Heel begrijpelijk je angst. Na mijn miskramen wou ik er meteen weer voor gaan. Toen ik eenmaal het gevoel van zwanger zijn had gehad wou ik dat zsm weer. Ik heb het heel lang emotioneel gezien heel moeilijk gehad. Nog steeds wel. Vooral ook de tweede miskraam omdat ik toen een hartje heb zien kloppen. En dat ik steeds dacht nu zou ik zoveel weken zijn etc.
Ja dat heb ik dus ook... die termijn echo als ik er alleen al aan denk dat zie ik alles weer aan me voorbij gaan als een filmpje. Hoe we lachend in de wachtkamer zitten. Het eerste beeld. Echoscopiste die het beeld stilzette en eerst gegevens in ging vullen. Al die tijd weet je al wat ze gaat zeggen en dan uiteindelijk hoor je het onvermijdelijke. Ik ben nog weken lang misselijk geweest, het duurde zo lang voordat m'n HG weg was.. zo vreselijk oneerlijk. Ik heb er echt nog steeds verdriet van. Maar ik wil ook zo graag nog een kindje... Je zegt dat je het moeilijk hebt gehad, dus verleden tijd... wat maakte dan voor jou het verschil dat je het op een dag minder moeilijk had?
Het is niet zozeer dat ik er minder verdriet om heb. Misschien druk ik mijn verdriet wel veel te veel weg. Ik merkte na een tijdje dat als ik er tegen bepaalde mensen iets over zei ik dan reacties kreeg als: jouw tijd komt wel, er was iets mis met het kindje, je moet er niet te veel aan denken etc. Dus ben ik maar opgehouden met erover praten. Alleen tegen mijn moeder en een vriendin zei ik soms nog iets als 'ik zou vandaag zo lang zwanger zijn'. Vandaag las ik een boek waarin het meisje een miskraam kreeg. De woorden die ze zei. Het schuldgevoel wat ze omschreef. Zo herkenbaar en dan komt alles in volle hevigheid boven en komen de tranen. Ik heb 3 weken geleden een tatoeage laten zetten als herinnering aan mijn verloren kindjes, dat helpt me ook.
Ja dat zijn ook wel extreme dooddoeners... het is mij ook opgevallen dat mensen altijd heel graag zo snel mogelijk mijn probleem willen oplossen door wat zij vinden verzachtende dingen te zeggen... maar "jouw tijd komt nog wel" los natuurlijk echt niks op, dat brengt je verloren kindjes niet spontaan weer terug ofzo.... en "het was vast ongezond", ja stel dat het zo was, en? Moet je dan opgelucht en blij zijn nu? Je hebt nog steeds een kindje verloren... en na een paar maanden vinden mensen ook wel dat je er weer overheen moet zijn he... bij mij vragen er nog maar heel af en toe mensen naar en dat is met name als ik er zelf over begin.
Wat naar dat jullie dat zo ervaren. Hier echt alleen maar heel meelevende mensen en mensen die zeiden dat ik zo sterk over kwam en dat het niet niks is en ik het ècht tijd moest geven. Ook nog lang vroegen ze hoe het met me ging. Ik was vaak zelf degene die zei dat het waarschijnlijk niet goed was. Maar snap als je veel onbegrip uit je naaste omgeving hebt dat je er dan niet veel over praat.
Kun je er in je omgeving goed over praten? Ik ben naar een psycholoog gegaan om alles te verwerken. En dan niet alleen de miskramen zelf, maar ook het onbegrip van m'n familie. (Die snapten twee weken na m'n 4e miskraam niet waarom ik alleen maar kon huilen, ik moest er volgens hen echt volwassener mee omgaan...)
"volwassener?" dus... Ja zat er ook over te denken. Het is niet zozeer het verdriet wat ik nog heb waar ik mee zit. Dat heb ik gewoon omarmt en mag er wat mij betreft gewoon zijn, stomme opmerkingen daargelaten. Maar ik vind opnieuw zwanger worden gewoon echt rete spannend en zat wel te denken om daar hulp voor te zoeken. Ik ben ook echt heel slecht behandeld door de verloskundige tijdens dit traject en heb daar ook wel het nodige aan overgehouden. Daar zit nog best wel wat frustratie merk ik. Daarbij de HG vooraf, een week lang zwanger zijn wetende dat het kindje niet meer leeft en daarna 9 weken onafgebroken bloeden, ernstig bloedverlies etc. Het was best veel allemaal en ik heb best angst om het opnieuw te moeten meemaken. Die angst zal vast niet weggaan maar ik dacht indd, misschien kan ik er beter mee leren omgaan... Heb jij je hulp gewoon zelf bij een reguliere psycholoog gezocht of ergens speciaal naar gezocht? @Noralie87 fijn dat jij het anders ervaren hebt. Misschien speelt het mee dat je ook mensen had in je omgeving die het fenomeen 'miskraam' kenden? Wilde gok hoor. Ik hoorde namelijk echt continu 'ik heb het zelf gelukkig nooit meegemaakt, maar....' Van de paar mensen die het wel hebben meegemaakt was het toch niet dezelfde situatie.
Sommigen wel, maar veel ook niet. M'n collega was op het moment 7 weken zwanger van de tweede en heeft een bloemetje bij me thuis laten bezorgen. Ze vond het zo naar dat het mis was gegaan en leefde enorm mee, terwijl ze het ook nog nooit had meegemaakt. Ik kon toen ook echt oprecht blij zijn voor haar en hoopte het goed bleef gaan. Dat heeft wel bijgedragen dat ik al snel weer aan 't werk ging en de normale dingen weer oppakte. Maar ik was daarna natuurlijk weer heel snel zwanger.
Ik vind jou sowieso ook heel krachtig overkomen. Jouw miskramen waren ook laat, maar je was vanaf het begin van deze zwangerschap zo optimistisch... Dat kan ik echt waarderen. Ik zie dat ook wel als 'mijn voorbeeld'. Ik wil er ook zo positief weer in kunnen staan. Daarom zijn we ook echt nog niet actief aan het proberen, ondanks dat de wens elke dag groter wordt. En echt lief van je collegaatje hoor, dat ze zo stil heeft gestaan bij jouw verlies
Ik kon het altijd al wel goed relativeren. Maar deze zwangerschap ben ik in het begin heel erg bang geweest hoor, had ook de pech dat ik tot 16 weken bloed verloor, dacht echt meerdere keren dat ook deze zwangerschap voorbij was, maar nu ben ik alweer 35 weken. Dus snap die angst van jou ook heel erg goed. Het blijft moeilijk als je al eens een miskraam hebt gehad om te genieten van de zwangerschap. Wat ik deed was een liedje voor de baby zingen op momenten dat ik het moeilijk had, dat hielp me enorm. En zo ging de angst weg....
Wat mooi om te lezen. Fijn dat je dit met me wil delen dat doet me goed. Dus zelfs jij voelde je wel eens onzeker, maar wat goed dat je een manier hebt gevonden om ermee om te gaan ♡ en inderdaad nu alweer 35 weken en bijna je ventje in je armen. ♡♡
In eerste instantie ben ik naar een gewone psychologe gegaan voor het rouwproces. Toen ik weer zwanger werd heeft zij mij intern doorverwezen naar een specialist van de pop-poli voor kwetsbare zwangeren. Zo ontzettend fijn!!! Ik kan het echt aanraden!!!
Ik heb deze zwangerschap trouwens uiteindelijk heel goed doorstaan, vind ik zelf. Het eerste trimester was emotioneel heftig, maar op de een of andere manier had ik ook snel een rustig gevoel omdat het eindelijk goed leek te gaan. Na de termijnecho viel er echt een last van me af en kon ik gaan genieten. Dat was sneller dan ik had verwacht. Toen ik 23 weken zwanger was, was er één dag die ik nooit zal vergeten. Het was dinsdagavond en ik kreeg van twee bekenden afzonderlijk te horen dat het niet goed ging met hun zwangerschappen. Eentje was exact net zo ver als ik en bleek een baarmoederinfectie te hebben, en eentje had net de 20 weken-echo gehad en te horen gekregen dat haar kindje een open ruggetje had. Ze zijn beiden hun kindjes verloren. Dat raakte me zo intens, dan denk je dat je met een bepaalde termijn veilig bent en dan gebeurt dat... Ik was helemaal in paniek en kon echt even gewoon niet meer stoppen met huilen. Het komt dan ineens weer zo vreselijk dichtbij...
▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬ NOD ▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬ 15 augustus ? - Joyce2013 - 35 jaar - 3e kindje - ronde 14 ▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬ ZWANGER ▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬ Siamara - 38 jaar - 1e kindje na 4 mk - uitg. 7-8-2021 Noralie87 - 33 jaar - 3e kindje na 2 mk - uitg. 3-9-2021 Nien92 - 29 jaar - 1e kindje na 4 mk - uitg. 23-11-2021 Deentjepeentje - 31 jaar 1e kindje - uitg. 8-1-2022 ▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬ AFSPRAKEN ▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬ Sorry dat ik niet meer zo mee schrijf dames, ik probeer wat afstand te nemen van het forum. Verdriet word elke maand groter en iedereen om mij heen lijkt maar naar zijn partner te hoeven kijken en ze zijn zwanger. Maar ik ben vandaag jarig dus heb mijn leeftijd even aangepast dit was de laatste op mijn wensen lijstje, zwanger voor ik 35 ben officieel alles wat ik 2 jaar geleden wilde is niet gelukt. Misschien geeft het rust, we gaan het zien. Lees wel mee hoor meiden, @Mim89 hoe voel jij je?
@Joyce2013 heel herkenbaar je gevoel... Ik heb ook lang van die 'leeftijdsgrenzen' zeg maar gehad. Maarja alles gebeurd met een reden zeggen ze dan... Met mij gaat het wel oke. Vannacht menstruatie achtige buikpijn en ook in mijn rug. Maar ik zeg dan meteen dat dat vast niks is op 6/7dpo. Afgelopen Zaterdag was het 2 jaar geleden dat ik voor het eerst zwanger raakte. Dus het zou heel mooi zijn als dat nu weer zo is... Dikke knuffel meis ❤