Ik wacht nog steeds geduldig op mijn eerste ongi grrrrr ben het verdorie nu echt zat! 3 april hoorde ik het nieuws dat ook beetje twee het niet gehaald had en nu twee maanden later moet ik nog steeds wachten om er uberhaupt weer iets van te kunnen maken. Maakt me verdrietig
Voor mij is het hier dus de eerste keer. Geen idee hoe het allemaal werkt. Heb dus eerst een nieuw onderwerp aangemaakt ipv hierop aan te sluiten. Mijn verhaal is als volgt: 6 weken geleden zijn we tijdens de eerste echo erachter gekomen dat het vruchtje niet meer leefde. Eén week later ben ik gecureteerd. Na anderhalve week lichtoranje/geel gevloeid te hebben nergens meer last van. Nu vandaag eerste bloeding, menstruatie? Betekend dit dat we het weer kunnen gaan proberen? Niet dat we nu zo braaf zijn geweest, maar leek me wel fijner eerst een menstruatie te hebben. Lichamelijk ben ik er wel klaar voor, emotioneel vind ik het allemaal erg zwaar. Bovendien lijkt het wel alsof iedereen zwanger is!
Ik ben afgelopen donderdag gecurreteerd. Bloedverlies is nu al gestopt, dit komt ws omdat ik tijdens de operatie al heel veel bloed ben verloren. Heb nog wel krampen in mijn buik en moet toch echt wel rustig aan doen. Emotioneel ben ik een wrak, het lijkt inderdaad net of iedereen zwanger is . Of misschien zie ik alleen de zwangere dames maar lopen.. Ik hoop dat mijn cyclus niet teveel op hol is geslagen, we willen eigenlijk zo snel mogelijk weer gaan klussen... Iedereen in ieder geval heel veel sterkte!
hallo ik ben helemaal nieuw op deze site en als ik zo een beetje alles lees denk ik dat ik hier helemaal goed zit..ik heb twee miskramen gehad en blijf alles nog steeds positief bekijken .... we geven de moed niet op.... ik wil iedereen die wel zwanger is nu van harte feliciteren en voor degene die het nog niet geluk is SUCCES gr corina
Berdien: Wat vervelend voor je! Hoever was je en hoe kwamen ze erachter? Het is bij mij ook allemaal erg vers en ik merk dat ik het fijn vind om met onbekenden erover te praten. Al helemaal als zij weten wat jij voelt. Ik hoop dat het jou ook kan helpen. Veel sterkte. Voor iedereen bij wie het slecht/minder gaat veel sterkte. Ik zou willen beloven dat alles goed komt, maar helaas kan ik dat niet. Bij mij is het nu duidelijk een menstruatie. 25% van mij baalt, 75% is opgelucht en blij dat mijn lichaam weer werkt en dingen doet die ik ken en vertrouw. We gaan gewoon opnieuw beginnen.....
Ik heb ook een missed abortion gehad bij 11 weken met behoorlijk wat complicaties hierna (ziekhuis opname e.d.). Ik was ook erg bang, maar wilde toch graag snel weer zwanger zijn. Gelukkig was ik binnen 2 maanden weer zwanger. Wel heel bang geweest in begin. Pas na 20 weken realiseerde ik me dat het nu wel eens goed zou kunnen gaan. En het is goed gegaan! Ik heb nu een super gezonde vrolijke meid van ruim 6 maanden. Ik vond het fijn om weer zwanger te zijn op de uitgerekende datum van missed abortion. Ik was zo mijn mijn 'nieuwe' zwangerschap bezig, dan deze dag eigenlijk zonder veel nadenken voorbij is gegaan. Volg je gevoel en denk er aan dat het niet voor niets is misgegaan. Ik ben blij dat het mis is gegaan. Gaf me ergens wel vertrouwen in mijn lichaam. Deze is in ieder geval in staat om een ongezond kindje op te sporen en uit te stoten. Dat gaf meer vertrouwen op een goede afloop bij nieuwe zwangerschap. En ja, perfect kindje nu... Succes..
Momi: Ik was ws rond de 10 of 11 weken, ze kwamen erachter met de eerste termijnecho. Vind het ook fijn om er over te praten, vooral omdat ze in mijn omgeving zeggen; je bent nog zo jong het komt vast wel een keer. Maar dat helpt niet echt met de verwerking hiervan. En vandaag weer een bezoekje gebracht aan de gyn omdat ik zo'n verschrikkelijke buikpijn heb. Weer een inwendige echo gemaakt, dit was erg prettig Het schijnt dat er nog wat stolsels in mijn baarmoeder zitten, die de buikpijn veroorzaken. Moet het weekend nog ff aankijken of het wegtrekt en anders mag ik maandag gezellig WEER langskomen. Aangezien ik niet meer vloei komt het er ook niet zo makkelijk uit. We zullen wel weer zien hoe het verder gaat lopen.
Hallo dames, Begin mei werd ik ook gecuretteerd. Het was zwaar, maar verliep wel goed af. Het was wachten wanneer mijn menstruatie zou aantreden. Gelukkig precies na 28 dagen. Was blij toe ik het gisteren zag. Heb dan weer vertrouwen in mijn lichaam en....we staan te trappelen om het weer opnieuw te gaan proberen. Heel veel strekte voor jullie allemaal.
Ik zwalk heen en weer tussen de diverse fora hier. Eerst zat ik veel op 'vruchtbaarheidsbehandelingen', omdat ik helaas niet zwanger kan worden van mijn vriend. Met de liefdevolle hulp van een spermadonor ben ik na bijna drie jaar wachten eindelijk zwanger geworden, maar met de echo van negen weken kwamen we erachter dat ons wonderkindje al twee weken niet meer leefde. Ik word aankomende woensdag gecuretteerd... En nu zit ik dus thuis met een dood embryootje in mijn buik. Mijn borsten doen nog pijn, ik ben nog steeds moe, ik voel me zwanger, maar ik weet dat het afgelopen is. Donderdag, toen we de echo kregen, was ik heel verdrietig, vrijdag was ik boos, gisteren wilde ik nergens aan denken en vandaag voel ik me... Leeg. Ik heb er geen seconde over nagedacht, natuurlijk wil ik opnieuw proberen zwanger te worden. Maar met een donor is dat wel net een tikkie ingewikkelder dan wanneer je het zelf kunt doen. Ik zie er tegenop om straks weer ovulatietesten te moeten halen, om met de donor te smssen wanneer het tijd is, om naar hem toe te rijden en om mezelf te insemineren. De vorige keer kon ik me daar nog best overheen zetten, maar nu komt het me allemaal zo bizar en klinisch voor. Het heeft helemaal niets te maken met de liefdevolle relatie tussen mijn vriend en mij. Terwijl juist onze liefde de basis is voor ons verlangen naar een kind. De gynaecoloog zei dat de curettage onder volledige narcose wordt uitgevoerd. Daar ben ik blij om, ik hoef er niets van mee te krijgen. En mijn lief heeft woensdag vrij genomen, zodat hij de hele dag bij me kan zijn. Ik zie er tegenop, ik wou dat het al voorbij was. En ergens diep ik mijn hart wil ik nog steeds dat het niet waar is, ook al was de echo van het levenloze boontje overduidelijk. Was een normale zwangerschap mogelijk geweest, dan had ik waarschijnlijk ook niet afgewacht, dan was ik gelijk weer begonnen met proberen. Maar in ons geval is afwachten helaas de enige mogelijkheid: Pas nadat mijn cyclus weer op gang is gekomen, kan ik mijn ovulatie bepalen. En dus moeten we wachten. En we wachten al zo lang, en er is al zoveel tegen gevallen. Wanneer houdt het op? Belle, eigenlijk gewoon heel boos. Maar ja, op wie moet je boos zijn?
hallo meiden nou ik verhuis van de januari mama's naar hier, had vendaag me 2e echo en toen bleek dat het hartje niet meer klopte, ik had 9 wk moeten zijn. ik zou nu een week w88 en dan vrijdag weer terugkomen om te zien hoe of wat, maar denk dat ik maandag ga bellen of ik niet meteen al een afspraak kan maken voor curretage, want vind dit wachten op de krampen en bloedverlies veel vervelender, voor t zelfde geld duurd t nog weken... voel me echt ontzettend kut, vorige week met echo was t nog goed, hartje klopte gewoon... liefss
Hallo Trees.. Ik heb eind mei ook een missed abortion gehad, tijdens de termijn echo kreeg ik te horen dat het vruchtje met ongeveer 7 weken is gestorven.... Ik wacht nu ook met spanning af of en wanneer ik weer ongesteld ga worden.... Normaal gesproken zou dit rond de 20e zijn maar..... nog niets.... heb al een test gedaan maar negatief... denk dat mijn lichaam even helemaal van slag is. Heb hetzelfde gevoel als jou, wil ook zo snel mogelijk weer zwanger worden en tegelijkertijd ben je bang dat het weer mis zal gaan! Ik hoop voor je dat alles goed gaat komen, zal voor je duimen! Liefs Nelleke