen te verwerken vrees ik. Bij mij waren de maandelijkse teleurstellingen (niet zwanger zijn) steeds erger en erger aan worden. Ik werd echt heel erg lastig voor mijn omgeving vooral mijn gezin kreeg het vaak hard te verduren door mijn hormoonschommelingen. Ik was niet te genieten. Toen ik in februari terug zwanger bleek te zijn kon ik de hele wereld aan, ik werd een ander mens, ik was weer vrolijk. Nu die 2de miskraam er weer tussenkomt weet ik niet wat de toekomst me weer gaat brengen, hoelang duurt het weer voor ik zwanger ga zijn, gaan de maandelijkse teleurstellingen weer zo hevig zijn? De angst om weer zwanger te zijn maar vooral om zwanger te blijven zijn enorm groot. We kunnen er niets aan veranderen maar dan de stress die er nog bij komt is dan ook weer niet echt gezond voor jezelf en de baby Mag het een troost voor je zijn dat er hier heel wat mensen zijn die hetzelfde meemaken dan jij en die echt weten wat jij nu doormaakt. Sterkte miesje