Ik zat nog te denken, staat me iets van bij dat jij in de buurt woonde, maar dat jij dichterbij in het ziekenhuis terechtkwam. Ik moet wat verder omdat ik al was doorverwezen naar universitair ziekenhuis. (kan ook heel erg in de war zijn hoor ) Maar daar zijn ze dus wel heel goed op de hoogte van hg. Een van de diëtistes heeft het zelf gehad beide zwangerschappen. Dat helpt ook wel mee qua begrip. En daar kun je dus in elk geval dagopnames regelen en kijken ze niet specifiek naar ketonen (wat bij hg dus ook geen zin blijkt te hebben). Denk dat ze altijd wel openstaan voor een consult/overleg met andere gyn/ziekenhuis. Vind het echt zoveel schelen dat ik weet dat ze niet moeilijk doen. Ik bel en dat is genoeg. En nu kan ik net genoeg vocht door de sonde krijgen dat geen opnames meer nodig heb. Nog beter. Blijf wel op het randje uitdroging zitten, maar het is te doen zo. Diëtiste en gyn zitten er wel bovenop, maar het is leefbaar zo (alhoewel leefbaar niet de juiste benaming is). Tip van laten koken zag ik ook nog voorbijkomen, dat is ook een hele goede inderdaad! Hier eet dochter een keer bij mijn ouders, een keer bij mijn zus en dan krijg ik nog sowieso een maaltijd mee van mijn ouders en komt er meestal elke week een vriendin langs met eten. Zo zijn er al mooi wat dagen waarop ik echt niet hoef te koken. Verder krijgt ze nu veel minder gevarieerde en voedzame maaltijden en is dat punt 2000 op de lijst met dingen waarover ik me schuldig voel
@Enigma @Oilell Woon helemaal in het noorden van Nederland inderdaad. Moest naar het ziekenhuis in Leeuwarden. Maar daar weinig begrip. Heb nog wel feedback gegeven aan gynaecoloog maar die zeiden ja is het protocol.... zijn daar heel erg van het protocol. Wat trouwens maar tot 3 opnames geschreven was. En zodra ketonen er uit waren, moest ik dus per direct vertrekken... wat natuurlijk nergens op slaat bij een urine test na 3,5 liter vocht. Plaste puur water. Koken voor de kleine is zeker een goede tip! Hoef zelf geen eten. Heb maanden niet gegeten. Bleef toch maximaal 3 minuten zitten... en dan 3 minuten puffen, uit alle macht niet proberen over te geven om alsnog alles er weer uit te gooien. Gewoon mogen bellen en infuus krijgen, zou echt zoveel schelen. Of nog mooier, gewoon thuis. Kan het ook prima zelf doen. Als ik de spullen maar heb. Ziekenhuis is 25 minuten rijden. En dat was elke keer een uitdaging om 25 minuten niet over te geven...
Had ik het wel goed onthouden dat je in de buurt woont! Ik moet naar het UMCG en daar hebben ze dus wel kennis van zaken. Misschien kan je verloskundige met hun overleggen. Als zij ook openstaan voor thuisinfusen (dat lukt mij helaas nog niet) zou je al een stuk geholpen zijn denk ik. De rit er naartoe is inderdaad hel. Ben met pech toch wel een uurtje onderweg, dat zijn geen leuke ritten.
Oke! Ja umcg is toch wel zo'n 85 kilometer rijden. Moet er niet aan denken. Maar telefonisch overleg is wel ideaal. Heb een collega met HG en die werd in ziekenhuis in Drachten behandeld, daar ging het er al een stuk beter aan toe. Was een opname van meerdere dagen ook mogelijk. Werk zelf in Drachten en is ook altijd een fijne sfeer daar maar nog niet van de patiënt kant meegemaakt. Thuisinfuus is niet zo moeilijk, waar hebben we het over. Beetje water, zout en suiker. De thuiszorg waar ik werk is wel wat vooruitstrevend in dit soort dingen maar wij doen ook niet moeilijk over chemotherapie of een maand antibiotica, duiretica thuis. Dat zijn veel spannender dingen. Maar krijg het maar eens voor elkaar...
Mocht iemand mij overigens herkennen hoop ik dat diegene me direct aanspreekt en niet via via, want ik wil nog niet dat iemand dit weet . Besef me heel goed dat ik op een openbaar forum iets behoorlijk herkenbaars plaats, maar vind het een belangrijk onderwerp dus tja..toch maar wel
@Lief Wauw wat een dapper besluit!! Bedankt voor het delen van je verhaal. En ook goed te horen dat je hulp hebt gekregen en het nu op de best mogelijke manier weer aandurven. ❤ hoop dat het dan nu een betere ervaring zal zijn qua ondersteuning en gemoedsrust. Qua leeftijd lijkt mij 10 ook een betere optie dan 1 jaar zoals mijn dochter. Helaas is mijn vriend al 53 dus dat zit er voor ons echt niet in. Toen we begonnen was hij nog in de 40.. is dan toch anders. en wie weet hoe lang het deze keer gaat duren als het überhaupt lukt. Het is zo lastig. Stel, we zouden alles voorbereiden en er echt voor gaan. Dan stel je je er zo op in en is de wens groot. En dan gebeurt het weer dik 2 jaar niet met meerdere miskramen.. of gewoon helemaal niet.. blijven we dan met een onvervulde kinderwens zitten voor een 2e... kon iemand het je maar op een briefje geven he... hoe het zal gaan...
Ja ik snap je helemaal.. eerste duurde hier ook 2 jaar (uiteindelijk onverklaarbaar) en nu gewoon vorige keer gelijk raak, dit was nu ook nog maar 2e ronde. Alsof mijn lijf het opeens snapt ofzo? Hier komen er ook nog wel angsten bij omdat ik nu 'oud' ben.. helemaal terug de luiers in etc etc. Maargoed. Die enorme verzwakking, dát is waar ik het meeste tegenop zie.. Ik denk trouwens dat het voor jou (schuldgevoel!) lastiger zal zijn dan voor je kindje, beter maar nog zo jong dan 4 ofzo denk ik hoor. Je zal erna wel weer even de band weer moeten opbouwen misschien, maar dat komt dan ook vanzelf wel weer goed. Kinderen zijn best flexibel hoor Ik had trouwens ook heel fijn gesprek met de huisarts, heb wel het idee dat ze zich sterk wil maken voor onze wensen. Stelde zelf al voor bij positieve test gelijk Emasefene op te halen zodat ik elk moment kan starten en wekelijkse belafspraak etc. Voelt toch fijn iemand die makkelijk bereikbaar is etc, bij de gyn is dat zo anders .
Wat heftig om te lezen dat je er toen voor gekozen hebt je zwangerschap te beëindigen! Niet omdat ik daartegen ben, maar omdat de misselijkheid dus zó hevig was. Ik ken via mijn man ook zo'n verhaal; diegene heeft meerdere zwangerschappen door de intense misselijkheid afgebroken. Vréselijk. Succes in de toekomst