Oh bah lasyzorra. Nog meer pillen? Pff succes en sterkte natuurlijk. Daphne, fijn dat het iets btr lijkt te gaan. Afleiding helpt bij mij ook goed, maar inderdaad je Lichaam werkt alleen vaak niet mee. Sterkte! Klaproos, vreselijk. Maar wat is een vmk precies? Had je lang weeën van de tabletten? Of was het wel snel. Vind het echt super stoer van je! Ik ben best een scheiterd, dus zou de pillen echt niet aandurven. Daarom ook voor de curretage gekozen. Sterkte ermee! Ellepel, wow heftig. Je lichaam heeft het zeer druk zo te merken. Ben je zaterdag veel bloed verloren dan? Wanneer zou de curretage zijn? Succes en sterkte! Maak je om de curretage zelf niet zo druk, lichamelijk viel dat mij echt mee en huil zoveel als je wil! Hier op het ziekenhuis waren ze zo begripvol. Elke keer met huilen zei ik sorry. Ik mocht geen sorry meer zeggen! Birds ik zou toch uitkijken met dat plassen. Ik heb zelf een keer buiten een zwangerschap om, last gehad van zelfde klachten. Kon als ik plaste alleen maar door plassen en als er niks meer kwam, kreeg ik de druk dat er nog wel wat zat. Bij mij was dat een urineweginfectie. Dus wie weet. Als je alleen je urine inlevert en even kijkt wat daar uit komt. Misschien is het dat en ben je er dan zo vanaf. Sterkte! En hopelijk is het je meegevallen op het werk! Linda! Wat een onzekere dagen heb je gehad. Pff wel heel erg balen dat er toch nog iets zat wat er hardhandig is uitgehaald.. Wat klinkt dat zo raar als ik het zo schrijf, maar weet niet hoe het anders te omschrijven. Sorry. Fijn dat je nu schoon bent en hopelijk kun je nu verder! Sterkte! Nou ik heb gisteren de curretage gehad. Heel zenuwachtig, maar ze waren heel begripvol. Veel gehuild en het begon voornamelijk toen ik op de recovery kwam om infuus te krijgen. Ik werd precies dezelfde kamer ingereden waar ik met de bevalling van m'n dochtertje een ruggeprik kreeg. Daardoor was er een behoorlijk dubbel gevoel. Toen een paar uur later een wonder in handen mogen houden en nu zou ik een paar uur later gescheiden worden van een ander groot wondertje. Heftig, maar ze waren heel lief voor me. Gezegd hoe zenuwachtig ik was en ze hebben me wel 100 keer gevraagd hoe het ging. In de OK ook nog een paar keer. Eenmaal in de OK kon ik niet eens meer tellen toen ik het roesje kreeg. Ze legde uit dat ik vd eerste me wat dronken kon voelen en de tweede zou wat branderig aan kunnen voelen in m'n arm.... En verder kreeg ik niet mee, want ik sliep al... Werd een keer wakker en kokhalsde toen. Volgens mij had ik iets in m'n mond. Intubatieslang? Herkenbaar voor iemand? Maar ik sliep al snel weer verder. Uiteindelijk toen ik wel goed wakker werd biggelden de tranen over m'n wangen. Wat kreeg ik een klap! Ik miste m'n vriend en wilde alleen maar naar hem. Hij werd al snel gehaald en heeft me heel lief getroost. Mocht gelukkig al zeer snel naar huis. Mocht na het plassen, dus heb extra veel gedronken zodat ik snel zou moeten plassen. Werd om 15.45 naar recovery gebracht en stond om 18.30 alweer buiten de deur! Voelde nog krampen, was duf en moe en had enorme hoofdpijn, maar ik moest en zal naar huis gaan. Daar lekker vroeg naar bed gegaan. Nog wel even tv gekeken, maar sliep rond 00.00 wat voor mij echt vroeg is. Alleen toen begon de kleine meid om 5.00 te hoesten en werd ik wakker. Ze sliep al snel weer, maar ik niet. En toen kwamen de tranen en het krijzen rond 6.00.. M'n vriend werd wakker en heeft me heel goed getroost! Heb gezegd hoe oneerlijk het allemaal was! Dat ik wilde dat m'n lichaam het al sneller had afgestoten, zodat ik gewoon ongesteld leek te zijn! Dat ik alleen maar een kloppend hartje wilde! Dat ik wilde blijven dromen over een kleine in januari. Dat ik wist (gevoel en bevruchting op eisprong) dat het een jongetje was! Dat ik heel graag een jongetje wilde! En zo huilde ik verder.... Ik ben nu wat kalmer gelukkig... Zit in een gat waar geen eind aan lijkt te komen en laat het vandaag allemaal maar over me heen komen.. Wat is het toch oneerlijk meiden. Waarom moeten (wij) zoveel meiden dit meemaken..? Waarom eerst van zoveel vreugde en trots naar zoveel teleurstelling en zenuwen.. Ik wens jullie echt allemaal uit het diepste van m'n hart heel veel sterkte! Want hoe je het ook ziet! Het blijft een heel verlies. Zo voel ik het echt. Liefsxxxx knufffelllll Sharon
Oh sharon zit echt te huilen tijdens je berichtje... Zo exact herkenbaar! Ik hoop dat je niet te veel pijn hebt. Ik had eigenlijk nergens last van en gisteravond kindjes veel getildcen genuffeld en dat viel achteraf wel tegen. Kreeg ik dus wel last. Gistermiddag nog gevloeid maar nu bijna niet meer.
Sharon, ook ik zit te janken. Heel herkenbaar. Ik was voor de curettage vrij rustig, was blij dat er een eind kwam aan de buikpijn en stolsels... Op de recovery ben ik niet echt wakker geweest, weet alleen dat ik heel erg moet huilen en daar een zakdoekje in mijn hand gedrukt kreeg. Dit besefte ik toen ik goed wakker was en dat zakdoekje vast had, heel raar. Maar dat lege gevoel.....niet te omschrijven. Ik ben nu een week na de curettage maar ben vreselijk labiel. Kan overal om janken, gisteren ook al. Voel me zo verdrietig, en vind het zo oneerlijk. Toevallig weet ik dat een buurvrouw ook zwanger is. Weet niet hoe ver, niet veel verder als ik was gok ik. Maar ik zag haar en moest zo huilen, waarom gaat het bij anderen wel gewoon door, en moet ik keer op keer weer accepteren dat het bij mij niet goed is gegaan. Ik heb ook verschrikkelijke hoofdpijn, ben verschrikkelijk moe en heb nog steeds buikpijn. Bah wat voel ik me naar. Sorry voor deze klaagzang, moest het even kwijt.
Na lang overwegen voel ik toch dat ik me hier wil melden om mee te kletsen, ik vind het allemaal onwijs moeilijk en ben echt een emotionele bom op het moment. Ik hoop dat ik het een beetje bij kan houden hier, maar vind het wel fijn om ergens mijn 'ei' kwijt te kunnen die op dit moment precies hetzelfde meemaken.
Ooh sorry dames ik wilde jullie niet aan het huilen maken! Maar het is zo verdomd oneerlijk. Wilde even m'n gevoelens kwijt.. Lichamelijk heb ik wel pijn. Menstruatie pijn en als ik loop voel ik steekjes in m'n baarmoeder. Vloeien doe ik heel weinig.. Rustig aan doen Linda! Wel natuurlijk veel knuffelen, maar blijf ook aan jezelf en je lichaam denken! Ooh vreselijk Petra! Dat je dit al vaker heb moeten meemaken lijkt me zoooo erg! Ik gun dat niemand bah..! Niks geen sorry voor je klaagzang! Daar zijn we/dit forum immers voor! We moeten heel wat verwerken en vind het super fijn dat er wel mensen weten/begrijpen wat ik voel al blijft het voor iedereen anders natuurlijk. Ken zelfs ook mensen die er echt aan onderdoor gaan.. Hulp en alles inschakelen. Dat lijkt me zo heftig. Al kan ik me niet voorstellen dat ik hier overheen kom. DeeaDees bah vreselijk is dat he! Doe het lkker rustig aan! Als je er klaar voor bent zijn weer er om je verhaal aan te horen! Lees ondertussen gewoon lekker mee en jank om alles! Ik weet dat dat voor mijzelf beter werkt dan vrolijk lopen doen. Hopelijk hebben jullie een btj goede steun in jullie omgeving! Ik heb gelukkig mijn ouders (moeder vooral) die ons helpen waar ze kunnen.. Verder nog niet echt mensen na de curretage gesproken.. Maar hoop echt zo dat ik geen vervelende opmerkingen krijg. Zaterdag namelijk twee verjaardagen en zie er nu al tegenop.. Wil me groot houden, maar eigenlijk wil ik het ook uitschreeuwen! Zeggen hoe mijn wereld even is gestopt met draaien. Hoe enorm klote ik me voel. Dat ik inderdaad moeite heb om zwangere vrouwen te zien (die er zullen zijn), dat het me niet interesseert hoe slecht weer het is of hoe zwaar ze die week hebben gewerkt! Kan me zo weinig interesseren! Ik wil janken wanneer ik dat wil. Ik wil getroost worden door wie ik wil. En ik wil gehoord worden door wie het wil... Sterkte meiden! Doe het rustig aan!
@ sharon, wat een heftig verhaal zeg. Ik krijg er ook tranen van in mijn ogen. Ik moet morgen. Ik moet zeggen dat ik er naar 'uitkijk'! Ook meer omdat het dan 'over' is. Ik blijf maar vloeien en ik heb het idee dat het allemaal nergens goed voor is. Zoveel ellende en je krijgt er niets voor terug. Dat steekt mij het meest. Dat wondertje in januari komt inderdaad niet, en ondertussen komen er vriendinnen en familieleden vertellen dat ze zwanger zijn. Ik ben heel blij voor ze, echt! Maar nu even niet!! Volgende week ben ik blij voor ze! Zaterdag heb ik nog heel erg gevloeid, het wordt nu wat minder gelukkig. Maar ik ben bang dat het morgen weer overnieuw begint. Ik loop inmiddels al 5 weken met verbanden in mijn broek, waar het 9 van de 10x doorheen gaat. (sorry voor de details). Ik heb nog nooit zoveel was gehad... Pfff... @ Petra, klaagzang mag hoor!! Moet ik ook zo nu en dan even doen, lees hierboven . @deesdees, ik heb ook gereageerd in je andere topic. Wat vreselijk voor je allemaal!! Natuurlijk mag je hier je ei kwijt! Met z'n allen kunnen we ons verlies misschien beter verwerken! Heel veel sterkte! Heel veel sterkte lieve meiden! Ik hoop dat ik morgenavond hier nog wat kan tikken. Dat het allemaal goed is gegaan. Ik ga nu nog even op vergadering op het werk... Tja het moet doorgaan he?! Ben inmiddels al 4 weken thuis en ik wil toch nog een beetje meekrijgen van het werk. Even afleiding en andere praat. Mijn dochter is lekker naar opa en oma. Dus die is in goede handen. Ze blijft daar tot vrijdag, zodat ik na morgen nog even rustig kan bijkomen en mijn man voor mij kan zorgen. Klikt egoïstisch als ik het zo lees, maar het is voor ons allen het beste denk ik. Knuffel Ellepel
Hoi lieve meiden, doet goed dat schrijven he, wat ik jullie wel wil meegeven, wat ik geleerd heb uit onze mmm tijd is dat je de dingen waar je nu erg veel negatieve energie van krijgt best even uit de weg mag gaan. een verjaardag waar je tegenop ziet, het is echt niet erg om een keer niet te gaan en die dag iets te doen waar je juist wel beter bij voelt, niet dat je nu moet opsluiten maar je moet het wel de tijd geven waardoor je er straks juist beter mee om kan gaan, het gevoel dat je stikt van verdriet en dan dingen doen waar je zo tegenop ziet, niet doen hoor. afleiding is juist ook heel erg fijn, even de deur uit zijn ook maar doe dat alleen daar waar het fijn voelt, met je man/vriend ff terrasje, of bij vrienden die het misschien wel weten, gewoon ff avondje kletsen en er even niet aan denken. zojuist heb ik met mijn beste vriendin gebeld, anderhalf uur lang, en toen kwamen er ook wel tranen en later lekker over ditjes en datjes. het scheelt wel dat ik twee vriendinnen heb die het ook hebben gehad, zij hebben mij hun verhaal verteld zodat ik ook een beetje wist wat er ging komen... een wij samen, mijn man zegt af en toe dingen en daaraan merk ik hoe erg hij het vind (dan breekt mn hart) en 's avonds gezellig dvd kijken, dat doet me goed, ik heb alleen erg veel moeite met alleen zijn, de stilte want dan komt het heel dichtbij...... vanochtend werd het me even te veel, ik heb de spulletjes, 1 jasje, de test, de echo en nog wat dingetjes in een mooie doos gedaan en ik mijn nachtkastje gedaan. vervolgens moest ik toch echt wat met het vruchtje wat ik opgevangen had, dat zat me zo dwars, uiteindelijk in een zachte doek gewikkeld en onder de grote boom begraven in onze tuin, het deed zo'n pijn, leek wel een ritueel. mijn man wilde liever geen gedenkplek in de tuin maar ik was wat wanhopig want wat moest ik ermee, ik kan het toch moeilijk weggooien! in het zakje zit dat kleine hartje wat ik even heb mogen zien kloppen. nu voelt het goed, onder het gras, ik heb er uitzicht op, het is dichtbij me/ons maar ik voelde vandaag dat ik het ook moest laten gaan.
De maand juni lijkt echt voor velen slecht af te lopen, of lijkt dat nu zo? Vind dat er echt onwijs veel zwangerschappen zijn geëindigd in een miskraam Ik zal proberen mijn verhaal te doen Vorige week maandag 17 juni gingen we naar de VK voor de 1e echo, ik zou volgens berekening 8wkn+ 3 dagen zijn. Helaas vond de vk niet meer dan alleen lege holte in mijn baarmoeder, ze twijfelde enorm en wou er een collega bijroepen maar die was helaas voor een spoedbevalling weggeroepen. Ik werd naar huis gestuurd en zou volgende week maandag (gisteren dus) de volgende echo krijgen bij een deskundige VK om te bepalen of er wel/niet iets zou zitten in mijn baarmoeder. Somber gingen we naar huis en eenmaal thuis bleef ik flink in een roesje zitten dat het niet goed zat, ik was zeg maar halverwege de roze wolk gevallen... De volgende dag 's Ochtends ben ik gaan bellen met de VK dat ik mij erg onzeker voelde en het te lang vond duren om tot volgende week maandag de echo af te wachten. Ik wou deze graag eerder en kreeg een nieuwe mogelijkheid voor de komende donderdag. Oké dacht ik, dat zijn 2 dagen wachten...die middag kreeg ik ineens krampen en bloedverlies! Ik schrok me wild en ben gelijk de VK en mijn man gaan bellen...helaas kon de VK niks voor mij doen en zei het af te moeten wachten. De rest van de dag werd het bloedverlies minder en die nacht kreeg ik wel krampen maar niet zo dat ik wat verloor. Op woensdag kreeg ik na aandringen bij de VK de nieuwe echo....deze was niet goed. Er zat alleen vruchtzakje, geen vruchtje/kindje zichtbaar Vreselijk! Ik heb gehuild, niet normaal wat een emoties er dan los kunnen komen. Ik kreeg veel berichtjes van vriendinnen (o.a. van hier) die me steunden. In overleg met de VK zou ze me de volgende ochtend terugbellen, ze zou voor mij het ZH bellen ivm de curettage die ik dan graag zou willen. Ik kon het niet aan om af te wachten, je hebt immers geen idee hoe lang het duurt voordat je lichaam het door heeft. Ook vanwege mijn klachten van een erg lage bloeddruk, flauwvallen etc ging ze er wat druk achter zetten. Afgelopen vrijdag mocht ik voor curettage, we moesten ons om 11.00u melden in het ZH...op de afdeling Gynaecologie was er helaas geen plek waardoor ik een plekje kreeg op de kraamsuites, een kamer voor ons alleen. Om half 2 kreeg ik het verzoek om de pre-medicatie in te nemen en alvast mijn OK-jasje aan te trekken en in bed plaats te nemen. Ze verwachte dat ik binnen nu en een 45min. opgeroepen kon worden. Om iets over 14u werd ik inderdaad opgeroepen, ik werd met bed naar beneden vervoerd en vlak voor de recovery moest ik afscheid nemen van mijn man. Ik heb geen traan gelaten, ik wou me sterk houden Op de recovery kreeg ik mijn infuus, ik was er als de dood voor omdat ik bij de bevalling van Luca (geplande KS) zo vaak geprikt ben...6x waarvan dus 5x mis!! Vreselijk! Gelukkig zat dit infuus er in 1x in, ze nam alle tijd voor me en stelde me gerust. Ineens lag ik te shaken in bed, ik had het zooo koud. Ik kreeg een heerlijke opgewarmde deken waar ik gelukkig echt iets van kon opwarmen. Eenmaal op de OK drong het langzaam aan tot me door, er werd me gevraagd waarvoor ik kwam en dit werd allemaal gecontroleerd, ondertussen werden mijn armen gespreid en werd mij verteld dat ik nu langzaam aan zou gaan slapen. Ik kreeg de sufenta ingespoten, ineens begon mijn arm pijnlijk aan te voelen alsof het ging branden...ze vertelden me dat dit maar kort voelbaar zou zijn en ineens was ik weg... Ik werd langzaam weer wakker op de recovery, te langzaam kennelijk want ik heb daar een erg lange tijd gelegen. Ik heb er weinig van gemerkt maar ik heb telkens bloeddruk dalingen gehad. Ik herinner me nog de alarmbelletjes. Om 16.45 werd ik weer terug gebracht naar mijn kamer, ik was erg suf. Ook hier heb ik erg weinig van meegekregen, ik weet nog dat ik met bed over de gang heb gereden maar verder... Op zaal heb ik verder mijn roes uitgeslapen, doordat ik die bloeddruk dalingen heb gehad hebben ze het infuus van mij wijd open gezet met als gevolg dat ik ineens de druk en drang had om te moeten plassen. Met behulp van de zuster heb ik op een stoel naast mijn bed flink geplast, naar het toilet lopen durfde ik niet. Ik zat op de rand en voelde me ineens weer duizelig. Gauw weer terug in bed, kennelijk ben ik zo weer in slaap gevallen...mijn man probeerde met me te communiceren maar dit ging voor hem te moeilijk. Toch kreeg hij iets contact met me maar hij vertrouwde het niet, hij heeft op de alarmbellen gedrukt en ineens stonden daar de zusters. Ik was weer weggevallen waardoor mijn bed plat werd gegooid (ik lag half rechtop) en het infuus weer wijd werd open gezet. Toen ik dit hoorde ben ik flink geschrokken. Eenmaal weer bij kennis kreeg ik bouillon en boterhammen, de bouillon viel erg goed. Knapte daar goed van op, daarnaast nog iets gegeten om verder aan te sterken aangezien ik de hele dag verder nuchter moest blijven. Tussendoor kreeg ik bezoek van de arts, die vertelde me dat alles goed was gegaan en ik me geen zorgen moest maken over deze miskraam. Dat de natuur zo af en toe eens een foutje maakt en ik de oorzaak niet bij mijzelf/ons moest gaan zoeken. Als we weer zwanger zouden willen worden dit dan ook mocht. Rond 19.30 mocht ik naar huis, eerst was er nog sprake van dat ik een nachtje moest blijven vanwege de bloeddrukdalingen maar nadat ik wat had gegeten en gedronken ging het beter. In het ZH heb ik totaal niet gehuild, was echt beduusd van alles. Eenmaal thuis kwamen de emoties flink los, opa en oma waren al bij ons thuis om de kinderen thuis op bed te leggen. De kinderen wouden kennelijk niet bij opa en oma slapen. Prima, de schatten kon ik nog even een dikke knuffel geven voordat ze gingen slapen. Langzaam aan begint het besef nu steeds meer te komen. Elke dag huil ik de ogen uit mijn hoofd, zo ineens helemaal van je roze wolk gevallen
Ohh dames...k heb t ook echt moeilijk...houdt me groot en moet zeggen dat ik ziek ben geweest tegen de ouders. Terwijl er veel ouders zijn die ook miskramen hebben gehad of een doodgeboren kindje. Er zijn twee kindjes geboren en 1 mama is zwanger. Zij hebben 6 jaar over de eerste gedaan en nu spontaan zwanger van de tweede, heel blij voor ze. Maar toch...ook heel oneerlijk. K heb nog veel jeuk aan de borsten, word er helemaal gek van! Ben niet meer zwanger dus laat die hormonen ook maar achterwegen. Heb nu pauze en moet tot kwart ovrr 5 werken. Heb de tranen nu in de ogen, wil naar huis en niet meer schijnheilig blij doen!
Ik zie nu dat het best een lang verhaal is geworden, hoop dat jullie het willen en kunnen lezen @Linda; Pff heftig hoor Dat gevoel van definitief afscheid nemen, zo vreselijk oneerlijk! Ik begrijp heel goed dat je het dichtbij wilt begraven. Vind het ergens wel moeilijk dat ik het achter heb moeten laten in het ZH, het wordt nu onderzocht door een patholoog. @Birds86; Je werkt alweer?! Wanneer heb jij dit allemaal moeten ondergaan? Ik moet echt nog niet aan werken denken Dat groot willen houden ken ik, ergens moet ik alles de vrije loop laten gaan maar soms wordt ik zo tegengehouden. Kan dat gevoel niet omschrijven.
Meiden ik lees alles. Geen verhaal is te lang. Ze zijn allemaal zo verdrietig. Pppfff wat heeft iedereen veel meegemaakt!!! Hier zo labiel. Moet al bijna janken van een wolk die voor de zon schuift.
@linda wat goed dat je het hebt begraven. Ik wilde dat ik dat kon, maar ik zit met helemaal niets.. Bah. Lijkt net alsof het allemaal niet gebeurt is. Zo apart.. Sterkte met de verwerking ervan. Hopelijk helpt dat een btj! @birds goed hoor dat je het op je werk nog volhoud. Ook niet erg als je toch knapt. Ga he toch lkkr naar huis. Je moet het op je eigen tempo doen. Het is niet iets wat je zo vergeet. Dus snap dat je werk dan nog eens extra confronterend is. @DeesDees wat ontzettend moeilijk zou jij het hebben gehad.. Pff aan de ene kant wel fijn dat je er misschien zo weinig van mee hebt gekregen en dat de emoties thuis pas kwamen. Ik was in het zkh helemaal in tranen en voelde me zo lullig. Al was dat niet nodig zei iedereen daar. Sterkte ermee! Zo te horen staat me nog een lange weg te wachten.. Is nog maar dag 1 na de curretage. Pfff Meiden ik denk aan jullie! Sterkte! Koopjes omhoog! Hier komen we wel uit!!!!
K heb woensdag de curettage gehad. Had ook geen zin om te werken maar ik dacht dan ben ik op een andere gedachte en met de pijn en bloedverlies ging het goed. Nu heb ik best wel pijn/steken en ook meer bloedverlies. @ linda...maakt niet uit waar maar je hebt het een "plekje" gegeven. Il kon dat ook niet en daarom voor curettage gekozen. Nu heb ik het niet gezien en geen dilemma wat te doen ermee. Ze zouden het vruchtje ook nakijken dus ben benieuwd wat er uit komt. Deesdees, was jij dat die wakker werd en moest kokhalzen onder de curettage? ? Verschrikkelijk meid!! Laat die emoties lekker gaan!!
Ohnee sharon was dat, sorry! Berichtje geldt dus voor sharon Maar deesdees, jij met de bloeddrukdalingen word je ook echt niet vrolijk van!! De druk met plassen is zo goed als weg maar mijn vagina doet echt pijn met afvegen. Jeukt ook en is rood. Lijkt wel alsof ik een schimmel infectie heb maar aan de ene kant denk ik ook dat dat komt door die klem en omdat alles is opgerekt. Wacht het tot donderdag af en anders ga ik dokter bellen...of gyn of vk...weet ik eigenlijk niet? !
@sharon01; iedereen verwerkt het zo anders, het huilen kon ik echt pas thuis. En hoe, waterlanders! Ik vrees ook dat het een lange weg gaat worden. @birds86; nee die bloeddrukdalingen zijn echt niet fijn, had ze ook al het begin van de zwangerschap. Daarmee zat ik ook al ziek thuis, en nu dus vanwege de miskraam Ik zou zelf denk ik de HA hebben gebeld vanwege de vaginale klachten. Ik heb vandaag met het werk besloten even een time-out te nemen. Vanaf volgende week vrijdag gaat mijn vakantie in en dat weekend vertrekken we naar Frankrijk voor 2wkn. Tot die tijd blijf ik thuis, echt even alle tijd om op te knappen tot aan de vakantie. Dan hopelijk rustig op vakantie zodat ik na de vakantie de draad weer volledig op kan pakken. Ze vond het sterk van me dat ik zo concreet die afspraak met mezelf heb gemaakt en geeft me groot gelijk. Ik mag alle tijd nemen van haar.
Hoi allemaal sorry ik ben op vakantie en kan niet elke dag alle berichten hier lezen..maar zodra ik terug ben ga ik alles lezen..mis echt ontzettend m'n kleine uk..heb zo'n leeg gevoel en zit met een dubbel gevoel hier op vakantie..liefst zou ik naar huis gaan maar dat heft nu ook geen zin..zo moeilijk dit allemaal..overal om me heen kleine baby's..
tjonge, wat een hoop en verdrietige verhalen weer erbij. Het valt ook niet mee he meiden. DeesDees, naar zeg die bloeddruk dalingen. Heb dat ook 1x gehad na de 2e curretage van mn 1e ma. Weet nog dat ik dat echt als heel angstig heb ervaren. Je voelt je wegzakken en je hebt daarzelf geen grip op. Je kan dat niet tegen houden. Dat maakte mij het meest bang. Na je narcose toen je wakker werd moest je kokhalzen vertelde je. Je hebt idd zeer waarschijnlijk de intubatie tupe nog in gehad. Ik heb dat nu 2 van de 3 keer mee gemaakt. Ik moest ook eff kort kokhalzen maar dat meer op het momend dat ie eruit werd gehaald. Waarom ze die laten zitten totdat ze zien dat je wakker aan het worden ben weet ik niet zeker. Vlgs mij is het te gevaarlijk om die eruit te halen voordat je goed en wel wakker word. de ene keer dat ik het niet heb gehad werd ik met roepen en tikken tegen mn wang wakker geroepen. en toen hadden ze hem al verwijderd. Nou ik kan je wel vertellen dat dat absoluut niet prettig is. Voor mijn gevoel werd ik bruut gestoord in mn slaap (narcose). Laat mij maar op mn eigen tempo wakker worden en als dat dat om een of andere reden moet met die tube nog in mn keel dan moet dat dan maar. Moet wel zeggen dat ding hadden ze er bij mij binnen no-time eruit als ze maar even iets aan je zien dat je wakker aan het worden bent. Dus veel kreeg ik er niet van mee. Op het momend dat ik merkte dat ie er nog in zat was er iemand al bezig om die tube eruit te halen. en dat is zo gebeurd. Het zal wel per ziekenhuis en dan ook nog eens per medewerker verschillen hoe ze je wakker laten worden. Wat zijn de ervaringen van andere Dames? Deze week is voor mij weer als van ouds begonnen. Gisteren weer voor het eerst gewerkt (1 week na curretage) Ben in totaal 2 weken ziek thuis gebleven. Op zich beviel het mij wel om weer te werken. goede afleiding. Was ook flink druk dus geen tijd gehad om er bij stil te staan. Toen ik aankwam op mn werk was wel eff moeilijk. 4 paar vragende ogen op mij gericht....toen werd er gevraagd hoe het met mij ging... tja dat was blijkbaar aanleidng voor de waterlanders om te stromen. Heb er verder op de dag geen last van gehad. Moet wel zeggen dat iedereen maar eff met rust liet, geen gezeur om mn hoofd van mn leidinggevende. Die liet me gelukkig lekker mn werk doen zonder dat ze er zelf mee ging bemoeien (wat ze zo lekker kan). Vandaag lekker vrij (dinsdag altijd) heerlijk van het zonnetje genoten. Heb af en toe nog last van een zeurend gevoel in de onderbuik. Vloei nog steeds. Heb wel gisteravond toch nog een stukje weefsel verloren. Hopelijk was dat de enige reden dat ik weer opnieuw aan het vloeien ben gegaan. Heb het idee dat het vloeien nadat ik dat gisteren ben verloren wel minder word. Hopelijk blijft het daarbij en ben ik dna nu echt alles kwijt. Maar dat weten we pas zeker over 2 weken. Moet dan op nacontrole en dan zal ik nog wel eff om een echo vragen om zeker te weten dat er nu echt niks is blijven zitten. Het zou toch bizar zijn als ik deze ma ook 2x voor een curretage moet. Maar goed ik wacht de komende 2 weken wel eff af, mits ik ineens enorm gaat vloeien, dan grijp ik gelijk naar de telefoon. Morgen en overmorgen weer werken....
Ja je wacht zolang op een klein wondertje..en als het dan zover is wordt het je ook zo weer afgenomen..en waarom..ik weet het niet..zo moeilijk te begrijpen dat m'n Ukkie er niet meer is..maar blijft voor altijd in m'n hart en gedachten..