@nneah Dank je wel! Ik doe mijn best het uit te leggen. Begrip van de omgeving is wisselend. Moeilijk soms inderdaad. Hoe uit zich het bij jou, dat lastig vinden? En wanneer had je bevestiging en berusting dat je nieuwe zwangerschap een goede is?
Hoi, ben er ook weer eens Welkom nieuwe dames, wat een heftige verhalen allemaal Herken het enorm wat jij zegt @Nena84, ik ben ook in juni 35 geworden en zou afgelopen maart uitgerekend zijn. Heb gewoon steeds het gevoel dat ik zó achterloop Drukke weken achter de rug hier dus niet zoveel gepost... ik zit sinds donderdag thuis ivm een burn-out, heftige en confronterende weken zijn het geweest. Nogal wat stress gehad, dus denk ook echt niet dat deze ronde het gaat worden, helaas.. Gisteren een dikke PMS bui ook, dus vrees ervoor. Op naar het zhuis
@Nena84 welkom meid! Het is ontzettend herkenbaar hoor, ik heb die angsten en bezorgdheid ook heel erg gehad en kon lang niet bij iedereen terecgt. Voor veel mensen is t op een gegeven moment wel weer een beetje klaar en snappen ze niet dat je nog steeds worstelt met de nasleep. Of dat t eigenlijk nooit helemaal weg gaat, de angst en bezorgdheid. Heb regekmatig t gevoel gehad mezelf te moeten verdedigen voor wat ik voel, vaak t idee dat men het bagatelliseerde. Ook toen ik net weer zwanger was. "Ajoh nu gaat t vast goed", "je moet wel genieten hoor, niet de hele tijd zorgen maken", "ik heb er een heel goed gevoel over deze keer" enz enz Had wel n paar personen waar ik wel terecht kon hoor, maar had meer aan deze groep dan de personen in real life. Uiteindelijk kan niemand voelen wat jij voelt of je zorgen wegnemen. Ook de vk beaamde dat toen ik voor deze zwangerschap op controle kwam en aangaf niet gerust te zijn. Je angst en zorgen mogen er zijn, echt! Hopelijk kun je hier wat dingen van je afschrijven, ervaringen delen en vragen stellen, wij zijn er voor elkaar! Ik ben ook nog steeds actief hier, ook al ben ik nu zwanger. Ik zal nooit vergeten hoe t voelde en hoop dat ik nog wat kan betekenen voor de dames on dezelfde situatie. Overigens heb ik dus deze zwangerschappen heel veel angsten en zorgen gehad, dat is helaas iets wat je ook zult ervaren als je hopelijk weer zwanger raakt. De onbezorgdheid is weg... mijn vertrouwen groeit wel hoor, dat merk ik wel, maar helemaal onbezorgd deze zwangerschap door, nee denk niet dat dat lukt.
Ojeetje wat klote!! Maar kan me heel goed voorstellen dat t op n gegeven moment teveel wordt! Heb je mensen in je omgeving waar je terecht kunt? Heb je al een afspraak in t ziekenhuis?
Lieve @Blomma wat had ik voor je gehoopt dat het raak was Het is inderdaad een zware periode geweest en het is logisch dat je dat niet blijft trekken zo. Probeer even gebruik te maken van je tijd thuis om aandacht aan jezelf te geven, ga terug naar je basis, probeer weer te ontdekken uit welke dingen je plezier haalt. Ook dat kan moeilijk zijn, maar jij komt nu op de eerste plaats. Hoe moeilijk het ook is, je moet met al die gevoelens ergens heen. Ze gaan niet vanzelf weg, ook niet als je zwanger wordt (ben ik helaas achter gekomen) En om dan ook meteen op jou te antwoorden @Nena84 : ik besef steeds meer dat een nieuwe zwangerschap niet alles oplost. Kan me er al van het begin boos in maken dat mensen lijken te denken dat alles opeens vergeten is als je weer zwanger raakt, maar moet nu toegeven dat ik dat zelf ook wel enigszins dacht. Niet dat alles opeens opgelost zou zijn, maar wel dat een nieuwe zwangerschap en tijd alle wonden zouden helen. Ik heb best een lange tijd nergens meer plezier aan beleefd, terwijl ik 2 kinderen in huis heb rondlopen. Ik deed wel leuke dingen met ze en voor ze, maar zelf beleefde ik daar eigenlijk geen plezier meer aan. Compleet afgestompt door de rollercoaster van afgelopen jaar. Ik kan die kindjes van de miskramen ook opeens vreselijk "missen", terwijl ik ze nooit gekend heb en zo dankbaar ben voor de kleine meid in m'n buik die het wel goed doet. Op die momenten ben ik echt weer even heel intens verdrietig. Inmiddels vertrouw ik er wel redelijk op dat het met dit kindje goed komt hoor, de meeste dagen ben ik gewoon vol vertrouwen. Maar even goed zijn er af en toe dagen waarbij ik niet weet waar ik het moet zoeken door alle onrust in m'n lijf, dan kan ik het idee van nog zoveel weken wachten gewoon niet verdragen en wil ik haar nu meteen veilig en wel in m'n armen. Dus: echt berusting is er zelfs nu nog niet. Bevestiging komt in stukjes bij elke goede echo en gehaalde mijlpaal: kloppend hartje, termijnecho, beweging voelen, 20-weken echo en dan de grens van levensvatbaarheid op 24 weken. Bij elke stap wordt de onzekerheid minder en het vertrouwen groter, maar op de achtergrond blijft die spanning wel sluimeren en de zorgen komen bij het minste: te weinig kwaaltjes, te veel kwaaltjes, te weinig beweging, zijn dat nou krampjes? Spanning bij elke echo, is ze wel goed genoeg gegroeid? Het lijstje houdt niet op en helaas is er altijd wel iets om je zorgen over te maken. Maar in het begin dacht ik dan meteen: zie je wel, het gaat weer mis! En nu denk ik al: hopelijk is er niks aan de hand. Toch een verschillende mindset
@nneah en @Sara28 wat verdrietig dat jullie dit ook mee moeten maken. Vertrouwen komt te voet en gaat te paard. Ik heb de hele nacht wakker gelegen. Was enorm onrustig en deed geen oog dicht. Dit heb ik vaker de laatste tijd. Het is niet echt piekeren, mijn hoofd staat gewoon niet stil. En daar kan ik me dan ook weer druk om maken. Soms denk ik dat ik depressief ben...
@Nena84 goed je hier te zien!! @Blomma wat een heftige tijd heb je ook gehad als ik je onderschrift zie. Het gevoel van achterlopen herken ik zo enorm! Wij willen ook graag een tweede kindje, maar iedere week dat het langer duurt zie ik het gat tussen de kids groter worden en dat was niet zoals ik het had gehoopt Vervelend dat je met een burn-out thuis zit! Spoedig herstel toegewenst. Sinds gisteren avond kreeg ik ineens menstruatie klachten, buikpijn. Ook mijn humeur (en extra onzekerheid) zouden hierbij kunnen passen en sinds vanochtend weer roder bloedverlies. Vandaag is 4 weken na mijn curettage dus een menstruatie zou kunnen en heel mooi op tijd zijn (voorheen was mijn cyclus altijd 28 dagen). Maar wat is de bloeding van de afgelopen 2 weken dan geweest?? Opruimbloeding? Snap er niks van, voor iemand herkenbaar?
Ik herken dit ook van mezelf als ik onder spanning sta, en de afgelopen maanden heb ik regelmatig zulke nachten gehad. Het moet alleen wel bij een nachtje blijven en ook niet toenemen. Yoga helpt me altijd goed om het hoofd weer rustig te maken. En als je het niet vertrouwd even langs de huisarts. Je hebt genoeg meegemaakt dus even praten is niet vreemd!
@Nena84 Welkom hier! Je gevoelens en gedachten klinken helaas heel erg bekend... Die fase na een miskraam is zowel lichamelijk als geestelijk enorm zwaar en inderdaad voelt het soms alsof je er alleen in staat, omdat er zo weinig over gesproken wordt. Voor mij hielp het om een paar lieve vriendinnen te hebben die het ook hadden meegemaakt. Door er met hen over te bellen, kon ik het een beetje verwerken. En hier heb ik ook veel steun gevonden van de andere meiden! Het klinkt misschien gek, maar de maanden tussen mijn miskraam en het opnieuw zwanger worden voelden echt als een eeuwigheid. Elke maand was een martelgang. Ik was ook zó bang dat ik nooit meer zwanger zou raken en vaak jaloers op andere zwangeren... Helaas is dat gevoel heel normaal, dus schaam je er niet voor. Maar achteraf gezien zie ik ook hoe snel het dan uiteindelijk toch weer gelukt is en hoe dankbaar we daarvoor mogen zijn! En toch herken ik ook dat ik deze zwangerschap nog steeds onzeker ben, ook al wordt het wel beter naarmate de zwangerschap vordert. @Blomma Jeetje meid... Ik wil je even een dikke knuffel geven! Wat een rot situatie dat je nu ook nog met een burn-out thuis zit. Ik kan het me ook helemaal voorstellen dat alles wat je mee moet maken je op een gegeven moment opbreekt. Zorg goed voor jezelf nu! Het gaat allemaal weer goed komen, heb vertrouwen! @Dikkiedik123 Ja, ik herken dus die (opruim-)bloedingen na mijn curretage... Mijn lijf ruimde pas na een maand de resten van de operatie op en daarna kwam nog eens een heftige menstruatie als grondige nareiniging. Volgens mij kreeg ik pas mijn eerste eisprong 2-3 maanden na de curretage. Daarvoor waren die bloedingen niet zoals een normale menstruatie. Mijn cycli daarna voelden weer normaal. Maar op een gegeven moment had ik weer een hele heftige menstruatie en gek genoeg ben ik de maand daarna zwanger geworden. Soms denk ik dat mijn lijf toen met die heftige menstruatie nog een keer een soort van reset heeft moeten doen, voordat het weer klaar was voor een nieuwe zwangerschap.
@Pinguinkje het lijkt inderdaad een martelgang en een eindeloos verhaal, maar helemaal realistisch is dat niet want we zijn pas 3 maanden verder. Maar klopt helemaal wat je zegt. Als het eenmaal raak is dan is het een ander verhaal, of dan kun je er in ieder geval met een ander gevoel naar kijken denk ik. Ik ken helaas weinig mensen die het hebben meegemaakt. Heb juist veel vriendinnen die binnen een maand meteen goed zwanger zijn. Dat is wel confronterend. Heb net wel een goed gesprek met mijn vriend gehad. Depressie of depressieve gedachtes/gevoelens is wel iets anders. Ik kan ook nog wel genieten van dingen. Ik moet me er alleen erg toe zetten. Mediteren en yoga helpen wel, maar ook daar moet ik mezelf toe zetten. @Blomma Wat ellendig dat je een burn-out hebt. Ik heb dat ook gehad en flink. Ik hoop dat je de juiste hulp hierbij krijgt.
@Pinguinkje ik herken heel erg dat de wachtmaanden als eeuwen aanvoelen. En de jaloezie ook. In mijn omgeving heb ik twee zwangeren die eigenlijk helemaal niet zwanger wilde worden, maar het voor hun partner gedaan hebben of om hun kind nog een broertje of zusje te geven. Dat vind ik echt moeilijk. Ik wacht deze nieuwe bloeding maar weer af, op zich gunstig dat er iets gebeurt hoop ik dan maar
@PieterKonijn ik kreeg geen meldingen meer, dus heb je geen succes kunnen wensen Hoe gaat het nu met je? @Blomma wat verdrietig en heftig wat je de laatste tijd hebt meegemaakt. Ik wil je heel veel sterkte wensen en een dikke knuffel geven! @Nena84 welkom! Ik ken je van andere topics. Vervelend dat je nog veel verdrietige dagen hebt. Natuurlijk mag dat en hoort het er bij, maar dat je er zelf ook hinder van ondervindt is naar. Sterkte!!
Lieve dames, ik zou heel graag hier willen meeschrijven als jullie dat goed vinden Ik ben hier gekomen via het topic van @Nena84 , helaas heb ik hetzelfde meegemaakt. Afgelopen mei is er tijdens mijn eerste echo (ik dacht ruim 10 weken zwanger te zijn) vastgesteld dat het hartje gestopt is met 8+6, een totale klap. Uiteindelijk een curettage gehad in juni (eerst pillen geprobeerd maar geen effect). Dit was mijn eerste zwangerschap trouwens. Inmiddels weer 1 keer ongesteld geworden (precies 4 weken na curettage) en verwacht nu elk moment weer mijn menstruatie (of niet... maar weinig hoop). Het vertrouwen in mijn lichaam is wel een beetje weg, is denk ik wel herkenbaar voor velen. Verder heb ik erg veel verdriet gehad de afgelopen tijd, gelukkig gaat het sinds 2 weken weer een beetje beter met me en kan ik weer meer naar de toekomst kijken. Ik hoop snel weer zwanger te zijn. Ik zal hier ook even bijlezen zodat ik ook op jullie kan reageren!
Welkom nieuwe leden! Vreselijk dat jullie hier ook doorheen moeten gaan. Helaas kon de hysteroscopie niet doorgaan gisteren. De pijn was zo ondraaglijk dat ik bijna bewusteloos raakte. Mijn baarmoeder is gekanteld, en daardoor moesten ze onder een rare hoek naar binnen. Het deed vreselijk pijn, totaal niet wat ik had verwacht. Het was echt afschuwelijk. Nu gebeurt het volgende week onder narcose. Ik zie daar vreselijk tegenop, maar het is niet anders. Alles gaat mis, dus dat zal ook wel weer mis gaan denk ik dan. Het voelt niet alsof dit drama ooit nog voorbij zal zijn. Ik kan gewoon nergens meer vertrouwen in hebben. Ik ben al aan het accepteren dat ik niet meer uit die narcose ga ontwaken. Alles heeft altijd de meest verschrikkelijke uitkomst tot nu toe, dus dit zal ook wel weer zo aflopen. Of er gaat iets anders vreselijk mis. Ik ben vreselijk bang voor die narcose, maar tegelijk denk ik ook: dieper kan ik toch niet meer zinken. Ik heb niets meer te verliezen nu. Alles is al kapot, mijn leven bestaat inmiddels al 2 maanden alleen maar uit ellende. Ik heb geen zomer, geen vakantie, constant pijn, ik kan niet werken, en ik ben mijn kindje kwijt. Dus wat maakt het nog uit eigenlijk.
Jeetje @PieterKonijn wat naar dat het allemaal zo bij elkaar komt. Ik snap dat je je intens rot voelt. Zo'n narcose valt echt mee hoor, ik vond het heerlijk ook even weg te zijn en wakker te worden als alles achter de rug is. Het is echt niet eng. En ik snap dat het lang is, 2 maanden nasleep met pijn. Maar erger wordt het niet. Als je die ingreep hebt gehad kun je weer verder. En het komt echt wel goed, die hoop moet je vasthouden. Knuffel voor jou!
Welkom dames! Echt vreselijk dat we in hetzelfde schuitje (moeten) zitten.. @Rosea Zo te horen heb je ook een nasleep gehad met pillen en curettage. Wel fijn dat je zo snel weer een menstruatie had! Goed om te horen dat je je nu wat beter voelt (voor zover dat gaat). Het verdriet komt en gaat.. @PieterKonijn Nogmaals echt vreselijk (zie ook mijn priveberichtje). Dames ik maak me weer druk... 17 juli curettage 24 juli gestopt met bloeden? 27 juli weer bloeding (wellicht menstruatie maar wel kort na curettage) Nu een week geen bloedingen meer gehad. Vandaag weer klein beetje bruin en rare afscheiding, heel mininaal. Deze week ook weer intiem geweest maar het voelde niet goed of zo. Kreeg ook flashbacks naar de curettage en wat ze allemaal wel niet gedaan hebben daar en het voelde alsof mijn baarmoeder los zat(anders kan ik het niet omschrijven). Ik trilde helemaal. 1 keer ook onveilig gedaan(wat eigenlijk niet de bedoeling was). Verder doe ik elke dag ovulatietesten maar streepjes zijn elke dag gewoon licht. Ik zou graag 1 menstruatie afwachten en er dan weer voor gaan, maar geen idee of die van 27 juli de eerste was. Verder heb ik erge rugpijn, buikpijn, urine ruikt raar. Die rugpijn is trouwens moeilijk te plaatsen omdat een hernia heb gehad en die zenue zit nog steeds bekneld. Dit alles maakt dat ik net naar het ziekenhuis heb gebeld, maar de poli was al dicht. Probeer het morgen nog eens. Aangezien ik alleen maar pech heb de afgelopen 2 maanden vertrouw ik niks meer. Mijn lichaam is een groot vraagteken. Op dit moment ben ik echt wanhopig..
@Rosea welkom, nog iemand die hier helaas doorheen moet. Fijn om te horen dat het verdriet al wat wegzakt en dat je al een cyclus hebt. @PieterKonijn oh nee meid wat heftig!! Mijn baarmoeder is trouwens ook gekanteld. De gyn die ik bij de curettage had zei dat het daardoor niet per se makkelijk was. Ik zag ook tegen de narcose op (en dacht ook dat ik er niet uit zou komen omdat alles fout gaat). Maar toen ik klaargemaakt werd voor de ingreep was de gynaecoloog zo lief. Hij zei vrouw dit gaan we voor je regelen, vanaf nu is het klaar. Ik voelde me toen zo veilig dat op het moment dat mn ogen dichtvielen alleen maar dacht dit is echt het laatste. Daarna rustig wakker geworden en een ijsje gegeten. Natuurlijk ben ik nu weer aan het twijfelen, met die gekke nabloedingen, opstarten cyclus. Ik denk ook nog wel eens de boel zal wel verkleefd zijn. Volgens mij heb ik dat ook tegen de gyn gezegd, plan me maar meteen in voor een herstel operatie. Kon ie in mindere mate waarderen maar hij begreep het wel. Heb ook nog wel eens last van mn eierstok / eileider aan de rechter kant maar op echo’s was niets te zien. Piekeren dus, word er gek van. Ik hoop dat het voor volgende week echt klaar voor je is! @Nien92 ik snap dat je je druk maakt. Ik zit er zelf ook middenin en kan niet meer zeggen dan dat gezegd wordt dat het erbij hoort. Maar mezelf geruststellen lukt matig. Vandaag lekker gewerkt maar vanavond uit mn humeur, bozig en verdrietig om de afgelopen 4 maanden. Straks maar vroeg slapen.
Bedankt voor het warme welkom iedereen, heel lief! @PieterKonijn jeetje het zit je allemaal niet mee, wat een rotperiode zit je nu in Zelf was ik ook doodsbenauwd voor de narcose maar dit valt echt mee! Binnen een paar seconden ben je weg en als je wakker wordt is alles achter de rug. Dikke knuffel, ik hoop op snel betere tijden voor jou. @Nien92 ik denk niet dat je je zorgen hoeft te maken, ik heb eenzelfde soort ervaring gehad. Curretage op 12 juni en op 22 juni bloedverlies (behoorlijk veel, incl stolsels zelfs) Dit duurde een dag of 2. Daarna op 11 juli weer bloedverlies wat ik als mijn menstruatie reken (dit duurde 5 dagen en was qua hoeveelheid gelijk aan menstruatie). Ik heb vlak na dat bloedverlies van de 22e contact gehad met mijn gyn (had toevallig toen net een belafspraak staan) en ze zei dat zo'n bloeding heel normaal is na een curretage, dat het nog een rest was dat er nog uit moest. Maar als je je zorgen maakt zou ik gewoon morgen nog een keertje bellen voor geruststelling. Zou je trouwens geen blaasontsteking kunnen hebben? (Urine die ruikt, rugpijn, buikpijn) dit zijn daar wel tekenen van. Misschien kan je urine inleveren bij je huisarts om dat uit te sluiten.
Welkom @Rosea. Verdrietig wat je allemaal hebt moeten meemaken. Dikke knuffel voor jou @PieterKonijn . Wat moet dat afschuwelijk zijn geweest!! Ik was ook bang voor de narcose, bang dat ik mijn zoontje nooit meer zou zien. Dat hij zou opgroeien zonder zijn moeder. Maar voor ik het wist was ik al weer wakker en kreeg ik een ijsje (tegen de misselijkheid). Omdat ik zo bang was, heb ik een kalmeringstabletje gekregen. Daar word je ook wat slaperig van. Ik vond het heerlijk. Alles ging een beetje langs me heen. Alleen toen ik het maskertje op kreeg voor hetslaapmiddel bleef ik wakker. Ze hebben iets extra’s moeten geven. Ik kon nog net zeggen: het werkt! En ik sliep... de ingreep duurt al met al maar heel kort en je bent zo weer wakker. Ik had dan wel een curettage. Ik hoop dat je de komende dagen genoeg afleiding hebt!