Ik lees mn bericht net terug en t klopt niet, na 28 dagen na mn eerste mk had ik weer een positieve test in handen. Geen menstruatie tussen door geweest. Na mn tweede mk werd ik 3 weken na curretage weer ongesteld (4,5 week na miskraam)
Mijn cyclus was na beide spontane miskramen meteen weer normaal, dus uitgaande van doorzetten miskraam als dag 1, werd ik rond dag 29/30 weer ongesteld (varieert bij mij tussen 28 en 30 dagen ongeveer). Waren ook normale ms: normaal bloedverlies en aantal dagen.
Ik sluit mij ook bij jullie aan. Hier in februari en in juni mk gehad. Hiervoor was mijn cyclus netjes 30 dagen, na de eerste mk 39 dagen en 2e ronde weer zwanger en na de tweede mk 46 dagen. Nu zit ik weer al op dag 43 en nog niets. Ben deze ronde wel gaan temperaturen maar ook daar heb ik nog geen eisprong in kunnen vinden. Wat zou ik eventueel kunnen doen om mijn lichaam weer (een beetje) te resetten.
heb vanochtend getest, dacht wacht nog eventjes 2 dagen maar helaas negatief.. zo stom.. aan de ene kant dacht ik heel nuchter: "het zal toch wel nog niet zo zijn..." aan de andere kant kon ik wel janken toen ik uiteindelijk zag dat hij wit bleef Momenteel vind ik het nog eens extra lastig want de een na de andere is zwanger of bevallen. Ik gun het iedereen enorm laat ik dat voorop stellen!, maar ik blijf maar denken: "als het bij ons nog goed was geweest had ik dit nieuws ook al kunnen delen" of "als het nog goed was geweest had ik ook zo met een hummeltje gezeten in december." @ alle meiden hier; hadden jullie het al aan mensen vertelt? dat je zwanger was? of nog met niemand gedeeld? hoe deden jullie dat toen jullie de miskraam kregen? Van mij wist iedereen het vrij vroeg want ik kon het niet voor me houden. Helaas is mijn moeder net zo een flapuit als ik waardoor de hele familie het onderhand wist... toen het niet goed was heb ik daar wel heel veel steun aan gehad maar het maakte het soms ook lastig omdat veel mensen dan toch ook hun eigen oordeel/mening erover hebben waar ik op dat moment niet echt een boodschap aan had.. ik vroeg me af hoe dit bij jullie was? Liefs Lisa
Ouders, schoonouders en broers en zussen wisten het evenals aantal goede vriendinnen. Ik was daar heel blij mee bij de MA heb veel steun gehad. Uiteindelijk met meer mensen gedeeld dat t mis was. Ik werk op een klein kantoor en dat ik 3 dagen weg was (curretage en regel dingen van te voren in zkh) viel op. Dus die weten t ook wat heel fijn is. Krijg veel ruimte. Eigenlijk is t raar dat er zo'n "taboe" is op een mk. T gebeurt veel en het is super ingrijpend en je kan er niks aan doen. Heb aantal vriendinnen die komende weken gaan bevallen. Ik gun t ze van harte (sommige ook na de nodige ellende..) maar drukt je wel met de neus op de feiten. Accepteren is moeilijk vind ik vooral dat het je 'overkomt' zonder dat je er iets aan kan doen Hebben jullie ook veel dooddoeners gehoord? Zo van 'je kan in ieder geval zwanger worden'?
Zo denk ik dus ook de hele tijd, deze maand uitgerekend. Iedereen om me heen zwanger of heeft er net een gekregen. Mijn vriend heeft een zusje, die is de maand dat ik een MA had zwanger geworden. En eigenlijk waren wij de eerste geweest waar ze oma van zou worden (schoonmoeder).. En zo n dingetjes allemaal. Ik gun het ook iedereen, echt waar. Maar mezelf ook zo.. Lastig hè. 2 meiden die ik ken die ook deze maand uitgeteld.. Lastig als ik hun zie want ik zou evenver zijn geweest. 'Fijn' dat we niet alleen zijn met onze gevoelens.
Oh ja die dooddoeners hoor ik heel de tijd. Of je bent nog jong. Of maar goed het was toch nog maar in her begin. Of je bent toch zo weer zwanger (half jaar later) En die onzin!!!!!!
Ja vreselijk.. "Met 18 weken was erger geweest". De vk die me belde na een week zei dat ik trots kon zijn op mn lichaam dat het het zo snel opgespoord had.. Joepie.. Toen ik voor t eerst in t zkh zat (dag na ontdekking MA) zaten in de wachtkamer ook alleen maar klagende zwangeren naast me. Was erg frustrerend
Bij mij was het snel bekend bij ouders, familie en dichte vrienden. Er wordt bij ons nogal wat geborreld dus t valt toch meteen op! En ik vind het ook onzin om het voor je te houden omdat het nog 'zo onzeker is'. Want ondertussen schiet je zonder teden uit je slof, ben je jezelf niet omdat je hondsberoerd bent, en je memmen zijn ineens 3 maten groter (normaal heb ik niet zoveel)!!! Nee, dát valt niet op hahahaha!! Tenslotte was ik ook ontroostbaar toen t fout ging(vooral bij de eerste mk) en dan hoefde je ook niet meer zoveel uit te leggen. Wel of niet is zo persoonlijk, maar niet vertellen vereenzaamt je wel (vind ik)
Hoe hebben jullie het verwerkt?? Plekje kunnen geven.. Bij mij eerste 2 miskramen was ik echt kapot van..nergens zin in..veel nachten gehuild.. Deze laatste miskraam heb ik wel plekje kunnen geven..veel praten ook.. denk ook makelijker kunnen verwerken door dochter die ik nu heb gezond.. Gr bambe
Ze waren bij mij ook erg meelevend zo erg dat ik wel klaar was na de hele dag schouderklopjes van wildvreemden het werd iets té Bambe, bij mij is t nog vers maar heb veel aan erover praten, afleiding zoeken (gelijk ingeschreven voor een hardloopwedstrijd als doel), leuke dingen doen en af en toe uithuilen in de armen van mijn vriend.. Gun jezelf tijd.. De een heeft langer nodig dan de ander.
Dit was niet meelevend hoor Ik kwam bij de gijn vanwege mijn latere eisprongen. Ik tel vanaf het begin en daar zijn hun het dus niet mee eens Of had je het niet tegen mij
Haha ja wel! T was meer dat ze in het zkh soms rare dingen zeggen of gewoon irritant zijn Mijn gyn had ook van die dooddoeners en dat ik dacht: zeg dan niks Hoe bedoel je dat je vanaf t begin telt? En hoe willen zij tellen dan?!
Ze vroeg hoelang ben je bezig. Ik: nu een jaar , en 1x een mk in dit jaar Zij: dan ben je niet een jaar bezig, je begint opnieuw te tellen na een mk..dus je zit nu in ronde vier. Heel fijn. ..
enorme dooddoener: "je telt zo weer aan want na de miskraam ben je extra vruchtbaar." uuuh... Nee hoor, dat is nooit bewezen en helemaal stressen als het niet meteen komt. soms duur het daarna wel een jaar of langer! vrouwen finaal in de stress waarom ze niet extra vruchtbaar zijn zoals wordt gezegd . @bambe: ik heb het in een zekere zin wel verwerkt. Voor mij persoonlijk heb ik daarom ook de keuze gemaakt voor medicatie en niet een curettage. dan kon ik en mijn lichaam zelf 'afscheid' nemen en dat heeft me enorm geholpen. Maar zo nu en dan twijfel ik nog steeds van: "hadden ze het wel goed? Wat het wel een MA? Waarom kwam mijn lichaam dan niet uit zichzelf op gang?". Dan denk ik maar heel snel dat het professionals zijn en zulke fouten niet maken Daarnaast vind ik het wel lastig wanneer je hoort dat iedereen zwanger is. niet voor hun want ik gun het iedereen maar omdat ik het ook zo graag wilde.
Praat graag mee meiden... 2 mei heb ik een miskraam gehad en sindsdien geen menstruatie.. Wel bij de gyn geweest, maar die zag gelukkig niets raars (cystes, verklevingen) Helaas ook geen (aankomende) eisprong op dat moment Heb t nog niet echt een plekje kunnen geven..
Erg eigenlijk he.. Mijn gyn was gelukkig wel heel lief daarin.. Ze zei inderdaad wel; als je bij een andere gyn was geweest had die je waarschijnlijk weer naar huis gestuurd, want ja je bent pas zwanger geweest.. Mag gelukkig in november weer even langs.. Dan zijn we een jaar bezig (als t voor die tijd zelf lukt, ga ik natuurlijk eerder heen )