Hallo dames, ik ben op zoek naar ervaringsverhalen. Ik ben bijna drie jaar geleden bevallen. Dit was nogal een traumatisch bevalling waarbij onze zoon ook bijna twee weken op de NICU moest liggen (was wel voldragen). Ook nu nog heeft hij een aantal medische en gedragsproblemen. Hierop wordt op dit moment volop onderzoek naar gedaan. Het is een schat van een kind maar ik ben er echt druk mee, zowel qua gesprekken/bezoeken als de dagelijkse zorg. Nu wilden wij altijd 3-4 kinderen en ook niet te ver uit elkaar. Maar we blijven het nu voor ons uit stellen. Zijn er meer mensen die in zo'n situatie zitten/hebben gezeten? Dus een zorgintensief oudste kind en dan toch weer zwanger worden? Heb een poos geleden met de verloskundige gepraat en dat was heel goed. Maar toch blijft er die angst van kan ik dit wel aan? En hoe moet het als het straks weer niet goed gaat? Ik heb ook dit moment al genoeg stress, hoe moet dat als ik wellicht zwanger ben en misselijk ben enz.enz.
Hai, Volgens mij wel de goede plek hier??? Maar heb zelf geen ervaring met een zorgintensieve oudste. Denk wel dat het normaal is om sowieso wat twijfels te hebben over nog een kind. Want hoe je het went of keert, het zal drukker worden, duurder, minder tijd voor jezelf, etc etc. Wat dat betreft alleen maar verstandig om er goed over na te denken. Ik denk dat je voor jezelf de keuze moet maken en alle scenario's even de revue moet laten passeren. Worst case scenario. Gecompliceerde zwangerschap en nog en zorgintensief kindje. Wat zegt je gevoel? Hoop dat er nog een paar meiden reageren die in dezelfde situatie zitten/zaten als jij nu. xxx Kweenie
Bedankt voor je lieve reactie. Ja mijn gevoel zegt nee, maar ik weet dat ik anders later spijt ga krijgen. En ik weet ook dat als het eenmaal zover is ik gelijk om ben. Het is meer dat ik een drempel over moet. En daar zie ik nogal tegen op. Aan de andere kant geloof ik ook wel dat als ik de natuur haar gang laat gaan ik op het juiste moment zwanger wordt. Ik hoop nog steeds op ervaringsverhalen, maar misschien zijn die er gewoon niet.
Ik heb zelf geen ervaring, maar wel een vriendin met een zorgintensieve eerste. Die had alleen de 2e al toen duidelijk werd hoe zorgintensief de eerste was en zou gaan worden. Zij heeft wel een tijd getwijfeld over een derde, maar is er uiteindelijk toch voor gegaan.
Bedankt voor je reactie nijntje. Hoeveel jaar zat er uiteindelijk tussen de eerste twee kinderen van je vriendin?
Zelf ook een heftige zwangerschap/bevalling gehad en daarna ook gezegd dat ik het nooit meer ging doen. Bevallen dan he!!! Maar inmiddels merk ik dat het toch weer begint te kriebelen. En merk ik dat ik mijn nare herinnering steeds meer aan het vergeten ben.
Ik heb niet de ervaring met een 'zorgintensieve eerste'. Wel met een PND na de bevalling. Ook daardoor lang twijfels. Mijn advies is dat je je gevoel moet volgen. Als je nu voelt er nog niet aan toe te zijn, niet doen en even wachten. Je geeft ook aan dat er nog onderzoeken in gang zijn, misschien geeft het straks wat meer rust als jullie weten wat er aan de hand is en hoe er het beste mee om te gaan. Van tevoren kun je het wel zo bedacht hebben, maar de realiteit maakt dat je soms je plannen aanpast. Als je bang bent dat je naderhand spijt zult hebben van de keuze om nog te wachten, dan zou je nu voor jezelf op papier kunnen zetten waarom je deze keuze maakt. Soot brief aan jezelf idee. Bovendien, als je eenmaal terugkijkt op een periode dan denk je soms ' waarom deed ik dan dan zo', maar je zult dan vast nog wel weten dat het in die periode zelf gewoon beter was. En daarnaast kan het erg helpen om je twijfels op papier te zetten. Dan heb je overzicht, en misschien kun je dan ook eens kijken met je partner waar wel of niet iets in aan te passen is? Succes!
Hoi, Ook ik heb een traumatische eerste bevalling gehad waarbij onze eerste dochter gereanimeerd is. Ook nu komen hier de problemen met haar. Ze is autistische en is contact gestoord.Hier zijn we erg druk mee. Na haar bevalling ben ik een jaar later bevallen van onze zoon na een zwangerschap van 20 weken. Hij had een hartafwijking en was in mijn buik overleden.Na zijn bevalling heb ik ook even een tijdje gehad dat ik niet meer durfde,maar gelukkig hebben we toch doorgezet en ben ik in het begin van dit jaar bevallen van een hele mooie dochter. ook hier waren de nodige complicaties mee en ook zij moest worden gereanimeerd! Geloof het of niet, maar we zijn nu weer bezig voor ons volgende wondertje! dagelijks denk ik wel wat er allemaal weer fout zou kunnen gaan, maar ook wij denken net zoals jij: als de natuur wil dat er nog een kindje komt dan is het meer dan welkom. Blijf wel altijd over je gevoelens praten hoor,dat is zo vreselijk belangrijk! Hoop dat jullie er samen uitkomen en dat er wellicht nog eens een lief klein kindje in jullie armen zal liggen.
Bedankt voor jullie reacties. @nbroen, dat van jouw eerste dochter lijkt veel op ons verhaal zeg. Onze zoon is ook gereanimeerd en heeft daarna een korte week aan de beademing gelegen. Naast een aantal duidelijke én onduidelijke "puur" lichaamlijke zorgen (die niet aan zijn geboorte liggen) wordt er nu gekeken naar autisme/hechtingsproblemen. Wat erg zeg dat je na je eerste bevalling een nog traumatischer (lijkt mij tenminste) ervaring hebt meegemaakt. Wat de reden van reanimatie van de oudste en de jongste hetzelfde of was het gewoon "pech"? En hoe oud is je oudste dochter nu? Als je het niet kwijt wilt of liever in PB kan ik dat goed begrijpen hoor.
Hier geen traumatische bevalling gehad, maar juist wel de tijd erna. Toen Dinand 9 dagen oud wilde hij opeens niet meer drinken, zag bleek en grauw. Via de HA bij de kinderarts terecht gekomen en hij bleek een goede vernauwing in zijn aorta te hebben. 5 dagen later heeft hij een hartoperatie gehad. Het is nu een gezonde "bijna" peuter van 22 maanden oud. Na Dinand wist ik al heel snel: ik wil een 2e! Maar toen Dinand een half jaar was dacht ik: nee, wat als me dit nogmaals overkomt? Dat trek ik niet! Toch testte ik 2 maanden later, totaal onverwachts positief. We waren er helemaal niet mee bezig, deden het veilig, maar hadden wel eens een ongelukje met het condoom. Die maand ervoor ben ik compleet ingestort door alles wat ik had meegemaakt. Dus zat in een depressie en was zwanger.De hele zwangerschap heb ik in angst en stress geleefd. Met 22 weken ben ik aan de anti depressiva gegaan, datwas voor mij het keerpunt. Ik kon weer genieten. Buiten dat alles om hebben wij met name het eerste jaar van Dinand best wel hectisch geleefd. Zeker het eerste halfjaar hadden we regelmatig controles, en die controles waren ook nog eens niet naast de deur. Je leeft op zo'n moment niet, je wordt geleefd. Maar je kunt niet anders, want het is je kind waar je alles voor over hebt. Toen Fabiënne eenmaal geboren was, was ik nog niet opgelucht, want ik wilde eerst die 9 dagen doorkomen voordat ik blij kon wezen. Als ze gewoon zou blijven drinken, zou er met haar niets aan de hand zijn. Maar Fabiën kreeg met 6 dagen problemen met drinken. Gelukkig hadden we een hele lieve kraamverpleegster. Die heeft meteen de VK en ZH gebeld. Gelukkig bleek het achteraf maar om een fikse spruwinfectie te gaan. Maar men o men, ik was als de dood. Nu alles gewend is kan ik echt zeggen: Ik had dit nooit maar dan ook nooit willen missen. Het is zo bijzonder (dat zal het ook altijd blijven). Mijn advies: Schrijf beide apart op een papiertje de voors en tegens! Houdt vervolgens jullie lijstje bij elkaar, neem het door en maak er samen 1 lijstje van. Kijk hoeveel voors en tegens er zijn en maak daaruit een beslissing. Ik snap dat de angst dat het weer opnieuw zou gebeuren groot is, maar ik denk zeker dat de VK/Gyn. hier ook wel goede begeleiding bij geeft! Desnoods overleg je met je vk/gyn of er niet ingeleid kan worden. (is bij mij na overleg ook gedaan met 38 weken!)
Hoi, Daar zit ongeveer 3 jaar tussen. Succes met je beslissing en ik denk inderdaad ook dat een simpel lijstje met voors en tegens een goede hulp kan zijn.