Ahhhhh... wat jammer. Op naar de volgende ronde... wat klinkt dat makkelijk he? Maar het is weer een hele maand wachten en wachten en wachten.... Succes in de volgende ronde.
Ik zit voor mijn gevoel nog even in niemandsland... Mijn zwangerschapstesten zijn nog knalpositief. 20 november pas de controle-echo. Ik bloed nog heel erg licht (nog lichter als mijn laatste menstruatiedag). Eisprong kan ik nog niet opsporen door het aanwezige hcg-hormoon in mijn lichaam. Ik kan even niet vooruit, niet achteruit... ik sta even geparkeerd ofzo... Ik merk dat ik heel erg bezig ben (in mijn hoofd dan) met zo snel mogelijk weer zwanger worden. Is dat goed? Ik weet het niet. Ik kan gewoon aan niets anders denken nu.... Ik was net voor mijn zwangerschap 8,5 kg afgevallen... nu eet ik al weer alles wat los en vast zit.... (alsof het nu toch niet uitmaakt). Terwijl ik weet dat ik hier weer spijt van krijg... en me nóg rotter ga voelen. Eigenlijk moet ik me gewoon goed voelen nu. Ook mijn man wil er meteen weer voor gaan... waarom voel ik me dan zo nu?? Het hakt er toch wel in zo'n missed abortion/miskraam.... Echt respect voor iedereen die hiermee te maken heeft (gehad) of er zelfs al meerdere heeft gehad... Iemand nog een opbeurend praatje voor me?
Hoi Lappie Ik ben na de curettage na 4 weken weer ongesteld geworden dus lijf technisch was het snel hersteld. Maar dat gevoel dat mijn lijf me in de steek had gelaten heb ik nog lang gehad, waarom gooide mijn lijf het er zelf niet uit??? We waren al bezig met het uitzoeken van de kinderkamer (echt!)... Het heeft toch wel een tijdje geduurd voordat mijn hoofd was op de plek die mijn lijf binnen een maand weer was. Ik was 5 weken zwanger toen mijn borsten zóóóó'n pijn deden dat ik niet meer op mijn zij kon liggen. Na de curettage was dat met 1,5 week weg.... Ik ben expres geen trieste verhalen gaan lezen op het internet... Maar ik had heel sterk het gevoel dat ik mijn 'kindje' kwijt was. Dus geef je wat tijd, ook een rouwproces kost tijd. Alle clichés ken je al, alle statistieken ook, dus geef je hoofd een beetje tijd. Het is normaal (niet leuk, eens. Maar wel normaal) Ik heb toen (en loop nu weer een beetje over) zitten janken bij dit gedichtje De droom is over Mijn zwangerschap is voorbij Je bent niet langer een deel van mij Zo gelukkig als ik was, toen ik wist dat ik je droeg. Zo'n verdriet heb ik nu, want je ging veel te vroeg Zo voelde het voor mij echt, ik was zooooo blij en daarna zooooo verdrietig. Ik weet dat het niet echt een opbeurend verhaal is geworden, maar ik denk dat je je verdriet ook een plekje moet geven. Los van dat je weer snel zwanger wil worden, het gaat toch hand in hand....