Mijn schoonzus heeft haar zwangerschap net op facebook gezet. Wij hadden een boek gekocht waar opstaat: ik ben je grote zus voor E. en de foto die zij net gepost hebben is hetzelfde boek, maar dan met ik ben je grote broer. Ik kan het niet om die post te liken, om haar persoonlijk te feliciteren. Ik dacht dat het grootste verdriet voorbij was Ik merk nu al dat ik alle komende aangelegenheden waar zij zal zijn wil vermijden, kerstmis, nieuwjaar. Ik zou zelfs mijn dochter geen verjaardagsfeest geven omdat ik haar dan niet zou moeten zien.. Natuurlijk gaat mijn vriend dat niet accepteren en zal ik daar dan moeten zitten, mijn eigen tranen binnen houden en doen alsof een miskraam gewoon "nu eenmaal niet tof is" ipv van het immense verdriet die je echt voelt. Aan degenen die dit ook meemaken/meemaakten, wordt het makkelijker met de tijd? Hoe laat je het los? Hoe kan ik mijn tranen binnenhouden als zij praten over het kleinkind die er wél zal komen eind april?
Ah wat naar. En precies hetzelfde ook nog.. Pijn wordt wel wat minder, maar om eerlijk te zijn gaat het niet echt weg. Ik vermijd nog van alles waar mijn nichtje is.. Zal denk ik wel overgaan als wij ooit een goede zwangerschap/baby mogen krijgen. Zal bij jullie denk ik ook zo gaan! Kan even niets anders (helaas) dan zeggen dat het k*t is en ook zo voelt. Ik herken je gevoel helaas heel erg. Bedenk je wel dat het voor hen waarschijnlijk ook niet prettig voelt, mijn nichtje had/heeft er ook best last van (die vindt het heel erg en durft ook niet heel uitbundig blij te zijn).
Ja, ik wil hun plezier en geluk natuurlijk ook niet vergallen, daarom dat ik haar wil vermijden. Ze zullen het waarschijnlijk ook een moeilijke situatie vinden. Maar volgens mij beseffen zij niet hoe zwaar mij dit valt (hoe kunnen ze ook, volgens mij hebben zij dit nooit meegemaakt), ik ben ook niet iemand die openbaar emoties toont. De enigen die mij hebben zien wenen om de miskraam zijn mijn vriend en mijn gynaecoloog. Ik kan alleen maar hopen dat we een positieve test in handen hebben tegen kerst.. (en dat hoop ik voor ons allemaal natuurlijk)
Is het trouwens raar dat ik hoop op een tweeling? Alsof het verloren kindje op die manier niet echt verloren is?
@Krily heel veel succes alvast voor maandag! @Roetje08 het wordt wel makkelijker, vind ik. Maar elke keer als je een klap krijgt zoals jij vandaag weer had, komt die pijn terug. Ik denk wel dat je haar misschien over een paar dagen zal kunnen feliciteren, als de eerste schok wat gezakt is. Maar leg jezelf niets op, je mag boos en verdrietig zijn. @leefdtijdsverschil denk dat er een beetje een misverstand is. Kan me ook voorstellen dat het moeilijk is om dat helemaal te begrijpen als je al zo lang op een eerste kindje zit te wachten. Maar zoals al gezegd is, het is een toekomstbeeld, een droom, waar je permanent afscheid van moet nemen en dat is niet makkelijk. Ik wilde op nog iemand reageren, maar ben even kwijt hoe of wat, sorry! Wij zijn met z'n tweetjes een weekend aan zee en ga morgen een ovulatietest doen. Verwacht m'n eisprong maandag... En dan kan ik weer op dat verdomde wachtbankje Fijn weekend allemaal!
Probeer er in elk geval met de mensen in je omgeving over te praten. Dat heeft mij wel erg geholpen! En dat hopen dar je voor een bepaalde datum/gebeurtenis weer zwanger bent is hier ook bekend.. Maar het breekt je ook op en als het niet raak is wordt de frustratie alleen maar erger. Probeer het toch ergens te accepteren (Tsja hoe? Geen idee). Pfff wordt er zelf ook weer verdrietig van
Nee hopen wij ook, maar vooral omdat het ons erg leuk lijkt! En dan zijn we “compleet” en hoeven we niet weer dit vreselijke traject in. Maar je kindje is nooit verloren, jullie dragen het altijd toch bij je!
Hier gingen de afgelopen dagen eindelijk weer eens een beetje oké. Twijfel wel of we ons niet aan moeten melden voor onderzoeken. Met vriendlief afgesproken om dat uiterlijk te doen als het jaar afgelopen is en we niet opnieuw zwanger zijn of weer een miskraam hebben gehad. Gister was alleen ff naar. Mijn zusje vroeg waar we dit jaar 5 dec doen. We hadden dus begin van t jaar afgesproken zowel sinterklaas als kerst bij ons te doen, want dat was praktisch ivm met de baby. Tsja dit is wel weer een fijne realisatie dat ons zoveelste plan/vooruitzicht niet door gaat.
Goh eerlijk, ik verplicht mezelf gewoon om wel blij te zijn voor die mensen, maar tegelijkertijd verberg ik mijn eigen verdriet niet. Toen mijn buren hier aan de deur kwamen vertellen dat zij een kindje verwachten in april, ben ik beginnen huilen en heb ik haar een dikke knuffel,gegeven. En gezegd dat ik het hen zo hard gun en dat ik er zeker van ben dat dat tweede kindje er bij ons ook wel komt. Ik vraag nu ook bewust regelmatig hoe het allemaal gaat enzo. Mijn verdriet wordt niet minder door hun blijdschap te vermijden. Eerder omgekeerd, want dan heb ik het gevoel dat ik daar ook niet in kan meeleven. Ik zou dus echt, over enkele dagen, proberen bewust mee te genieten van de zwangerschap van je schoonzus. Je krijgt tenslotte een neefje of nichtje, dat is ook iets heel erg moois. En dat kindje van jullie, dat komt er ook echt! Maar tegelijkertijd mag je echt wel de ruimte geven aan je verdriet, je mag huilen, en je mag erover praten met andere mensen. Dat doet zoveel deugd, en ik merk dat er echt veel begrip en steun is.
Klopt dus dat is wel fijn, weet ik gewoon dat ik wanneer ik wakker wordt niets meer mag eten. @facebookgroepje, als meer mensen het willen vind ik het prima, maar als mensen via whatsapp zouden willen vind ik het ook prima
Bedankt, heb echt heel veel steun gehad aan je woorden. Ik ga mezelf nog wat tijd geven, en als ik er aan toe ben, zal ik haar persoonlijk feliciteren. En ik heb al veel gepraat met mensen rondom mij, maar ik merk nu toch dat het niet echt oplucht. Maar dat is ook mijn fout, omdat ik gewoon meepraat met hun. "Nee, het is niet leuk om zo'n nieuws te horen" "Ja, het was na een routinecontrole" "nee, we wisten het geslacht niet". Ze weten niet hoeveel we geweend hebben bij de gynaecoloog, in de auto, de dagen na het slechte nieuws. Hoe mijn vriend al tegen mijn buik praatte, ons onderlinge "wedstrijdje" dat het wel zeker een meisje of jongen ging zijn, onze plannen om het allemaal "praktisch" te maken.. Of mijn eigen onzekerheden en dat ik mezelf de schuld geef, mijn innerlijke strijd en het pact die ik nu al met mezelf aanga dat ik het helemaal anders ga doen als ik terug zwanger mag worden. Mensen die geen miskraam hebben gehad, beseffen niet dat het niet enkel "een foetus" is die je verloren hebt, maar een heel nieuw toekomstbeeld die je al geschetst had, dromen over hoe je nieuwe gezin eruit ging zien tegen een bepaalde (in ons geval april) tijd.. Ze hoeven niet alles te weten, maar ik besef nu dat ik gerust mag tonen hoeveel verdriet ik heb.
Hele dikke knuffel! Ik herken dat hoor, dat meepraten met mensen. Zij zeggen dingen om te troosten, die je niet echt troosten en jij beaamt ze dan maar omdat je andere mensen niet wil opzadelen met je intense verdriet. Maar na zo’n gesprek voel je je inderdaad niet opgelucht. Ik kan alleen maar zeggen, het is normaal, dat intense verdriet. Ik probeerde het aan mijn vriendinnen uit te leggen, en kon het zlleen maar vergelijken met het verdriet bij het verliezen van een dierbaar familielid die te vroeg sterft. Ik ben vorig jaar mijn lieve opa verloren, die ik doodgraag zag, maar ik heb intenser verdriet gevoeld bij m’n miskraam. Maar het ‘goede’ nieuws lieve meid, is dat het een korter verdriet is. Dat intense verdriet gaat echt over, al kan je je dat nu nog niet voorstellen. We zijn nu een maand na de miskraam, en ik denk er niet meer elke seconde aan. En waar ik me die eerste dagen niet kon voorstellen dat ik blij zou zijn met een nieuwe zwangerschap, ik wou immers dit kindje, kan kome dat nu wel weer voorstellen. Het wordt dus minder, maar je moet erdoor, dat verdriet.
Ik herken dat willen vermijden helemaal. Toen ik de vermijding doorbroken had, viel het me erg mee! Misschien dat je die schoonzus een keer voor alle gelegenheden individueel kan zien? Om het ook te bespreken? Dan heb je de vermijding al doorbroken en kun je daarna misschien makkelijker alles aangaan?
Inderdaad, zo is het hier ook. Het moeilijke aan met vriendinnen praten is dat ze het inderdaad absoluut niet begrijpen als ze het niet zelf meegemaakt hebben. Ik zei laatst tegen een vriendin dat je na een miskraam gewoon weer zwanger wil worden en dat elke dag niet zwanger er dan één teveel is. Zij reageerde met "oh echt, arme jij!". Echt op zo'n manier alsof het uitzonderlijk is dat ik dat voel. Door die reactie voel ik me nog steeds naar, mensen snappen niet dat dat heel normaal is. Iedereen lijkt te denken dat je er óf geen last van hebt óf doodongelukkig bent. Dat er ook iets tussenin bestaat lijkt niemand te snappen. Verdriet is niet zwart-wit. Ik ben wel gelukkig, met mijn leven en mijn gezin. Maar ik ben de miskraam ook nog niet vergeten. Daarnaast vind ik wat Pinkie zegt over meeleven ook wel echt waar. Ik volg de zwangerschap van mijn zusje van heel nabij. Ik mag ook meter worden van hun kindje. Echt, ik kan niet onder woorden brengen wat voor shock die vraag toen was! De miskraam was toen nog maar een week geleden en nog steeds merk ik dat ik dit niet tegen iedereen vertel omdat het mij onmiddellijk ook aan mijn eigen zwangerschap doet herinneren. Maar ik wil er wel zijn voor dat kindje en ik vind het wel heel fijn dat ze mij gekozen hebben. Dus ik ben nu toch heel veel met haar zwangerschap bezig en hoewel me dat soms nog verdrietig maakt is het ook erg helend. Ik voel nu ook dat alles stilaan een plaats krijgt en dat ik er normaal over kan praten zonder te huilen. Maar bij vriendinnen die het niet meegemaakt hebben mijd ik dat onderwerp nog wel... Heb inmiddels te veel (onbedoeld) kwetsende reacties gekregen en die wil ik gewoon niet meer. Ik praat dan wel met mensen die het wel snappen en probeer mezelf te troosten met het idee dat het ergens ook goed is dat niet iedereen dit kan begrijpen.
Mooi omschreven! Dat is precies waar ik ook tegenaan ben gelopen tijdens m’n miskraam.. Al die gevoelens die je ervaart zijn heel begrijpelijk. Een miskraam is gewoon echt verschrikkelijk verdrietig en intens en die mensen maken het er allemaal niet makkelijker op..mensen die het zelf niet hebben meegemaakt snappen het ECHT niet. Ik heb het ze vervolgens uitgelegd omdat ik er helemaal gestoord en verdrietig van werd. Dat heeft geholpen. Wat ik eigenlijk wil zeggen: ipv je verdriet binnen houden moet je het misschien laten zien, dan gaan mensen het pas begrijpen.. zo heb ik het wel ervaren.
Ach meiden wat herken ik alles wat jullie schrijven. Het is al zo vreselijk pijnlijk en als je het dan nog amper tot niet kwijt kan bij iemand, heb je het gevoel dat je er nog alleen voor staat ook. Mensen die het niet hebben meegemaakt (fijn voor hun) kunnen beter niks zeggen, er komt altijd wel iets niets zinnigs uit. Hoe goed ze het misschien ook wel bedoelen. Hier kreeg ik ook ‘het was maar 9 weken’ ‘het was nog niks’ ‘beter nu dan met 20 weken’ ‘het komt wel weer’ naar mijn hoofd. Daar heb je dus gewoon helemaal niks aan, maar meiden kop op. We hebben elkaar hier en delen de pijn. Hoe raar het misschien ook klinkt maar de pijn verzacht voor mij meer hier dan waar dan ook (op mijn man zijn knuffels na dan). Heb vannacht ook echt een denk nacht gehad. Maak mezelf af en toe helemaal gek. Ovulatietesten blijven licht en temp laag, wanneer gaat dat eitje nou eens springen? Maar goed meiden, het is weekend. Geniet ervan en hopelijk voelen we ons allemaal snel weer een beetje beter! ❤️
Oh ja over een Facebookgroep. Ik ben sinds kort begonnen met me af te melden op Facebook omdat ik niet de hele tijd die meldingen wil krijgen en sindsdien zit ik er eigenlijk nog maar weinig op... Één keer per week of zelfs minder. Dus voor mij is Facebook niet zo handig eigenlijk... Whatsapp daarentegen vind ik wel handiger dan dit forum, maar dan wordt het ook gelijk heel persoonlijk hè? Ik weet niet of iedereen dat ziet zitten (ik weet zelfs niet wat ik daar zelf van vind )
Bedankt @Pinkie88 ♡ ik kan er weer even tegen aan @Flamingo1990 Ik heb niet zo'n nauwe band met haar. Ik zie haar enkel op de feestelijke aangelegenheden (kerstmis, nieuwjaar, verjaardagen, moeder/vaderdag en eens een bbq in de zomer). Hier in het dorp vieren we sint-maarten ipv sinterklaas (op 10nov hebben we een stoet). Ik verwacht dat zij hierbij aanwezig zal zijn. Gelukkig moet mijn vriend dan werken en zal ik hier misschien niet aanwezig moeten zijn. Hopelijk kan ik het eerste echte contact uitstellen tot 6dec of zelfs kerstmis. Ik wil het toch eerst een plaatsje kunnen geven voor ik er voor zorg dat ik het moeilijk maak tussen ons voor de rest van de zwangerschap en erna. @babywens93 Inderdaad, gelukkig kunnen we hier op begrip en steun van elkaar rekenen ♡ en je eitje kan niet lang meer op zich laten wachten zeker? Gisteren toch een hcg-test gedaan, het tuurlijntje kwam er pas na afleestijd, nu (opgedroogd) is het nog steeds een tuurlijntje, maar iets duidelijker. Ovutest deze voormiddag is al redelijk donker, zou dit nog op het kleine restje hcg reageren? Vorige ronde waren ze beduidend lichter dan nu. Bloedverlies van gisteren heeft niet doorgezet (maar wat eruit kwam zag en rook (sorry tmi ) als menstruatie), tegen de vooravond was het weer gestopt en is niet opnieuw gestart (tot nu toe). Wachten is toch moeilijk hé