Hoi Allemaal, Ik wilde graag een topic sterten voor dames van wie de man is of wordt geconfronteerd met zaadbalkanker. ik ben zelf erg op zoek naar mensen met dezelfde ervaringen en die in hetzelfde schuitje zitten. En dan heb ik het niet alleen over het zwanger worden op zich, maar ook over het hele emotionele traject er omheen. Mijn verhaal: Afgelopen augustus is bij mijn vriend zaadbalkanker geconstateerd en is hij geopereerd en is een bal verwijderd. We hadden het al een hele tijd over kinderen, maar hadden tot die tijd steeds zoiets van: eerst maar eens een vast contract etc. terwijl: we hebben alebei een goede baan en zijn vorig jaar december verhuisd naar ons huisje. we hebben genoeg ruimte en ook de financiele middelen voor een kindje. Niet dat we bergen geld hebben, maar het zou moeten kunnen. maar tot dat moment dachten we steeds: ach, over een jaartje ofzo. de maanden voorafgaand aan dat hij ziek werd werd onze wens wel steeds concreter, maar tot dan toe niets mee gedaan. De avond voor de operatie waren we erg geschrokken, we hoorden het slechte nieuws pas eerder die dag. omdat we niet goed wisten wat er zou gebeuren (wat halen ze weg? ben je nog vruchtbaar? nabehandeling?) hebben we toen geprobeerd zwanger te worden. Ik voelde altijd goed mijn eisprong en had het idee dat het qua timing wel goed zat. de dag er na is mn vriend geopereerd en is alles gelukkig heel erg goed gegaan. ook bleek twee weken later dat hij geen nabehandeling zou hoeven en alleen regelmatig zou worden gecontroleerd. wij waren natuurlijk helemaal gelukkig! Uiteindelijk heb ik de week er na een zwangerschapstest gedaan, en wat bleek: Ik was zwanger! We waren dubbel blij; wat een geluk, en dat van 1 keer!! helaas heeft het niet zo mogen zijn en heb ik met bijna 5 weken een miskraam gehad. een enorme klap na al een enorme rottijd. Ik merk alleen dat ik er ech nog enorm veel moeite mee heb. het is allemaal zo snel gegaan: zo was hij ziek, en voor we het wisten zou alles weer goed moeten zijn. in mijn koppie werkt dat helaas niet zo! Ik weet dat ik de dag van de operatie savonds alleen thuis kwam en dacht: oke, over een jaar zit ik hier alleen op de bank. hij heeft kanker en gaat dood. achteraf blijkt natuurlijk alles er goed uit te zien, maar op dat moment was die realiteit er en was er een kans aanwezig dat dat zo was en ook kon gebeuren. het idee dat hij dood had kunnen gaan.... ik kan er niet mee omgaan! ondertussen heeft hij sinds deze week ook weer last aan de andere kant. we hopen natuurlijk dat het niks is, hij is een maand geleden nog getest en zn bloed was helemaal goed, maar toch ben ik bang. wat nu als het weer mis is? maandag hebben we een afspraak en weten we meer. Ik vraag me af of ik alleen ben in mijn gevoel, want ik kan er echt niet mee om gaan soms. dagen lang gaat het goed, maar dan kan ik echt ineens een kl*tedag hebben waarin alles tegenzit en boven komt. Ik ben zo boos! Ik snap niet waarom ons dit heeft moeten overkomen (de kanker maar ook de miskraam). het lijkt wel alsof we de afgelopen maanden alleen maar ellende hebben gehad. ik merk het vooral als iemand anders goed nieuws vertelt: vrienden die zwanger zijn of zelfs een vriendin die aankondigt te willen gaan proberen om zwanger te worden. alleen van de gedachte krijg ik al kriebels en eigenlijk ben ik dan stinkjaloers. ik heb dan echt een gedachtegang van: waarom hebben andere mensen altijd geluk en krijgen ze allemaal wat ze willen en waarom krijgen wij al die ellende? tuurlijk gun ik het ze, maar op de achtergrond zit gewoon een duiveltje wat dat soort gedachten opwerpt en ik weet gewoon niet hoe ik daar mee om moet gaan! zeker nu we weer in onzekerheid zitten over mn vriend. stel nu dat het terug komt en de andere bal dalijk ook weg gehaald moet worden? dan kunnen we het dus echt vergeten. Zijn er meer meiden met deze ervaringen die het willen delen? ik zou het wel leuk vinden om wat verhalen en ervaringen uit te wisselen en elkaar op de hoogte te houden.
Och och wat een spannende tijden zeg....ik leef helemaal met jullie mee.... maar is het geen optie om zijn zaad in te laten vriezen? Ik ken een zelfde soort verhaal uit mijn directe familie, en zij hebben die optie aangeboden gekregen. Op die manier kan het altijd bij jou 'teruggeplaatst' (of hoe je dat ook noemt) worden.
Mijn man heeft ook zaadbalkanker gehad alleen in de periode dat hij het had kende ik hem nog niet (hij heeft het gehad ongeveer een jaar voordat wij elkaar leerden kennen). Dus voor wat betreft het emotionele traject weet ik (eigenlijk helaas, ik had mijn man hier heel graag in willen steunen) niet zo veel vanaf. Bij mijn man is de aangetaste bal weggehaald en hij heeft bestraling gehad. Op het moment dat de kanker werd geconstateerd was zijn zaadkwaliteit zeer slecht (het zou slechts voor IVF in aanmerking kunnen komen). De bestraling die hij destijds kreeg zat nog een prille fase. Ze waren toen eigenlijk net geswitched van bestraling. De bestraling die ze voor die periode gebruikt zou altijd leiden tot onvruchtbaarheid dus mijn man heeft voor wat betreft de nieuwe bestraalmethode heel veel geluk gehad! Maar omdat die methode nog zo pril was hebben ze wel voor de zekerheid zaad ingevroren en dat zou dan later eventueel gebruikt kunnen worden voor IVF, mocht de bestraling zijn vruchtbaarheid wel aantasten. We zijn nu 6 jaar verder en hebben twee kerngezonde kinderen (en 1 miskraam) waarvan ik alle keren direct de eerste ronde zwanger was. Zowel de kanker als de bestralingen hebben gelukkig zijn vruchtbaarheid niet aangetast. Dus wat dat betreft hoef je je denk ik geen zorgen te maken. Ik snap dat je het er emotioneel ongelofelijk zwaar mee hebt. Hoe is je vriend eronder? Kan je een beetje goed met hem praten?
Hey meiden, Bedankt voor jullie berichtjes. Voor de operatie hebben we gevraagd of het nodig was om zaad in te vriezen. Omdat die bal die is weggehaald waarschijnlijk al maanden niks neer produeerde en hij geen verdere bestraling hoefde was dat niet nodig. Die andere is nog gezond dus zou het geen probleem moeten zijn. Maar ik moet eerlijk zeggen, nu hij het idee heeft dat het terug komt, is het voor de gemoedsrust misschien wel goed om toch te doen. Dan weet je tenminste altijd dat het nog ergens is en dat je altijd die mogelijkheid nog hebt. Speentje: ik kan me voorstellen dat je het vervelend vind dat je je man niet hebt kunnen steunen hier in. Hoewel het niet leuk is geweest zijn we er wel een stuk sterker en closer door geworden. Wel goed om te horen dat jullie twee gezonde kindjes hebben! Ik maak me daar ook niet veel zorgen over, het is tenslotte al gelukt, terwijl die ene bal er nog wel zat maar dus al niks meer produceerde. Dus het moet kunnen!