@Beetjemama; Een stevige knuffel voor jou! Die ronde getallen zijn altijd confronterend, een half jaar klinkt inderdaad lang. De tijd vliegt voorbij, terwijl het ons zoveel moeite kost geduld te bewaren en hoop te houden voor de toekomst. Ik kan niets zeggen om het gemis te verzachten. Maar we duimen en wensen voor je! Het is jullie zo gegund! @Cinderella1978; Wat knap dat je zo goed voor jullie situatie op bent gekomen! Daar heb ik best veel moeite mee. Maar ik zal je woorden onthouden als ik het gevoel heb niet serieus genomen te worden. Twee weken duren best wel lang in onze situatie. Dinsdag een gewone controle met 16 weken. Daarna met 18 weken de 20 weken echo. Die twee weken zullen wel voorbij kruipen.
Heel herkenbaar! Bij mijn eerste zwangerschap na het stoppen van de pil was ik in ronde 4 zwanger. Toen dat mis ging en ik een curettage had gehad raakte ik in ronde 3 zwanger. Bij die zwangerschap verloor ik mijn zoontje bij 22 weken en 6 dagen zwangerschap. Ik had verwacht en gedacht dat ik weer zo snel zwanger zou raken en toen ronde 4 voorbij ging en over ging in ronde 5 werd ik steeds meer onzeker. Was er iets mis met mijn lichaam? Kon ik nog wel opnieuw zwanger worden? Mijn vertrouwen in mijn lichaam was weg. Maar toch had ik een goed gevoel over ronde 7 en ja hoor, in ronde 7 raakte ik in verwachting. Ik hoop ook dat er voor jou spoedig een sprankje hoop op een toekomst is en je in verwachting zal zijn! Mocht je ongerust zijn kan je natuurlijk altijd voor je eigen gemoedsrust langs de dokter gaan. Heel erg veel sterkte!
@Beetjemama; Wat snap ik je goed... Ook ik had dat gevoel heel sterk toen ik nog niet zwanger was, ca 6 maanden later. Maar toch is het nu zover, ik geloof dat het 6 maanden en een paar dagen was toen ik een positieve test in handen had. Maar tegelijkertijd voelde ik mij ook heel angstig. Het gemis van onze dochter ging; zoals jij weet, zo diep, dat ik achteraf gezien, er eerder ook niet klaar voor was. Nu ik zestien weken zwanger ben gaan er allerlei dingen door mijn hoofd heen. Dingen die ik niet had kunnen registeren als het snel daarna geweest was. Natuurlijk is voor iedereen het verdriet anders, Nora wordt niet vervangen, maar wordt grote zus als jij opnieuw mama gaat worden. Vertrouw ook op je lijf en op Nora. De tijd komt. Gebruik de tijd die je nog niet zwanger bent goed. (Ik weet niet of je iets aan mijn woorden hebt, ik herken je gevoel van leegte, toen ik nog niet opnieuw zwanger was, kon ik dit ook moeilijk horen denk ik) @Verox, ik zie dat wij precies gelijk lopen! Nog een dagje wachten voor jou.. Ik hoop dat het helemaal goed is en je straks kan genieten! @Allemaal; nadat we vorige week een prachtige echo hebben gehad maak ik mij de afgelopen dagen alleen maar druk. We weten al dat ons kindje niet dezelfde afwijkingen heeft als onze dochter*. Enorm blij, opgelucht, voor mijn gevoel kon ik eindelijk een beetje blij zijn, ontspannen. Als het maar gezond is; is altijd het hoogste woord geweest. En dat blijft het ook! Maar nu: We hebben te horen gekregen dat het geslacht zo goed als zeker is. We mogen ons er niet op vast pinnen. Maar nu houd mij dit zo vreselijk bezig. (Eerder helemaal niet). Ik ben nu zo ontzettend bang dat het weer een meisje is. Ik weet niet wat ik met dat gevoel moet. Ik ben zo bang haar te gaan vergelijken, geconfronteerd te worden met het verdriet. Ik vind het zo erg dat ik zo mijn hoop zet op een jongen. Iets wat ik mijzelf nooit voor kon stellen omdat zwanger worden bij ons niet vanzelf ging. Eind volgende week heb ik weer controle bij de gynaecoloog. Ik zal mijn dilemma voorleggen. Maar herkennen jullie iets in mijn verhaal?
Ja, ik herken iets in je verhaal, maar ik heb het dan eerder andersom. Ik heb nu nog geen flauw idee wat ik bij me draag want daar is het nog te vroeg voor natuurlijk én ik zit natuurlijk nog de 'gevaarlijke' periode. Maar ik heb nu wel een voorkeur en dat is voor een zoontje. Niet om mijn andere zoontje te vervangen want dat kan nooit en wil ik ook niet. Mijn zoontje* wordt gewoon grote broer. En ondanks dat ik graag beide geslachten zou willen hoop ik gewoon dat het een zoontje is, maar mijn gevoel zegt dochter. En dan denk ik, misschien is het inderdaad 'beter' als het wel een dochtertje is. Omdat dat misschien minder confronterend is. Ik weet het niet. Maar ik kan me in jouw plaats goed inleven.
Lieve mama's, wat fijn om jullie lieve woorden te lezen. Zo fijn om herkenning te lezen.. Hier ben ik er ook bang voor dat het nog lang gaat duren voordat ik weer zwanger wordt. Maar ook blijf ik de hoop houden dat het snel is. Maar baal (nog) niet als het niet raak is en ongesteld word. Dan heeft het nog niet zo mogen zijn en is m'n lichaam er nog niet klaar. En denk indd dat het ook beter is dat ik nu nog niet zwanger ben, toch dat rouwen waar we in zitten. Had het vd week echt weer even zwaar en ben dan zo blij dat ik nog niet volledig aan t werk ben en gewoon me af kan melden. Lun;ik herken je verhaal in t geslacht heel goed. Ook al ben ik nog niet zwanger. Maar ik hoop juist dat het wel een meisje word, hetzelfde geslacht. Zou het echt erg vinden als we al die kleertjes niet meer aan kunnen geven, alle spullen opnieuw moeten kopen, haar kamertje moeten veranderen. En natuurlijk wil ik gewoon een gezond en levend kindje en is dat het belangrijkste maar toch..
Wat ben ik blij om te lezen dat jullie stiekem ook een lichte voorkeur wat betreft het geslacht hebben... Wij hopen op een meisje, zelfde geslacht als Vlinder. We hadden ons al zo lang verheugd op een dochter dat ik bang was dat ik teleurgesteld zou zijn wanneer we nu een jongetje zouden krijgen. Daarom ben ik me deze zwangerschap extreem gaan verdiepen in leuke jongens-spulletjes. Zo erg dat ik nu sterk het gevoel heb dat we een zoontje krijgen en me daar zelfs al een beetje op verheug!
@ Cinderella; gelijk heb je. Niemand hier zal extra controles of echo's vragen voor de lol. @ Verox; dankjewel lieverd. @ Vertrouwen; ja inderdaad, je gaat gewoon twijfelen aan alles, ook al is het nog helemaal niet raar dat ik nog niet zwanger ben. De eerste zwangerschap was 1e ronde raak, de tweede zwangerschap was 2e ronde raak...dus ik ben gewoon verwend geweest toen. Waardoor ik nu sneller gefrustreerd raak omdat het langer duurt. @ Lun; ik was er wel eerder klaar voor eigenlijk.... Na 3 maanden was ik weer zwanger en ik was eigenlijk dolgelukkig daarmee. Totdat het een miskraam werd. Sindsdien voel ik me echt een stuk verdrietiger en 'leger' dan eerst. Ben echt heel blij als ik weer iets heb om naar uit te kijken. Ik begrijp jouw gevoel wel, waarom je liever een jongetje zou willen. Dit is bij mij ook wel eens door mijn hoofd gegaan. Maar eigenlijk denk ik er nu gewon over, dat alles super zou zijn. Als ik maar weer een kindje mag krijgen en dit keer met een goede afloop. En natuurlijk, een meisje is meer confronterend....maar van de andere kant, ze mag wel met veel trots haar grote 'kleine' zusjes haar kleertjes dragen etc. Wat misschien ook enorm confronterend is, maar ook wel weer troostend op een rare manier? Hoop dat je me begrijpt. We hebben alleen maar het leukste van het leukste en het beste van het beste (in onze ogen) voor Nora gekocht en het zou een hele eer zijn om ons tweede dochtertje hierin te mogen zien. Hoewel het ook hartbrekend is, tegelijkertijd. @ Twixxy; fijn dat je er zo goed mee omgaat en het idee hebt dat het voor jou juist goed is om nog even niet zwanger te zijn. Ik hoop voor je dat je zwanger wordt op het moment dat je er wel klaar voor bent! Ikzelf ervaar het helemaaaaal niet zo helaas. Ik heb echt het idee dat ik me helemaal niet fijner voel, omdat ik nog niet zwanger ben. Opnieuw zwanger worden zal me heel wat gelukkiger maken. Maar helaas moeten we daar nog maar even op wachten. @ Verox; ik herken wel wat je zegt over het uitkijken naar een meisje. Dat hadden wij ook heel erg. Hoewel ik een jongetje ook super leuk zou vinden!
Nou ik zou denk ook veel gelukkiger zijn als ik nu zwanger mag zijn. Maar ik denk dat het voor het verdriet etc beter is geweest dat ik in deze afgelopen 5 maanden nog niet zwanger ben geweest. Snap je? Natuurlijk doet het wel even pijn als ik dan weer een negatieve test heb maar niet zo'n pijn als toen we voor ene tweede kindje gingen zeg maar. Heb er nu meer vrede mee. Al zou ik nu dolgraag zwanger willen zijn en gaan er deze maand ook echt voor. Ga zoiezo ovu testen gebruiken om een beetje te weten hoe en wat met m'n cyclus.
Ja het is ook anders denk ik, omdat jij nog een kleine hebt rondlopen thuis. Je bent nogmaals mama geworden, maar kan je mama gevoelens in ieder geval op je andere meisje kwijt. Ik mis dat. Ben mama, maar zo ontzettend alleen.
@Beetjemama; dikke knuf... begrijp het... @Twixxy: Ik snap dat het anders is als je al een kindje hebt; maar toch. Jou gezin is niet compleet. Ik denk dat ons verdriet wat dat betreft helemaal hetzelfde is. Natuurlijk kun je daar wel veel kwijt (bij je andere dochter) maar het is geen vervanging, net als dat de nieuwe kindjes straks voor ons niet gaan zijn.
Neee, zeker is het geen vervanging. Je zult inderdaad altijd een kindje missen. En dat zal echt niet minder pijnlijk zijn dan bij ons. Maar wel een fijne afleiding en gewoon fijn om in ieder geval nog mama te kunnen zijn lijkt me! Maar dat maakt het echt niet minder erg hoor. Hoop niet dat het over kwam alsof ik dat zo bedoelde. Ben gewoon jaloers
Ik begrijp wat jullie bedoelen hoor. Natuurlijk zijn kindjes een mooie afleiding van ons verdriet, alle mooie dingen verzachten het verdriet. Voor mij is het de zwangerschap. Voor een ander de aankomende bruiloft, en voor weer een ander de zorg en het zien opgroeien van de kindjes... Ik heb me trouwens officieel verloofd op de dag dat de cerclage geplaatst werd! Ik had vandaag de eerste afspraak met de gynaecoloog na het plaatsen van de cerclage. We hebben mooi naar de echo kunnen kijken! Voor zover we zien is alles goed. Toch ging ik naar huis met een onvoldaan gevoel. Er word namelijk niet echt iets gecontroleerd. Bij de verloskundige werd iedere afspraak mijn gewicht en bloeddruk genoteerd, werd de baarmoeder gevoeld en goed naar de echo gekeken. Nu werd er wel naar de echo gekeken, maar dat was ook het enige. Mijn gewicht en bloeddruk zijn nog nooit gecontroleerd. Of de cerclage goed zat, dat konden ze alleen inwendig bekijken, en dat had weinig zin, want ze konden er toch niets aan doen. Ik vroeg wanneer ze zouden beginnen met de baarmoederhalsmetingen, maar dat had volgens de gynaecoloog ook niet veel zin, de cerclage zat er immers al. Ook een controle op infecties had zo kort na de operatie geen nut. Maar wellicht over een maand nog eens. Ik hoefde niet bang te zijn voor infecties. Hmz... We moeten er dus maar weer op vertrouwen...
Jeetje wat een gedoe bij jou zeg! Dat verwacht je echt niet na je kindje te hebben verloren, dan wil je toch onder goede controle staan?! Maar krijg niet echt de indruk dat ze zich druk maken gezien je verleden. Logisch dat je met een onvoldaan gevoel weg bent gegaan. Blijf je nu onder controle van de gynaecoloog sinds de cerclage? Omdat je daarvoor bij de verloskundige was. Of was dat in je vorige zwangerschap? En ow ja, gefeliciteerd met je verloving!
Verox: kun je niet gewoon ook terecht bij een verloskundige? Bij ons in het ziekenhuis hebben ze sinds afgelopen 1 maart de afspraak gemaakt dat alle vrouwen die in het ziekenhuis lopen voor hun zwangerschap OOK een intake en controles bij de verloskundige hebben (in een praktijk, niet verbonden aan het ziekenhuis). Ik heb zelf beide trajecten dat ik bij de gyn liep (deze en de vorige zwangerschap) ook bij de VK gelopen. Gewoon omdat je daar wat laagdrempeliger naartoe belt. Ik kon daar bv. ook opbellen en dezelfde dag langskomen om even naar het hartje te luisteren als ik dat wilde/me zorgen maakte. Ik heb dat bij de zwangerschap van Sam* rond de 15 weken termijn 3x gedaan. ivm miskraam daarvoor. En wat betreft bloeddruk/gewicht: dat wordt bij mij in het ziekenhuis elke keer gedaan, terwijl bij de vk alleen bloeddruk wordt gedaan... raar hoor, al die verschillende werkwijzen...
Morgen aan het einde van de middag heb ik weer een echo. Denk wel dat het goed zit maar er blijft toch nog wel altijd een stemmetje in mijn hoofd aanwezig wat zegt dat het misschien ook niet goed kan zijn. Na een missed abortion blijf je die angst altijd houden in het eerste trimester. En daarna komt de angst van de doodgeboorte (in mijn geval dan, omdat mijn zoontje zonder enige reden overleden is in mijn buik bij een zwangerschap van bijna 23 weken). Pfff.... wat zal ik blij zijn als ik voorbij alle mijlpalen heen ben. De eerste is het tweede trimester halen en dan voorbij de 23 weken komen. Gelukkig sta ik onder strenge controle bij de gynaecoloog en wordt ik goed in de gaten gehouden, dat voelt erg fijn. Maar de angst zal er voorlopig nog wel zijn.
@vertrouwen: ook al zit ik in een andere situatie, begrijp ik helemaal wat je zegt. bij mij is de 1e grens de 15 weken, dat komt als het goed is komend weekend. de tweede grens is dan de 20 weken echo. maar dan nog... het is nu 2 keer misgegaan... waarom zou het nu niet nog in een later stadium misgaan... ik probeer wel vertrouwen te hebben en heb dat meestal ook, maar elke keer als er weer een controle aankomt ben ik toch weer een beetje (of boel) zenuwachtig... zal alles goed zijn??? in ieder geval veel sterkte morgen en ws. gewoon ook veel plezier!!!
@Beetjemama, zo was het helemaaaaaal niet bedoeld. Anders had je geen knuff gehad En jaloers zijn mag echt wel. Ik ben ook vreselijk jaloers geweest. Maar ik herken ook veel van de andere kant, mijn vriendin heeft haar dochter verloren door het overlijden van haar zoontje in haar buik. Zij kon ook heel moeilijk omgaan met het verdriet, terwijl ze al een zoontje heeft. Het is heel persoonlijk denk ik. @Verox: Wat balen zeg! Ik zou ook proberen om naast de gynaecoloog bij een verloskundige te gaan lopen. Daar kun je veel meer je verhaal kwijt. En dat verdien je nu!
@Lun het deel van het bang zijn om te vergelijken hoef je helemaal niet bang voor te zijn, ik deed/doe het ook, iedereen doet het alleen ons andere kindje leeft niet meer. Ik was hier ook heel bang voor maar mijn maatschappelijk werker heeft mij hier onwijs goed mee geholpen en prente er ook elke keer in dat iedereen zijn kinderen met elkaar vergelijkt en waarom wij dat niet mochten doen is onzin. @Verox Gefeliciteerd met je verloving. Hier werd ook niet elke keer mijn bloeddruk gemeten ze gingen dat bij mij voor het eerst na de 22 weken doen, gewogen werd ik alleen in het begin. Ik kan wel enigzins begrijpen waarom ze niet elke keer inwendig onderzoek doen bij mij werd er heel voorzichtig gekeken met een inwendige echo omdat ze dan toch elke keer je baarmoedermond irriteren en dat lijkt me niet echt bevorderlijk voor de zwangerschap althans dat zeiden ze tegen mij, kan daar wel iets in vinden, want stel je voor dat ze daardoor de boel op gang brengen en je bent toch net geopereerd daar. Maar dat ze niet even hebben gekeken of je cerclage goed zat vind ik wel een beetje raar.
Ik zou het alleen bij het ziekenhuis houden want als je ook nog eens bij de verloskundige gaat lopen krijg je verschillende verhalen want de verloskundige zegt dit en de gyneacoloog zegt dat en dat maakt je alleen nog maar meer onzeker. Ik neem aan dat ze in dat ziekenhuis meerdere gyneacologen hebben en zou ik gewoon om een ander vragen en net zo lang zoeken tot je de juiste hebt gevonden waar jij lekker bij voelt want het gaat wel om jou lichaam en jou kindje.
Het klinkt als ik het op een rijtje zet ook allemaal veel ernstiger als dat het werkelijk is. Ik weet zelf heel goed dat ik geen reden heb om ongerust te zijn, en kan het redelijk goed naast me neerleggen. Maar het gaat in het ziekenhuis wel steeds totaal anders als verwacht. Eerst zeggen ze dat ze heel veel preventieve controles gaan doen, en nu zeggen ze dat die preventieve controles allemaal geen nut meer hebben. Dat voelt nou niet echt geruststellend. Ook merk ik inderdaad dat ik de persoonlijke aandacht en de praktische tips van de verloskundige inderdaad mis. Niemand die me verteld dat ik erkenning moet regelen voor mijn kindje, wanneer ik kraamzorg moet regelen, wat de beste tijd is voor zwangerschapscursussen, en informatie geeft over borstvoeding en dergelijke... Het is dat ik al een keer vrij lang zwanger ben geweest, maar anders was er een hoop langs mij heen gegaan. Overigens krijg ik in het ziekenhuis dus ook steeds een andere gynaecoloog. En ze zijn heus heel aardig hoor.