hoi, ik ben S en 22 jaar hier even mij verhaal/vraag om te kijken of er meerdere vrouwen zijn die misschien het zelfde hebben gedacht. Wij zijn sins sep 2011 hard aan het werk om ons eerste wondertje te krijgen, Ik ben hier erg mee bezig maar kan er echt niks aan doen ik wil zo graag. Nou is 2 maanden of misschien zelfs dat nog niet eens te vroeg om nu al te klagen of te zeuren en misschien wel bang te zijn dat het niet lukt. Maar toch ik ben bang, bang dat me lichaam gaat falen bang dat het niet gaat lukken op de natuurlijke manier of misschien zelfs helemaal niet. Zelf probeer ik me eigen dan een beetje streng toe te spreken van nou kom op het is pas 2 maanden het komt wel waar maak je nou zo een drama van. Maar later zak ik dan weer terug in wat nou als. Mijn beste vriendin is ook al bijna 2 jaar bezig dit vergroot mijn angst bij mezelf ook, Het lukt haar niet misschien lukt het bij mij dan ook wel niet denk ik dan. (echt vervelend die gedachte elk lichaam is anders.) toch kijk ik dan weer erg naar andere. Ik leid aan faalangst ik denk ook dat dat er ook wel mee te maken heeft maar hebben jullie die angst misschien ook gehad is het normaal om bang te zijn dat het niet gaat lukken en hoe gingen jullie er mee om? mvg S een angstig kreeftje
Een van de vele redenen om nu te "beginnen" is dat wij 2 stellen kennen waarbij het 2,5 en 3 jaar heeft geduurd om zwanger te worden. Bij een ander stel is de medische rompslomp ook al 3 jaar bezig en nu zitten ze midden in de ivf. Dit zet je wel aan het denken natuurlijk. We worden er ook niet jonger op. En je denkt wat als het bij ons ook niet lukt? Dus ik snap de angst, vooral als je het zo dichtbij meemaakt van vriendinnen. Wij zijn bezig geweest met de eerste ronde pas, en toen ik gister ongesteld werd was dat natuurlijk een teleurstelling...Maar ik denk wel dat het gemiddeld 1 jaar duurt voordat een een stel zwanger kan raken (mits alles gezond is). Hoe ik in het algemeen omga met teleurstellingen is zo: Ik mag van mezelf 1 of 2 dagen (ligt aan de situatie) verdrietig/boos/teleurgesteld zijn en daarna niet meer. Na die periode probeer ik opnieuw te beginnen. Helpt mij persoonlijk heel erg goed. Ik kan natuurlijk niet spreken voor stellen die al vele rondes achter de rug hebben.
Helemaal met siesi eens... Stel je en jaar voor om te proberen en is het dan niet raak dan laat je je controleren door een gyn. Dat geeft je rust... Ik heb mezelf dat ook in mijn oor gefluisterd , en was de 2 e ronde zwanger bij onze zoon... Waar wij toen ontzettend van schrokken omdat we er vanuit gingen dat het veel langer duurde.... Probeer het los te laten of stel jezelf een soort tijd op.... Het komt vast en zeker goed... Positief blijven meis, succes".....
Ik heb die angst ook heel erg, en vooral omdat ik in 2010 alweer een miskraam heb gehad. De zwangerschap was niet echt gepland, en daarom wilde mij vriend het niet meteen weer proberen. Nu gaan we er over een paar maanden wel voor. Maar de angst dat het niet gaat lukken, of dat er iets mis met me blijft maar aanwezig heel frustrerend.
80% van de stellen is binnen 1 jaar zwanger, 90% is binnen 2 jaar zwanger. Dus wat dat betreft mag je jezelf gerust eens streng toespreken om beter om te gaan met je angstige ideëen. Maar met jou achtergrond, kan ik me indenken dat dat lastig is. Misschien handig om dit eens met een HA of VK te bespreken tijdens zo'n "kinderwensspreekuur" Misschien dat zij je nog wat meer kunnen helpen.
Bedankt voor de reacties en tips Ik voel me er al geruster door nou ik weet dat ik niet de enige ben die zich er druk om maakt. En de tips zal ik zeker toepassen. meer tips en ervaringen zijn natuurlijk welkom groetjes
Wij gingen er vanuit dat het zeker 1 - 1,5 jaar ging doen eer dat wij zwanger zouden zijn. De 2e ronde en 1e ronde met ovulatietesten was het raak. 9 Maanden later werd onze gezonde dochter geboren. Dit was even schrikken want wij wilden nog eerst verhuizen, maar uiteindelijk kwam het goed. Ook in onze omgeving kennen we alleen dames die er langer over doen, maar dat hoeft dus niet te betekenen dat het bij jou ook zolang hoeft te duren! Probeer het een beetje los te laten en er niet teveel mee bezig te zijn.
Ik ben er bij beide zwangerschappen vanuit gegaan dat het wel een jaar zou kunnen duren voordat ik zwanger zou zijn...... beide keren in ronde 4 al zwanger en twee heel gezonde meisjes op de wereld gezet. Ook in onze omgeving veel stellen die uiteindelijk met hulp van de medische wereld een kindje hebben gekregen.... maar nog meer mensen die op de natuurlijke weg een kindje hebben mogen krijgen. Daarnaast moet je je maar proberen in te prenten dat je vaak alleen maar de "slechte" en verdrietige verhalen leest in het nieuws/internet etc. De goede dingen daarover "praat" men vaak niet uitgebreid... want het is "zo normaal" dat alles goed gaat. Maar daardoor krijg je wel een vertekend beeld van het wereldje van zwanger worden en zwanger zijn. Alsof niemand snel zwanger kan worden of zonder miskramen of medische hulp etc.
Wij zijn nu 11 rondes bezig en ik ken het hoor. Voel me net zo.. maar ookal voelt 11 maanden voor ons heel veel. Ik lees hier over vrouwen die al jaaaaren bezig zijn, bij wie het niet wil lukken. Dan probeer ik het wel weer even in perspectief te zijn. Ook ik heb mijn onredelijke momenten hoor. Dronken tieners die zomaar pardoes tijdens een one night stand bam zwanger raken, noem nog maar een aantal van dat soort voorbeelden die kunnen me enorm raken en verdrietig maken maar ja, dat zijn zij en ik ben ik. Als ik weer ongesteld word, tegen alle verwachtingen in soms, dan mag ik 1 dag doen wat ik wil, eten en drinken wat ik wil en huilen wat ik wil. Gelukkig krijg ik hiervoor ook de ruimte van mijn vriend. En zo ga ik dan toch weer vol goede moed de volgende ronde in... sterkte meisje en laat je niet gek maken, oke soms mag dat, maar niet teveel anders draai je door...