Zo wat een zware verhalen.. ik ben ook gecurriteerd 1 februari dit jaar en bij mij ging het allemaal voorspoedig al hoop ik het niet nog een keer mee te maken het is toch een hele operatie.. ik heb ongeveer een weekje gebloed en niet zoveel.. daarna zo nu en dan nog wat rode afscheiding maar daarna was het over.. kreeg precies 30 dagen daarna mijn eerst menstruatie alweer dus zit nu zo ongeveer op mijn eerste klus datum... Hopen dat ik ook snel weer snel van een nieuwe zwangerschap mag gaan genieten..
Hoi Meiden, Gerda, k herken wat je bedoeld, behalve een klein kringetje vraagt er niemand meer naar, terwijl je nu juist met je ziel onder je arm loopt. K ervaar zelf, nu de lichamelijke klachten weg zijn, dat je hoofd gaat malen, (en IEDEREEN lijkt zwanger, op TV, in je omgeving....) blijven praten; is zoooo belangrijk voor de verwerking! (of hier mailen... daar zijn we met zn allen voor!) Sterkte allemaal!
Nou Miesje, je vewoordt het precies zoals ik het bedoel, mijm gezin lijdt er ook erg onder. Ik merk zelfs dat ik mijn zoontje nu minder aandacht geeft, dat is de vorige keer ook gebeurd. En hij wordt al zo groot, heb het idee dat ik door dit alles veel van hem mis. Maar ben blij dat er hier mensen zijn die me wel begrijpen, dat doet me tenminste goed. Liefs Gerda
ja de angst om weer zwanger te worden en elke maand die stres of het wel of niet raak is dat is dodend daar ben ik het volledig mee eens ik weet ook niet goed of het opnieuw aandurf een zwangerschap maar ik wil zo graag moeder worden al van heel jong af aan wist ik dat ik kinderen wilde dat het zo moeilijk was om kinderen te mogen krijgen wist ik toen niet. in mijn eigen omgeving zeggen ze ook niet veel meer er wordt verder geleeft en ik sta bijna stil of loop achteruit. verder zie ik ook alleen maar zwangeren en mensen die net een kindje hebben heel zwaar is dat hun hebben iets wat ik wil ( stik jaloers ben ik dan) tot het ongezonde toen denk ik. Probeer nu eerst weer iets krachtiger te worden eer ik opnieuw deze stress in ga. voor iedereen hier ook veel sterkte met de keuze's die jullie nog gaan maken en ik hoop uit de grond van mijn hart dat ik en jullie toch over een poos een spruit in onze armen mag houden liefs miriam
Merken jullie ook dat sommige mensen raar doen? Ik krijg het gevoel dat mensen zich niet meer op hun gemak voelen bij je. Alsof ze niet weten wat ze moeten zeggen en het daarom maar doodzwijgen of nog erger je negeren. Ik krijg bijna het gevoel dat ik iets fout heb gedaan, waardoor ik het weer ga baggetaliseren naar anderen toe om hun op hun gemak te stellen. Dat kan natuurlijk ook niet de bedoeling zijn! En als ze al wat zeggen dan komen er bij sommige de meeste stomme opmerkingen en cliches uit. 'Het was nog niks', 'het zou anders gehandicapt zijn' en 'je bent nog jong dus geniet nog maar even van het leven'. Ja hoor alsof je met kinderen niet meer kan genieten van het leven, alsof ik niet verdrietig mag zijn over het feit dat het kindje niet gezond was en het was al wel wat! O ja en de topper natuurlijk, 'het komt zo vaak voor', dus....dan mag ik niet verdrietig zijn? En nu ik toch op dreef ben, ik las van de week in een boek het volgende. Een miskraam heeft vaak als nut om mensen die niet meer in contact met hun eigen gevoel staan daar bij te helpen. Shit is het zeker ook nog mijn eigen schuld want ik sta niet meer in contact met mijn eigen gevoel volgens dat boek en een miskraam is nuttig? Wat een ongelooflijke onzin. Ik denk dat jullie helemaal gelijk hebben dat mensen die het nooit hebben meegemaakt het gewoon niet begrijpen, maar kunnen ze niet nadenken voordat ze iets zeggen? Sorry hoor dat ik hier even mijn frustraties weg schrijf, maar als ik dat in mijn omgeving doe dan wordt het altijd vergoeilijkt. Wij zijn allemaal hartstikke verdrietig en een beetje steun kunnen we wel gebruiken! Ik best wel boos eigenlijk
Trees, Wat jij schrijft is echt wel heel herkenbaar. Mensen weten niet wat ze zeggen. Ze kwetsen je nog meer door iets te zeggen dan door niks te zeggen. Ik heb besloten om er in mijn omgeving met niemand meer over te willen praten. Heb dat heel bewust zo gezegd dat ze mij er niets meer over moeten vragen of er niets over moeten zeggen. Ik ondervind zelf dat dit voor mij het beste is. Mijn eigen moeder was heel jong toen ik en mijn broer geboren werden. Ze heeft me gezegd dat ik toch wel moet rekening houden met mijn leeftijd, precies of ik ben al stokoud. Nu mijn besluit: ik wil er niet meer over praten, ze weet dat nu, en kan me dan ook niet verder meer raken met dingen te zeggen die ik niet wil horen. Ik zal mijn frustraties en gevoelens hier wel van mij afschrijven en anders zoek ik gespecialiseerde hulp van buitenaf om erover te praten. Heeft er iemand ervaring met psychologen die je geholpen hebben om over je miskraam te praten en waardoor je er sterker uitkwam? groeten miesje
wat je schrijft trees dat ervaar ik ook de omgeving weet niet wat te zeggen zwijgt of onloopt me net of ik een besmettelijke ziekte heb en ze die kunnen oplopen door dicht bij me in de buurt te komen. mensen die je eerst veel zag komen niet meer en bellen is ook al niet meer ik begrijp niet dat mensen niet snappen dat juist nu ik zo graag wil dat ze komen en dat ik niet alleen hoef te zitten sávonds of ik ben heel naief of de mensen zijn veelste druk met hun eigen leven en er is geen plaats voor iemand die aandacht nodig heeft zoals ik nu. maar daarom ben ik zo ontzettend blij met dit forum hier want ik kan hier wel mijn aandacht kwijt. maar ik heb nu maar 1 wens nee 2 in is dat we allemaal een kindje krijgen nog 1 of meer hihi en de tweede ik zou van de daken willen schreeuwen dat mensen meer begrip moeten hebben en meer aandacht moeten geven aan ons wij die zo'n pijn hebben van binnen zo ook mijn hart is even weer gelucht liefs miriam
Hoi meiden, Mag ik me aansluiten bij jullie forum? Het is zo herkenbaar jullie ervaringen! Zelf heb ik helaas als 3 keer een MK gehad, de laatste in januari dit jaar (curretage op 4 januari) . Sinds de curretage, nu bijna 10 weken geleden, ben ik nog niet ongesteld geworden. Afgelopen vrijdag ben ik in het ziekenhuis geweest want ik vond dat ik lang genoeg afgewacht had na de curretage, maar helaas zit er niks anders op dan nog langer afwachten . Ik heb het daar heel zwaar mee. Drie maanden noodgedwongen in de wacht gezet worden is zo frustrerend :x ! Over het spreken met anderen mensen. Ook ik heb maar een select aantal vrienden met wie ik mijn emoties deel. Tegen de meeste mensen hebben mijn vriend en ik echter gezet dat wij liever niet meer over onze miskramen praten. Soms is het meer of andere mensen hun gemoed moeten sussen door het over het gebeurde te hebben - dan krijg je gesprekken die beginnen met "ik vind dat ik het er toch even met je over moet hebben" - in plaats van dat het ons goed doet. Vaak wil men ook op zeer ongelukkige momenten een goed gesprek aanknopen, op momenten dat wij er juist niet op zitten te wachten... Ik kan iedereen maar één advies geven: wees duidelijk als je het er niet over wilt hebben! Deel je emoties en lucht je hart als jouw dat goed doet, maar als het je geen goed doet maar je liever op een andere manier met je verdriet omgaat, dan moeten anderen daar respect voor opbrengen. Ik heb afgelopen vrijdag - na het bericht dat het wellicht wel 12 of meer weken duurt voor ik voor het eerst weer zie na de curretage - besloten niet meer mijn leven te laten leiden door de MK. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar afgelopen weekend ben ik voor het eerst sinds hele lange tijd met een goede vriendin weer naar de sauna gegaan en dat was echt heerlijk. Verder heb ik me op het werk gestort, ben ik heel veel aan het sporten (is mijn ultieme uitlaatklep en rustgever) en ga ik regelmatig op stap! Stategie is 'weg met de ellende en weer genieten van het leven . Tuurlijk gaat het met ups en downs en komen de tranen nog regelmatig, maar ik kan het nu allemaal beter accepteren en weer vooruit kijken. Het is nog al een mega verhaal geworden, sorry . Sterkte allemaal met het verwerkingsproces en als jullie het goed vinden klets ik verder met jullie mee. groetjes, Pooltje [/i]
pooltje ik kan me voorstellen dat het heftig is maar dat je toch door wilt en het kappen met het er over hebben ja dat heb ik ook al heel snel bij een aantal gedaan. soms moet je knopen doorhakken. Ik denk dat je altijd overal welkom bent om mee te kletsen hier in iedergeval van mij wel jij ook heel veel sterkte nog liefs miriam
he miriam, Alles heeft z'n tijd nodig. Je zult zelf aanvoelen en je ventje wanneer je er volledig weer voor gaat.We trekken je mee over de eindstreep. Het is inderdaad zo als je zwanger wil worden of moeder is het precies of je niets anders meer ziet.
Het doet me goed dat jullie hetzelfde ervaren als ik. Begrijp me niet verkeerd, want ik vind het heel naar dat jullie in het contact met anderen tegen hetzelfde oplopen als ik. Wat ik bedoel dat ik me daardoor meer zeker voel en dat het dus echt niet aan ons ligt, maar aan de buitenwereld. Het gevoel dat je een besmettelijke ziekte hebt is zo herkenbaar, maar eigenlijk is het gewoon onzin. Ik vind dat mensen rekening met ons moeten houden en ons moeten steunen. Hoeveel is het gevraagd van vrienden om even een belletje te doen of een schouder te bieden waarop je kan uithuilen? Aangezien dit bij sommige teveel gevraagd lijkt te zijn, dan kiezen we zelf de personen uit met wie we er nog over willen praten. In mij geval blijven er weinig mensen over, dus ik richt me gewoon op mijn vriend en onze toekomst met hopelijk ooit een kindje. Voor mij is dit momenteel het belangrijkste in mijn leven, ondanks dat het pijn doet dat sommige zo reageren. Dat gezegd te hebben even wat goed nieuws! Ik ben gisteren bij de gynaecoloog geweest en eindelijk zag de echo er goed uit. Er was even sprake van een tweede curretage en dat blijkt niet nodig. Nu is het afwachten tot mijn cyclus op gang komt. Ze konden aan mijn baarmoeder en eierstokken zien dat dit nog even kon gaan duren, maar daar ben ik nu in ieder geval op voorbereid. Pooltje kom lekker hier je verhaal schrijven. Het lucht mij in ieder geval ontzettend op. Miesje ik heb zelf geen ervaring met verwerking van miskramen bij een psycholoog. Ik heb misschien wel wat tips waar je op kan letten als je een geschikte psycholoog zoekt. Het belangrijkste is dat je iemand zoekt die gespecialiseerd is en ervaring heeft met rouwverwerking. Je hebt veel soorten psychologen met allemaal hun eigen specialisme. Verder zou ik letten op wachtlijsten, vergoeding van de verzekering, en of het klikt en je veilig voelt bij iemand. Ik zag dat je in Belgie woont en ken het systeem daar niet goed, maar in Nederland geldt dat je beter niet bij een overheidsinstelling moet aankloppen. Deze worden vaak wel vergoed, maar hebben als nadeel dat het contact vaak minder persoonlijk is, dat ze ivm subsidies zoveel mogelijk productie (!) moeten draaien, en dat behandeling vaak volgens protocol gaat waardoor er niet specifiek op jouw situatie gelet wordt. Kleinere praktijken hebben in Nederland vaak ook kortere wachttijden, maar je moet dan wel goed opletten of iemand aangesloten en goedgekeurd is door de beroepsvereniging van psychologen. Nou dit is een heel verhaal, maar als je meer wilt weten kun je me altijd even pb'en. liefs!
voor mij is t helaas sinds afgelopen vrijdag een heel bekend verhaal... we gingen naar het zk voor de echo en de optie dat t niet goed zou zijn, had ik wel rekening mee gehouden maar de klap kwam toch harder dan verwacht! het kindje zou nu 12 weken, maar was op de echo 8 wk en 5 dagen zijn. dus missed abortion... ik kon gelijk naar de gyn als ik wou voor medicijnen zodat t sneller afgestoten zou worden. ik ga ervan uit dat t bijna hetzelfde is als een abortuspil, maar dat weet ik niet zeker. het leek me in ieder geval niks en wou dus nog even afwachten tot het spontaan kwam. de verloskundige belde ook nog om erover te praten en met haar had ik afgesproken tot vandaag af te wachten. was er nog niks gebeurd dan had ik voor t weekend nog een afspraak bij de gyn. Na het weekend heb ik besloten samen met mn vriend dat ik zo snel mogelijk naar de gyn wou en ik kon maandag gelijk terecht gelukkig. nu wordt ik vrijdag gecurreteerd. alleen zie ik er heel erg tegen op! ik krijg een algehele narcose gelukkig, want de ruggeprik zag ik helemaal niet zitten! mn baas laat me gelukkig vrij in wat ik wil. maandag ben ik thuis gebleven, gister heb ik een halve dag gewerkt en vandaag 2,5 uur omdat ik naar anesthesie moest. morgen blijf ik toch liever even thuis, omdat het allemaal heel veel energie van me vreet! en volgende week kijken we nog wat ik gaan doen, allemaal in overleg met mn baas. zoals vrijdag was t een giga mokerslag die op ons in sloeg, maar kan er vrij goed over praten. een collega van me waar ik een goede band mee heb, pakte me gister stevig vast en gaf me een dikke kus op mn wang. heel lief maar dat kon ik weer niet hebben... dat was net teveel. mn vriend en ik praten er gelukkig ook veel samen over en dat scheelt ook! alleen net als wat ik hier meer hoor, de omgeving weet vaak niet hoe ze zich moeten gedragen, geen houding te geven. dat is niet alleen vervelend voor mij natuurlijk maar ook voor hun. op t werk werd er dan ook weinig gezegd gister. maar een vriendin/collega die heeft de rest proberen duidelijk te maken, dat ze gewoon normaal moeten doen en hoop dat ze er wat mee doen! maar de meeste mensen die dicht bij ons staan die leven met ons mee, bellen of smsen. maar zijn er wel voor ons en dat scheelt! ik weet niet of jullie dat ook hebben gedaan? maar ik ga vrijdag aan de gyn vragen of ik de echo foto mee kan krijgen. heb er geen gekregen en als ik er over nadenk wil ik m toch graag hebben! t zou wel de 1e zijn! en wil ik de foto alsnog niet meer hebben, kan ik m altijd nog weg gooien. nou, een heel verhaal, en t klinkt heel stom, maar ben wel een btje opgelucht om jullie verhalen te lezen. aangezien er veel op je af komt en voor iedereen is dit natuurlijk verschillend, maar je bent niet de enige. wij gaan er straks ook wel weer voor, als we er allebei klaar voor zijn. ik wens iedereen heel veel sterkte bij t verwerken van het verlies en hoop dat er nog een mooie kans komt voor jullie! groetjes joyce
@Jojo, wat erg dat het ook bij jou mis gegaan is . Ook al hou je rekening met het feit dat een echo ook kan laten zien dat het mis is, komt dat erg hard aan. Als je het vraagt krijg je je echofoto meestal wel mee, of je ook later de foto nog op kan vragen weet ik niet maar het lijkt me dat de foto bewaard blijft in de computer dus dat die opnieuw kan worden geprint. Bij mij hebben ze er elke keer om gevraagd, maar ik heb alleen van de laatste keer een echo die gemaakt was met 7 weken toen er een hartje klopte en alles goed leek... De curretage zelf is een lichte ingreep, waar ik zelf nooit last van heb gehad. Wel moet je daarna wat rust houden. Zelf was ik 2 dagen na de operatie gaan hardlopen (of beter gezegd joggen) in het bos omdat ik even de emoties kwijt wilde en dan werkt sporten bij mij het best. Maar dat was te vroeg en daar heb ik toen best een paar dagen last van gehad. Je moet verder voor jezelf beslissen wanneer je je weer sterk genoeg voelt om te werken. @miesje, ik heb geen ervaring met een psycholoog. Toevallig opperde een vriendin van mij laatst ook of ik niet eens met een psycholoog wilde praten, omdat zij het gevoel had dat ik mijn verdriet onvoldoende een plekje gaf. Maar ik voel me goed bij hoe ik het nu doe: ik praat erover met mijn vriend en een paar goede vrienden en verder stort ik m'n hart uit op het forum . @Trees en Mirjam, als je het gevoel hebt dat goede vrienden of familie jullie ontlopen of raar doen, is het dan niet een idee om eens zelf een goed gesprek met ze hierover aan te knopen? Ik weet dat dat moeilijk is, maar misschien lucht het voor jullie en ook de anderen op als het wel een keer ter sprake wordt gebracht en zal je zien dat ze daarna wel beter in staat zijn om er voor jullie te zijn. Het is waarschijnlijk niet zo dat ze niet willen, maar dat ze niet weten hoe. Toen ik afgelopen vrijdag te horen kreeg dat ik nog langer moet wachten op de 1e ongi na de curretage heb ik een sms-je verstuurd aan twee goede vriendinnen met de boodschappen dat ik behoefte had aan accute opbeur-actie. Dat heeft geresulteerd in een heerlijk dagje sauna de dag erop met één vriendin en morgen ga ik met de andere vriendin lekker eten en een filmpje pakken. En dat terwijl deze vriendinnen dachten dat ze mij maar even met rust moesten laten... Soms weten je vrienden dus niet meer wat ze voor je kunnen doen en een simpel sms-je of telefoontje als je ze nodig hebt omdat je het even te zwaar hebt doet dan wonderen ! Groetjes, Margot
Jojo, Jammer dat je je hier ook moet melden. Hoe minder mensen hier komen hoe beter eigenlijk. Ik wil je alvast heel veel sterkte wensen om alles een plaatsje te kunnen geven en het te verwerken. De curretage is bij mij echt meegevallen. Ik had het lichamelijk dan erger verwacht. Ik heb alleen de dag van de curretage een beetje gevloeid en klein beetje buikpijn gehad. Psychisch is het natuurlijk wel zwaar. Voor iedereen is het natuurlijk wel anders, hoe je het ervaart. Alvast heel erg veel sterkte. En we sleuren je er wel mee door en helpen je erboven op hoor groetjes miesje
hoi praten helpt niet altijd soms leg je het vekeerd uit waardoor het nog erger wordt ik accepteer het zoals het is. heb na mijn mening genoeg prikkels achtergelaten bij de mensen die ik bedoel. ik heb wel ervaring met een psyg ik doe een emdr sessie dat is speciaal voor rouwverwerking want misrkamen en mijn dochtertje de vroeggeboorte vallen hier allemaal onder het is een vrij nieuw iets ga ook na een particulier 1ste lijn psyg is dat en dan is d eigen bijdrage per keer 10 euro en je hebt bij een basis verzekering recht op 9 behandelingen dus je kunt er even mee voor uit hoe dat in belgie is weet ik niet maar het moet direct klikken anders daar niet in behandeling gaan. ik ben er heel blij mee mocht je meer er van willen weten pb me dan liefs miriam
Jojo, ik wil je heel veel sterkte wensen, ik heb 2 dagen erge buikpijn gehad na de curettage, maar bijna geen bloedverlies. Ik ben een week na de curettage thuisgebleven van mijn werk, had ik erg nodig. Van de week belde een goede vriendin me op, op dat moment voelde ik me niet goed, was erg in de war. Helaas kreeg zij de volle laag, maar ze begreep erg goed wat er aan de hand was. Gelukkig trok ze het niet persoonlijk aan, want het was niet op haar gericht, want zij informeert en praat veel met mij, terwijl zij dit nog nooit heeft meegemaakt. Wat betreft de familie heb ik er wel erge moeite mee, binnenkort Pasen en dan is het voor de kinderen paaseieren zoeken, ik zie daar nu erg tegen op, omdat ik sinds een dag na de curettage niemand meer gesproken heb. Ze hebben niet eens meer geinformeerd. Het blijft erg moeilijk allemaal, ik word er ook superchagerijnig van. Ik ben onder een behandeling van een psycholoog, omdat het mij allemaal ontzettend onzeker maakt. Ik kan daar goed praten en hij leert met mijn omgeving om te gaan en er minder van aan te trekken, lukt nog niet zo goed. Groetjes Gerda
iedereen heel erg bedankt voor de berichtjes! gelukkig krijgen we heel erg veel steun van de naaste familie en vrienden! daarom snap ik niet dat het bij veel anderen niet gebeurt.. dat is toch niet meer dan normaal. ik kan me dan ook heel erg voorstellen dat je erg tegen pasen op ziet gerda. maar heb je er helemaal geen zin, kies dan lekker voor jezelf en ga je eigen ding doen met pasen. dat zullen ze dan maar moeten begrijpen vind ik. niemand kan voor je bepalen wat je moet doen. wat ik me nog wel af vroeg, maar als je straks weer zwanger bent, krijg je dan ook eerder een echo omdat t nu mis is gegaan, of moet je toch nog wachten tot 11 of 12 weken? ik hoop dat t dan eerder kan! liefs, joyce
Lieve Meiden, Dames, Bijna raar om te zeggen, maar geeft en goed gevoel dat je niet "alleen" bent in het meemaken van een Miskraam... Je zit vol met vragen, onduidelijkheden en angsten en spanning, wat eigenlijk niet! Viavia op deze site gekomen en alle wat ik lees zo herkenbaar! Helaas voor mij ook op 05-02-2008 Curretage, net 8 weken oud Smurfje... Na veel verdriet, schuld gevoel en eigenlijk all over bluh, nu weer "oefenen" want Smurfje is meer dan welkom... Lief en hartverwarmend om dit Forum te lezen. Sterkte allemaal! Liefs Jenn
Joyce, In de eerste weken werd ik ook wel gesteund, maar na de curettage werd dat een stuk minder, het is nu 3 weken geleden en ik heb het er nog heel moeilijk mee, maar mensen in mijn omgeving vragen nu niet meer hoe het gaat. Wat betreft de echo, dit was mijn 3e miskraam en heb gewoon mijn eerste echo met 12 weken gekregen. Vanaf nu word ik als ik zwanger ben de eerste 12 weken nauwlettend in de gaten gehouden, en zal dan vroeger een echo krijgen. Maar na de eerste en tweede miskraam, moest ik gewoon wachten tot 12 weken. Gerda