Om een heel lang verhaal heel kort te maken: Mijn man heeft nog een kinderwens, zo bleek afgelopen weekend. Hij vindt zichzelf de jongste niet meer, ook al is hij nog niet eens mid-30, en zou er dan het liefst niet teveel tijd tussen willen. Mocht het ons gegeven zijn, want we hebben 5 jaar op onze zoon gewacht. Ik ben erg blij dat hij eerlijk is, maar ik ben nu vooral heel erg in de war... Ik heb een traumatische geplande gentle sectio gehad en ook het lange medische traject (7x IUI, 2x ICSI) is me niet in de koude kleren gaan zitten. Puncties en injectecties heb ik na de laatste keer afgezworen, ik was, en ben, helemaal klaar met dat gesjor aan mijn lijf. Eén gezond kindje hebben we mogen krijgen, wat een wonder! Ik heb maanden therapie (oa. EMDR) gehad om de keizersnede enigszins te verwerken. Het zit me nog hoog en dat zal ook nog wel flink wat tijd nodig hebben, maar voor nu zijn de scherpe kantjes er af. Aan de ene kant heeft mijn man helemaal gelijk als hij zegt dat de kans dat het weer zo zal verlopen erg klein is en dat je er iets moois voor terug krijgt. Zwanger zijn vond ik heerlijk en dat ik mama mag zijn van het meest prachtige en liefste kindje ter wereld is toch zoiets bijzonders! Maar aan de andere kant is er de angst... De gedachte dat er weer zoiets vreselijks op me staat te wachten overheerst zo erg dat ik niet weet of ik nou wel of geen kinderwens heb. Wie herkent dit en wat heb jij gedaan?
Wat moeilijk om een beslissing te maken rijo... Heftig dat je de keizersnede zo traumatisch ervaren hebt. Ook zie ik dat jullie kindje nog erg jong is en jullie qua leeftijd ook nog vrij jong (ondanks het lange traject in de mmm). Als ik jou was zou ik jezelf nog even de tijd gunnen, het is allemaal nog zo vers. Wij zijn na 9 maanden begonnen voor een tweede kindje (nadat onze eerste bijna 2,5 jaar, 5 iui's en uiteindelijk spontaan zwanger net voor de IVF, op zich liet wachten. Ik heb toentertijd met mezelf afgesproken pas na twee jaar weer de mmm in te gaan. Na ruim 1 jaar en 9 maanden toch maar weer naar het ziekenhuis en inmiddels 3 mislukte iui's achter de rug. Hier nu de twijfel of we wel door moeten gaan (ondanks een zeer positieve ervaring met een ongeplande keizersnede). Het is een aanslag op mijn lichaam en psychische gesteldheid en werkt door in alles. Terwijl ik eigenlijk alleen maar wil genieten van het wonder dat we al hebben. Maar die ene grote wens tja.... Die blijft. Geen echt advies dus. Ik weet niet waarom jullie icsi hebben gedaan? Is er nog een kans op een spontane zwangerschap? Anders is dat misschien nog een idee... Om het op z'n beloop te laten. Geef jezelf de tijd, want eenmaal weer in die molen blijf je je grenzen verleggen (helaas spreek ik uit ervaring). Sterkte met dit moeilijke besluit.
Bedankt voor je reactie! Wat jammer dat het nog niet is gelukt... Ik begrijp de twijfel over wel of niet doorgaan. Lastig! Sterkte, hopelijk is het snel raak! Zoals ik er nu over denk wil ik het traject niet weer in. Ik herken je reactie mbt je grenzen verleggen, dat klopt inderdaad! Er zou ivf toegepast worden, maar beide keren bleek het zaad net niet goed genoeg, dus werd het icsi. Spontaan zou het wel moeten kunnen volgens de geleerden, maar dat was in die vijf jaar niet een keer gelukt, dus de kans dat dat nu wel zou lukken schat ik vrij klein. Maar je weet het natuurlijk nooit.
Ik herken idd de weerstand tegen de medische molen. Zeker zo kort na de geboorte van jullie wonder. Mijn enige tip blijft, geef jezelf de tijd. Wie weet kijk je er over een jaar heel anders tegenaan en sta je wel open voor medische behandeling. En anders is het natuurlijk ook prima, jullie zijn al gezegd met een wonder. En vergeet niet, het moet allemaal in jouw lijf gebeuren, dat wordt vaak onderschat. Daarom moet je er volledig achter staan.