Wel fijn dan dat je uiteindelijk geen curettage nodig had. Hoop dat de hcg snel daalt en je je cyclus terug krijgt. Knuffel.
Ik zie wel verschil hoor! Ik zou twee dagen wachten(ik weet dat is moeilijk) en dan weer een test doen. Als het goed is en daar moet je, hoe moeilijk ook van uit gaan lopen je testen dan wel mooi op!
Hoi dames, Ik ben nieuw op dit forum. Ik heb een tijdje mee gelezen en nu toch wel op zoek naar ervaringen. We hebben in 1 jaar tijd 3 miskramen gehad, welke allemaal mis gingen tussen de 5.5 & 6 weken. Het lijkt dus mis te gaan bij de innesteling, maar de bloeduitslagen zijn vooralsnog goed. We verwachten wel nog de uitslag van het chromosoomonderzoek. Als dit goed is zal het gegooid worden op pure pech en we hebben dan ook de verwijzing naar het ziekenhuis in België, waar wel vervolgonderzoek zal plaats vinden. Mijn volgende ovulatie zal plaats vinden voor onze poli-afspraak in België. Op de echo is nu te zien dat ik veel follikels aanmaak op beide eierstokken en het beeld lijkt op PCOS (ondanks regelmatige cyclus na 1e miskraam en zwanger kunnen worden). De verloskundige geeft als advies om er toch voor te gaan, en mocht het raak zijn, zullen ze waarschijnlijk preventief medicatie voorschrijven in het ziekenhuis. Toch zit er een angst; hoe groot is de kans dat het een 4de miskraam wordt? Wat zouden jullie doen; er voor gaan deze ronde of de poli-afspraak in België afwachten? Waar natuurlijk ook de kans bestaat, dat als er niets bijzonders uit de onderzoeken komt, we nog één of meerdere cyclussen natuurlijk moeten proberen zwanger te worden. Heeft iemand hier ervaring mee?
Wat verdrietig van je miskramen Mijn vriendin heeft ook meerdere miskramen gehad (6 in totaal) voordat ze bevallen was van haar eerste dochter. Ook onderzoeken gehad maar daar kwam niks uit. “Pech” werd er tegen haar gezegd. Ze heeft nu twee prachtige dochters. Dat heeft die zware tijd wel op de achtergrond gebracht. Heel veel sterkte meis. Ik hoop voor je dat je snel een goede zwangerschap mag hebben.
Hier ook even een update.. Donderdag te horen gekregen dat ik waarschijnlijk weer een bbz heb. Op mijn linker eierstok Hcg meting was 620. Gisteren weer echo en hcg meting. Die was 420. Op mijn linker eierstok was niks (meer) te zien. Mijn lichaam lijkt het dus vanzelf op te ruimen. Dus naast het verdriet ook wel opluchting. Vrijdag heb ik weer hcg bepaling en echo. Ik hoop dat het dan weer goed gedaald is.
Ach nee wat verdrietig weer. Het was je zó gegund! Help heel hard mee hopen dat je hcg gauw daalt en je lichaam het helemaal opruimt ❤️ Knuffels!
Hier is alles rustig. Ben m'n menstruatie aan t afwachten - zit weer in een maand zonder kans, helaas. Had zo m'n hoop op deze maand gezet, want op vakantie tijdens de vruchtbare dagen, maar het mocht weer niet zo zijn. Manlief donderde van de racefiets en heeft z'n rib gekneusd (of gebroken?) En kon alleen maar klagen over pijn als hij in bed lag of bewoog. Er volgde een heel gesprek wel over de kinderwens, want ik was echt mega teleurgesteld. Het is steeds iets op die dagen van de maand en ik trek die letterlijk kansloze maanden echt heel slecht. En hij trekt het 'moeten' slecht en dat ruïneert ons seksleven. Want hij denkt dat ik hem alleen maar daarvoor wil en hij associeert t ook met het verdriet en de teleurstelling van t afgelopen jaar en dan lukt het hem niet om zich ertoe te zetten wat ervoor zorgt dat ik me constant afgewezen voel. Echt heel rot allemaal want verder zit t echt goed tussen ons. Heb nu voorgesteld om het 'seksloos' te gaan proberen via zelfinsemimatie om de druk er voor hem af te halen qua intimiteit. Hopelijk brengt ons dat weer wat nader tot elkaar op seksueel gebied ook want dit is echt helemaal niks.
Oh ik begrijp je helemaal met de frustratie van ‘kansloze’ maanden. Heel irritant is dat gevoel. En tegelijkertijd voel je je schuldig dat je je zo voelt. Wat vervelend dat het voor wrijving zorg in jullie sexleven. De ‘moet’ dagen vind mijn man ook niet de leukste partijen in bed. Maar we hebben naast het ‘moeten’ ook nog regelmatig ‘gewoon’ sex dus vind hij het wel best. Wat vind je man van de self inseminatie? Dikke knuffel
Ons seksleven ligt de laatste tijd helemaal op z'n gat, helaas - komt vooral dus niets op gang van zijn kant omdat er een soort blokkade is, en er steeds iets is (moeheid, griep, werkstress, gebroken nacht, whatever), ook los van die dagen van de maand. Ik had gehoopt dat t weg zijn van huis zou helpen... Hij stond er verrassend open tegenover (had stiekem gehoopt dat hij zich ertegen zou verzetten en meer moeite zou gaan doen om het op de natuurlijke manier te doen ofzo), maar hij wil het geloof ik wel proberen. Vraag me alleen af of we er goed aan doen. Ik los liever het hele seksuele probleem echt op eerst, maar wie weet hoe lang dat duurt... (Daar komt nog bij dat hij zodra er een zwangerschap bekend is, liever helemaal o mnd geen echte seks meer heeft, dus dan wordt het er überhaupt niet echt beter op...)
Hè wat vervelend. Een sexleven waarin beide partijen tevreden zijn is toch wel belangrijk in een relatie. Pfft moeilijk zeg. Heb jij je gevoelens hierover aan hem verteld? Want ik begrijp dat jij je wel steeds afgewezen voelt hierdoor. En zit hij wel helemaal lekker in z’n vel? Ik probeer niet te psycholoog uit te hangen. Want dat ben ik niet. Sorry als je vind dat ik me er teveel mee bemoei.
We hebben het er zeker over gehad - hij zit inderdaad niet lekker in z'n vel en heeft ook al hulp gezocht (eindelijk). Hij is geen prater en is in 2020 ook onverwachts z'n moeder verloren aan corona, iets wat hij nog niet verwerkt heeft. We zaten middenin een verbouwing/verhuizing toen en toen bleek ik ook nog zwanger en in de nasleep daarvan zaten we allebei in overleefstand. Ik heb een tijd thuis gezeten een traject met een psycholoog gehad, maar hij heeft een eigen zaak en vluchtte in werk... Hij heeft vorige maand een intake gehad met een psycholoog en is nu in afwachting van de start van een traject. Hopelijk helpt dat. Fysiek zit hij ook niet lekker in z'n vel en hij wilde de vakantie aangrijpen om daar wat aan te doen ook, maar toen viel hij van z'n fiets... Het is ook gewoon een lastige tijd, maar nu ik me eindelijk weer een beetje mezelf voel, komt het er bij hem pas uit. Ik ben misschien gewoon te ongeduldig, maar nu ik eindelijk ook ruimte heb voor de kinderwens, duurt elke maand er 1 te lang... T feit mijn kleintje 4 is nu en ik al bijna 2,5 jaar geleden stopte met de anticonceptie in de hoop op een 2e helpt ook niet mee... Sorry voor de klaag. Maak me dan ook soms weer zorgen over de 'wat als ik zwanger ben ooit' en hoeveel stress en angsten dat dan met zich mee brengt en dan vraag ik me af of ik t wel moet willen...
Nee joh klaag lekker. Daar is dit forum ook voor. En het is allemaal niet niks hè?! Ik snap je gevoel helemaal van elke maand is er 1 teveel. En ook die onzekerheid die er af en toe is, heel begrijpelijk. Zeker met jou verleden. Mannen rouwen vaak anders dan vrouwen. Er is geen goed of fout daarin maar kan het wel moeilijk maken om elkaar te begrijpen. Hoop dat de therapie goed helpt bij je man. Sterkte meis. Knuffel
@Padmee dankjewel! We zijn inmiddels in Genk geweest en men gaat starten met het monitoren van de cyclus, prikken de stolling daar na 6 weken en een hysteroscopie. Voor ons gevoel is er dan alles aan gedaan, voordat we kunnen zeggen dat het pech is geweest. Mocht ik een positieve test in handen hebben, starten ze (preventief) met medicatie.
Fijn dat jullie ergens geholpen worden. Welke medicatie moet je dan nemen als je een positieve test hebt?
Het eerste bloed is gespot en de krampen zijn begonnen. Dat je daar gewoon blij om kan zijn! Best bizar. Ben benieuwd hoe erg het gaat worden. Had een dik baarmoeder slijmvlies van 14mm (wat normaal is als je zwanger bent).
Fijn dat je lichaam meewerkt - vond t ook mega stom dat ik blij/opgelucht was toen bij mijn MA de bloeding begon. Hopelijk valt t mee!