Hey meiden hier ben ik weer. Ondertussen een week geleden dat mijn overleden zoontje jarig was. Een moeilijke maar mooie dag en precies zoals ik voor ogen had. Overdag met zijn tweeën geweest en veel bij zijn grafje geweest, daar een mooie heliumballon opgehangen en een bloemetje gebracht met een kaart. Ons huis versierd met slingers en ballonnen. Thuis een taart gebakken en avondeten voorbereid. Heliumballonnen opgehaald om in de avond op te laten en om 18.00 uur kwamen onze ouders, mijn ene broer, mijn zwagers, mijn neefje en mijn schoonzus. Toen gezamelijk gegeten, rond 20.00 uur taart gegeten en 20.50 uur met zijn allen richting de begraafplaats. Daar heeft iedereen een kaarsje aangestoken en op zijn monument gezet en op het tijdstip dat hij geboren was een jaar geleden hebben we de ballonnen opgelaten. Toch nog aardig wat kaartjes gekregen, maar alleen maar van de naaste familieleden en de buurtkindjes naast mijn zoontje op de begraafplaats. Familie zoals ooms en tantes etc. zijn hem helemaal vergeten. Dat doet erg vel pijn! Het is pas een jaar geleden! Kijk nu dus ook anders naar die mensen! Ook heeft mijn zoontje nog wat kaarsjes, een lampion en een knuffel cadeau gekregen van degene die aanwezig waren op zijn verjaardag. En vandaag ben ik precies zover zwanger als dat het mis ging bij mijn zoontje. Een rare dag, maar ik heb er vertrouwen in! Toch blijft het de komende uurtjes nog spannend en zal ik blij zijn met elk schopje! Helaas slaapt hij nu op het moment, van mij mag hij wel wakker worden en blijven de rest van deze dag. Maar ik hou mijn vertrouwen vast! Gewoon positief blijven kijken naar de toekomst! Ik zit sinds twee weken ook op zwangerschapszwemmen. Heerlijk om te doen! Ben daar de enige die zegt dat dit mijn derde zwangerschap is en ook de enige met een overleden zoontje. De meiden weten niet wat het inhoudt en praten er net zo makkelijk overheen. Zij kennen alleen maar die roze/blauwe wolk omdat het hun eerste zwangerschap is en die gaat goed. Kan het ze niet kwalijk nemen. Maar de confrontatie elke keer weer met mijn overleden zoon blijft moeilijk. Je krijgt toch de vragen 'Hoeveelste zwangerschap is dit?' 'Heb je al kinderen?' 'Is het kamertje al klaar?' etc... Ach jullie kennen het wel. Blijft lastig!
Hey Meiden, ik er ook weer sorry maar ik heb het ineens mega druk zit toch ineens een baby in huis die ook aandacht en liefde en alles nodig heeft.. het voelt nog steeds zo bijzonder afgelopen vrijdag waren we met hem in het zh en alles was goed hij is helemaal van de drug vrij en kan nu lekker gaan groeien, wat voor invloed de drug op hem zal hebben kunnen ze nu nog niet zeggen maar volgens de artsen doen wij het ontzettend goed! dus ik ben helemaal happy morgen is nog wel een spannende dag... we hebben morgen om 10:00 een afspraak om te kijken het gaat bij ons en ze gaan er dan over nadenken of Philip hier zou mogen blijven wij hebben natuurlijk nog geen trainingen enzo gehad.. maar aangezien we alles goed doen en dat ook van de artsen te horen krijgen duim ik heel erg moet er niet aan denken dat ik hem weer af zou moeten staan!!! ik had mezelf namelijk voorgenomen me vooral niet aan hem te gaan hechten want je weet het maar nooit.. helaas is dat natuurlijk niet gelukt ik zie hem echt als een kindje van mezelf als ik een luier moet verschonen flesjes geven van alles... ik hoop heel erg dat ze hem hier laten en bovendien bestaat er een kans dat de moeder uiteindelijk papieren tekent en afstand van hem doet!!!! dan is het nog de vraag in hoeverre de pleegzorg hem hier bij ons laat wonen... aangezien hij nu helemaal gezond is ben ik bang dat ze hem ergens anders willen plaatsen... al krijg ik van iedereen te horen dat ze er niet van uitgaan omdat hij hier nu toch gewend is aan mijn man en mij en onze hond... dus please duim met me mee morgen??? Veel Liefs,
- Hoe gaat het nu met je Cinderella1978? Is het bloedverlies snel opgehouden? Ik kan me de schrik heel goed voorstellen. Inderdaad direct naar het ziekenhuis! even een geruststelling dat ze niets hebben kunnen vinden, maar echt gerust ben je pas wanneer de bloeding gestopt is. - Lieve vertrouwen, Wat heb je de verjaardag van jullie Vlinderkindje mooi uitgebreid georganiseerd. Mooi dat jullie dat toch met zoveel mensen hebben kunnen delen. Het blijft pijn doen wanneer je merkt dat andere mensen je kindje vergeten zijn. Dat zullen we helaas allemaal in meer of mindere mate ervaren... De termijn (en de specifieke dag) waarop het misging in mijn vorige zwangerschap heb ik ook als heel bijzonder ervaren. Ik ben verbaasd over iedere dag dat we deze zwangerschap verder komen. Ook ik ben erg blij met een heerlijk actieve baby in mijn buik. Ieder schopje is een geruststelling. Ik hoop dat je ondanks de naieviteit van de andere zwangeren toch geniet van het zwangerschapszwemmen. Het lijkt me heerlijk! Maar inderdaad enorm confronterend om over je huidige zwangerschap te praten.Want die staat altijd in verband met vorige zwangerschappen. Dat is de reden dat ik geen zwangerschapscursussen ga doen deze zwangerschap. Ik weet dat de vragen zullen komen, maar wil niemand shockeren met de antwoorden. Tegenover de zwangeren die ik afgelopen tijd heb gesproken ben ik terughoudend, en doe ik geforceerd om het gesprek luchtig te houden. Dat voelt helemaal niet goed, maar tegelijkertijd kan ik het niet over mijn hart verkrijgen om ze van hun roze wolkje te duwen. - Wat een bewondering heb ik voor jullie situatie Antwoord! Fijn om te horen dat Philip het goed doet, en dat Philip jullie goed doet. Ik weet zeker dat Philip bij jullie in goede handen is en hoop dat hij nog lang bij jullie mag blijven. Ik vrees echter enorm voor een grote teleurstelling wanneer Philip onverhoopt toch niet bij jullie mag blijven. Heel veel succes de komende tijd. - Zelf had ik afgelopen vrijdag weer een controle. De verbazing en opluchting is iedere keer weer groot wanneer alles goed is! Ook deze keer zijn er geen onregelmatigheden gevonden. Ik ben nu bijna 31 weken zwanger. De volgende controle is over twee weken. Ik heb met 14 weken een cerclage gekregen (hechting om de baarmoedermond als preventie tegen een eventuele baarmoederinsufficientie). Daarnaast meten ze iedere controle de lengte van de cervix (baarmoedermond). Die word gedurende de zwangerschap steeds korter, maar ik zit nog mooi op schema. De afgelopen controle was de meting nog bijna 3cm. De cerclage zal tussen de 34 en 38 weken verwijderd worden, en dan kan de bevalling spontaan inzetten maar ook nog gewoon op zich laten wachten. Hoewel ik streng onder controle sta, weet ik dat het geen garantie is. Ik heb contact met lotgenoten op het cerclage-topic, en daar hoor je heel verschillende verhalen. Iedere controle kan het ineens mis zijn. Toch voel ik me redelijk zeker. Ik had nooit verwacht dat ik zo ver zou komen, en het besef dat ik binnen nu en 9 weken een kindje ga krijgen komt nu langzaam binnen. Je zou denken dat ik dat na 9 maanden wel gewend zou zijn, maar aangezien we er nooit 100% op hebben durven vertrouwen word het nu toch erg spannend...
Antwoord: Spannend dagje dus vandaag. Wat zou het mooi zijn als Phillip bij jullie mag blijven. Na zoveel wat jullie hebben moeten doorstaan zou dit geweldig nieuws zijn! Ben dus benieuwd naar het vervolg. Verox: Ik geniet zeer zeker van het zwangerschapszwemmen, het doet me even alle narigheid, angst etc. vergeten en ben dan ook echt op die momenten alleen bezig met deze zwangerschap. Confrontaties zal ik mijn hele leven blijven hebben, ik probeer dat zo goed mogelijk in te calculeren en daarop voor te bereiden. Het blijft hoe dan ook moeilijk maar ook mooi om zo altijd verbonden te zijn met mijn overleden zoon. Wat betreft dat mensen E. al vergeten zijn blijft pijn doen. Maar ik hoor veel om mij heen dat lotgenoten dat ook hebben meegemaakt of meemaken. Het is dus erg fijn om te weten dat je daarmee ook niet de enige bent. Wat gaat het toch snel dat je al 31 weken zwanger bent en over 9 weekjes de baby er al is. Zo onwerkelijk hé?! En net wat je zegt, als je voorbij het termijn bent dat het mis ging ben je zo blij met elke dag verder. Het blijft gewoon zo'n wonder! Wat zal het spannend zijn als je cerclage straks verwijderd is. Hopelijk blijft de baby tot minimaal 37 weken zitten! Cinderella1978: Hoe gaat het nu met jou? Was het bloedverlies niet gewoon een gesprongen adertje? Dat had ik bij 13 weken zwangerschap bij mijn overleden zoon. Sterkte! Hier: Het gaat goed. Ben nu 3 dagen over het termijn waarbij mijn zoontje plotseling overleed. Ik ben weer geheel gerust en ontspannen, net als voor de 20 weken. Soms kan ik het nog niet geloven, maar ik weet ook dat de baby nu nog niet levensvatbaar is en dus hoop ik dat de weken snel gaan zodat ik dat ook in mijn pocket heb. Al zegt het helemaal niks... Maar ja. Om 4 uur vanmiddag weer een echo. Dit keer bij de klinische verloskundige omdat mijn gynaecoloog op vakantie is. Deze echo is geen controle-echo maar gewoon weer één voor onze geruststelling omdat ik nu de 23 weken ben gepasseerd. Wij wilden gewoon even dan een check up en dat was geen enkel probleem. Ben weer erg nieuwsgierig naar hoe hij gegroeid is en wat hij op het moment van de echo doet.
Hey Meiden, Hier is het eigenlijk een klein feestje ookal kan het alsnog zo ineens zijn dat hij toch weg word gehaald maar de moeder heeft getekend ze doet afstand van Philip!!!!!! de vraag blijft natuurlijk wel wat gaat de pleegzorg doen.. In Nederland is het qua adoptie heel krom... veel regeltjes en wetjes waarvan ik denk waar slaat dat op?! maar goed dat schijnt er bij te horen voorlopig is Philip bij ons en hoe langer hij hier is hoe meer vertrouwen ikzelf erin krijg.. hij is al zo gewend hier langzaam aan begin ik te geloven dat ze hem niet meer weghalen.. dat zou voor hem een hele grote verandering zijn en dit kleine kereltje heeft al heel wat meegemaakt vandaag lachte hij voor het eerst naar me en precies jullie raden het al tijdens dat gesprek toen hij op mijn arm lach.. ik was zo trots een heel warm gevoel trok vanaf mijn tenen tot aan het topje van mijn hoofd... het is zo'n heerlijk tevreden mannetje... ik ga zo snel koken manlief wil namelijk vanavond nog gaan wandelen... even genieten van alles ik had nooit verwacht dat ik zo snel weer zou kunnen lachen na alles wat we hebben mee gemaakt maar Philip geeft zoveel afleiding.. ik Hou al zoveel van dit mannetje...
@Antwoord; wat ben ik blij dat hij nog bij jullie mag blijven en ik duim mee dat hij voorgoed bij jullie mag blijven, hij verdient zulke goede ouders. @Verox; ben blij dat het goed gaat en hoop dat jullie kleine nog lekker een tijdje blijft zitten. @Vertrouwen; hoe is het vanmiddag gegaan bij de echo? En dat termijn ga je halen daar ben ik zeker van. Hier gaat het kl... gelukkig is het zaterdag eindelijk gestopt met bloeden dus dat betekend weer wat rust ook al zegt het niets, morgen weten we meer want dan heb ik weer controle, eerste servix meting en een gesprek over eventuele vroeggeboorte. Maar sinds zondag middag heb ik last van mijn bekken zelfs zo erg dat ik mijn dochter niet eens meer de trap op en af kan dragen en lopen kan ze nog niet dus dat is best lastig maar manlief doet enorm zijn best (de schat). Dit kon ik er ook nog wel bij hebben
Heel apart allemaal maar vanmorgen toen ik uit bed kwam bijna geen last meer van mijn bekken, heb het nog wel even na gevraagd in het ziekenhuis , we moeten het goed in de gaten houden. Echo was goed de darmpjes liggen mooi in de buik en het buikje is gesloten dus een hele opluchting wel zagen ze een hematoom in de placenta volgens de gynaecoloog krijg ik waarschijnlijk nog wel weer een bloeding, als dat gebeurt moet ik wel even aan de bel trekken, van de andere bloeding is niets meer te zien. Dus al met al valt het allemaal gelukkig mee
Antwoord: Wat een geweldig nieuws tot nu toe! Wanneer horen jullie of hij officieel mag blijven? Zo te lezen is Philip dus al helemaal gewend, zo schattig! Geniet er lekker van! Cinderella: Wat fijn dat je echo goed was! Wel een stuk minder van je bekken en je bloeding. Maar ze weten nu in ieder geval waar de bloeding vandaan komt en dat is al positief. Hoe gaat het nu verder met je hematoom? Kan dat kwaad in je zwangerschap? Ik ben al voorbij het termijn dat mijn zoontje overleed, dat is nu al weer 5 dagen geleden. Wel apart hoor om nu verder zwanger te zijn dan ik ooit ben gekomen. Hier: De echo was afgelopen maandag weer goed. En wat ik al eens voor de grap zei bleek ook nog eens waar. Mijn knulletje ligt als een bolletje in mijn buik. I'm in love! Zijn armpjes en beide beentjes helemaal bij zijn hoofdje! (ik mis hier verliefde smileys! ) Af en toe nam hij een slokje vruchtwater. Ik was bij de klinische verloskundige omdat mijn gynaecoloog op vakantie was. Ze vroeg mij of ik wilde weten hoe groot hij was waarop we natuurlijk ja zeiden. Maar ben toch niet zo heel blij met de uitslag. De metingen kwamen uit op 5 dagen korter zwanger. Ze zei dat ik mij geen zorgen moest maken, dat alles er goed uitzag en dat dit waarschijnlijk gewoon een klein babytjes zal zijn en geen 8 ponder worden. Maar bij de 20 weken echo was alles wel zoals het moest! En nu ken ik een verhaal waarbij een dochtertje in de buik overleed door een groei-achterstand. De verloskundige zei wel dat pas twee weken achterstand zorgelijk is. En als ik naar mijn man en mezelf kijk, moet ik haar maar geloven want we waren beide 48cm bij de geboorte en ik woog net 3,5 kilo. Ik ben bij 38 weken geboren en mijn man voorbij de 40 weken gehaald. Ook kan de meting wel eens niet kloppen, hij lag ten slotte helemaal opgekruld! Zijn hoofdje bewoog steeds en zijn buikje werd 'belemmerd' door zijn armpjes en beentjes. Dus denk dat ik me er maar niet druk over moet maken, al blijf ik het niet leuk vinden. Had ik nou maar nee gezegd op de meting. Volgende controle is weer op 24 september, dan vraag ik toch weer opnieuw een meting bij mijn eigen gynaecoloog. Voor de rest gaat het goed. Heerlijk om elke dag zijn schopjes weer te mogen voelen en te beseffen dat ik weer een dag verder zwanger ben.
@Cinderella, fijn dat alles weer in orde was. Maar een hematoom klinkt niet goed. Kun je daar wat meer over vertellen? @Vertrouwen, geloof de echoscopiste nu maar! Dat verschil in groei klinkt helemaal niet verontrustend. Er zit best wel veel verschil in die metingen, en de echte groeimeting word pas met 34 weken gedaan. Als er echt iets mis was had ze daar niet zo laconiek op gereageerd. Ook ik twijfel weleens over de exacte zwangerschapsduur. Ik heb al vaker gedacht dat ze er een week naast zitten, maar dat zien we tegen de bevallingsdatum wel! Hoewel hier nog steeds alles voorspoedig verloopt ben ik vandaag een beetje down en angstig. Ik ben al zo ver gekomen! Daar heb ik nooit op durven hopen. Maar als ons kleintje nu geboren word gaat ze het toch nog zwaar krijgen. De kleine is heerlijk actief, maar de spanning op mijn buik groeit en dat is best beangstigend. Ook ben ik me er erg van bewust dat er tussen twee controles een hoop mis kan gaan. Nog even geduld tot volgende week vrijdag. Dan hebben we weer controle en zijn we alweer 32 weken zwanger! Ik hoop zo dat ze nog een heleboel weekjes blijft zitten!
Hey Verox, Ja, ik geloof de verloskundige ook, al heb ik toch meer vertrouwen in mijn eigen gynaecoloog. De verloskundige weet volgens mij ook niks van mijn voorgeschiedenis af, waardoor ze misschien juist dingen kan zeggen wat mij angstig maakt. Voor de rest weet ik zeker dat ik vandaag 23,4 weken zwanger ben, omdat ik mijn eisprong altijd zeer duidelijk voel. Het scheelt nu 1 dag met mijn eigen berekening, dus dat zit wel goed. Denk dat meting gewoon niet klopte of inderdaad dat ik een klein babytje krijg. Wat balen dat je vandaag zo'n dipdagje hebt. Ik denk dat de angst je nu gewoon parten speelt. Ik geloof erin dat je in ieder geval de 37 weken haalt. Sowieso heeft ze nu goede overlevingskansen, maar blijven zitten is natuurlijk het beste! Het komt vast goed! Probeer vertrouwen erin te houden! Maar blijf ook je gevoel volgen! En als je dus vandaag (te) onzeker bent, gewoon even bellen voor een echo en controle! Heel veel sterkte meis vandaag!
Bedankt voor je moedige woorden en medeleven. Daar heb je soms echt even behoefte aan. Mijn partner is de laatste tijd ook overbezorgd en onrustig. Misschien dat zijn angst mij een beetje aansteekt. Aan de ene kant ook wel fijn om een klein baby'tje te krijgen hoor! Ik roep steeds dat ik een dikke gezonde baby wil, maar als ik bedenk dat ik die nog moet gaan baren vind ik stiekem een kleine gezonde baby wel een geruststellendere gedachte
onze meid Esmee was ook niet groot en zwaar ze woog 2950 gr en 47 cm ik was er wel blij mee had ik idd wat minder grammetjes er uit te persen. Ze zit nu mooi op het gemiddelde dus het is allemaal helemaal bij getrokken. Blijf met elkaar praten ook over zijn bezorgd zijn misschien door met elkaar er over te praten krijgen jullie wat rust in jullie hoofd, bij ons hielp het in ieder geval wel (manlief is geen prater). De hematoom was niet de oorzaak van de vorige bloeding, daar hebben ze geen oorzaak van kunnen vinden. En de vorige keer was de hematoom ook niet te zien die is nieuw. Ik vind het heel vreemd maar ik heb bijna tot geen last meer van mijn bekken, in het ziekenhuis zeiden ze dat ze het wel erg vroeg vonden voor bekken problemen maar als ik er meer last van krijg moet ik ook bellen.
Mijn man is gelukkig wel een prater en praat altijd over zijn gevoelens. We zijn tijdens de rouw ook altijd op één lijn gebleven. Maar hij maakt zich geen zorgen over die 5 dagen. Ik nu ook niet meer hoor. Ik heb het los kunnen laten. Zo lang ik hem maar voel bewegen en schoppen ben ik blij! We zullen wel zien wat er uiteindelijk uit mij komt. Vreemd dat je bekken nu ineens over zijn. Waren het niet gewoon je banden? Bandenpijn? Rond die tijd gaat het kindje van de ene bekken naar de andere en dat kan je aan je banden voelen. Raar dat die hematoom er opeens is, misschien is hij dan straks ook zomaar weer verdwenen? Ik hoop het voor je!
Ik heb wel moeite met het praten met mijn partner. Ik maak me zorgen om hem. Hij slaapt slecht, ligt s'nachts vaak wakker. Is overdag vermoeid en kan zich slecht concentreren. Sinds een paar weken heeft hij uitslag, volgens de huisarts een nawee van een griepje, maar ik vermoed dat de stress er ook aan bijdraagt. Ik wil hem geruststellen, maar weet niet hoe. Ergens vind ik het ook wel logisch dat hij gespannen is. Al is het er wel erg vroeg voor. Maar hoe komen andere partners die laatste weken met hun zwangere vrouw door. Het moet toch enorm raar zijn om elke dag naar je werk te gaan terwijl de bevalling ieder moment kan beginnen?
Ik weet hoe bandenpijn voelt en dit was geen bandenpijn, we wachten gewoon af wat er gaat gebeuren. @Verox; is het niet iets om naar maatschappelijk werk te gaan? Ik had zelf hulp nodig om het verlies van Melissa te kunnen verwerken en heb toen zelf aan de bel getrokken dat ik het niet meer in mijn eentje redde. Eenmaal een paar gesprekken wou mijn maatschappelijk werker dat mijn man ook mee kwam dat hij ook eens met hem kon praten, de weken daarna is hij elke keer met mijn man in gesprek gegaan want hij had het nog harder nodig dan ik. Ik zeg niet dat jij het nodig hebt begrijp me niet verkeerd maar het is misschien wel de weg om hem aan het praten te krijgen.
Hoi dames, wij zijn 2 september 2013 ouders geworden van onze vlinder dochter Heaven na 23+1. Het is zwaar en makkelijk, klinkt misschien heel suf... Hij is 1ste x papa geworden en ik 2de x mama en er is geen bewijs... Ons meisje... Het huis is zoals het was en ik ben zelfs nog in staat om al het bedje klaar te maken maar ik hou mezelf maar even tegen en gun mezelf de rust ookal is dat ontzettend moeilijk.... Ik zou zo weer zwanger willen zijn en ervoor gaan, dit meisje was niet gepland en wel gewenst... Dus we willen er nu echt gepland voor gaan... Maar wel eerst een plekje geven. Het is zo dubbel allemaal, ik wil graag weer en toch ook weer niet want ik ben bang haar te vervangen. Ik zou zo de kinderwagen alsnof willen kopen maar dat doen we maar niet... Ik wil nu echt heel erg graag een dochter erbij maja straks word het een zoon en dan? Pffff wat is dit moeilijk, het lege huis, mijn platte buik, mijn gevoelens en alles wat nu uit ons leven is weggerukt... Ik ben bang te snel te gaan en te willen en ik wil haar niet vergeten
Sadieraven, welkom in dit topic. Zoals je zelf al zegt, neem je rust en doe het rustig aan. Maar voel je tegelijkertijd niet bezwaard om de dingen te doen waaraan je nu behoefte hebt omdat je omgeving dat afkeurt. Dat je kinderwens blijft bestaan na het verlies van een kindje is niet raar. Dat je snel weer zwanger wil worden word door de omgeving vaak niet begrepen. Men is bang dat je te snel gaat en je verdriet verstopt. Maar er is geen standaard rouw-tijd en methode. Dat is gewoon voor iedereen anders. Wij hebben juist wel na de geboorte en het verlies van ons dochtertje alle babyspulletjes weg gestopt. En ik heb ondanks de vreemde reacties van mijn omgeving een paar weken na het verlies nog babykleertjes speciaal in haar extreem-premature maat in huis gehaald. Ook wij konden het niet over ons hart verkrijgen om voorbehoedsmiddelen te gaan gebruiken, onze kinderwens was zo groot, en een kindje zo welkom... Maar ik begrijp ook dat andere vrouwen zeggen dat het juist fijn was dat ze wat tijd kregen om tot zichzelf te komen voordat ze weer zwanger raakten. Ieder mens is anders, en we zullen daar allemaal onze eigen weg in moeten vinden. Ik hoop dat onze verhalen en ervaringen jullie daarbij kunnen helpen.
Iedereen doet het anders idd. Me vriend zei ookal 'ik wil nu zo graag een kindje hebben dat had ik nooit verwacht, ik ben papa maar wil nu ook graag een kindje echt kunnen verzorgen'! We gaan gewoon door met sparen en me vriend zei zelfs 'als ik het geld heb en de wagen kan kopen dan heb je kans dat ik hem alvast koop en we hem op zolder zetten'. Spulletjes wil ik ja en nee opruimen, vind het nog erg lastig. Nog het gevoel alsof er iets gaat komen maja helaas is ze er al niet meer... Misschien besef ik het nog niet helemaal (vaag).. Me vriend wilde een zoon, moest even omschakelen naar dochter en vond het geweldig. Ik dacht ook dat ik een jongen droeg en was helemal verliefd op de kleine meid, dit wilde ik ook! Alleen ben ik nu zo bang dat we een zoon zullen krijgen, die zal nooit de spulletjes van de kleine meid kunnen dragen. Ik voel me nu al schuldig om dat idee en ik denk dat ik echt best wel een domper dan krijg.. Zowieso willen we eerst de uitslagen afwachten van de obductie en tot ik hersteld ben, ben als de dood om nu met me vriend naar bed te gaan. We willen uit haar naam een tattoo zetten en wil een herrineringsboek met alle kaartjes, echo's, foto's en uitslagen maken
Wauw... Is het eerste wat in mij opkomt als ik dit topic lees! Van voor naar achter heb ik bijna alles gelezen en wat een sterke vrouwen hier zeg... Ik hoop mij in de toekomst ook bij jullie te kunnen aansluiten... Wij hebben afgelopen donderdag (05-09-2013) onze dochter Emma* verloren. Emma had een afwijking aan haar blaas, waardoor ze niet kon plassen en dit leidde met alle gevolgen van dien tot het feit dat ze het niet zou en niet kon redden in dit leven... Wij wilde haar dit ook niet aan doen en hebben de ontzettend moeilijke beslissing genomen om haar te laten gaan... Het gemis is groot, als ook de liefde die we voor haar voelen!! Het verdriet is nog vers en zoals velen van jullie weten heeft het tijd nodig... Ook wij kijken (hoe moeilijk ook) wel vooruit... We willen zo graag een kleintje! Een broertje of zusje voor onze Emma* Wil eigenlijk geen voorbehoedsmiddel gebruiken, voelt niet goed! Maar de onzekerheid en angst die bij een nieuwe zwangerschap zeer waarschijnlijk komt kijken kan ik ook nog niet aan... De reden dat Emma* dit heeft gekregen is volgens artsen eigenlijk domme domme pech... Woorden waar je niets aan hebt en waar je aar ook niet mee terug krijgt, maar het is wel zo Positieve daarvan is dat de kans op herhaling klein is, maar die angst zit nu al in mijn achterhoofd! Ik lees graag met jullie mee!!
Lieve Sadieraven, Welkom hier in dit topic! Ik geloof dat ik al gereageerd had in je eigen topic, maar zo niet. Gefeliciteerd maar helaas ook gecondoleerd met jullie dochter Heaven! Wij hebben ons zoontje toch bij de gemeente kunnen aangeven, dus zelfs op papier bestaat/bestond hij echt. Misschien een idee voor jullie om dat ook te doen/proberen? Ik herken je gevoel in eigenlijk gewoon doorgaan met dingen voor haar regelen. Ik zou zeggen, gewoon doen! Bij ons zouden de meubeltjes voor de kinderkamer komen een week na het overlijden. We wisten echt niet of we dit door moesten laten gaan, maar na een paar dagen wisten we het. Ja, we wilden zijn kamertje net zo inrichten als dat we anders zouden hebben gedaan. En nu staat het kamertje er nog steeds zo bij. Het voelde heel erg fijn om dat toch nog te kunnen doen. Zelf noem ik het niet 'een plekje geven' maar leren leven met het verlies. Dit kost veel tijd en bij iedereen duurt dat weer anders. Je gevoelens zijn nu zo, maar over een maand kan je er wel heel anders over denken. Ik denk niet dat je een nieuwe baby als vervang gaat zien, want dat zal nooit gebeuren. Ieder kindje is uniek en dat merk je al in de buik dat verschil. En zelfs met een zoon zullen jullie erg blij zijn. Dat lijkt nu nog ondenkelijk. Maar wat wil je? Het is pas geleden gebeurd. Gun jezelf de tijd en luister goed naar je gevoel! En je kan hier altijd komen praten! Heel erg veel sterkte!